Opvoedstijlen, welke en waarom?

[dagmar88]

- Wat doe je?
- Waarom doe je dat?
- Wat heb je nodig?

-Bij de deur zitten neusfluiten.
-Omdat ik naar buiten wil.
-5 uur rondsnuffelen en naar de merels luisteren en stiekem tussen de afrikaantjes schijten.

Het is niet altijd precies te achterhalen wat een hond wil. Je weet het van jezelf al niet eens altijd.
Ik hou niet van dit soort systematiekjes. De mens moet niet dienstbaar aan de hond worden. Dat is niet wat een hond wil.
Een hond wil lekker achter een baas aan kunnen lopen en daar zijn eigen behoeftes in voorzien krijgen. Dat is de essentie van de symbiose. Intelligente gehoorzaamheid in ruil voor voeding en bescherming.

Een hond is een enorm emotioneel ontwikkeld en intelligent dier dat op sommige vlakken beter weet wat er aan de hand is dan jijzelf.
Dan kan alleen kale hiërarchie de duidelijkheid nog redden.

Zal ik eens stelling nemen?: Een hond wordt gestrest van een baas die zijn eigen broek niet op kan houden.
Ik zou ook gestrest raken als ik inbreng krijg in dingen die ik niet meer begrijp trouwens.
Ik heb het als ik de jaarcijfers op mijn werk moet goedkeuren. Dan roep ik ook de penningmeester op het matje om het voor me te doen.

Ik koop die hond op het moment dat het mij uitkomt. Ik koop hem uit gefokte stam. Ik ga met hem op cursus zodat hij vroegtijdig uit zijn hoofd mag leren hoe zich te gedragen.
Hij wordt ingeënt en gecastreerd. Als hij het te bont maakt kan hij een tik verwachten.
Maar als je het over jezelf moet hebben ben je ineens niet meer verantwoordelijk? Dan ben je ineens niet de baas maar een maatje?
Laat me niet lachen.
Laf.

Het één sluit het ander niet uit.
Naap heeft geen baas, dat kan ik echt vergeten. Hij is dol op me en ziet de meerwaarde van me in.
Die meerwaarde ben ik bij instabiliteit/twijfelachtig gedoe, de baas spelen of hem in de maling nemen meteen kwijt.
Hij kan het allemaal zelf wel en dat is ook zo.
Hij verkiest mijn gezelligheid, z'n stapel prinses op de erwt kussens, roze flamingo en dagelijkse kant en klare hap.
Dat ik dat minderwaardige lijf en grote lelijke hoofd heb om mee na te denken en hem veilig te houden in plaats van rennen en jagen snapt hij perfect. Daarom blijft hij in de buurt en komt naar me toe als het nodig is.
We jagen wel samen. Werken spoortjes uit, liggen in de bosjes naar konijnen te kijken of ik neem een positie in achter de meeuwen, gebaar dat hij er van de zijkant in moet springen, jaag ze gillend op en hij probeert er één uit de lucht de snaaien.
Je moet hem voor zijn, bedenken wat hij gaat doen en dat samen doen. Dan heb je er invloed op.
Hij is nergens op uit, heeft totaal niet de ambitie boven me staan, wil dat ik hem lief vind. Afkeuring vindt hij heel naar.
Hij zoekt harmonie, wederzijds respect en stabiliteit. We luisteren naar elkaar.
In aanleg is hij erg bezorgd en serieus. Door onze verstandhouding weet hij dat hij dat ook even kan laten varen om zich uit te leven en dat ik wel oplet voor ons twee.
Hij weet niet wat achter een baas aanlopen is en volgzaamheid heeft er nooit in gezeten, laat staan dat hij dat zou willen.

Een totaal andere insteek dan ik hiervoor met mijn honden heb gehad, maar ik vind het heel fijn.

[ranetje]

Je kunt maar tot op zekere hoogte een goede opvoeder zijn. Ik schat 20%.
De overige 80% komt van de keuze voor het type hond dat je maakt.

Een africhter van Mechelse herders die dat op hoog en eenzaam niveau doet kan wel degelijk gierend gek worden van een Bassethound en er niks mee kunnen. Terwijl iemand anders die na twee dagen door z'n eigen herder gebeten wordt met twee vingers in de neus die Bassethound kan laten doen wat ie wil.

Dat speelt zeker mee

[Jackira]

Je moet hem voor zijn, bedenken wat hij gaat doen en dat samen doen.

Dat is dus een versie van de bazige rol die ik bedoelde.

Dan heb je er invloed op.

En dat vinden we? Ja....Be...belllangrijk, goed zo.

Hij weet niet wat achter een baas aanlopen is en volgzaamheid heeft er nooit in gezeten, laat staan dat hij dat zou willen.

Nou, laat maar lopen dan. Kijken hoe lang het goed gaat.

Ik ben het er niet mee eens dat een poolhond of een andere zelfstandig type minder baas nodig heeft. Ondertussen lopen ze allemaal 24/7 aan de riem omdat ze die baas ontberen.
Een roedel huskies is onderling zéér hierarchisch ingesteld maar een baas hoeven ze ineens niet. Kul.

De manier waarop je de touwtjes een beetje in handen krijgt bij een husky is anders dan bij veel andere honden. Je kunt ze alleen motiveren met iets wat ze leuk vinden en niet omdat het nu eenmaal moet van de baas. Dus dat voelt niet direct als bepalen wat goed is als baas zijnde maar meer als meewaaien met de hond en gebruik maken van z'n eigen acties en voorkeuren op het juiste moment. Anders krijg je er geen vat op.

[Jackira]

Waarom moet je de touwtjes eigenlijk in handen krijgen?

Oh.

Dat vind ik prettig omdat ik hem dan kan behoeden voor dingen die gevaarlijk zijn en omdat hij dan toch los kan. Dus ik wil graag de baas zijn Maar dat werkt net even iets anders. Hij moet zelf kiezen dat het bij mij leuker is.

[Jackira]

Waarom moet je de touwtjes eigenlijk in handen krijgen?

Oh.

Dat vind ik prettig omdat ik hem dan kan behoeden voor dingen die gevaarlijk zijn en omdat hij dan toch los kan.

