Nou, ik heb hier een stokoude hond: onze Silka is 17. En omdat ze eigenlijk niets mankeert, op wat ouderdomsgebreken na, vind ik het absurd om nu al aan inslapen te denken.
Ja, ze is traag, kan echt minutenlang snuffelen aan een polletje gras maar ze wandelt wel rustig drie kwartier mee. Langzaam maar met een big smile op haar gezicht. Ze staat altijd klaar als ze ziet dat Sam bij de deur staat te kwispelen. Dan wil ze mee uit, ze is stokdoof, dus vragen of ze mee gaat heeft geen zin.
Je moet geen gekke dingen met haar doen, ze is erg gesteld op de dagelijkse routine. Maar goed, oude bomen moet je ook niet verplanten.
Weet je, als een hond doodziek is en niet meer beter kan worden, dan maak ik vrij ‘makkelijk’ de beslissing. Met pijn en verdriet maar zonder twijfel. Met kerst hebben we Steekie moeten laten inslapen; het rechter hondje op mijn onderschrift foto. Status epilepticus (meest waarschijnlijk door een hersentumor).
We hebben nog van alles uit de kast gehaald en haar samen met de dierenarts echt alle kans gegeven. Maar ze verbeterde niet. Wat een ramp om zo’n fit en actief hondje te moeten laten inslapen.
Mocht Silka iets gaan mankeren, iets waar ze zo veel last van heeft dat ze de dingen die ze graag doet, niet meer kan doen, dan sta ik meteen bij de dierenarts. Maar niet omdat ze oud is. Dat hoort er gewoon bij. Ik vind het juist fijn dat ze zo’n mooie oude dag heeft.