Donderdag 9 mei was het zover, ons afscheid van elkaar. Het is voorbij. Onvoorstelbaar, maar ik moest je loslaten. Het is niet te vatten, ook al wist ik langere tijd dat het er aan zat te komen. Zo graag wilde ik nog 19mei met je vieren, je zou dan 14jaar zijn geworden. Het mocht niet zo zijn. Deze datum was te ver weg.
In 2005 was ik zover, dat ik 100% voor jou kon gaan. Zo lang naar verlangd en toen was het zover. Ik zag je voor het eerst, toen je 12 dagen oud was, net de oogjes wat lodderig open. Tijdens de nestperiode zag ik je nog een paar keer en toen je acht weken oud was, kwam je bij me wonen. Wat was ik ongelooflijk blij en trots met zo’n mooi manneke aan mijn zij.
Op mijn werk, destijds op een school, had ik geregeld, dat ik 2 weken vooraf aan de zes weken durende schoolvakantie en 2 weken aan eind van de schoolvakantie extra dagen kon opnemen. Dus 10 weken de tijd voor de opstartfase van jou bij mij thuis. Ik noemde je Sam, dat vond ik zo’n leuke naam. Wat betreft stamboomnaam kwam je uit een zogenaamd A-nest, dus moest je stamboomnaam met een A beginnen. Mijn keuze via op Amadeus, vernoemd naar Mozart Amadeus. Klassieke muziek is voor mij zo mooi en nodig, als soort lucht, het is er altijd, het voelt als verrijking, als troost, als ontspanning…… En dat was jij ook. In de naam Amadeus zaten ook de letters SAM, het moest zo zijn.
Al heel jong zat en lag je in het mandje achterop de bagagedrager van mijn fiets, want ik had nog geen auto in die tijd, netjes in een tuigje, veiligheid voor alles. Je vond het prachtig en ik voelde zo’n intense rijkdom met jou zo achterop. Ik weet nog dat ik dacht; ‘Zouden moeders zich ook zo voelen, met hun kindje voorop of achterop, dat je dan samen één geheel bent, dat het voelt als dat het zo onwijs klopt en nooit meer echt eenzaam? Geen rood verkeerslicht vond ik meer vervelend, want dan kon ik even afstappen en naar jou kijken en je een kusje geven en een gesprekje aangaan.
Ik begon in die tijd ook met een opleiding 1x per 14 dagen een zaterdag. Toen ik jou die eerste zaterdag naar de oppas bracht, voelde ik me bijna een moeder, die voor het eerst haar kindje naar de opvang/school bracht. In de pauze even appen naar de oppas, of het lukte w.b. het oppassen. Opgelucht om te horen dat het heel goed ging. Jaja, stukje loslaten is moeilijk blijkbaar, ook voor hondenbaasjes. Toen ik na 3jaar opleiding slaagde, was jij de enige hond in de zaal, die er speciaal zat voor mij. Ik was niet zozeer trots op mijn diploma, ik was trots, dat jij daar zat en wilde iedereen wel vertellen van ; “Kijk, daar zit mijn hond Sam, dat is mijn hond.”
Altijd waren we samen, heerlijk. In 2006 brak een onwijs moeilijke tijd aan, toen ik mijn zus verloor. Zij was gek op jou en omgekeerd jij ook op mijn zus. Na dit afscheid was ik ook zo overstuur. Ik moest wel rijden in een geleende auto en jij zat voorin bij mij. Zo wist ik, dat ik verantwoord moest rijden, want jij was er. Andersom legde je dan een pootje in mijn rechter elleboogplooi. Alsof je me wilde laten voelen, dat ik er niet alleen voor stond. Jij was er voor me, bood me nabijheid met je warme lijfje, een blik in je ogen, een lik, een pootje….
Andersom gaf ik dit jou ook, je was alles wat ik nog had. Ik hield me staande, door te weten, dat jij ook liefde nodig had en plezier. Voor jou bleef ik functioneren en de structuur maakte, dat ik dit alles aankon. Jij had er niets aan, wanneer ik er niet 100% voor je zou zijn, dus de schouders zette ik er weer onder. Samen waren we sterk.