Hij kan sowieso los, hoor.
Hij loopt wel meteen onder een auto maar het kan wel.

Een hond heeft een baas nodig. Punt.
De vorm waarin die bazigheid geuit moet worden moet inderdaad bij de hond passen maar je bent nog steeds geen speelkameraadje.
Ook niet als het goed werkt om je soms zo te gedragen.



Anders mag hij inderdaad niet meer los omdat hij dan niet naar je luistert. Dan ben je toch allang de baas aan het uithangen? Ik snap niet waarom daar zo besmuikt over gedaan moet worden.

Maar ik vind mezelf niet de baas als ik mijn hond niet los kan laten. Want dan heb ik een lijn nodig om hem te laten luisteren. Voor mijn gevoel ben ik een baas van een hond als hij gewoon luistert zonder hulpmiddelen.

Dus bij Jack maak ik gebruik van dingen die hij graag wil. Zoals bijvoorbeeld een piepballetje in m'n zak. Ik kan hem daarmee nu uit vrijwel elke situatie halen en zelfs een andere hond z'n bal terug laten geven Maar dat maakt mij wel afhankelijk van een hulpmiddel.

Terwijl bijvoorbeeld Shira luistert omdat ik het gewoon zeg ook al is ze het er niet mee eens. Bij haar voel ik me dan wel haar baas.

[Alfilillo]

Wat betreft het gevoel volgen: ik weet nog niet zo goed wat ik moet voelen, ik twijfel ook daar nog te veel aan. Gevoel is natuurlijk ook voor een deel gebaseerd op ervaring, soms ben je je daar al niet eens meer van bewust en dan ben je onbewust bekwaam.


Ik zit nu nog heel erg tussen 2 en 3 in, wat wil je, ik heb op dit moment vier weken en drie uur een hond.

Dit spreekt me dus best wel aan, maar ik vraag me enorm af of dit niet iets is wat je pas kunt als je ongemerkt al heel veel hondenskills hebt.

Als ik een willekeurige hond zie met de mens daarbij, denk ik vaak: Die heeft het zwaar. Die moet van alles. Er wordt aan hem getrokken, geduwd, hij krijgt voortdurend commando’s. Dat is eigenlijk geen leven. Zo zou je niet met een mens omgaan. Honden zijn levende wezens met emoties, eigen interesses en nieuwsgierigheid en hun eigen intrinsieke motivatie. Ze hebben evenveel recht om zoveel mogelijk zichzelf te kunnen zijn. Ik vind dus dat we ze gelijkwaardig moeten behandelen. Vanuit respect, verbinding en liefde. Daarom leef je toch samen met een hond? Ik ben dus sterk voor het ONT-moeten.

Van mij moeten honden niet zoveel, mogen honden zichzelf zijn, hun eigen keuzes maken, hun eigen vragen stellen. Je verwacht het misschien niet, maar juist dat geeft rust. Als je je grenzen of regels dwingend oplegt, ontstaat juist onrust. Dan krijg je een gestreste hond, die voortdurend op zijn tenen loopt. We zijn zelf vaak gejaagd in een gejaagde wereld. Dat zie ik terug in het gedrag van veel honden. Het samenleven met een hond is boeiend. Je kunt veel leren door naar de hond te kijken. Hierdoor ontstaat een stuk bewustwording

Om even een vergelijking te maken: ik sta al 17 jaar voor de klas en inmiddels deel ik gedachteloos een toets uit terwijl dat 16,5 jaar geleden uitmondde in een kwartier chaos.

Interessant. Toch pik ik dit zwartgedrukte er even uit. Ik vraag me af of de hond hier niet teveel vermenselijkt wordt. Zo voed je een kind eigenlijk op. De weg naar volwassenheid en zelfstandig worden. Ik denk dat voor veel honden zelf keuzes moeten maken niet altijd fijn is, zelfs stressverhogend. Ik heb twee honden, en met name eentje daarvan vindt het heel fijn als ik die keuzes voor hem maak. Het geeft hem rust. Bedenk dat een hond altijd een baas zal hebben en zich daar goed bij voelt. Dat is een essentieel verschil met het opvoeden van kinderen. Het dier respecteren is ook respecteren dat het een ander wezen is dan de mens.

[Marlett]

Wow, wat een waardevolle antwoorden en reacties! Ik ga er later nog wat uitgebreider op reageren, voor nu heb ik in elk geval veel om over na te denken!

[dagmar88]

Nou, laat maar lopen dan. Kijken hoe lang het goed gaat.

Ik ben het er niet mee eens dat een poolhond of een andere zelfstandig type minder baas nodig heeft. Ondertussen lopen ze allemaal 24/7 aan de riem omdat ze die baas ontberen.
Een roedel huskies is onderling zéér hierarchisch ingesteld maar een baas hoeven ze ineens niet. Kul.

Tot iemand hem vangt. Hij past wel op.

Binnen een roedel is hij ook nooit een volger. Daar ging het mis.
Ik vind mezelf met hem geen baas omdat hij niets doet "omdat ik het zeg". Ik kan niks eisen of afdwingen.

Hij loopt gewoon los.

[Luna87]

Je kunt maar tot op zekere hoogte een goede opvoeder zijn. Ik schat 20%.
De overige 80% komt van de keuze voor het type hond dat je maakt.

Een africhter van Mechelse herders die dat op hoog en eenzaam niveau doet kan wel degelijk gierend gek worden van een Bassethound en er niks mee kunnen. Terwijl iemand anders die na twee dagen door z'n eigen herder gebeten wordt met twee vingers in de neus die Bassethound kan laten doen wat ie wil.

