Zo kwam je in ons leven. Een handvol hond. Na de reis van Dronten naar Leeuwarden was je echt moe.
Maar al gauw werd jouw tuin goed geinspecteerd. Mensen die toen foto's van jou zagen zeiden al dat "ondeugd"uitstraalde.
Ze hadden gelijk. Je was een vreselijk lief teckeltje voor ons maar voor alles anders een regelrechte heks.
Je was echt zo af en toe een kleine spinnekop. Jouw willetje was wet en wij hebben dat eigenlijk te veel toegelaten.
Toch hebben we echt van jou genoten. Je hield van knuffelen zolang het volgens jouw voorwaarden gebeurde.
Van gepongel en gepotel aan je lijf moest je niks hebben. Nagels knippen kon alleen als ik je iets heeeeeel lekkers voor je neus hield.
Je was altijd superspeels. Balletjes, knuffels, frisbee; geweldig vond je het.
Je was een oergezond hondje met alleen even schrikken toen je 10 was een acute bmo had en met spoed geopereerd moest worden.
De dierenarts belde ons daarna of we gau wilden komen want het lukte hun zelf niet om het infuus uit je poot te krijgen.
Toen we er waren agen we jou op ons toe rennen en erachteraan een dierenarts met een slangetje en een infuuszak in de handen.
Peter en ik moesten jou in een houdgreep nemen zodat de dierenarts de zooi eruit kon halen.
En o o o wat was je zielig
Maar toen knapte je al gauw op en was je weer de gekke speelse Saar
Totdat je bijna 15 was.
Je gilde even en kon op slag niet meer lopen omdat je achterhand verlamd was.
Dokter Jacha had jou al vrij snel weer op de been. Voor zover je het nog kon bleef je gek op rennen en schudden met je speeltjes.
Bij de tweede hernia hadden we ons voorgenomen om jou te "laten gaan".
Omdat dokter Jacha de enige dierenarts was die zonder gevaar aan jou mocht zitten hadden wij haar gevraagd om dat eventueel te doen
en zijn we met jou naar Ouderkerk a/d Amstel gereden. Dokter Jacha had in jou je vechtlust om te leven gezien en vond dat het "je tijd" nog niet was.
Ze had gelijk. Ook deze keer kwam je weer op de been. Je speelde nog steeds maar rennen werd hupsen en steeds vaker wilden jouw achterpoten niet wat jij wilde.
Je leeftijd begon ook mee te spelen. Ik voelde in de oksel achter je voorpoot een bultje. Niks mis mee want die veranderde in eerste instantie nauwelijks.
Toch na maanden begon dat "bultje" vrij snel te groeien.
Je kreeg weer een "lichte hernia" maar met benchrust en massage kwam je daar ook weer redelijk bovenop.
Ik voelde dat die bult in je oksel plotseling erg snel groeien en wisten we wel hoe laat het was.
Dat hoefden we niet van een dierenarts te horen. Naar een dierenarts gaan was met jou geen doen omdat je alleen van de stress al wel zomaar dood kon neervallen.
Het viel me op dat je wel vaak hijgde en hoestte. Ook kon je zo af en toe niet meer uitvinden hoe je uit de hoek tussen twee deuren uit moest komen
en bleef je daar maar totdat iemand jou daar weghaalde.
Toch had je nog steeds je heldere momenten en ben je in de lente van 2018 zelfs nog op de boot geweest
Een levensgenietstertje ben je tot het eind gebleven.
Maar je sliep ook veel. Ik kon daar tijdenlang naar kijken en hoopte dat die beweging van je flanken een keer "spontaan"op zou houden.
Maar dat deed het niet. Wij zouden die beslisseng moeten nemen maar loslaten is zo gruwelijk moeilijk.
Tot die ochtend 25 mei 2018. Peter komt rond 7 uur huilend de slaapkamer binnen met de woorden "het is zover".
Hij was al vanaf 4 uur met je in de weer geweest. Je kon/wilde niet meer lopen en wilde ook geen lekkertjes meer aannemen en liet zomaar je plas lopen.
Hoe of wat er in die uren precies gebeurd is; ik weet het niet maar je hebt hem toen duidelijk gemaakt dat het genoeg was.
Ik heb om 8 uur 's morgens meteen de afspraak gemaakt.
Om 11 uur konden we er terecht. Je kreeg een prikje om in diepe slaap te vallen.
Dat deed pijn en dat liet je weten ook. Die gil hoor ik in gedachten nog steeds.
Ik sloeg mijn armen om je heen en Peter leunde tegen de muur ; helemaal kapot en snikte het uit.
Ik moest kalm blijven om jou het gevoel te geven dat je rustig mocht gaan. Ik voelde 3 korte likjes op mijn arm (het is goed) en toen viel je weg in een diepe slaap.
De dierenarts verzekerde ons ervan dat je helemaal niets meer merkte. Wij zijn toen weggegaan voordat je echt je laatste adem uit zou blazen.
Voor jou maakte dat niets meer uit. Wij konden dat niet meer aan. Terug naar een stil huis. Met een lege halsband en een lege schoot.
Mijn kleine meisje, spinnekopje, heksje, Madam Mikmak, Pinkelotje. Je hebt mij geleerd dat een lichamelijke handicap het plezier in het leven niet in de weg hoeft te zitten.
Tegenslagen hoefden voor jou geen stap terug te betekenen maar juist meer wilskracht om weer een stap vooruit te doen. Je was een klein venijntje
en juist dat heeft jou tot jouw respectabele leeftijd gebracht.
Je lichaam is een jaar geleden uit ons leven verdwenen maar jouw wezen zit nog steeds in ons hart.
Zelfs na jouw inslapen wilde jij dingen laten lopen zoals jij dat wilde en ben jij in een ander mensenhoofd gekropen en hebt haar iets ingefluisterd.
Wat je haar ingefluisterd hebt zit nu op mijn schoot en geeft mij deze dag net zo lang lebbertjes tot mijn wangen daar natter van zijn dan van mijn tranen.
Vandaag lukken de zoete herinneringen even niet.
Wij hadden ook een spinnekopje, onze Bindy 
. 
