Een tweede windhond(kruising)?

[Zamunda]

Ik zie het nog weleens afgeraden worden om een windhond te nemen als je al een windhond hebt ivm het elkaar opjutten in het jagen. Is die impact echt zo groot? Veel groter dan een fervent niet-windhond jager naast een windhond (die combi heb ik nu)? Ik zou het erg jammer vinden als ik op meer plekken zou moeten aanlijnen dan nu al het geval is met mijn jagende herplaatsers.

Hoe doen jullie het überhaupt met jullie windhonden (met jachtinstinct)? Gaan ze overal achteraan of kunnen jullie ze goed onder appèl houden? Kunnen ze alleen los op overzichtelijke/wildarme plekken? Merken jullie op dit vlak veel verschil of je met één windhond loopt of met meerdere?

[Brindlecardi]

Ik lees mee ooit komt er een whippet

[Zamunda]

Hier een Podenco en een Podenco kruising en toen die eerste erbij kwam werd het jagen zo ongeveer tot de derde macht verheven. Dat kwam ook omdat ze gelijk hele goede maatjes waren en ook op dezelfde manier getriggerd worden en jagen. Het is misschien anders als je een zichtjager naast een jakkeraar zet, dan gaan ze misschien ieder hun eigen gang zonder elkaar perse te versterken.

En ja 2 jagers vergt wat aanpassingen. In wildrijk gebied (hier alle bossen) gaan ze aan de lijn, waarbij ik ze vaak met een longeerlijn aan elkaar heb zitten zodat ze toch wat meer ruimte kunnen nemen. Als ze dan toch van het pad af willen vliegen, lopen ze zich bij de eerste of tweede boom vast. En voor de losloopwandelingen heb ik gezocht naar wildloze of wildarme gebieden. Daar hebben we er vier van gevonden waar we dan 12-25 minuten voor moeten rijden.

Verder luisteren ze uitstekend hoor. Totdat er wild in het zicht/neus/oor komt, dan slaat de jachtdrift dusdanig toe dat ik ze niet meer kan bereiken.

Hm . Twee jagers heb ik al en ze jagen beide zowel op zicht als op reuk maar Lais kan Raaf natuurlijk nooit bijhouden in een sprint dus in die zin kunnen ze niet echt samen blijven sjezen maar alle stappen daarvoor kunnen ze natuurlijk wel samen. Ik vraag me af of een windhond erbij het dan nog heel anders/erger maakt.


Waren Rosca en Duende beide nog pup toen ze kwamen of hadden ze al ervaring in het vrij kunnen/mogen jagen?

[Manuma]

Ik heb een Husky en een Podenco samen
En ze lopen heel vaak los

Nu is het jachtinstinct bij mijn rassen wel anders dan bij een windhond natuurlijk. Heftiger zelfs, denk ik?
Hier gaat het goed, maar ze jutten elkaar zeker wel op. Twijfelen om naar mij te luisteren en als de ander dan toch een stap verder zet, gaan ze samen. Dag baas!
Nu zie ik heel veel op tijd. Eén kop lager betekent meteen hier komen. Afhankelijk van de omgeving/het overzicht/de wind/of ik zie wat zij gezien hebben mogen ze los blijven, doe ik er één of allebei aan de lijn.
Dat weten ze heel goed inmiddels.
Ik ben ook eigenlijk altijd die opgewonden stand voor.

Manu is een heel (f)linke jager. Daar ben ik heel streng voor. Opwinding mag niet, nooit. Ook geen blije opwinding. Niet los. We blijven ten alle tijden kalm en bereikbaar. Zie ik dat het richting opwinding kruipt, lijn ik hem even aan en wacht ik tot ik hem weer bereik en contact kan maken. Echt contact, niet het trucje want dat kent hij ook wel.
En dan mag hij weer los.
Ook dat weet hij. Dus als hij nu iets denkt te zien of denkt te willen, zie ik al aan hoe hij omkijkt dat hij even terug moet komen Mag hij mij laten zien wat hij gezien dacht te hebben, maar dan wel samen.

Uma is veel zachter. Die jaagt alleen om iets op te jagen. Vaak niet eens. Die staat met één poot omhoog te gillen dat er konijnen zijn en snuffelt aan de holen terwijl de konijnen om haar heen dansen. Maar ze hitst daarmee Manu wel op. Dus daar moet ik altijd wel rekening mee houden.
Ik houd Manu vooral in de gaten als het om jagen gaat. Uma maakt me minder uit, maar die rent ook niet achter iets aan. Manu wel, en die zal doorgaan tot hij het vangt. Als Manu niet weg rent blijft Uma ook bij ons. Die gaat niet in haar eentje op pad. Dus ik hoef alsnog maar één hond heel goed in de gaten te houden, eigenlijk.

[Maeve]

Hier een Podenco en een Podenco kruising en toen die eerste erbij kwam werd het jagen zo ongeveer tot de derde macht verheven. Dat kwam ook omdat ze gelijk hele goede maatjes waren en ook op dezelfde manier getriggerd worden en jagen. Het is misschien anders als je een zichtjager naast een jakkeraar zet, dan gaan ze misschien ieder hun eigen gang zonder elkaar perse te versterken.

En ja 2 jagers vergt wat aanpassingen. In wildrijk gebied (hier alle bossen) gaan ze aan de lijn, waarbij ik ze vaak met een longeerlijn aan elkaar heb zitten zodat ze toch wat meer ruimte kunnen nemen. Als ze dan toch van het pad af willen vliegen, lopen ze zich bij de eerste of tweede boom vast. En voor de losloopwandelingen heb ik gezocht naar wildloze of wildarme gebieden. Daar hebben we er vier van gevonden waar we dan 12-25 minuten voor moeten rijden.

Verder luisteren ze uitstekend hoor. Totdat er wild in het zicht/neus/oor komt, dan slaat de jachtdrift dusdanig toe dat ik ze niet meer kan bereiken.
Het jagen is trouwens de laatste jaren (ze zijn nu 9 en 11) wel een stuk verminderd.