Je kunt ook leren daarmee om te gaan. Ik ben opgegroeid met briards en toen kreeg ik een bullterriër Gillend gek werd ik in het begin van Luna, ik snapte haar niet en dat stront, maar dan ook echt stronteigenwijze, brrrrr. Ik kon er niets mee. En zie me nu eens lopen, sinds een jaar een tweede bullterriër erbij en het loopt allemaal als een zonnetje. Hoewel Vito heel veel hond is en een stuk lastiger dan Luna in het begin gaat het allemaal heel soepel. Ik ben door Luna de bullterriër echt gaan waarderen en als ik nu eens naar mijn koppel kijk durf ik wel te zeggen dat ik inmiddels ook wel geschikt ben dit ras in het gareel te houden zonder afbreuk te doen aan wie ze zijn. Uitzonderingen daargelaten uiteraard.
Qua opvoeding doe ik overigens maar wat. Ik reageer vaak heel impulsief, ben streng maar rechtvaardig en heb weinig regels. Ze mogen lekker zichzelf zijn, maar ik wil wel graag dat zij en hun omgeving veilig zijn. Dus hierkomen/wachten als ik dat zeg, lief zijn voor mens en dier en mijn nee is ook echt nee.

[Jackira]

Maar ik vind mezelf niet de baas als ik mijn hond niet los kan laten. Want dan heb ik een lijn nodig om hem te laten luisteren. Voor mijn gevoel ben ik een baas van een hond als hij gewoon luistert zonder hulpmiddelen.

Oke, wat jouw gevoelens allemaal zijn is jouw zaak maar we kunnen vaststellen dat in de rest van de wereld het vastbinden van de ander nogal dominant gedrag is.

Ik denk dat het zo goed als onmogelijk wordt om een hond op te voeden als je er echt geen vrede mee hebt dat je zelf de bepalende partij in de samenwerking bent. Of dat nou over beperkende middelen of samenwerkende verstandhouding gaat doet er daarbij niet echt toe.

Mensen die er echt niet aan willen dat ze op hun eigen benen moeten staan en voor de hond keuzes moeten maken over wat wel en niet gaat gebeuren kunnen volgens mij beter gewoon geen hond nemen.

Dat het binnen de opvoeding kan werken om je tijdelijk en situatiegebonden volgend of spelend op te stellen klopt, dat doe ik zelf ook, maar dat is iets anders.

Maar dat is toch niet wat ik zeg. Ik heb er prima vrede mee om mn hond aan te lijnen en ik neem beslissingen voor ze en ben erg duidelijk naar ze. Ik probeer alleen het verschil aan te geven tussen de honden die ik heb.

[billy]

Beetje van mezelf en kijken wat werkt, verschillende karakters en dus andere methodes

[Sandra&co]

Ik vond m'n Husky-reuen juist vrij makkelijk. Die luisterden wel, tot bepaalde hoogte natuurlijk. M'n jongste heb ik meegesjouwd op cursus en bij het examen-onderdeel 'hier komen' ging het een beetje zo:

*Begeleider neemt hond mee, een meter of 20 van me vandaan terwijl we op een open veldje stonden omringd door bos.*
*Begeleider klikte lijn los.*
Ik: "Jaaaaaaa, kom maar!!!!"

*Shadow rende het bos in.*
*Paniek bij mede-cursisten. Shit. Hond weggelopen.*

Ik: Sta daar " Die komt vanzelf terug zodra hij merkt dat daar geen mensen zijn."

*Half minuutje later*
*Hysterische Huskypup, tong uit de bek, maniakaal blije blik op z'n bakkes, rent me vol in de armen.*

Geslaagd met als opmerking: "Hond luistert geweldig. Heeft een afwijking naar links bij hier-oefening."

Ergens mis ik het best wel om zo'n stronteigenwijze Husky te hebben


Hoe dan ook, je moet een beetje vertrouwen hebben in je hond. En een beetje humor. Mijn honden mogen best veel, zolang ze anderen daar maar geen schade mee berokkenen. Wil je bijvoorbeeld 10 minuten aan een grassprietje ruiken, dan ga je je goddelijke gang maar. Ik vind wel een bankje en dan zie ik je zo weer.

[lucie]

Het woord 'baas' drukt voor mij een eenrichtingsverkeer uit: jij bepaalt en de hond dient te gehoorzamen. In principe is dat ongeacht de gevoelens en behoeftes van een hond en daar ben ik het niet mee eens.
Ik vind absoluut dat wij als mens een sturende en uiteindelijk de bepalende rol hebben, maar er is altijd sprake van een wisselwerking. Het soort hond (ras en karakter) spelen inderdaad een grote rol. Als ik wil dat Lizzy komt moet ik haar overtuigen. Als ik wil dat Kailen komt, moet ik eisen. In beide gevallen verwacht ik als (laat ik het even 'leider' noemen) dat ze komen wanneer ik dat wil, simpelweg omdat ik als mens de omstandigheden in deze mensenwereld beter kan inschatten dan een hond.
Daarbij kun je makkelijk de baas spelen, zonder het echt te zijn, terwijl een leider zijn om heel andere kwaliteiten vraagt zoals een zeker inlevings- en aanpassingsvermogen.

[DeDiana]

Het woord 'baas' drukt voor mij een eenrichtingsverkeer uit: jij bepaalt en de hond dient te gehoorzamen. In principe is dat ongeacht de gevoelens en behoeftes van een hond en daar ben ik het niet mee eens.
Ik vind absoluut dat wij als mens een sturende en uiteindelijk de bepalende rol hebben, maar er is altijd sprake van een wisselwerking. Het soort hond (ras en karakter) spelen inderdaad een grote rol. Als ik wil dat Lizzy komt moet ik haar overtuigen. Als ik wil dat Kailen komt, moet ik eisen. In beide gevallen verwacht ik als (laat ik het even 'leider' noemen) dat ze komen wanneer ik dat wil, simpelweg omdat ik als mens de omstandigheden in deze mensenwereld beter kan inschatten dan een hond.
Daarbij kun je makkelijk de baas spelen, zonder het echt te zijn, terwijl een leider zijn om heel andere kwaliteiten vraagt zoals een zeker inlevings- en aanpassingsvermogen.

Ik ben het helemaal met je eens, maar het is natuurlijk enigszins een semantische discussie, want uiteindelijk gaat het er dus wel om dat de hond in belangrijke gevallen doet wat je van hem vraagt. De manier waarop wordt dan inderdaad mede bepaald door het soort hond dat je hebt. Bij Taartje hoef ik ook niet aan te komen met eisen en dwang, maar als ik het leuk maak, werkt ze graag met me mee.
En eigenlijk is dat altijd wel mijn streven, ook bij honden die wat volgzamer zijn en een minder sterke eigen mening hebben of minder onafhankelijk zijn. Mila mag dan wel een herder zijn, maar is minder volgzaam dan Amy en Amoz bijvoorbeeld en heeft zelf ook best een mening over dingen. Als ze iets echt niet wil, doet ze het echt niet zomaar en moet ik net als bij Taartje overtuigend zijn. Dat doe ik dan ook bij haar liever op een manier dat ik het leuk maak dan dat ik het met veel druk ga afdwingen - wat overigens bij Mila uiteindelijk wel zou kunnen, maar bij Taartje absoluut niet.

