Ik vind dat ook het leukste aan mijn honden. Ik krijg ook regelmatig complimenten over hoe ze luisteren

Zit ik daar: "zeg, wat zei ik nou?"
En dan met zo'n verontschuldigende blik doen wat ik net in twee zinnen zei.
Manu luistert los niet fantastisch. Maar als ik zeg "blijf maar even in de buurt" blijft hij keurig om me heen. Als ik zou zeggen "naast!" weet hij dat er dezelfde betekenis aan hangt maar heeft hij er geen zin in.
Ik sta trouwens ook heel vaak "hallo jongens!" te blèren en ze hebben zichzelf aangeleerd dat ik het dan tegen allebei heb.
Als ik er zo over nadenk heb ik dat eigenlijk nooit geoefend, dat is er gewoon in geslopen

Als ik iets vertel letten ze dus blijkbaar toch een beetje op en een glimlach van mij is al beloning genoeg om te leren dat het gedrag is dat ik wil zien.
Het zijn ook beide geen honden om strak appèl op te volgen. Misschien komt dat omdat mij dat ook niet echt ligt. Dat hele zelfstandige gestruin is hen goud waard en ze zijn heel gelukkig als ze heel veel zelf in mogen (denken te) vullen.
Dan heb je mij nog, die erbij loopt voor gezelschap, en ze willen me wel graag blij hebben maar graag niet met streng regime. Dan worden ze gedrukt, rennen ze eerder van me weg.
Ik kan ook op heel vrolijke en ontspannen toon babbelen dat ze even op moeten letten want er komt een paard aan. Oh, het paard gaat draven jongens, kom toch maar even bij mij. Jaaa, zo ja. Die gaat hard he? Dat is wel mooi. Zullen we even kijken? Maar we blijven wel even hier hè? Brave draken, goed hoor.
Vooral Manu groeit er echt van. Je ziet hem een paar centimeter groter worden als hij naar zo'n simpele zin luistert en bij het omkijken mij naar hem ziet lachen

Ik geloof eerlijk gezegd dat Manu ook echt wel lastig te trainen is voor de gemiddelde persoon. Via deze weg en toch heel alert zijn kan hij nu wel loslopen.
Uma interesseert het allemaal niet zo

Die gaat gewoon stilstaan en omkijken als ik iets zeg. Meestal is dat ook in de buurt van wat ik bedoel.
Vanavond drukte een man zijn uitvallende pitbull in de bosjes en we moesten erlangs. Mijn duo kijkt wat onzeker, ik fluister ze toe dat we maar even de pas erin gaan zetten. We zijn erlangs zonder ook maar een blik van hen en ik zeg ze dat ze fantastisch lief zijn en dat dat hondje het wel even spannend vond. Dan krijg ik zo'n blik omhoog en glimlach ik naar ze, waarop ze weer tevreden verder hobbelen.
Ik geniet er zo van, lekker met z'n drieën op onze eigen manier. Mijn glimlach naar hen is voor hen een beloning.
Ik snap dan ook de lol nooit zo van die baas-hond combinaties die alles brullen en heel intens doen. Maar dat is misschien ook omdat mijn honden daar totaal niet het type voor zijn. En ik heb alleen ervaring met mijn dwarrels
