Bowie 8-05-2004/16-03-2019
Onze lieve Bowie is er niet meer.
Zo spreken we donderdag af dat je nog mag blijven ondanks dat we bijna elke nacht aan de schoonmaak waren als je weer wat bruins had neer gelegd.
Zo heb je ineens een harde buik, wil je niet meer eten en voel je je niet lekker.
Bij de dierenarts blijkt dat je een maag torsie hebt en dan houd het gewoon op.
Houden van is ook los laten, en omdat we heel veel van je houden, laten we je gaan hoe moeilijk we dat ook vinden.
Na een intense verzorging de laatste tijd van zo'n 11 keer per dag met je naar buiten, op tijd je medicijnen geven, het schoonmaken van jou en de vloerkleden als het weer mis was gegaan, is ons leven nu wel wat saai en stil.
Dat hebben we met veel liefde gedaan, want de jaren dat je bij ons was, heb je ons veel liefde en plezier geschonken.
Je was echt een tophond.
Je kwam op 10 april 2006 in ons leven.
Je woonde bij een gezin in Drenthe die 3 kleine kinderen had.
Je had te veel energie en dat kon je daar niet kwijt.
Als er een klik was, zou je met ons mee gaan.
Toen we aan belden, kwam je al de gang in om te kijken wie daar was.
Op slag was ik verliefd op je, en dat is nooit over gegaan.
Alles en iedereen vond je lief.
Kinderen, andere honden, de ratjes, waar je ontzag voor had.
Luisteren deed je perfect binnen, buiten was weer een andere zaak want daar waren vogels en konijnen waar je toch echt achter aan moest.
Ik heb menig keertje in het bos moeten wachten tot je weer tevoorschijn kwam uit de bosjes waar je al springend door heen ging achter het wild aan.
Uren bij elkaar hebben we samen gewandeld.
Samen struinen door de bosjes op zoek naar hazelnoten.
Het was 1 groot feest zo samen op pad te gaan.
Toen je ouder werd, kwamen daar wat mankenmentjes.
Je knuffels gingen niet meer de lucht in tijdens je speeluurtjes, je sliep wat meer.
Je hart werd wat slecht, en je ging je wat vreemd gedragen.
Een beetje dement zoals dat heet.
Je bespiering werd slapper, maar met wat hulp van ons kwam je nog steeds de trap op naar boven en dan lag je in je mand naast mijn bed.
De fase van het ouder worden, was een mooie fase om met jou te door lopen.
Het heeft ons ook vaak een glimlach op ons gezicht gebracht als je weer wat vreemds deed.
Met je pootje in een slipper zitten, of met een handvat van een tas om je nek lopen omdat je weer wilde weten wat er in die tas zat.
Aan die momenten kunnen we op terug kijken.
Dank je wel Bowie voor de 13 mooie jaren die we met jou mochten beleven.
Een dikke knuf en tot ooit.
zo te lezen
. 