[Agrotera]

- Wat doe je?
- Waarom doe je dat?
- Wat heb je nodig?

-Bij de deur zitten neusfluiten.
-Omdat ik naar buiten wil.
-5 uur rondsnuffelen en naar de merels luisteren en stiekem tussen de afrikaantjes schijten.

Het is niet altijd precies te achterhalen wat een hond wil. Je weet het van jezelf al niet eens altijd.
Ik hou niet van dit soort systematiekjes. De mens moet niet dienstbaar aan de hond worden. Dat is niet wat een hond wil.
Een hond wil lekker achter een baas aan kunnen lopen en daar zijn eigen behoeftes in voorzien krijgen. Dat is de essentie van de symbiose. Intelligente gehoorzaamheid in ruil voor voeding en bescherming.

Een hond is een enorm emotioneel ontwikkeld en intelligent dier dat op sommige vlakken beter weet wat er aan de hand is dan jijzelf.
Dan kan alleen kale hiërarchie de duidelijkheid nog redden.

Zal ik eens stelling nemen?: Een hond wordt gestrest van een baas die zijn eigen broek niet op kan houden.
Ik zou ook gestrest raken als ik inbreng krijg in dingen die ik niet meer begrijp trouwens.
Ik heb het als ik de jaarcijfers op mijn werk moet goedkeuren. Dan roep ik ook de penningmeester op het matje om het voor me te doen.

Ik koop die hond op het moment dat het mij uitkomt. Ik koop hem uit gefokte stam. Ik ga met hem op cursus zodat hij vroegtijdig uit zijn hoofd mag leren hoe zich te gedragen.
Hij wordt ingeënt en gecastreerd. Als hij het te bont maakt kan hij een tik verwachten.
Maar als je het over jezelf moet hebben ben je ineens niet meer verantwoordelijk? Dan ben je ineens niet de baas maar een maatje?
Laat me niet lachen.
Laf.

Ben ik niet helemaal met je eens. Juist door die vragen te stellen leer je je hond kennen en (hopelijk) beter begrijpen.
Ingrijpen hoeft niet, als hij 5 uur wil rondsnuffelen omdat hij dat nou eenmaal graag doet dan hoef ik er niks mee te doen.
Maar als hij ineens panisch rent en blaft ga ik wel even nadenken, heb ik signalen gemist, is er iets aan de hand of heeft hij gewoon de gekke 5 minuten.

Ik snap je laatste paragraaf niet helemaal.

[lucie]

Het woord 'baas' drukt voor mij een eenrichtingsverkeer uit: jij bepaalt en de hond dient te gehoorzamen. In principe is dat ongeacht de gevoelens en behoeftes van een hond en daar ben ik het niet mee eens.
Ik vind absoluut dat wij als mens een sturende en uiteindelijk de bepalende rol hebben, maar er is altijd sprake van een wisselwerking. Het soort hond (ras en karakter) spelen inderdaad een grote rol. Als ik wil dat Lizzy komt moet ik haar overtuigen. Als ik wil dat Kailen komt, moet ik eisen. In beide gevallen verwacht ik als (laat ik het even 'leider' noemen) dat ze komen wanneer ik dat wil, simpelweg omdat ik als mens de omstandigheden in deze mensenwereld beter kan inschatten dan een hond.
Daarbij kun je makkelijk de baas spelen, zonder het echt te zijn, terwijl een leider zijn om heel andere kwaliteiten vraagt zoals een zeker inlevings- en aanpassingsvermogen.

Ik ben het helemaal met je eens, maar het is natuurlijk enigszins een semantische discussie, want uiteindelijk gaat het er dus wel om dat de hond in belangrijke gevallen doet wat je van hem vraagt. De manier waarop wordt dan inderdaad mede bepaald door het soort hond dat je hebt. Bij Taartje hoef ik ook niet aan te komen met eisen en dwang, maar als ik het leuk maak, werkt ze graag met me mee.
En eigenlijk is dat altijd wel mijn streven, ook bij honden die wat volgzamer zijn en een minder sterke eigen mening hebben of minder onafhankelijk zijn. Mila mag dan wel een herder zijn, maar is minder volgzaam dan Amy en Amoz bijvoorbeeld en heeft zelf ook best een mening over dingen. Als ze iets echt niet wil, doet ze het echt niet zomaar en moet ik net als bij Taartje overtuigend zijn. Dat doe ik dan ook bij haar liever op een manier dat ik het leuk maak dan dat ik het met veel druk ga afdwingen - wat overigens bij Mila uiteindelijk wel zou kunnen, maar bij Taartje absoluut niet.

Dat is natuurlijk zo, maar vaak wordt er toch zo over het begrip 'baas' gedacht: iemand die de lakens uitdeelt aan degene die ze op moet volgen, en daarop reageren mensen hier ook dat ze geen echte baas zijn, bij voorbeeld

Ik vind mezelf met hem geen baas omdat hij niets doet "omdat ik het zeg". Ik kan niks eisen of afdwingen.

Daarom zie ik mezelf ook niet als De Baas en geloof ook niet dat je uiteindelijk iets af kunt dwingen, anders dan met geweld. Wèl door en zodanige band te creeeren met je hond dat hij ervoor kiest jou te volgen. Lukt je dat niet, dan ontstaan de problemen. En dat maakt het soms ook zo moeilijk, en interessant

[DeDiana]

Je moet de baas zijn niet verwarren met commando's in het rond toeteren die een hond klakkeloos opvolgd.

Een echte baas loopt (figuurlijk) voorop en laat de weg zien. Als je het zo weet aan te kleden dat de hond het gevoel heeft dat het zijn idee was en ondertussen doet hij precies wat jij wilt ben je in mijn ogen een hele baas. Volgens mij zijn jullie veel meer baas dan je zelf denkt.