Offtopic, want ik heb hier verder helemaal geen ervaring mee, maar ben je niet bang dat ze zich op die manier verwonden als ze die boom eenmaal tegen komen? In mijn gedachten zie ik al twee honden op volle snelheid op elkaar botsen doordat die lijn door de boom wordt tegengehouden

[Galga's]

Ik heb mijn windhonden alleen los in gebieden waar ik nog nooit een konijn/haas gezien heb, of op een tijdstip dat de konijnen en hazen normaal gesproken slapen. Galgo's en Silken windhounds zijn echte zichtjagers. Als ze iets ruiken, gaan ze lekker snuffelen en kijken waar het beest is wat zo lekker ruikt, maar ze gaan niet op zoek zoals een podenco. Als ze beweging zien of denken dat ze iets interessants zien, gaan ze er direct op af. Ze hebben daar geen hulp van de anderen van nodig.

Opjutten? Als er 1 een kat ziet en de rest merkt dat, staan ze direct allemaal op scherp.

Laatst liepen we met een podencootje samen. Die rook wat dus luid blaffend zijn neus achterna. Ja, dan gaan mijn dames er achteraan.

Ik zou echte windhonden nooit aan elkaar vastmaken met een lijn en losgooien. Ze knallen zich echt dood dan. Plus als de ene sneller is dan de andere, wordt de trage meegesleurd. Nee, dank je.

Ik denk dat een windhond erbij qua jagen niet veel verschil zal maken, behalve het extra paar ogen.

[lucie]

Ik was daar dus idd ook bang voor, toen ik een maatje voor Maverick zocht. Zelfs Lizzy op haar oude dag is nog uitstekend in staat wild te ruiken en aarzelt ook niet daar nog achteraan te gaan . En ja, dat triggert mijn andere jagers dan ook. Ik zou er nooit op durven vertrouwen dat windhonden alleen zichtjagers zijn, maar misschien komt dat omdat die Hongaren van mij heel all round zijn. Die gaan wel degelijk op neuzen en oren af.
Dankzij zijn formidabele lijf acht ik Maverick heel goed in staat alles te pakken wat ie voor z'n neus krijgt, ook groot wild. Dus vanaf dag 1 ben ik daar superstreng op geweest. Toch is Kailen de ergste jager van allemaal omdat hij echt urenlang sporen kon uitwerken.
Dit allemaal gezegd hebbende: ik woon in een wildrijke omgeving in bosgebied, maar alle honden gaan los mee. Het heeft genoeg moeite (en frustratie) gekost, maar het jagen is zo goed als uitgedoofd. Niet van het pad af is hier een heilige regel geworden en dat werkt. Zelfs als de reeen over het pad springen, kan ik ze terugroepen . Betekent wel dat je zelf altijd een beetje op scherp loopt, maar dat wordt een tweede natuur. Hierdoor heeft Maverick simpelweg geleerd dat jagen geen optie is en ik heb wel de mazzel dat ie daar ook niet zo mee bezig is. Lang niet zo erg als Lizzy en Kailen.
Dus ja het kan, jagers los hebben lopen èn onder appèl, maar ik heb er toch voor gekozen er geen windhond bij te nemen (en ik ben zooooo blij met mijn keus ). Overigens vertrouw ik ze never nooit los in de buurt van katten of schapen. Dan is het altijd aan de lijn, maar dat valt beter te voorspellen dan wild.

Ik zeg: Beauceron erbij. Altijd en overal probleemloos meewandelen, héérlijk, en toch lekker beuken en racen

[Zamunda]

Fijn om te lezen hoe jullie ermee omgaan en er tegenaan kijken.

Ik heb mijn windhonden alleen los in gebieden waar ik nog nooit een konijn/haas gezien heb, of op een tijdstip dat de konijnen en hazen normaal gesproken slapen.

'Gelukkig'. Ik voel me soms wel een beetje een sukkel dat het me niet lukt om ze betrouwbaar los te laten lopen in wildrijk bos . Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik er bij Ravi ook gewoon niet meer aan begonnen ben aangezien hij gewoon een stroper is en het me met Lais al niet gelukt was. Het los kunnen lopen in de wei vind ik wel heel belangrijk (daar zit wel kleinwild, maar doordat ik het overzicht heb, ze in de smiezen houd en ik ze op tijd terugroep gaat dat - op een keer na - goed).

Ik denk dat een windhond erbij qua jagen niet veel verschil zal maken, behalve het extra paar ogen.

Dat was ook wel mijn idee erbij, fijn te lezen dat jij dat ook zo ervaart.

Ik heb zelf wel een keer een rib gebroken toen ik werd gelanceerd toen er een eekhoorn voor ons op het pad overstak en ik dacht de lijn wel even met 1 voet te kunnen tegenhouden.

Oeps . En dat met slechts twee keer negen kilo .

Ik zou er nooit op durven vertrouwen dat windhonden alleen zichtjagers zijn, maar misschien komt dat omdat die Hongaren van mij heel all round zijn. Die gaan wel degelijk op neuzen en oren af.

Ravi is inderdaad ook geen pure zichtjager, die gaat net zo goed op zijn neus af. Maar okee hij is dan ook geen rashond, onmiskenbaar windhond uiteraard maar geen idee wat er allemaal doorheen zit.

Ik woon in een wildrijke omgeving in bosgebied, maar alle honden gaan los mee. Het heeft genoeg moeite (en frustratie) gekost, maar het jagen is zo goed als uitgedoofd. Niet van het pad af is hier een heilige regel geworden en dat werkt. Zelfs als de reeen over het pad springen, kan ik ze terugroepen .

