, maar ik ga weer een poging wagen.Ik had Maverick dus in de auto meegesleept naar de afgesproken plaats in hartje Frankrijk, zodat de toekomstige speelmaatjes elkaar daar al konden ontmoeten. Marie, die Mara (zoals ik Mala nu noem) opving, zag ik al in het parkje lopen, en de honden deden direct alle mogelijke moeite om bij elkaar te komen. Het spelen begon direct
. De wirwar van lijnen die ontstond was al binnen 10 seconden niet meer hanteerbaar, dus lieten we de geliefden maar los. Het speelfestijn kon beginnen en het was dus direct duidelijk dat het op dat gebeid wel snor zat 
. Heerlijk rennen, beuken en worstelen met af en toe een duik in het beekje
Terwijl we daar stonden te genieten van hun capriolen, hebben we de nodige informatie en formaliteiten uitgewisseld, waarna ik met 2 heerlijk vermoeide hondjes de 2 1/2 uur durende rit naar huis reed. Geen van beiden gaf een kik
Nog steeds wist ik niet hoe ik Mara zou gaan introduceren bij de rest, en liet het maar afhangen van het moment. Ik reed de auto het terrein op, poort dicht en de wachtende herdertjes geknuffeld. Lizzy lag in huis (deuren had ik open laten staan zodat de hondjes in en uit konden naar believen) en had nog niks van de consternatie meegekregen, wat wel goed uitkwam. Eerst Maf uit de auto en toen de klep open waar Mara zich bevond. Kailen vond het machtig interessant, deze heerlijk ruikende teef en Amber vond er niet zoveel van. Sinds ze zo ziek is geweest, is er iets gebeurd in die hersentjes waardoor ze niet alles meer helemaal meekrijgt en snapt. Maar de twee teven besnuften elkaar heel rustig en dat was dat. Wat mij betreft perfect. Ze hoeven niks met elkaar, alleen te accepteren.
Mara was nog maar net loops geweest en Kailens hormonen (ook al is hij gecastreerd) begonnen aardig op hol te slaan. Hij wilde haar continu bestijgen en Mara had daar weinig trek in. Ik besloot direct een korte wandeling te maken zodat de hele club was afgeleid en aan elkaars aanwezigheid kon wennen. Dit verliep prima al moest ik Kailen af en toe even van Mara aftrekken
Bij thuiskomst stond daar Lizzy te wachten. Lizzy staat niet meer zo stevig op haar pootjes nu ze bijna 16 is, en geeft daarom graag vooraf een niet mis te verstane waarschuwing als een indringer haar aanzienlijke persoonlijke ruimte betreedt. Ik was dus benieuwd hoe Mara daarop zou reageren. Maar ze bleef totaal onaangedaan en maakte netjes plaats voor de oude dame
. Ik vond het een mooi moment Mara los te laten zodat ze erf en huis kon gaan verkennen.
Kailen heb ik een gegeven moment in een kamertje gezet om even af te koelen, want Mara vond het echt niet leuk meer. Maverick zag zijn kans schoon, en de 2 speelden dat het een lieve lust was
. Ook het eten geven ging prima. Ze probeerde wel Maverick z'n bak leeg te roven, maar daar kon ik haar makkelijk weer vanaf brengen. Ze heeft totaal geen baknijd, en geeft ook niks om speelgoed zodat Amber met haar eeuwige bal wat dat betreft niets te vrezen heeft gelukkig. Als klap op de vuurpijl kwam toen mijn man thuis na 2 1/2 week afwezigheid, dus het hele begroetingsfestijn begon opnieuw. En spelen, spelen, spelen; tijdens het eten ging het gewoon door. 
Pas toen we om een uur of 9 op de bank gingen zitten, kwam er enige rust in de tent. Maf als altijd tussen ons in en Mara wist het niet zo goed. Bij haar vorige eigenaar woonde en sliep ze hoofdzakelijk buiten, maar toen ik haar uitnodigde naast me op de bank, aarzelde ze geen moment.