Ja, dat denk ik ook, vandaar dat ik het ook een semantische discussie noem. Het gaat inderdaad niet om honden die als robotjes op elk commando reageren en ze mogen van mij ook best laten weten wat ze ergens van vinden. Dan bedenk ik wel een andere manier waarop ze het toch willen doen
Dus ik ben hun baas omdat ik gelukkig meestal slimmer ben en dus manieren kan bedenken om ze te krijgen waar ik ze hebben wil Ik heb zelf verder geen negatieve connotaties met het woord 'baas', dus ik vind mezelf ook gewoon 'het baasje' van mijn honden, ook al ga ik altijd uit van samenwerking en niet van afdwingen.

[dagmar88]

Ja, dat denk ik ook, vandaar dat ik het ook een semantische discussie noem. Het gaat inderdaad niet om honden die als robotjes op elk commando reageren en ze mogen van mij ook best laten weten wat ze ergens van vinden. Dan bedenk ik wel een andere manier waarop ze het toch willen doen
Dus ik ben hun baas omdat ik gelukkig meestal slimmer ben en dus manieren kan bedenken om ze te krijgen waar ik ze hebben wil Ik heb zelf verder geen negatieve connotaties met het woord 'baas', dus ik vind mezelf ook gewoon 'het baasje' van mijn honden, ook al ga ik altijd uit van samenwerking en niet van afdwingen.

Ik ook niet, maar bij hem ligt het gevoelsmatig toch heel anders dan bij de andere/vorige honden.

[DeDiana]

Ja, dat denk ik ook, vandaar dat ik het ook een semantische discussie noem. Het gaat inderdaad niet om honden die als robotjes op elk commando reageren en ze mogen van mij ook best laten weten wat ze ergens van vinden. Dan bedenk ik wel een andere manier waarop ze het toch willen doen
Dus ik ben hun baas omdat ik gelukkig meestal slimmer ben en dus manieren kan bedenken om ze te krijgen waar ik ze hebben wil Ik heb zelf verder geen negatieve connotaties met het woord 'baas', dus ik vind mezelf ook gewoon 'het baasje' van mijn honden, ook al ga ik altijd uit van samenwerking en niet van afdwingen.

Ik ook niet, maar bij hem ligt het gevoelsmatig toch heel anders dan bij de andere/vorige honden.

Bij Taartje ligt dat ook heel anders ja. Die kijkt me dan aan met een blik van: wat kunt u voor mij betekenen? Dat vereist soms wat meer creativiteit.

[Marlett]

Toen ik net honden had, keek ik veel naar César Millán. Veel vind ik nog steeds interessant: het belang van je eigen energie bijvoorbeeld: kalmte, ontspanning en zelfverzekerdheid en dat je dit overbrengt op je hond. Ook de manier waarop hij honden leest vind ik interessant, zoals die minimale signalen van spanning waarop je moet inspelen voordat een hond zo hoog in de stress zit dat hij totaal onbereikbaar is. En de kracht van een stabiele roedel vind ik ook een mooi gegeven.
Met het keurig aan de lijn lopen door een jachtlijn heel hoog in de hals te leggen heb ik minder. En het op de rug leggen van de hond om hem te domineren doe ik evenmin. Ik heb gevoelige honden en het werkt bij hen averechts.

Verder heb ik alleen maar heel veel gelezen hier op het forum. Ontzettend interessant al die verschillende situaties en manieren om ermee om te gaan. En ik heb er veel kunnen leren over een meer positieve training.

Tegenwoordig vertrouw ik steeds meer op mijn intuïtie. Dat kan omdat ik mijn honden steeds beter leer kennen en aanvoel.

Die energie vond ik wel leerzaam in zijn boek, ja. En dat kwam ik ook tegen bij andere hondenprofessionals. En dat lezen van een hond vind ik ook heel knap. Ik vind het gewoon zo onhandig dat dit leren zoveel tijd kost.

Ik snap bij sommige dingen gewoon nog niet zo goed wat er nou gebeurt. We staan op een (omheind) veldje, ik heb in het boek van Sam Turner gelezen dat je dat hierkomen-spelletje kunt doen met voertjes gooien en dan weghollen en weer roepen. Als ik weghol, begint Tosca te blaffen en te springen. Maar waarom? Vind ze het leuk? Of spannend? Ik ZIE het gewoon nog niet.

Ik zit op de grond in de kamer en roep, hondje komt kwispelend, laat zich lekker aaien en kroelen, gaat zitten, liggen en ze draait op haar rug. Nou dacht ik dat dat was omdat ze dan lekker gekriebeld willen worden, maar is dat echt zo?

Ik loop dus steeds tegen van die hmmmm-dingetjes aan. Dus vertrouwen op intuïtie vind ik een hele lastige als het gaat om opvoeden.

Afgelopen week kwam ik in een boek dit stukje tegen:

INTRODUCTIE
Leren is leren toch? Als dit het geval zou zijn, zouden beginners op dezelfde wijze leren als gevorderden (zogenoemde experts). Experts lijken binnen hun eigen vakgebied vaak moeiteloos taken uit te voeren en problemen intuïtief op te lossen. Als we hun kennis en denkprocessen in kaart kunnen brengen, weten we ook wat we beginners moeten leren. Maar is dit wel zo? Onderwijskundigen proberen die vraag al sinds halverwege de vorige eeuw te beantwoorden. In 1946 publiceerde A.D. de Groot bijvoorbeeld Het denken van den schaker, waarin hij het geheugen van schaakgrootmeesters en gemiddelde clubschakers onderzocht. Dit en later onderzoek laat zien dat de kennis én de wijze van denken van experts essentieel verschillen van die van beginners. Niet alleen hebben experts meer kennis en kunnen ze sneller werken, ze pakken problemen ook echt anders aan. Experts gaan over het algemeen systematisch en planmatig te werk, beginners werken minder doordacht en gaan eerder halsoverkop aan de slag. (...)