Ik vind het echt heel knap, het is me met Lais nooit gelukt. Ja het ging dan met heel veel trainen goed, totdat er weer eens een ree op een paar meter van ons het pad overstak. Of die keer dat ik dacht dat we lekker samen aan het fietsen waren, heerlijk! Maar zij dacht blijkbaar dat we samen op jacht waren en zo was ik haar in een milliseconde kwijt. Het helpt natuurlijk niet dat ze bij haar vorige baas ongebreideld heeft mogen jagen en dat helemaal het einde vond (ze kon goed loslopen want ze kwam uiteindelijk altijd terug...), maar ook jij hebt allemaal herplaatsers en het is jou dus wel gelukt. Dus ik kan alleen maar een diepe buiging maken.

Als je een gematigde jager wilt zou ik voor een deerhound kiezen.

Zo'n lekker handzaam formaat ook .

[DeDiana]

Volgens mij ligt het aan allerlei verschillende factoren, niet alleen de jachtdrift, maar bijvoorbeeld ook hoe snel de hond zich laat meeslepen, hoe hij jaagt (gaat hij er alleen op zicht een stukje achteraan of daarna nog verder zoeken), hoe goed de honden luisteren, etc.

Amy heeft dat zichtjagen van een windhond ook: ziet ze iets snel bewegen, dan gáát ze gewoon, wel of geen andere hond erbij maakt dan echt geen fluit uit. Maar Amy blijft daarna hardnekkig verder zoeken en dan is het voor haar wel een verschil of ze een maatje heeft dat meedoet; zo niet, dan is ze veel sneller terug. Zij is er ook erg goed in om andere honden op te jutten om mee te doen. Amoz is helemaal geen jager, maar met Amy doet hij vrolijk mee hoor Uiteindelijk houdt hij het niet zo lang vol als zij en blijft hij veel beter bereikbaar, maar hij laat zich dus wel meeslepen door met haar mee te gaan doen.

Ik zie dat hier in de tuin ook met Arlo en Amy: schiet één van de twee ergens op af, dan gaat de ander binnen een halve seconde ook (zonder gezien te hebben waar de eerste op reageert). Die neem ik dus ook niet samen mee op wandeling Arlo's jachtdrift valt tot nu toe heel erg mee en ik wil niet dat Amy hem op verkeerde ideeën brengt. Maar hij reageert zeker wel als er gevogelte of een konijn snel voorbijschiet, dat zit er gewoon heel duidelijk in en dat hebben natuurlijk veruit de meeste windhonden wel. Maar dat vind ik zelf een eitje vergeleken met een hond als Amy die zelf ook constant op zoek is naar wild, dat heeft Arlo totaal niet; er gebeurt dus alleen iets als er ook daadwerkelijk wild in zijn gezichtsveld komt.

[Zamunda]

Ik zie dat hier in de tuin ook met Arlo en Amy: schiet één van de twee ergens op af, dan gaat de ander binnen een halve seconde ook (zonder gezien te hebben waar de eerste op reageert).

Dat doet Raaf inderdaad ook als hij denkt dat Lais iets ziet. Andersom ook, maar dat lijkt vanuit net wat minder fel. Maar ik denk dat een windhond erbij dat niet verergert, althans buiten dat extra paar ogen wat Galga's al noemde.

Maar hij reageert zeker wel als er gevogelte of een konijn snel voorbijschiet, dat zit er gewoon heel duidelijk in en dat hebben natuurlijk veruit de meeste windhonden wel. Maar dat vind ik zelf een eitje vergeleken met een hond als Amy die zelf ook constant op zoek is naar wild, dat heeft Arlo totaal niet; er gebeurt dus alleen iets als er ook daadwerkelijk wild in zijn gezichtsveld komt.

Raaf is wel altijd op zoek naar wild maar niet zo heftig als Lais gelukkig (Raaf is toch minder geurgericht denk ik). Alhoewel dat continu op jacht zijn voor Lais met name in het bos geldt en ze dat in de wei veel minder doet, waar Raaf in de wei echt op de uitkijk gaat zitten om te kijken of hij iets om te jagen kan ontwaren . Dus dan zitten er straks twee op de uitkijk...

[Rianne22]

Hier ook een windhond en een podengo. Mijn whippet jaagt graag en fanatiek, maar komt altijd meteen terug wanneer de haas of konijn uit het zicht is. Hij is sowieso ontzettend gehoorzaam. Mijn podengo daarentegen.. Als zij eenmaal aan het jagen is ben ik haar ook echt kwijt, dus op haar let ik veel beter. Samen jagen ze nog liever, dus het is altijd opletten... Hier jut het mekaar dus zeker wel op. De kunst blijft gewoon dat je alles eerder moet zien dan zij, dan is er niks aan het handje is mijn ervaring.

[Manuma]

Uma ziet geloof ik ook slecht. Die denkt soms dat een waaiend tasje een konijn is en sprint er dan op af.
Manu gaat er dan met een bloedvaart achteraan en dan zie je ze naar elkaar kijken: KICKUUUH
Komen ze dichterbij, zien ze dat het niks is en dan heel nonchalant overgaan in een snuffel. Pomtiedom. "Niks aan de hand hoor, we hebben het gecheckt".

Terwijl Manu echt nooit een tasje aan zou zien voor wild. Nooit.
Die ziet bij zo'n lure op de baan ook al meteen dat het niet interessant is. Maar als Uma het zegt, gelooft hij het nog steeds

[DeDiana]

Ik zie dat hier in de tuin ook met Arlo en Amy: schiet één van de twee ergens op af, dan gaat de ander binnen een halve seconde ook (zonder gezien te hebben waar de eerste op reageert).

Dat doet Raaf inderdaad ook als hij denkt dat Lais iets ziet. Andersom ook, maar dat lijkt vanuit net wat minder fel. Maar ik denk dat een windhond erbij dat niet verergert, althans buiten dat extra paar ogen wat Galga's al noemde.

