Hoe werd jíj een hondenmens?

[Stapper]

We hadden tot mijn zevende jaar een hond. Deze ging dood en ivm reuma van mijn moeder namen we geen andere hond. Natuurlijk vond ik dat onzin en kon het best “want ik zou een hond altijd uitlaten”. Uiteraard hebben mijn ouders geen hond genomen. ( nu snap ik het en was het een goede keuze van mijn ouders) Dit was trouwens de reden dat ik het geloof in heb God verloren
Ik had zoveel gebeden. Gelukkig kregen we buren die hadden een dobberman en een kleine hond. Ik ging voor de grote. Die kleine was echt niet voor de poes... grappig nu besef ik pas waarom ik grote honden meer vertrouw. Ook gebeten door een hond ( mijn eigen schuld) Wat heb ik veel gedroomd over een roedel hebben. Maar ik besefte ook ... een hond kan pas als je tijd hebt. Een van de eerste dingen die ik vertelde tegen mr Stapper, kinderen ... weet ik niet of ik of ik de ware bent maar ik wil een hond, mocht je die niet willen is onze relatie over. Honden waren geen enkel probleem. Dus nu zijn nog steeds samen met twee honden en na lang nadenk tijd “als jij het niet wilt is het goed, we moeten het samen willen” ook nog twee kinderen. Ik ga er vanuit dat jullie het snappen maar de rest vind ons maar raar, kinderen discussie maar honden niet

[DesireeB]

Het eerste wat ik zag(als ik toen al zou kunnen zien) toen ik uit de baarmoeder kroop was een Deense dog. Enkele maanden later hebben mijn ouders die moeten herplaatsen, mijn moeder kon niks met dat beest en stond af en toe uren vast in het park omdat hij geen zin had om naar huis te gaan.

Toen een tijdje niks gehad, tot mijn 2de jaar en mijn ouders en ik naar het asiel gingen. We gingen kijken voor een Basset hound, ik liep achter ze en ineens waren ze me kwijt. Toen ze mij zagen staan bij het hok van een rottweiler teef die op mijn afgerend kwamen dachten ze dat ze hun kind kwijt waren maar niks was minder waar. Ze gingen dus ook naar huis met haar, dat is de hond waar ik grotendeels mee opgegroeid ben. Ze was geschat 9 maanden tot 2 jaar(was een vondeling en meerdere da's konden het niet met zekerheid zeggen, wel dat ze hoogstwaarschijnlijk vlak voor haar komst in het asiel een nest heeft gehad). Toen ik 13 of 14 was is ze overleden, vreselijk vond ik dat. Neem het mijn ouders nog steeds kwalijk dat ik niet zelf bij haar afscheid mocht zijn.

Na een paar maanden wilden we toch wel weer een hond dat werd weer een rottweiler teef van 9 maanden via teletekst gevonden. Heerlijk meisje voor mij, maar toen mijn broertje huilend uit de woonkamer kwam naar de keuken had hij schrammen in zijn gezicht. Volgens hem van haar, mijn ouders durfden dat niet aan en hadden geen idee waarom en zo is ze dus herplaatst. Daarna zijn er meerdere herplaatsers gekomen en gegaan(tot mijn grote ergernis). Na de laatste een Franse Basset(welke ik zelf notabene zoals zoveel had uitgezocht) wilde ik het niet meer. Ik wilde me niet hechten en weer afscheid moeten nemen omdat mijn ouders ineens besloten dat de hond toch niet geschikt was zonder er ook maar iets van moeite in te stoppen.

Al met al 2 jaar dus zonder hond verder, toen was ik 18 en ging ik vrij onverwachts ineens samenwonen. Vriend is geen honden mens, daar waren dus echt wel wat gesprekken voor nodig maar sindsdien dus eigenlijk altijd een hond of meer gehad.

Overigens niet alleen honden gehad maar ook katten, konijnen, ratten, hamsters(allerlei soorten) en muizen. Het enige dat me nooit getrokken heeft zijn cavia's en vissen. Helaas bleek ik zo rond mijn 15de een flinke allergie te hebben voor eigenlijk alles op 4 poten. Er is mij ten strengste afgeraden huisdieren te houden. Uiteindelijk heb ik alle knaagdieren wel laten uitsterven(lees niet vervangen dus niet om zeep gebracht) en een deel herplaatst. Ze stonden namelijk op mijn kamer en ik ging geregeld in mijn zusje haar kamer slapen omdat ik amper lucht kreeg en verging van de jeuk anders. Als ik nu een rat aan raak zie ik er binnen no time uit als een michelin mannetje maar bij honden en katten treed er na een paar weken altijd een soort van gewenning op waardoor de allergische reactie minimaal is. In de zomer is dit wat erger omdat ik bij hen vooral last van contact allergie heb, daarvoor gebruik ik dan hooikoortstabletten zo nu en dan.