Om aan te tonen dat er inderdaad een link is tussen de voorkennis en het categoriseren van problemen vergeleken Chi, Feltovich en Glaser binnen eenuniversitaire afdeling natuurkunde eerstejaarsstudenten (beginners) met promovendi (experts). Ze vroegen hen om een reeks natuurkundetaken in te delen in soorten. Wat bleek? De experts maakten inderdaad een andere indeling dan de beginners.
De beginners categoriseerden de opdrachten volgens de kenmerken in de omschrijving (bijvoorbeeld:deze opdrachten gaan over blokken op een hellend vlak), maar de experts keken naar de onderliggende natuurkundige wetmatigheid (bijvoorbeeld: deze
opdrachten gaan over de wet van behoud van energie). Door deze focus hadden experts ook meteeneen passende oplossingsstrategie, terwijl de beginners, door hun focus op oppervlakkige kenmerken, die koppeling minder snel maakten.

Uiteindelijk is dat waar ik nu tegen aan loop en waarvan ik weet dat ik er nog veel vaker tegenaan ga lopen: ik ben een beginner. Ik vind het dus heel waardevol om hier mee te lezen en te leren.

Overigens gaat er heel veel goed hoor! Ze blijft keurig op het vloerkleed als we zitten te eten, komt niet in de keuken als ik sta te koken (kleine keuken, bloedlink), wandelen gaat behoorlijk goed, dus ik zit er niet vreselijk over in, ofzo. Maar het is, net als mijn eerste jaren als docent, gewoon erg zoeken.

[Stapper]

Goede topic. Ik ben volgens het forum denk ik te makkelijk, ik lees vaak “ als ik mijn honden roep moeten ze komen, daar zorg ik wel voor”.
Mr Stapper heeft dat ook als hij iets eist dan komen ze altijd direct. Soms roep ik mijn honden en ze luisteren niet dan bedenk ik me “ wat is er wat leuker is dan ik ben”. Vaak is het iets interessanters. Een andere hond, lekker luchtje en dan snap ik het en laat ze gaan. Maar soms is er iets waarom ik denk “nu blijven en daar mag je echt niet heen” roep ik “stop” en ws met zoveel overtuiging dat ze perfect luisteren. Uiteraard heb ik het ook gefaked maar dat geeft geen 100% garantie.
Ik heb schapenhoeden gedaan met Bente en zij is daar zoveel beter en sneller in dan ik. Ze ging soort haar eigen gang en het werkte het beste als ik daar was en me gewoon niet mee bemoeide. Maar zodra ik wegliep om koffie te halen of zo ging ze zonder dat ik dit aangaf met mij mee. Boet gaat met wandelen meer zijn eigen gang dan Bente maar ook hij negeert me soms als ik hem roep maar als ik uit het zicht ben zoekt hij me altijd op. Omdat Bente en Boet sociaal zijn is er voor mij ook geen noodzaak om zaken meer af te dwingen. En als er bijvoorbeeld een hond in de buurt is die onbetrouwbaar lijkt komen ze altijd dicht naast me lopen. Mijn lieve pantoffelhelden

[Friesenfransman]

Daarbij kun je makkelijk de baas spelen, zonder het echt te zijn, terwijl een leider zijn om heel andere kwaliteiten vraagt zoals een zeker inlevings- en aanpassingsvermogen.

Het zal vast allemaal met semantiek te maken hebben.

Ik ‘speel’ bijvoorbeeld nooit de baas. Ik ben de baas. Dat ik de baas ben betekent voor mij niet dat honden moeten doen wat ik wil, het betekent wel dat ze moeten ophouden met dingen die ik niet wil.
En ik moet er niet aan denken om de ‘leider’ te zijn van mijn honden dat betekent voor mij dan weer dat ik leiding moet geven aan hun leven - of minder pathetisch - aan hun dagelijkse bezigheden, maar daar heb ik helemaal geen zin in. Als baas heb ik besloten dat ze hier wonen, ze krijgen te eten, te drinken en ze worden niet gemolesteerd, maar dat vermaak zoeken ze zelf maar uit. Dat ze toevallig alles wat ik doe leuk vinden en daar graag aan meedoen is hun keuze.

En misschien is het wel geen semantische kwestie, misschien mis ik op het niveau van honden wel inlevings- en aanpassingsvermogen. Maar zolang ik steeds, per ongeluk, honden tref die daar goed mee kunnen leven vind ik het goed.

[Jackira]

Je moet de baas zijn niet verwarren met commando's in het rond toeteren die een hond klakkeloos opvolgd.

Een echte baas loopt (figuurlijk) voorop en laat de weg zien. Als je het zo weet aan te kleden dat de hond het gevoel heeft dat het zijn idee was en ondertussen doet hij precies wat jij wilt ben je in mijn ogen een hele baas. Volgens mij zijn jullie veel meer baas dan je zelf denkt.

Daar kan ik me wel in vinden inderdaad. Ik stuur Jack (husky), maar wel ongemerkt. Maar niet door hem aan te lijnen als hij niet luistert. Dan zou hij nooit meer los kunnen als ik hard tegen hard ga spelen. Ik probeer het voor hem waardevoller te maken om bij mij te blijven, om toch die bal terug te geven aan mij die hij van een andere hond heeft gepikt omdat er dan iets veel leukers tegenover staat. Hij is nu bijna twee en hij kan prima loslopen. Ik moet natuurlijk niet in wildrijk gebied gaan lopen of langs een veld met schapen. Maar strand en park gaat heel goed.

Bij Shira hoef ik al die moeite niet te doen. Zij vindt het juist heel prettig om precies te weten waar ze aan toe is. Nou dat kan ook. Ik ben er niet op uit om gelijkwaardig of vriendjes te zijn. Daar hou ik me helemaal niet mee bezig. Ik pas me gewoon aan aan wat de hond nodig heeft en bereik daarmee precies wat ik wil.

[GoldenGizmo]

Je moet de baas zijn niet verwarren met commando's in het rond toeteren die een hond klakkeloos opvolgd.

Een echte baas loopt (figuurlijk) voorop en laat de weg zien. Als je het zo weet aan te kleden dat de hond het gevoel heeft dat het zijn idee was en ondertussen doet hij precies wat jij wilt ben je in mijn ogen een hele baas. Volgens mij zijn jullie veel meer baas dan je zelf denkt.