Maar hij reageert zeker wel als er gevogelte of een konijn snel voorbijschiet, dat zit er gewoon heel duidelijk in en dat hebben natuurlijk veruit de meeste windhonden wel. Maar dat vind ik zelf een eitje vergeleken met een hond als Amy die zelf ook constant op zoek is naar wild, dat heeft Arlo totaal niet; er gebeurt dus alleen iets als er ook daadwerkelijk wild in zijn gezichtsveld komt.

Raaf is wel altijd op zoek naar wild maar niet zo heftig als Lais gelukkig (Raaf is toch minder geurgericht denk ik). Alhoewel dat continu op jacht zijn voor Lais met name in het bos geldt en ze dat in de wei veel minder doet, waar Raaf in de wei echt op de uitkijk gaat zitten om te kijken of hij iets om te jagen kan ontwaren . Dus dan zitten er straks twee op de uitkijk...

Dat doen ze hier in de tuin dan weer niet. De tuin is om te spelen en te relaxen en oké, Amy vangt wel eens wat (een vogel of een hagedisje), maar is daar verder niet echt mee bezig. Niet zoals op wandelingen, voor haar is wandelen toch nog altijd synoniem met op jacht gaan en op zoek gaan naar beestjes.
Arlo is er al helemaal niet mee bezig. Hij rent in de tuin dus wel mee met Amy als zij ergens op af schiet, maar heeft volgens mij niet dat killerinstinct van Amy. Voor hem is het allemaal meer een spelletje, hij is veel minder gedreven. Ook op wandelingen is hij er pas mee bezig als er iets in zijn gezichtsveld komt en is dat weg, dan is hij ook meteen weer relaxt en uit jachtmodus.

[DeDiana]

Uma ziet geloof ik ook slecht. Die denkt soms dat een waaiend tasje een konijn is en sprint er dan op af.
Manu gaat er dan met een bloedvaart achteraan en dan zie je ze naar elkaar kijken: KICKUUUH
Komen ze dichterbij, zien ze dat het niks is en dan heel nonchalant overgaan in een snuffel. Pomtiedom. "Niks aan de hand hoor, we hebben het gecheckt".

Terwijl Manu echt nooit een tasje aan zou zien voor wild. Nooit.
Die ziet bij zo'n lure op de baan ook al meteen dat het niet interessant is. Maar als Uma het zegt, gelooft hij het nog steeds

Daar is Topsi ook nooit ingetuind. We hadden hier toen zo'n probeerdag op de renbaan en ze kéék niet eens. Die man die bij de start stond grijnsde en zei "die jaagt zeker op echte konijnen, da kunde wel zien, tis nen echte stréuper"

Hmm, Amy gaat er wel direct zonder twijfel achteraan want het beweegt snel, maar aan het eind probeert ze de lure niet te pakken, dus ze weet donders goed dat het geen echt beestje is. Maar dat instinct om ergens achteraan te gaan als het snel beweegt is dan dus zo sterk dat het blijkbaar niet meer uitmaakt dat het gewoon een stuk plastic is. Dat geldt overigens ook voor andere snel bewegende objecten, zoals een op afstand bestuurbare auto (ja, die kwamen we op een grote vlakte in het bos ooit tegen ), alles wat dwarrelt in de wind en helaas ook kleine rennende hondjes. Gelukkig heeft ze het totaal niet met mensen, ook niet als die bijvoorbeeld fietsen of skeeleren en ook niet met auto's o.i.d.

[Manuma]

Er zijn ook heel wat drone-eigenaren met leuke filmpjes van grote husky kaken

[DeDiana]

Er zijn ook heel wat drone-eigenaren met leuke filmpjes van grote husky kaken

Haha

[dagmar88]

Er zijn ook heel wat drone-eigenaren met leuke filmpjes van grote husky kaken

Oh ja, de vliegeraars hier Dan moet ik hem aanlijnen, hij zou ze met opstijgen het liefst uit de lucht grissen.

Charlie reageerde ook op wegvliegende plastic tasjes. Niet uit dommigheid, maar omdat iets dat beweegt vanuit een ooghoek net die ene keer een egel of konijn zou kunnen zijn.

[Zamunda]

Dat doen ze hier in de tuin dan weer niet. De tuin is om te spelen en te relaxen en oké, Amy vangt wel eens wat (een vogel of een hagedisje), maar is daar verder niet echt mee bezig. Niet zoals op wandelingen, voor haar is wandelen toch nog altijd synoniem met op jacht gaan en op zoek gaan naar beestjes.
Arlo is er al helemaal niet mee bezig. Hij rent in de tuin dus wel mee met Amy als zij ergens op af schiet, maar heeft volgens mij niet dat killerinstinct van Amy. Voor hem is het allemaal meer een spelletje, hij is veel minder gedreven. Ook op wandelingen is hij er pas mee bezig als er iets in zijn gezichtsveld komt en is dat weg, dan is hij ook meteen weer relaxt en uit jachtmodus.

Fijn dat Amy het in de tuin in elk geval niet zo heef. Ravi heeft het daar ook niet hoor, dan rent, speelt, snuffelt of rommelt hij wat, maar in de tuin zitten dan ook geen nijnen of reeën en de afspraak is dan ook dat we niet het hek over gaan. Maar de wei... ja dat is andere koek en daar kun je ook zo lekker op een heuveltje over de wei en het omringende land uitkijken .
Wandeling in het bos hier naast de deur staat voor Lais ook synoniem aan op jacht gaan, maar ze is gelukkig een slagje minder erg als Amy.

[Zamunda]

Nu is het jachtinstinct bij mijn rassen wel anders dan bij een windhond natuurlijk. Heftiger zelfs, denk ik?
Hier gaat het goed, maar ze jutten elkaar zeker wel op. Twijfelen om naar mij te luisteren en als de ander dan toch een stap verder zet, gaan ze samen. Dag baas!

Dat zal inderdaad wel erger worden en extra investeren in het appèl met een extra jager erbij verwacht ik.