[Miezemuis]

Ik heb mijn hele leven al honden. Toen ik ging samenwonen heb ik en half jaar geen hond gehad want mijn man was opgegroeid zonder huisdieren. Toen is Dushi gekomen. Toen zij 8 was kwam Lizzie en toen ze 15 was Keetje. Nu is ze dood dus heb ik nog 2 honden. Toch ben ik niet echt een hondenmens. Ik doe vaak maar wat. Ik heb altijd stikmakkelijke honden gehad, dus ik kan er niet zoveel aan verpesten.

[Marlett]

Ik denk omdat mijn eerste knuffelbeest een hond was

Ik hield bij mijn knuffelbeest (Snuffie de teckel) altijd even de neus onder de kraan zodat hij een natte neus had, net echt!

[Adogslife]

Ik ben gezegend met de genen van mijn opa, een echt natuurmens geboren en opgegroeid in een van de grote bossen die Polen herbergt.
Als enige van mijn generatie binnen de familie ben ik altijd echt gek geweest met diertjes en daarbij een voorliefde voor de natuur.
Sinds ik nog maar een jong telg was hebben honden mijn leven verrijkt en mijn hart veroverd.
Wij mensen hebben deze fantastische beestjes gedomesticeerd en van onze zorg afhankelijk gemaakt.
Ze zijn zo makkelijk gelukkig te maken met de meest simpele dingen en kleinste gebaren.
Ze geven en doen alles voor je, soms zelfs zonder dat je het ook maar vraagt.
Het is mijn visie dat wij mensen als dominante levensvorm op de aarde samen de plicht dragen om niet alleen goed te zijn voor de medemens.
Maar ook te zorgen voor het welzijn van de flora en fauna die deze prachtige planeet rijk is.
En dit ieder op zijn eigen unieke en speciale manier.

[gyanty]

Geboren als dierenvriend. Genen van mijn moeder, niet van mijn vader, die heeft er helemaal niks mee. Het eerste dier wat er kwam was voor mij: hamster Nico. Vele Hamsters volgde.

Mijn ouders werden gek van mij. Op vakantie op Ameland waren zij mij als peuter al fietsend snel kwijt, ik gooide mijn fietsje aan de kant zodra ik een paard spotte en rende het weiland in. En zo stond ik als dreumes dus in het land met weet ik hoeveel belgische trekpaarden (ouders lichtelijk in paniek). Dus toen ik 8 jaar was, mocht ik op paardrijles.

Ik kreeg op mijn 9e verjaardag ons eerste konijn: Bobby Brown. Ondertussen kwam internet op en werd ik al actief op hamsterforum en konijnenforum.

Op mijn 12e kwam dan onze eerste hond. Die was van opa en moest naar het verzorgingshuis. Eigenlijk was Bas wel een monstertje en kon niet met kinderen maar ik liet hem toen ook al uit voor opa. Tot die tijd ook veel vriendinnetje met honden die ik ook zelfs uitliet. Mijn favoriet was Eke, de ruwhaar hollandse herder. Maar ook met Max een roodbruine bonte stabijkruising en Toos de stafford ging ik graag al op pad. En later ook met Brut de teckel. Met Bas trok ik er echt op uit. Maakte al snel hele dagtochten en nam hem overal mee naar toe.
Toen ik 17 was kon ik eindelijk met hem trainen. Eerst gehoorzaamheid en toen hij 9 was eindelijk behendigheid. Ondanks dat Bas geen hondjes was om met fluwelen handschoentjes te behandelen leerde ik ontzettend veel van de hondentaal en ben ik de hondenmensen in de buurt ook dankbaar voor hun begrip en geduld en hulp bij zijn hersocialisatie. Dat is nu lastiger met een moeilijke hond. De hondenpassie groeide. Inmiddels was ik ook al actief te vinden op hondenforum. Zussen gingen uit huis en namen hond uit asiel. Ik ging er al vrijwilliger werken. Zelfs in het eind jaarboek van de middelbare school staat dat als ik weer spijbelde ze me wel vonden in het dierenasiel haha. Toen ik ging samenwonen (hamsters, konijnen en cavias) werd ik oppas en gastgezin. Toen Bas overleed kwam mijn eerste pup: Kay. Eigenlijk stond eenbtweede kat op de planning maar werd dus een border collie. Allerlei cursussen, workshop en sporten gedaan. Uiteindelijk ook zelf gaan les geven. We vingen nog steeds honden (en katten naast ons inmiddels ook 2 eigen katten)op, maar ik was er wel klaar mee en wilde een tweede eigen hond. We stonden 2 jaar op een wachtlijst voor een sable border collie waarvan het nest uiteindelijk niet doorging. Na een zoektocht uiteindelijk met herplaatser Noor thuis gekomen. En tja zo ben ik wel de hondengek van de familie, de enige met 2 honden, die er fanatiek mee traind en de honden meeneemt oo lange afstandswandelingen. Meenam naast het verzorgpaard. En er altijd over praat of over lees.