We deden cursussen samen, gehoorzaamheid, behendigheid, speurwerk, waterwerk, hersenwerk, T-tough, noem maar op. Ondertussen mocht je ook nog drie keer een teefje dekken en heb je nakomelingen. Ik plaagde je wel eens, dat je het in die zin verder hebt geschopt dan ik.
Je was voor mij zo echt mijn ‘alles’, mijn soulmate, bijna als een soort therapiehond. Daar waar ik niet voldoende haalde uit de therapie, die ik destijds had, bood jij me juist dat stuk; Het huis mocht vies worden als jij binnenstapte met mopperpootjes en volledig natgeregend. Het hoefde niet meer steriel schoon. Dat kostte immers mega veel tijd en die tijd wilde ik liever met jou delen. En dat je lekker vies was geworden, stond voor mij synoniem met dat je dan lekker genoten had en dat moest ook. Hondjes horen te genieten! Met jou durfde ik me onder de mensen te begeven, daar waar ik eerder liever voor de vermijding koos. Voor het eerst mocht ik thuis ook gewoon ‘niks’ doen, zitten op de bank, lekker genieten. Knuffelen met je, verhaaltjes vertellen aan je, fluiten en zingen voor je. Weet je nog, dat we wel eens wedstrijdje deden, wie het hoogst kon ‘zingen’? Ik zei dan: “Sammetje, zullen we zingen?” Ik zette dan in, beetje laag en jij ging er overheen qua hoogte. Ik ging dan daar weer overheen en jij sloot aan, door er nog weer overheen te gaan. Wat hadden we dan een lol he? Je gooide dan je koppie achterover en als een echte counter-tenor maakte je lange, mooie tonen. Jij vond alles best. Aan jou heb ik me voor het eerst durven te hechten. Ik durfde lief te hebben, JOU lief te hebben. Je bood me zoveel.
Je lag bij mij op bed, vanaf het moment dat mijn zus was overleden. Ik moest in die tijd zo huilen, dat jij jouw plek in de mand in de erker, waar je normaliter altijd sliep, verliet en als een wolf voor mijn slaapkamerdeur huilde. Ik liet je toe en je sliep vanaf dat moment altijd bij me. Maar zeg zelf, we hadden maar een 1 persoons bed, waarbij jij vaak de meeste ruimte inpikte en ik lag dan op de rand. Samen naar de beddenwinkel, waar ze ons allang kenden, want ik was gek op mooi beddengoed. Ik durfde eigenlijk niet te vragen om een nieuw bed, zo lang was mijn ‘oude’ bed immers ook nog niet. De meneer, die ons heel vaak hielp, raadde al, dat ik een groter bed wilde i.v.m. jou en dat was zo. Het was zo bijzonder, zo ongeveer de duurste beddenwinkel in Groningen en wij twee mochten op een twijfelaar uitproberen, of we er samen op pasten. Zo kwamen wij aan een groter bed. We waren een maf stel samen he?
Alles was erop gericht, dat we het maar fijn hadden samen. In 2010, met mijn leverdonatie, moest je twee weken uit logeren. Dat was het meest moeilijke in mijn leverdonatietraject, jou even loslaten, hoe fijn je het ook had in Emmen bij schapendoes Wiske. Als artsen dan hun ronde liepen en ook rond mijn bed stonden, was altijd de vraag: ”Hoe gaat het met u……. en…….. Hoe gaat het met Sam bij de oppas?” Ook zij wisten, wat voor grote plek jij in mijn hart had. Als het goed ging met jou, dan ging het ook goed met mij. Oh zo blij was ik, toen ik op de dag van mijn ontslag uit het ziekenhuis, jou ’s avonds weer in mijn armen had. Ik was toen langdurig thuis vanwege hersteltijd en jij en ik hadden het heerlijk. Ondertussen was er ook voor het eerst in mijn leven een auto, dus we konden lekker weg. Samen op vakantie in Zwitserland, paar keer naar Oostenrijk, nog een keer kort naar Italië. Niets was voor ons onmogelijk.