Manu is een heel (f)linke jager. Daar ben ik heel streng voor. Opwinding mag niet, nooit. Ook geen blije opwinding. Niet los. We blijven ten alle tijden kalm en bereikbaar. Zie ik dat het richting opwinding kruipt, lijn ik hem even aan en wacht ik tot ik hem weer bereik en contact kan maken. Echt contact, niet het trucje want dat kent hij ook wel.
En dan mag hij weer los.

Daar zeg je wat. Ik vind juist die opwinding, dat blije en uitgelatene zo mooi om te zien maar het maakt de stap naar het ervandoor gaan bij het juiste luchtje of ritseltje wel heel klein ja. Zeker hier in het bos is opwinding eigenlijk al 'jagen', ik ga er eens wat verder over nadenken.
Maar jij maakt dus de afweging dat jij het leuker/fijner vindt (voor jezelf en Manu?) dat hij kalm losloopt dan dat hij blij aan een lange lijn loopt? Ik vind het zo mooi om te zien, dat gesnuif in die lucht en dat gehuppel en geren, maar je hebt heel erg gelijk. Maar het voelt zo... gelijkmatig (saai? Alhoewel kalm ook prettig is natuurlijk).

[DeDiana]

Dat doen ze hier in de tuin dan weer niet. De tuin is om te spelen en te relaxen en oké, Amy vangt wel eens wat (een vogel of een hagedisje), maar is daar verder niet echt mee bezig. Niet zoals op wandelingen, voor haar is wandelen toch nog altijd synoniem met op jacht gaan en op zoek gaan naar beestjes.
Arlo is er al helemaal niet mee bezig. Hij rent in de tuin dus wel mee met Amy als zij ergens op af schiet, maar heeft volgens mij niet dat killerinstinct van Amy. Voor hem is het allemaal meer een spelletje, hij is veel minder gedreven. Ook op wandelingen is hij er pas mee bezig als er iets in zijn gezichtsveld komt en is dat weg, dan is hij ook meteen weer relaxt en uit jachtmodus.

Fijn dat Amy het in de tuin in elk geval niet zo heef. Ravi heeft het daar ook niet hoor, dan rent, speelt, snuffelt of rommelt hij wat, maar in de tuin zitten dan ook geen nijnen of reeën en de afspraak is dan ook dat we niet het hek over gaan. Maar de wei... ja dat is andere koek en daar kun je ook zo lekker op een heuveltje over de wei en het omringende land uitkijken .
Wandeling in het bos hier naast de deur staat voor Lais ook synoniem aan op jacht gaan, maar ze is gelukkig een slagje minder erg als Amy.

Dat is grappig, Amy is ook gek op van die uitkijkpunten, lekker staren of je misschien ergens iets ziet bewegen Maar dat doet ze dus alleen tijdens de wandelingen.
Arlo doet dat niet, die heeft dat jagen gewoon (nog) niet zo ontdekt en is er totaal niet mee bezig als het niet recht voor zijn neus hard wegrent. Misschien is dat dan toch een voordeel van als pup in een asiel terechtkomen, waardoor dat jachtinstinct nooit echt is gestimuleerd. Maar ik hoor het veel vaker over windhonden/zichtjagers en in dat opzicht vind ik een pure zichtjager dus vrij makkelijk.

[billy]

Nu is het jachtinstinct bij mijn rassen wel anders dan bij een windhond natuurlijk. Heftiger zelfs, denk ik?
Hier gaat het goed, maar ze jutten elkaar zeker wel op. Twijfelen om naar mij te luisteren en als de ander dan toch een stap verder zet, gaan ze samen. Dag baas!

Dat zal inderdaad wel erger worden en extra investeren in het appèl met een extra jager erbij verwacht ik.

Manu is een heel (f)linke jager. Daar ben ik heel streng voor. Opwinding mag niet, nooit. Ook geen blije opwinding. Niet los. We blijven ten alle tijden kalm en bereikbaar. Zie ik dat het richting opwinding kruipt, lijn ik hem even aan en wacht ik tot ik hem weer bereik en contact kan maken. Echt contact, niet het trucje want dat kent hij ook wel.
En dan mag hij weer los.

Daar zeg je wat. Ik vind juist die opwinding, dat blije en uitgelatene zo mooi om te zien maar het maakt de stap naar het ervandoor gaan bij het juiste luchtje of ritseltje wel heel klein ja. Zeker hier in het bos is opwinding eigenlijk al 'jagen', ik ga er eens wat verder over nadenken.
Maar jij maakt dus de afweging dat jij het leuker/fijner vindt (voor jezelf en Manu?) dat hij kalm losloopt dan dat hij blij aan een lange lijn loopt? Ik vind het zo mooi om te zien, dat gesnuif in die lucht en dat gehuppel en geren, maar je hebt heel erg gelijk. Maar het voelt zo... gelijkmatig (saai? Alhoewel kalm ook prettig is natuurlijk).

Bij Dirk is dat ook zo, bij opwinding is er iets en dat betekent in de buurt blijven of aan de lijn desnoods.

Ik ben blij dat Truus geen jager is, anders was het geen doen denk ik dan had ik 6 paar ogen moeten hebben.

[Manuma]

Het scheelt dat Manu sowieso een vrij kalme hond is, en hij stelt vrijheid meer op prijs dan rondrennen.
Ik heb het moeten leren zien, maar er zit een heel groot verschil in rondjes rennen met andere honden en die ene sprint maken naar de paal waar hij tegenaan wil plassen of dat ik zie dat hij in een bepaalde opwinding komt of beter, dreigt te komen. Dat zie ik bijvoorbeeld aan de houding van zijn staart, hoe hij zijn schouders lager of juist hoger zet of als hij druk aan het ruiken is of iets interessants hoort.
Aan de lange lijn is hij net zo goed blij hoor, maar hij is niet vrij en hij weet dat dondersgoed. Hij is dol op struinen, dat gun ik hem zoveel mogelijk maar het moet wel zonder risico voor andere dieren kunnen.