De rest van de avond en de hele nacht heeft het hele stel uitgeput en doodstil liggen ronken
De volgende ochtend hebben we de hele club en onszelf over twee auto's verdeeld om in een mooi bosgebied te gaan wandelen. Na zo'n 100 meter bedacht ik pas dat Mara helemaal niet eens aangelijnd was, zo vanzelfsprekend ging dat al
. Aan het al mooie lijstje van speels, sociaal, zindelijk, niet slopend en knuffelig kon nu ook de geweldige eigenschappen goed luisterend, roedelgericht en niet jagend toegevoegd worden Ze was heel erg bezig met iedereen in de gaten te houden, zoals het een echte herder betaamt, trok regelmatig een sprintje met Maf, even knokken met Kai, maar trok ook net zo goed haar eigen plan. Geen hond die (godzijdank) de hele wandeling slaafs aan je benen gekleefd loopt (daar heeft Amber nogal een handje van). De oudere dames deden lekker rustig aan, terwijl Mara met haar mannelijk gevolg zich heerlijk uitleefde.
Foto's van deze regenachtige wandeling zijn niet denderend, maar vooruit maar.
Na het wandelen strooi ik altijd het ontbijt uit over het terrein, en ook dit verliep heel vreedzaam. Ze vond het een hele leuke bezigheid en was heel geconcentreerd bezig met speuren
's Middags was het beter weer, en ben ik in de tuin aan de slag gegaan, terwijl Mara onvermoeibaar afwisselend met Kailen en Maverick speelde en rende. Ik vond het zo'n feest! Eindelijk eens geen honden die met grote smeekogen staan te wachten tot we eindelijk eens wat gaan doeoeoeoen, maar elkaar vermaakten
. Op de onvermijdelijke balletjes van Amber na dan natuurlijk, dat ging gewoon door . Zodra ik twee stappen liep, stond Mara alweer naast me, maar ik besteedde er geen aandacht aan en dan ging ze ook weer gewoon verder. De mannen waren kapot en gesloopt; Maverick probeerde geeneens meer eten van de tafel te snaaien 
.Wederom de avond met 35 kilo hond roerloos over me heen gedrapeerd op de bank en een hele rustige nacht.
Vanochtend na de wandeling buiten bezig geweest met heerlijk spelende honden, die nu eindelijk even rust hebben gevonden.
Al met al zijn de eerste 48 uur perfect verlopen. Het is een pittige zelfbewuste dame die niet het kaas van haar brood laat eten. De twee mannen kan ze makkelijk aan en ze neemt gewoon de plek in waarvan ze denkt dat die haar toekomt. Af en toe een hele kleine schermutseling met een grom en een grauw, maar dat komt voornamelijk omdat de heren iets te gretig worden. Verder is ze ontzettend lief en dol op knuffelen
. Ze is gehoorzaam, maar niet slaafs. Je moet heel duidelijk zijn in wat je wilt, zonder te hoeven optreden wat ik een heerlijke manier van omgang met je hond vind.Dat ze een echte en slimme herder is, bleek vanmorgen wel. We stonden even in de stallen iets te overleggen waar zich ook de kippenstal bevindt. De kippen kunnen daar vrij uit het bos en wei in. Een kip kwam het hok uit, en daar vond Mara wat van
Ze begon er achter aan te rennen en eerst was ik natuurlijk bang dat ze hem zou grijpen, totdat ik ineens besefte wat ze aan het doen was: drijven! En ja hoor, zonder de kip een veer te krenken wist ze haar in mum van tijd keurig het hok in te drijven . De haan sprong verontwaardigd naar buiten, en toen moest hij er aan geloven 
Ik vond het prachtig om te zien. Ik ga zeker kijken of ik hierin iets kan gaan doen met haar want ze heeft duidelijk talent.Wat een heerlijk meisje, echt helemaal mijn type
En dan ook nog keurig doen waar ze voor ingehuurd is. Meestal veranderen honden nog wel wat de eerste tijd, maar ik hoop niet te veel. Voor mij is ze perfect zo 
