Noa was net een jaar oud toen ze bij ons kwam wonen. Ze was als pup vanuit Spanje naar Nederland gehaald maar ze moest al snel weer weg bij het gezin wat haar had geadopteerd.
Samen met Tommy en Tibby bezochten we Noa bij een opvanggezin. De klik was er, maar na het bezoek hoorden we dat de opvang ons ongeschikt vond
Dit omdat we nog nooit van een maagdilatatie hadden gehoord. Ondanks al onze ervaring hadden we toch echt te weinig kennis over honden volgens haar.Na een huisbezoek en ongeveer alle stichtingleden telefonisch te hebben gesproken mochten we Noa toch ophalen.
Noa bleek een schat van een hond. Vreselijk lief voor alles wat jong en kwetsbaar was en beschermend voor haar familie. Tijdens het wandelen ging ze graag alleen op stap, dus het eerste jaar zat ze in het bos met een lijntje vast aan Tommy. Toen ze ouder werd kon ze wel los, mits ik haar maar aanlijnde zodra we in de buurt van huis kwamen. Met andere honden was ze supergoed!! Spelen en dollen, de opvangers die later kwamen waren altijd welkom. Desondanks hadden andere honden veel respect voor haar, daar hoefde ze niks voor te doen.
Altijd voelde ik me veilig met Noa in de buurt. Als ze in het bos in de verte iemand zag lopen wat zij om onduidelijke reden verdacht vond, dan ging ze tussen mij en die persoon staan, tot ze de afstand groot genoeg vond.
Maar het was niet alleen maar leuk. Want ze was ook ongelooflijk eigenwijs. Als ze iets niet wilde gebeurde het echt niet. Onomkoopbaar. Blaffen, echt heel erg hard. En vreselijk verharen, het hele jaar door.
Ik had nooit gedacht dat ze zo oud zou worden. Vanaf haar achtste werd ze al 'oud'. Stijf in de achterhand. Helaas verdroeg ze geen pijnstilling. Toch heeft ze het nog lang volgehouden, die ouwe. Ze overleefde zelfs Tommy en Foxy. In mijn hoofd had de volgorde anders moeten zijn.
De laatste weken leek Noa toch wel slechter te worden. Ze sliep alleen nog maar en gaan liggen werd steeds moeilijker. Vorige week ben ik naar de dierenarts gegaan om haar mening te vragen. Zij was duidelijk, we moesten niet te lang wachten met Noa in laten slapen.
De afgelopen week hebben we Noa nog gruwelijk verwend. Na een bak paté, een korte wandeling in het bos en een hele lekkere kluif was het vanmorgen zover. De dierenarts kwam en ze is bij ons buiten ingeslapen.
Letterlijk en figuurlijk laat ze een leegte achter.
DSC_0028 (2) by mr. Jones, on Flickr
Heel veel sterkte met het gemis. 