Ooit wel gedacht om mijn werk er van te maken en ik sluit hetvin de toekomst niet uit maar ben uiteindelijk als verpleegkundige gaan werken. Kay heb ik opgeleid tot AAI hond en hij had zeker de potentie voor AAT maar ik had toen de tijd en middelen niet. Misschien alsnog ooit met een volgende hond.

We kunnen niet op vakantie zonder hond, alhoewel mijn man daar in begin aan moest wennen. Ook al heeft Norah vakanties een andere wending gegeven toch blijven ook de vakanties in teken van de honden. Nu wordt Kay langzaam aan wel oud voor dagtochten en zullen we zien wat de toekomst ons brengt ook nu er een kleintje op komst is.

[Tony]

Opgegroeid op de boerderij tussen de paarden en (jacht en erf) honden, met een pa die destijds jager was en die zijn eigen jachthonden fokte/trainde én met de paarden werkte (hij bracht o.a. nog de melk rond met paard en wagen).

Al vanaf dat ik kon lopen altijd bezig met de honden van pa (vooral de erfhonden) maar een eigen hond mocht ik dus nooit... tot mijn vader ging hemelen op mijn 14de. Na een jaar van goed zeuren bij mijn moeder, zus had inmiddels een vriend die fervent KNPV lid was, mocht ik eindelijk een hond zodat ik ook met de KNPV sport (waar ik inmiddels ook idolaat van was, deed al wel pakwerk) kon beginnen (officieel pas een jaar later op mijn 16de). Het werd een xMechel die volgens de 'kenners' wel een teefje moest worden want 'makkelijker in de omgang' en deze werden 'niet zo groot'. "Hertha" kwam er dus en ze werd uiteindelijk 72cm schofthoogte en zo asociaal (scherp) als de pest, waardoor alleen ikzelf en mijn moeder, die overigens vooraf helemaal niks met honden had, iets ermee konden. Ze bleek uiteindelijk echter vele maten te groot voor mij (als eerste KNPV hond) en ik zou daar nooit een certificaat op kunnen behalen. Vlak voor ik op mijn 17de de dienst in moest heb ik haar dan ook verkocht naar de States. Buiten mijn diensttijd ('83/'84) en het afgelopen jaar om géén hond meer gehad, daarbuiten altijd minimaal 2 á 3 stuks, meestal echter meer...

Naast de (x)MH, (x)HH'rs en (tot '96) de Bouviers ook altijd herplaatsers als huishond gehad, meestal met een ('aardig') rugzakje en van de meest uiteenlopende rassen of kruisingen. Van Tekkels, onherleidbare asbakken, Pitbull (ruim voor de RAD), Beauceron, Westy, DJT, xDuitse Staande, Swiffer en Boerboel tot de laatste 16/17 jaar (herplaats) Cane Corso's aan toe, en dan zal ik er vast nog wel wat vergeten... De meesten hield ik zelf tot aan hun dood, een enkele deed ik weer herplaatsen (bijv. indien niet geschikt voor bij kinderen).