Ik maak die afweging elke keer opnieuw als hij losloopt. Rennen mag, maar zodra ik een oor zie bewegen op een manier die me niet bevalt moet hij terug komen. Het is natuurlijk wel een heel andere hond dan een windhond, zijn jachtinstict is heel intens. Ik heb hem eens uit een achtervolging van een zwaan gerukt en ik deed er wel een minuut over voor hij weer op aarde kwam. Hij wordt een heel andere hond. En dat wil ik echt ten alle tijden voorkomen, dat kan alleen als hij nooit opgewonden raakt.
Toch ziet dat er heel anders uit dan blij rondrennen. Ik kan het niet goed uitleggen merk ik.

Manu is bijvoorbeeld altijd heel relaxed, maakt lange passen en schommelt als hij loopt. Zijn huid bungelt los mee, zijn bek is ontspannen en hij is alert maar wel bezig met mij/ons en de omgeving.
Zodra hij zich opwindt wordt alles meteen strak. Zijn passen worden korter en hoger, zijn bek gaat dicht en zijn oren staan dichter bij elkaar. Dat hoeft niet eens voor jagen te zijn, dat kan ook om drukte zijn of een hond die eraan komt. Hij kan bijvoorbeeld ook heel druk gaan joelen en springen.
Die stand van hem voorkom ik waar mogelijk, daarom ben ik ook altijd heel alert als ik met hem wandel. Dat klinkt heel vermoeiend, maar het is een gewoonte geworden.

Ik hoop dat ik het zo wat verduidelijkt heb

[dagmar88]

En dat wil ik echt ten alle tijden voorkomen, dat kan alleen als hij nooit opgewonden raakt.
Toch ziet dat er heel anders uit dan blij rondrennen. Ik kan het niet goed uitleggen merk ik.

Manu is bijvoorbeeld altijd heel relaxed, maakt lange passen en schommelt als hij loopt. Zijn huid bungelt los mee, zijn bek is ontspannen en hij is alert maar wel bezig met mij/ons en de omgeving.
Zodra hij zich opwindt wordt alles meteen strak. Zijn passen worden korter en hoger, zijn bek gaat dicht en zijn oren staan dichter bij elkaar. Dat hoeft niet eens voor jagen te zijn, dat kan ook om drukte zijn of een hond die eraan komt. Hij kan bijvoorbeeld ook heel druk gaan joelen en springen.
Die stand van hem voorkom ik waar mogelijk, daarom ben ik ook altijd heel alert als ik met hem wandel. Dat klinkt heel vermoeiend, maar het is een gewoonte geworden.

Ik hoop dat ik het zo wat verduidelijkt heb

Je legt het goed uit hoor, zo ontzettend herkenbaar haha.

Ik sta het wel toe, maar met toestemming. Hij luistert beter als hij het er af en toe uit mag gooien.

[dre]

Juno jaagt op zicht en geur en die slaat in een halve seconde volledig om van relaxed lopen naar vol ergens achteraan gaan.
Helaas is Shelly daardoor ook gaan jagen (ondanks dat ik haar altijd gelijk bij mij riep en beloonde) en met zijn tweeën is het toch nog fanatieker.
Ik heb er vrede mee dat ze minder los lopen dan ik zou willen en ben blij dat het in de tuin wel kan en in een bos hier vlakbij is ook nog redelijk safe.

Maar eerlijk is eerlijk, die kleine loopt heel weinig tegelijk met de 2 groterds los, gewoon omdat ik niet wil dat zij ook leert jagen. Tot nu toe kan zij overal los en luistert ook nog als je haar roept.

Ik heb vrede met mijn jagers, maar zou er nooit meer bewust voor kiezen denk ik, het loopt zoveel meer ontspannen als ik niet continue een adrenalinestoot krijg omdat er ineens een sprint in wordt gezet (wat ook heel goed kan voor spelen)

[lucie]

Voor Kailen is dat ook zo: wandelen = jagen. Weg met de herder (die hij op eigen terrein is), hallo jager. Wat Manuma schrijft over Manu is ook zeer herkenbaar. Voor het echte jachtinstinct het gaat overnemen, moet ik al ingrijpen en dat gaat vaak geeneens zo bewust. Kailen loopt altijd (vrij ver) voor me uit, echt veel verder dan de windhonden . Hij snuft en verkent en moet alles onderzoeken wat ie op z'n pad tegenkomt. Hij komt altijd ogen en oren te kort, een rasavonturier. Snuffen aan een boom of plant = code groen, snuffen in de lucht = code oranje, gericht snuffen het bos in (plus verstrakking van lijf ed) code rood. Bij oranje grijp ik in, al is het maar door een simpel geluidje of iets. Tegenwoordig kan ik hem ook bij code rood nog bereiken en daar ben ik wel trots op en blij mee ja.
Nou wordt ie natuurlijk wel al een dagje ouder, dat scheelt.
En er blijven nog genoeg dingen over die ik er niet uit krijg (vooral omdat ik er niet op kan trainen zoals naar andere honden toegaan ).

Zolang ik Kailen laag in zijn alertheid kan houden, heb ik naar Maverick weinig omkijken. Maar als de een gaat, dan de ander ook, die steken elkaar echt wel aan. Ik zou dus vooral bang zijn een windhond met echt killerinstinct à la Kailen of Amy te krijgen, en dan de rest ook niet meer kunnen houden. Overigens is dat precies waar de diverse windhondstichtingen mij voor gewaarschuwd hebben. Noooooooit los, want getrainde jagers enz enz.