Eind 2010 kreeg je door toedoen van een andere hond een ontzettend heftige blessure, de achillespees volledig gescheurd. Een operatie volgde met een 1,5jaar durende intense revalidatie. Elke dag masseerde ik je, elke dag oefeningen. 2x per week had je een combinatie van fysio en hydrotherapie. Alles deed ik voor je, net zoals jij dat voor mij deed. Alles liet je ook toe van mij. Je had zo’n onwijs vertrouwen in mij en dacht volgens mij bij vele handelingen van mij ‘Als jij denkt dat het goed voor mij is, dan zal het wel zo zijn’, en ook jij knapte uiteindelijk weer op. De chirurg en fysio vonden het destijds een wonder, zoals jij weer leerde lopen.
Je vergezelde me, tijdens mijn zzp-werk. Ik nam eigenlijk alleen maar werk aan, als de voorwaarde werd ingewilligd, dat jij mee moest kunnen. Jij kreeg met aan mijn zijde en je lieve blik soms de meest depressieve cliënt nog uit bed. Wat waren we toch een team, jij en ik?
Nog weer later heb je me vergezeld, toen ik mijn angst te lijf ging, om de Engelse taal te leren bij de nonnen. Ik durfde eigenlijk absoluut niet, maar ging toch de intake aan. Ik kwam steeds dichterbij de keuze, om ervoor te gaan of niet. Mijn laatste argument was nog; “ik doe eigenlijk zoiets engs niet zonder mijn hond Sam.” Tja, toen was het antwoord: “Wij denken altijd in mogelijkheden, dan komt u met uw hond Sam.” En zo was je de eerste hond die zijn entree deed in het oh zo beroemde Regina Coeli Instituut. Samen met jou durfde ik dit avontuur aan en wat werd er ook daar van je gehouden door alle ‘juffen’, die me daar privéles gaven. Van de koks kreeg je altijd een heerlijk bordje eten, want eerlijk is eerlijk, eten was altijd je grote passie.
In 2015 ontwikkelde je na bepaalde vaccinaties epilepsie. Ik wist niet wat me overkwam. Wat was dat ongelooflijk zwaar. De eerste keer ervaarde ik, dat ik je ‘zomaar’ kon verliezen. Het was beangstigend. Zorg overdragen aan een ander, vond ik moeilijk in die tijd, terwijl het wel moest, want ik had mijn werk ook. In augustus 2017 waren we zover, na een intensief ontstoringsprogramma, dat je geen aanvallen meer had tot aan je dood. Wat brak er een heerlijke periode aan, zonder die rot aanvallen. Langzaam vertrouwde ik erop, dat we deze fase voorbij waren.
Maar toen kwam in 2018 die nare kanker in je poot om de hoek kijken. Ik moest nadenken over een poot amputeren of niet in mei 2018. Omdat je ook al kampte met dementie-problematiek en een soort van ‘sluimerende’ epilepsie, besloot ik niet tot amputatie over te gaan. Ik vond dat geen kwaliteit bieden t.b.v. jou. Ingestoken daarom op palliatieve zorg, wetend dat het afscheid mogelijk heel dichtbij zou zijn. Maar je stabiliseerde ontzettend rond het ziektebeeld kanker. Je kreeg van een homeopathisch kenner, die je ook had begeleid met het ontstoringsprogramma voor de epilepsie, nu een kuur met drie middelen, elke dag, verspreid over aantal keren per dag. Mensen lachten ons soms uit, ‘geloof je daar nu echt in?’……. Nou, jij liet zien met je poot, hoe je stabiliseerde. Zelfs de dierenarts was perplex. De prognose van een aantal weken, werd nog ons ‘reservejaar’. Echter de dementie zette zich voort.