Door dit topic zit ik te denken aan een link met de mensenwereld: Als je in loondienst werkt, heb je ook een 'baas', hoewel dat vaak een 'leidinggevende' wordt genoemd. En er zijn verschillende stijlen van leiding geven, waarvan de één beter bij iemand past dan de andere. Welke stijl het beste past ligt volgens mij zowel aan leidinggevende als werknemer. Dus bij honden ligt het aan de mens en de hond, de combinatie van die twee samen bepaalt welke manier van leiding geven voor hen werkt. Diezelfde persoon met een andere hond, of diezelfde hond met een andere persoon, kunnen mijns inziens dus ook een andere stijl nodig hebben.

Denk ik.

[DeDiana]

Ik pas me gewoon aan aan wat de hond nodig heeft en bereik daarmee precies wat ik wil.

Precies. Daarom is het ook zaak om dié hond te kiezen die je het beste past en waarbij het zo min mogelijk gaat wringen.
Iemand die graag kadaverdiscipline wil en 'commando's' in het rond blaft is veel beter af meteen Duitse herder dan met een Husky.
En iemand die een zelfstandig, katachtig karakter apprecieert neemt beter een oosterse windhond dan een lompe Labrador

Ik vind het ook zeker belangrijk om vooraf te kijken of een bepaald karakter je wel past en of je verwachtingen wel reëel zijn bij een bepaald type hond. Maar soms kom je er pas achter als je het ondervindt en soms passen meerdere, zelfs heel verschillende types, prima
Ik dacht altijd dat ik een echt herder-/colliemens was, maar nu blijk ik toch ook prima om te kunnen gaan met podenco's en windhondachtigen, die op sommige vlakken het tegenovergestelde zijn. Al doende leert men en al doende kun je er dus ook achter komen dat iets je veel beter past dan je van tevoren dacht. Natuurlijk verwacht ik van een podenco niet hetzelfde als van een collie.
Jij hebt zelf natuurlijk ook heel verschillende typen honden gehad uit verschillende rasgroepen en je weet dus ook prima dat bij de ene hond verwachtingen anders liggen dan bij de andere hond, maar dat dat allemaal heel goed kan passen.

[DeDiana]

Jij hebt zelf natuurlijk ook heel verschillende typen honden gehad uit verschillende rasgroepen en je weet dus ook prima dat bij de ene hond verwachtingen anders liggen dan bij de andere hond, maar dat dat allemaal heel goed kan passen.

Ja, maar hun grote gemene deler was dat ze allemaal mens- en hondsociaal waren. Dat is een harde eis. Agressie is onbespreekbaar. Daarbuiten kan er veel 'wriggle-room' zijn hoor.

Ja, en zo kan dat gelden voor allerlei eigenschappen die je wel of niet belangrijk vindt; bij mij zijn dat in de roedel passen en katvriendelijk. Daarbuiten kan ik me wel aanpassen en kan ik tegelijk rastypisch gedrag van een collie als dat van een podenco heel erg waarderen, hoe verschillend ook. En dat betekent dus ook dat je verschillende opvoedstijlen kunt hanteren, omdat de verwachtingen, de behoeftes, de manier van leren en de motivatie bij zulke verschillende types ook heel anders zijn. Ik zou zwaar teleurgesteld zijn als mijn collie maar op de helft van de wandelingen betrouwbaar los zou kunnen lopen en voor mijn podenco's vind ik dat een geweldige prestatie

[nomo]

Ik zie mezelf niet zozeer als 'baas' van de honden, maar ben het natuurlijk wel. Ze moeten domweg zich schikken naar mijn leven. Ik beslis of we naar buiten gaan en hoelang, ik beslis wat ze eten en hoeveel en wanneer, ik beslis of ze los mogen lopen of aangelijnd moeten blijven enz enz. Ze hebben heel veel vrijheid en mogen ook best zelf keuzes maken, maar tja, ik heb dan dus wel besloten dat zij dat mogen doen. Dus als ik het goed bekijk ben ik toch echt veel meer 'baas' dan ik in eerste instantie misschien denk.

Mijn honden hebben best veel vrijheid en doen ook lang niet altijd wat ik zeg. Ik mag dan de baas zijn, luisteren doen ze echt niet altijd. De regels voor Morris zijn ook anders dan die voor Ayla. Elke hond heeft zijn eigen aanpak nodig. En er zijn ook best dingen die ik heel graag zou willen, maar die ik niet voor elkaar krijg. Dan wordt er ook heus wel een compromis gesloten om het voor beide partijen leuk te houden. Ik geloof niet dat ik minder baas ben voor Morris dan voor Ayla omdat Morris nu eenmaal graag zelf beslissingen neemt. Hij krijgt de vrijheid daarvoor omdat ik weet dat hij het aankan en geen ongelukken veroorzaakt. Hij mag dan dus doen wat hij wil en ik kan hem ook echt niet ervan overtuigen dat het op mijn manier moet, maar als dat onveilige situaties op zou leveren zou hij natuurlijk die vrijheid niet krijgen.

Dus tja... eigenlijk heb ik geen specifieke opvoedstijl, kijk ik gewoon naar mijn honden en doe ik maar wat en tot nu toe ben ik er wel tevreden mee en mijn honden volgens mij ook wel. Pas als ik erover na ga denken gaat het fout. Zo heb ik een tijdje bij een hondenschool gezeten waar het woord Nee echt verboden was. Uberpositief allemaal. En dan gaat het dus mis bij mij. Het is heus goed om er eens bij stil te staan hoe vaak je het woord nee gebruikt, er waren ook mensen die alleen maar nee! nee! nee, neenee riepen tegen hun hond,dan kan het geen kwaad wat te minderen , maar alleen maar positief werkt voor mij niet. Soms mag er gewoon iets niet. Punt! En dan wil ik ook dat mijn honden weten wat nee is. Positief opvoeden, hartstikke leuk, maar ik geef er wel mijn eigen invulling aan en hang niet fervent een stroming aan.