Doe nou maar gewoon die Beauceron

[Zamunda]

Het scheelt dat Manu sowieso een vrij kalme hond is, en hij stelt vrijheid meer op prijs dan rondrennen.
Ik heb het moeten leren zien, maar er zit een heel groot verschil in rondjes rennen met andere honden en die ene sprint maken naar de paal waar hij tegenaan wil plassen of dat ik zie dat hij in een bepaalde opwinding komt of beter, dreigt te komen. Dat zie ik bijvoorbeeld aan de houding van zijn staart, hoe hij zijn schouders lager of juist hoger zet of als hij druk aan het ruiken is of iets interessants hoort.
Aan de lange lijn is hij net zo goed blij hoor, maar hij is niet vrij en hij weet dat dondersgoed. Hij is dol op struinen, dat gun ik hem zoveel mogelijk maar het moet wel zonder risico voor andere dieren kunnen.
[knip]
Manu is bijvoorbeeld altijd heel relaxed, maakt lange passen en schommelt als hij loopt. Zijn huid bungelt los mee, zijn bek is ontspannen en hij is alert maar wel bezig met mij/ons en de omgeving.
Zodra hij zich opwindt wordt alles meteen strak. Zijn passen worden korter en hoger, zijn bek gaat dicht en zijn oren staan dichter bij elkaar. Dat hoeft niet eens voor jagen te zijn, dat kan ook om drukte zijn of een hond die eraan komt. Hij kan bijvoorbeeld ook heel druk gaan joelen en springen.
Die stand van hem voorkom ik waar mogelijk, daarom ben ik ook altijd heel alert als ik met hem wandel. Dat klinkt heel vermoeiend, maar het is een gewoonte geworden.

Maar rondjes rennen met andere honden of een sprint naar een plaspaal is ook al opwinding toch? Dus het is niet zo zwart-wit als helemaal geen opwinding toestaan denk ik? Dus klopt het dat opwinding wel mag maar enkel een beetje (om 'onschuldige' dinge), niet teveel want dan krijg je dat strakke en wordt hij minder/niet bereikbaar?

[Zamunda]

Voor Kailen is dat ook zo: wandelen = jagen. Weg met de herder (die hij op eigen terrein is), hallo jager. Wat Manuma schrijft over Manu is ook zeer herkenbaar. Voor het echte jachtinstinct het gaat overnemen, moet ik al ingrijpen en dat gaat vaak geeneens zo bewust. Kailen loopt altijd (vrij ver) voor me uit, echt veel verder dan de windhonden . Hij snuft en verkent en moet alles onderzoeken wat ie op z'n pad tegenkomt. Hij komt altijd ogen en oren te kort, een rasavonturier. Snuffen aan een boom of plant = code groen, snuffen in de lucht = code oranje, gericht snuffen het bos in (plus verstrakking van lijf ed) code rood. Bij oranje grijp ik in, al is het maar door een simpel geluidje of iets. Tegenwoordig kan ik hem ook bij code rood nog bereiken en daar ben ik wel trots op en blij mee ja.
Nou wordt ie natuurlijk wel al een dagje ouder, dat scheelt.
En er blijven nog genoeg dingen over die ik er niet uit krijg (vooral omdat ik er niet op kan trainen zoals naar andere honden toegaan ).

Zolang ik Kailen laag in zijn alertheid kan houden, heb ik naar Maverick weinig omkijken. Maar als de een gaat, dan de ander ook, die steken elkaar echt wel aan. Ik zou dus vooral bang zijn een windhond met echt killerinstinct à la Kailen of Amy te krijgen, en dan de rest ook niet meer kunnen houden. Overigens is dat precies waar de diverse windhondstichtingen mij voor gewaarschuwd hebben. Noooooooit los, want getrainde jagers enz enz.

Heel interessant om te lezen hoe jij en Manuma (en Dagmar van wie ik ook in andere topics voorbij heb zien komen dat als de Naap geen voer aanneemt ze hem niet loslaat) het doen .
Dat laatste: dat wil ik dus niet meer nee, geen 'getrainde'/geoefende jager. Als het een jachthond is dan ofwel vanaf pup ofwel eentje die daadwerkelijk getraind is (van Tara zou ik blind een 'jager' over durven nemen).

Doe nou maar gewoon die Beauceron

Haha, misschien ooit. Er zal hier altijd een grote waker rond blijven lopen verwacht ik en dan is een Boosje een serieuze kandidaat maar ik ben toch wel erg gecharmeerd van de grote kleine honden/kleinere middenmaatjes . Zo leuk hoe dat altijd en overal makkelijk past!
Sowieso vind ik drie echt grote honden erg veel (daarom met Raaf voor wat 'kleiner' gegaan), al is het alleen maar omdat ik die beesten altijd overal van comfortabele ligplekken voorzie (op de bank, een 'cozy cave', manden aan de zijkant want daar schijnt soms de zon, in de keuken...) en dat neemt met kleinere honden een stuk minder ruimte in en dan passen wij er ook nog eens bij op de bank . Dus er komt geen grote hond bij dit stel want dan kan ik helemaal nergens meer zitten/lopen .

[Zamunda]

Bij Dirk is dat ook zo, bij opwinding is er iets en dat betekent in de buurt blijven of aan de lijn desnoods.

Ik ben blij dat Truus geen jager is, anders was het geen doen denk ik dan had ik 6 paar ogen moeten hebben.

Met meerdere jagers is het wel lastiger inderdaad, zeker als ze er fanatiek in zijn en er hun eigen gang in hebben mogen gaan.

Dat is grappig, Amy is ook gek op van die uitkijkpunten, lekker staren of je misschien ergens iets ziet bewegen Maar dat doet ze dus alleen tijdens de wandelingen.
Arlo doet dat niet, die heeft dat jagen gewoon (nog) niet zo ontdekt en is er totaal niet mee bezig als het niet recht voor zijn neus hard wegrent. Misschien is dat dan toch een voordeel van als pup in een asiel terechtkomen, waardoor dat jachtinstinct nooit echt is gestimuleerd. Maar ik hoor het veel vaker over windhonden/zichtjagers en in dat opzicht vind ik een pure zichtjager dus vrij makkelijk.

Ik denk ook dat het verschil uitmaakt dat het een pup zou zijn die ik vanaf begin stuur tov een jager die alle vrijheid heeft gekregen om erop los te jagen. Maar je hebt altijd nog karakter natuurlijk, niet alles is maakbaar.