Van '93 t/m '99 (western) paarden getraind en toen ik daar mee stopte in '00 van mijn (KNPV) hobby mijn beroep gemaakt en als hondengeleider gewerkt tot '17.
Nadat ik eind '17 mijn laatste herplaats CC op 15 jarige leeftijd, en begin '18 mijn laatst levende diensthond met 14 jaar heb moeten laten inslapen was ik er helemaal klaar mee (dacht ik). Tot afgelopen april dus een jaar geen hond meer gehad.
Nu dus, omdat zónder hond toch niet echt een optie bleek (ik miste iets in mijn leven) toch weer een herplaatser in huis gehaald.
Ik wilde eigenlijk iets kleins voor gezellig naast mij op de bank 's avonds en die overal mee naar toe kon (hij/zij moest vooral ook hond/mens sociaal zijn). Echter werd dit, dankzij een forumlid, uiteindelijk een 'ietsje' groter type, n.l. een Spaanse (x) Mastín Español van 7 mndn. Na nooit eerder een berghond type gehad te hebben is dit toch wel enorm wennen, ook totaal niet te vergelijken met alle andere typen Molossers/honden die ik gehad heb, en het lijkt dan soms ook alsof ik weer helemaal bij 0 begin, een leuke uitdaging dus (maar ben inmiddels helemaal verkikkerd op dat 'easy-going' en zelfstandige van dit type honden). Mijn jongste kleindochter van bijna 3 is de grootste maatjes met hem (waar die van volwassenen vooralsnog niets moet hebben).

Maar een echte dierengek dus met de (vooral paarden/honden) genen van mijn pa...
Overigens hebben mijn 2 dochters en 3 kleinkinderen ook mijn passie 'geërfd', die zijn dus al net zo gek met honden (en paarden).

[DezeNaam]

Mijn ouders hebben beiden altijd al honden gehad. Nu (helaas) niet meer door omstandigheden maar ze hebben beide altijd van dieren gehouden.

Zelf trok ik als kind ook liever op met dieren dan met mensen. Heb altijd liever een kleine groep vrienden gehad en dieren waren echt mijn ontspanning en interesse. Vanaf dat ik het internet leerde gebruiken ging ik op zoek naar verschillende diersoorten. Ik ging Wikipedia helemaal af om er meer over te leren. Keek als kind zijnde ook heel graag naar documentaires over natuur en dieren. Het is dus ook echt een passie geworden, ik vind het interessant om er in de diepte over bij te leren. Daardoor kan ik ook erg slecht tegen 'oppervlakkige' mensen die zeggen dat ze van dieren houden maar ze enkel naar 'schattige' filmpjes kijken en verder geen weet hebben over hoe het dier echt is, zich niet verder verdiepen in het houden van een dier.

Ook waren er waar ik vroeger woonde erg vriendelijke mensen. Mijn moeder had een teckel maar die hond lag mij echt niet, ik leerde dieren graag 'trucjes' maar daar zijn teckels niet voor gemaakt, koppig beest was het. :') Om de hoek woonde er een gezin met een kruising labrador/herder. Zij waren zo vriendelijk dat ik als 8-10 jarige met deze hond mocht gaan wandelen (samen met mijn moeder) en ik belde ook regelmatig aan om met de hond te komen spelen bij hun thuis... :') Nu achteraf besef ik me dat het misschien een beetje raar is, even gaan aanbellen om te vragen of ik met hun hond mocht komen spelen. :') Het was ook echt een braaf beest, ik weet nog dat ze Laika heette en ondanks dat ik als kind een enorm klein ding was heb ik nooit moeite gehad om de hond 'onder control' te houden. (Erg spijtig dat er geen foto's van terug te vinden zijn)
Ik kon me echt urenlang met dieren vermaken, nu nog steeds. Dan zit ik gewoon in 'mijn' wereld en kan ik even al mijn zorgen vergeten.

Als kind schreef ik ook altijd in die vriendenboekjes bij 'wat wil je later worden'; 18 jaar, zodat ik mijn eigen hond kan kopen. (Spijtig genoeg is het dus toch niet zo simpel. xd) En thuis hadden we altijd (op mijn aanvraag) verschillende soorten dieren; hamsters, gerbils, konijnen, katten... Nu staan er bij mijn moeder nog twee vogels en vijf chinchilla's en een veel te groot aquarium met te weinig vissen. Ohja, en de slang die ik op mijn eigen kot heb staan mag ik niet vergeten. :')

Helaas heb ik ondertussen nog geen eigen hond. Ik ben 19 en zit op kot. Hoewel ik van de huisbaas wel huisdieren mag houden (zolang ze geen overlast veroorzaken) twijfel ik echt enorm. Ik weet dat ik wel voor een dier kan zorgen, ik heb 'back-up' moest de hond lang alleen zijn (mijn oma die dichtbij woont, en kotgenoten die vast ook van honden houden) maar de angst dat de hond wel overlast veroorzaakt door te blaffen speelt te hard mee. En ook wel een beetje het oordeel van andere mensen die het 'dierenmishandeling' zullen vinden dat ik een hond op een kamer hou. Het blijft dus wel wat prikkelen. Zeker als ik dan even uit ben met mijn beste vrienden en zij erover begint wat me eigenlijk tegenhoud. Dan krijg ik wel even een momentje van 'ik zal eens wat fokkers gaan opzoeken'. (En dan denk ik in mijn situatie aan een Whippet.)