[Alfilillo]

Het woord 'baas' drukt voor mij een eenrichtingsverkeer uit: jij bepaalt en de hond dient te gehoorzamen. In principe is dat ongeacht de gevoelens en behoeftes van een hond en daar ben ik het niet mee eens.
Ik vind absoluut dat wij als mens een sturende en uiteindelijk de bepalende rol hebben, maar er is altijd sprake van een wisselwerking. Het soort hond (ras en karakter) spelen inderdaad een grote rol. Als ik wil dat Lizzy komt moet ik haar overtuigen. Als ik wil dat Kailen komt, moet ik eisen. In beide gevallen verwacht ik als (laat ik het even 'leider' noemen) dat ze komen wanneer ik dat wil, simpelweg omdat ik als mens de omstandigheden in deze mensenwereld beter kan inschatten dan een hond.
Daarbij kun je makkelijk de baas spelen, zonder het echt te zijn, terwijl een leider zijn om heel andere kwaliteiten vraagt zoals een zeker inlevings- en aanpassingsvermogen.

Ik begrijp wat je bedoelt en herken het ook, maar gaat het ook echt zo in alle gevallen? Lily is een soort Lizzie. Stel, we zijn in het bos en Lily ruikt dat de vissers sardientjes aan het roosteren zijn op de rotsen. Dan kan ik op mijn kop gaan staan maar haar overtuigen dat het dan bij mij leuker is dan bij de vissers gaat echt niet lukken. Ja, met een vers gebakken biefstuk misschien, maar zo ver ga ik niet. Dan is het óf op tijd aanlijnen óf pech hebben en aan het eind van de wandeling een kwartier op Lily wachten.
Ander voorbeeld: iemand zit op de bank een broodje te eten. Als het aan mijn honden lag, zouden ze dat gerust uit de hand jatten, maar omdat ze vaak genoeg een 'eh' of een 'nee' gekregen hebben weten ze dat het niet mag.

Ik denk dat we in de praktijk toch meer baas/ leider of wat dan ook zijn dan we denken.
Verder kan er hier binnen bepaalde grenzen heel veel hoor. Ze lopen voornamelijk los en dan snuffelen, rennen of spelen ze zoveel als ze willen en is er weinig sturing van mijn kant, behalve dat ik over het algemeen aangeef welke route we lopen.

[blondie]

Sinds een maand kan ik mezelf een hondenbaas noemen. En niet zomaar één, nee. Ik ben voor onze hond de Eindbaas, ik ben het meeste thuis en neem het voortouw in de opvoeding. Vooraf heb ik me behoorlijk ingelezen, ik begon met een boek van Cesar Milan (nú weet ik waarom die gewoon op de plank in de bieb blijven staan. ) en heb uiteindelijk een boek gekocht van Sam Turner waar ik veel uit gehaald heb.


Ik weet nog niet zo goed welke kant ik op wil, qua opvoeding, en ik zou graag horen hoe het jullie is vergaan in het (al die jaren) opvoeden van honden. Ben je veranderd? Wat heb je (af)geleerd? Ik hoor het graag!

Had dit topic al een paar keer voorbij zien komen en wat reacties gelezen, nu weer het begin van jou gelezen en dat dik gedrukte valt me ineens op
Ik ben zelf lange tijd "eindbaas" geweest, simpelweg omdat ik alleen was met mijn honden
Sinds een paar jaar heb ik een partner, en hij nam destijds zijn hond mee. En verschil in omgang en hoe we tegen bepaalde "opvoed en gehoorzaamheid" dingen aankeken was soms best groot.
Samen "kregen" namen we een pup. En samen ga je overleggen welke richting je op wilt als het gaat om de opvoeding e.d. nog los van het ras wat je in huis neemt, want ook daar moet je bij sommige rassen toch iets meer op letten. Zijn hond kon nooit veel kwaad, niet zo groot ook en ze is eigenlijk heel relaxed, maar het ras dat we namen, een Duitse herder, daar moet je toch iets meer bovenop zitten en wat meer begeleiden om het een leuke hond te laten worden.
Enfin, de herder wordt 5 en het is een hele leuke hond, maar zeker in het begin liepen we als baasjes nog wel eens scheef in wat ik niet ok vond en waar mijn partner niet zo veel ergs in zag.
En daarbij, daarom haal ik dat "ik ben eindbaas" aan, het is niet een gegeven dat wie de hond voedt, wie met de hond het meest onderneemt, automatisch ook de persoon is die de hond als DE baas gaat zien

Dus misschien wel een van de belangrijkste opvoed tips is, dat je als gezin bepaalde afspraken maakt over de omgang met de hond, welke commando's je aan gaat leren en heel belangrijk, welke woorden je gaat gebruiken voor bepaalde dingen.
Denk aan simpele dingen als naast je laten lopen, laten wachten voor het oversteken, even bij je laten zitten, bij je roepen, laten liggen etc..

Het wordt al snel verwarrend voor een hond als iedereen iets anders roept bij een bepaald commando. Hier was naast, voet, volg, down, af, al een ding
Hond altijd links, ook zoiets.. de hond van mijn vriend liep en loopt nog steeds altijd rechts.
Inmiddels zitten we wat meer op een lijn, maar als we tegelijkertijd de honden uit gaan laten is toch wel te merken dat de honden toch 1 bepaald iemand dan ineens voor ogen hebben om naar te luisteren, dus verkijk je er niet op om te denken dat jij enige echte baas gaat worden voor je hond, met meerdere personen in een gezin zul je gaan merken dat een hond toch zelf een persoon kan uitkiezen die hij ofwel het duidelijkst vindt, ofwel waar hij of zij zich het prettigst bij voelt.

[Tineke]

Wij hebben niet echt één opvoedstijl, wel vanuit een positieve insteek maar soms moet er gewoon geluisterd worden en is het kadaverdisipline.
Komt niet vaak voor, maar bij een vervelend type buurtende hond bijvoorbeeld, of als ze katten zien.
Verder hebben ze best veel vrijheid, liggen waar ze willen en doen we veel met ze.


Ik vind het knap zoals Jackira en Manuma met zo'n eigenwijze type hond omgaan en wat er dan toch nog mee bereikt wordt.
Jullie lijken me super relaxede honden mensen maar wellicht moet je dat ook wel zijn met zulke type honden. Werkt het juist daarom zo goed.