Voor wie geen zin heeft in een lang verhaal, onderaan staat een foto van Noor.
Noor is een jong teefje uit Roemenië, uit dezelfde kleinschalige opvang als onze vorige opvanger Sara. Ik had begrepen dat Noor wat angstig was, maar de verzorgster vertrouwde ze wel en ook leek ze op filmpjes sociaal met andere honden. Ik heb nooit eerder angstige honden opgevangen, maar ik dacht, laat maar komen.
Het ophalen verliep allemaal goed. Ze dook wel weg en leek te willen vluchten, maar niks extreems. Echter eenmaal bij ons buiten begon ze als een wilde kat te springen en te rennen. Ze zat goed vast met een veiligheidstuig en een halfcheck, maar ze deed zo extreem dat ik bang was dat ze zelfs daar uit zou komen. Toen ze in een hoekje bij de garage wegdook kon ik haar pakken en heb ik haar snel mee naar binnen genomen. Ik heb haar binnen tussen mijn eigen honden los gelaten, en wat was ik blij dat die daar geen probleem mee hebben. Na een paar uur heb ik nog eens geprobeerd haar aan te lijnen, maar ze begon gelijk weer te springen en te rennen. Oké, uitlaten zat er voorlopig niet in.
Die eerste dagen heb ik wel getwijfeld of het verstandig was om Noor in de opvang te nemen. Ze wilde niks van ons of van de honden weten. Ze vond een mandje in onze slaapkamer en daar is ze twee dagen in blijven liggen. We hebben haar met rust gelaten. Naast het mandje had ik wat oude handdoeken op de grond gelegd, zodat ze daar op kon plassen en poepen. Dat duurde overigens nog een dag voor ze dat durfde. Ze at en dronk wel gelijk goed. Het tuigje had ze nog aan, no way dat ik die af zou krijgen.
Maandag ging ik naar mijn werk. En ja hoor, toen ik thuis kwam stond Noor gezellig met de andere honden in de vensterbank te kijken, ze was eindelijk de slaapkamer uit. Eenmaal binnen had ze door dat de andere honden het bijzonder leuk vonden dat ik er weer was, dus stond ze achteraf ook een beetje te kwispelen. Sinds dat moment heeft ze al zoveel vorderingen gemaakt, ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan.
Aanraken, het begon ermee dat ze voorzichtig een snoepje van me aanpakte. Nu vindt ze het heerlijk als ik haar uitgebreid aai en ik kan haar overal aanraken. 's-Ochtends springt ze bij me op bed om gedag te zeggen en dan wil ze uitgebreid gekroeld worden.
Noa vond ze eerst heel erg eng en Koda ook een beetje. Inmiddels is Noa niet eng meer en met Koda is het dikke mik. Het lijkt wel of ik hier twee drukke kinderen heb die maar lopen te klooien en troep maken met hun speelgoed.
Mijn dochter is niet meer eng, mijn zoon een beetje en mijn man vindt ze oké. Ze blaft ook niet meer tegen haar spiegelbeeld in het ruitje van de houtkachel en gelukkig ook niet meer als ze geluiden hoort van de klussende buren.
Vanmorgen heb ik een poging gedaan om het tuig weer aan te doen (wat ik na een week pas uit kreeg). Veel snoepjes erbij, maar helaas paniek toen het om haar hals zat. Ik heb het weer af gedaan, dit gaat nog wel even tijd kosten. Wandelen is er dus nog niet bij, gelukkig doet ze haar behoefte keurig op van die puppypads.
Noor is geen doorsnee opvanger zoals we ze gewend zijn. Maar oh wat is ze leuk
Ze is een plaatje om zien. Ze heeft wat weg van een bordercollie, maar wel een stukje kleiner. Ik schat haar zo'n 45 cm hoog. En verder is ze slim, speels en het is geweldig om te zien hoe ze zich hier steeds meer op haar gemak gaat voelen.
COO_4121 copy by mr. Jones, on Flickr