Dus nu ga ik nog steeds met andere mensen hun hond wandelen. Vorig jaar heb ik ook een tussenjaar genomen waar ik (tot de frustraties van mijn vader) amper ben gaan werken en (tegen betaling) honden ben gaan uitlaten. Hierbij heb ik enorm veel verschillende rassen leren kennen wat echt leerrijk was. Nu heb ik wel iets minder tijd (lesuren komen slecht uit op het moment dat mensen zouden willen dat ik met hun hond kom wandelen), maar mijn vaste wandelpartner is een Tsjechoslowaakse wolfhond en het is echt een geweldig beest.

En de manege speelde natuurlijk ook wel mee. Ik heb 13 jaar lang paard gereden en eigen paarden gehad en daar waren ook wel altijd honden te vinden. Op een van mijn laatste stallingen leerde ik een erg leuke vrouw kennen. Zij werkte in het leger met een MechelaarxDH en een Mechelaar. Zij vertrouwde mij toen als 15 jarige (ik zou nooit een 15 jarige vertrouwen, maar ik ben blij dat zij het wel deed) erg hard met haar honden en ik ging er regelmatig uren mee wandelen. Daardoor kreeg ik alleen maar een grotere interesse in Mechelse herders, ik vond het echt leuke honden. Een van mijn favoriete oppashonden was ook een Mechelaar, veel te groot voor zijn ras, nam mijn éénpersoonsbed helemaal in beslag maar het was zo'n leuk beest. Die hond mis ik echt enorm.

Dus op mijn eigen hond moet ik nog wat wachten. Als ik naar Whippets kijk zijn er helaas niet veel fokkers (in België alleszins) en herplaatsers zullen ze niet snel bij een student op kot steken (wat voor de meeste honden wel begrijpelijk is).

[ranetje]

Ik denk geboren als hondenmens, als enige in de familie het gen meegekregen van mijn grootvader van moeders kant.
Als kind nooit een eigen hond gehad, want mijn ouders vonden dat helemaal niks.
Dus ik liep met de honden van de buren.

Door omstandigheden niet direct met honden begonnen toen ik op mezelf woonde, maar vanaf het moment dat er een was nooit meer zonder hond

[kooi]

Ik ben niet per se een hondenmens, maar een geboren dierenmens.
Het fijne van een hond vind ik wel dat ze vrijwel altijd met me mee kan, waarheen dan ook en rustig bij me op mijn slaapkamer kan slapen. Daardoor is de band iets hechter dan met mijn katten, maar veel scheelt dat niet.

[Javierrrr]

Echter werd dit, dankzij een forumlid, uiteindelijk een 'ietsje' groter type, n.l. een Spaanse (x) Mastín Español van 7 mndn.

Ik beken schuld

het lijkt dan soms ook alsof ik weer helemaal bij 0 begin, een leuke uitdaging dus (maar ben inmiddels helemaal verkikkerd op dat 'easy-going' en zelfstandige van dit type honden).

Het vergt een andere insteek dan wat je waarschijnlijk gewend bent (geweest). Het is een proces van wederzijdse beïnvloeding, afstemmen op elkaars behoeften, een soort "finetuning". Op elkaar ingespeeld raken en dat neemt de nodige tijd bij die "zelfdenkers"

[Lief]

Als klein meisje was ik een beetje bang voor honden totdat ik voor mijn 9de verjaardag een puppy kreeg. Labrador Yara was mijn hond en ik liep wat af met haar en nam ook wel eens wat andere honden mee waarvan de baasjes slecht ter been waren.
Toen ik op mijzelf ging wonen bleef Yara thuis, maar ik haalde haar regelmatig op.
Toen ik 21 was hebben mijn ouders haar moeten inslapen. Mijn vriend en ik wilden wel ooit een hond, maar het pastte niet zo in ons leven. Af en toe pastten we wel eens op. Totdat we bij zijn zus een jonge hond aantroffen die haar energie niet kwijt kon. Dit onbegrepen exemplaar was Misty. Met veel leermomenten hebben we hier een heel fijne hond aan gekregen.
Met Misty ben ik de lastiger types gaan waarderen.