Juno jaagt op zicht en geur en die slaat in een halve seconde volledig om van relaxed lopen naar vol ergens achteraan gaan.
Helaas is Shelly daardoor ook gaan jagen (ondanks dat ik haar altijd gelijk bij mij riep en beloonde) en met zijn tweeën is het toch nog fanatieker.
Ik heb er vrede mee dat ze minder los lopen dan ik zou willen en ben blij dat het in de tuin wel kan en in een bos hier vlakbij is ook nog redelijk safe.

Maar eerlijk is eerlijk, die kleine loopt heel weinig tegelijk met de 2 groterds los, gewoon omdat ik niet wil dat zij ook leert jagen. Tot nu toe kan zij overal los en luistert ook nog als je haar roept.

Ik heb vrede met mijn jagers, maar zou er nooit meer bewust voor kiezen denk ik, het loopt zoveel meer ontspannen als ik niet continue een adrenalinestoot krijg omdat er ineens een sprint in wordt gezet (wat ook heel goed kan voor spelen)

Dat snap ik goed! Ik sluit het niet uit maar ik denk dat ik zelf in elk geval geen herplaatser meer zal nemen die altijd vrij heeft mogen jagen zonder enig appèl.
Ik zie mezelf met de pup zeker in het eerste jaar ook niet met Lais en Raaf lopen als ik het wildbos in ga, lekker alleen met pup of samen met totaal niet jagende Willem.

[DeDiana]

Dat is grappig, Amy is ook gek op van die uitkijkpunten, lekker staren of je misschien ergens iets ziet bewegen Maar dat doet ze dus alleen tijdens de wandelingen.
Arlo doet dat niet, die heeft dat jagen gewoon (nog) niet zo ontdekt en is er totaal niet mee bezig als het niet recht voor zijn neus hard wegrent. Misschien is dat dan toch een voordeel van als pup in een asiel terechtkomen, waardoor dat jachtinstinct nooit echt is gestimuleerd. Maar ik hoor het veel vaker over windhonden/zichtjagers en in dat opzicht vind ik een pure zichtjager dus vrij makkelijk.

Ik denk ook dat het verschil uitmaakt dat het een pup zou zijn die ik vanaf begin stuur tov een jager die alle vrijheid heeft gekregen om erop los te jagen. Maar je hebt altijd nog karakter natuurlijk, niet alles is maakbaar.

Absoluut Ik denk dat dat wel een vrij hardnekkig misverstand is en ik denk dat ik daar zelf ook wel een beetje last van heb gehad. Nu heb ik evengoed veel voordeel van alle gehoorzaamheidstraining die ik met Amy heb gedaan en helpt het natuurlijk heel erg dat ze ontzettend goed luistert, maar het is een illusie om te denken dat je daarmee het jachtinstinct van een zelfstandige jager kunt beteugelen of onder controle kunt krijgen. Je krijgt er hooguit iets meer grip op Een écht zelfstandige jager is dan echt een heel ander pakkie-an dan rassen/types die gefokt zijn om meer in samenwerking met de mens te jagen.
Als het instinct er in heel sterke mate inzit, komt het er natuurlijk vroeg of laat toch wel uit, ook al heeft de hond geen geschiedenis van zelfstandig kunnen en mogen jagen. Maar ik denk wel dat de mate waarin de hond wel of niet (altijd) bezig is met jagen minder kan zijn door die ervaring niet te hebben en de gelegenheid niet te krijgen, en ook wordt bepaald door eventuele succeservaringen.
Ik zie dat laatste nu ook weer bij Amy. In Nederland heeft zij heel lange tijd totaal geen interesse gehad in vogels of watervogels na een paar totaal onsuccesvolle pogingen om ze te vangen. Tot ze een keer een gans ving en hier in Spanje in de tuin een groot aantal vogels. Nu zijn alle (water)vogels ook weer een potentiële prooi en trigger geworden, want ze weet nu dat ze ze wél te pakken kan krijgen.

[Zamunda]

Mira is perfect gehoorzaam.
Op plekken waar ze een keer een haas gezien heeft loopt ze de volgende paar keer te kijken maar dat gaat ook weer over.

Ze loopt eigenlijk altijd los en ze is een keer achter een ree aan gegaan en een keer of 3, 4 achter een haas. Maar ja, dat hebben mijn andere niet-windhonden ook weleens gedaan.

Ha, heerlijk! Zou ze ook in een echt wildrijk bos goed los kunnen lopen? Het gaat hier dan voornamelijk om reeën die gerust midden op de dag vlak voor of achter je het pad oversteken en verder heel veel verse geursporen natuurlijk. Ik heb sowieso de regel dat ze niet van het pad af mogen dus er wordt in elk geval niet iets opgestoten.

Is ze goed terug te roepen als ze een haas gezien heeft en je zelf op tijd bent? En blijft ze dan ook niet de rest van de wandeling in de jachtmodus? Echt op zoek gaan doet ze dus niet (zeker niet op geur?) tenzij ze er onlangs een haas (of ree?) gezien heeft? En als ze er toch vandoor is komt ze dan snel weer terug zodra het wild uit het zicht is?
Lais bleef gerust minimaal een half uur pleite als ze achter een ree aan was gegaan want nadat het ree uit haar zicht is verdwenen vermaakt ze zich meer dan prima met het verse geurspoor. Maar Lais is sowieso de hele wandeling bezig met die (verse) geursporen en als ze los is is het echt een kwestie van tijd voor ze er een keer vandoor is. En ze luistert echt 'goed', ik heb er heel veel training in zitten en ze lijnt zichzelf zelfs aan (komt uit zichzelf naast me lopen) als de geuren te sterk worden. Maar dan steekt dat ree vlak achter ons over en is ze weg terwijl ik me omdraai naar het geluid (en dan luistert ze dus niet meer).