We leverden beide steeds meer in. De lange wandelingen waren geen optie meer, samen hardlopen ook niet meer. Lekker zwemmen niet. Ergens een hotelletje pakken was voor jou niet meer echt fijn, onbekende omgevingen gaven onrust. Mij herkennen bleef er wel steeds. Je neus maakte ook overuren en lekkertjes waren nog steeds erg welkom. Lekker buiten snuffelen en struinen op het gras, in de bosjes, thuis bij me liggen, knuffelen. Genieten nog van Karel, het buurhondje. Dat was er wel, maar heel veel was er ook niet en steeds meer drong de vraag zich op; Is de kwaliteit zodanig, dat de hondwaardigheid in het geding komt? Ik liet maandelijks de dierenarts over mijn schouder meekijken en Yvonne (baasje Morris en Ayla) was voor mij hierin ook een onwijs lieve meedenker-kijker. Heel bewust koos ik hiervoor, omdat ik natuurlijk wist, dat eigen grenzen verlegd kunnen worden, bewust of onbewust, omdat ik je natuurlijk niet kwijt wilde. Ik ben afgegaan op de woorden van anderen van “Hilly, je voelt het, als het moment er is…... “ Veel heb ik nog gedaan wat betreft het stukje palliatieve zorg. Massages die je kalmeerden, pijnmedicatie, wat heb ik niet gedaan?
Maar afgelopen maandag, 6 mei, na een middagwandeling en jou weer zien lopen en daarvoor de onrust thuis, toen was het dan zover, dat ik de dierenarts heb gebeld en aansluitend het crematorium. Ik moest kiezen om je los te laten. Niemand anders kon die keuze maken. De dementie had je in de greep qua onrust, maar ook je lichaam gaf aan, door mogelijk pijn, mogelijk wat anders, dat het voor jou op was. De dierenarts die je het laatste jaar veelvuldig begeleid heeft en mij, kwam donderdag 9 mei in de ochtend. Ze heeft je ontzettend liefdevol begeleid en mij ook. Jij had daarvoor al een kalmeringstabletje van mij gehad, waardoor je al heel ontspannen was. Je kreeg een infuusnaaldje in je poot, wat je niet eens meer door had. Bij mij op schoot, ik aaide je, kuste je en sprak liefkozende woorden naar je uit en ondertussen gleed de inhoud van de spuit die de dierenarts vasthad, via het infuusnaaldje naar binnen. Ik voelde hoe je weggleed.
Oh lieve Sam, ik wilde je wel abrupt neerleggen en reanimeren, maar het zou natuurlijk niet kunnen en ik zou het ook niet moeten willen. Ik moest je laten gaan. Bewust heb ik ervoor gekozen om je als het ware een dag op te baren in ons heerlijke huisje. Zo kon ik nog naar je kijken, met je praten, kusjes geven. Sommigen konden nog afscheid van je nemen. En ja, dan breekt ook de laatste nacht aan dat we samen in 1 huis verblijven. Ik bleef de hele nacht in de stoel naast je zitten. Het kon nu nog, dacht ik dan steeds.
Maar ook aan een nacht komt dan een eind en samen met de buurman heb ik je op de trap naar beneden getild, in de auto, onze Sam Mobiel. De rit naar het crematorium was immens zwaar. We werden wel heel goed opgevangen en begeleid en alles heb ik zelf mogen doen voor jou, hoe moeilijk het ook was, maar dat wilde ik. Alleen je in de oven tillen mocht vanwege veiligheid en feit dat dat een naar beeld is, niet. Maar ik was op 1,5meter van je af en zag hoe je heel zachtjes uit je mand werd getild en vervolgens de oven in. Daarna sloot de deur.
Verdoofd liet ik je daar achter, maar ik hield het nog vol. Ik mocht je immers om 16.00uur weer ophalen?
Dat heb ik nu gedaan. Je bent weer bij me. Alleen zijn we nu ‘samen’ in een huis, wat niet mijn huis voelt Sam. Het is te leeg. Ook de auto voelt niet als ‘onze auto’, want jij bent er niet meer.
Maar we zijn samen, dat wel.
Het spijt me Sam, dat ik nu alleen maar verdrietig ben en nog niet bij de goede herinneringen kan, alhoewel ik dat wel even kon middels dit schrijven.
Ik wil je ontzettend bedanken, elk woord dekt niet de lading van bedanken. Maar je was bijna 14jaar mijn trouwe vriend, oprecht. Je liet me voelen wat hechten en houden van is. Je leerde me lachen, genieten, zoveel wat jij me hebt geleerd.
Lieve Sam, het gemis is al intens, manneke, wat houd ik toch veel van je! Dag lieve Sam.
Heel veel sterkte met dit verlies van jouw maatje.
. 
