Wat wilde ik graag een hondje, en gelukkig kon ik Jasper, die echt niet van dieren hield, overhalen.
Ik wilde een gemakkelijk hondje, gehoorzaam en sociaal. En dat werd jij.
Wat een goede keus was dat. Jasper was binnen no time gek op jou en jij op hem.
Altijd vrolijk, lief en gehoorzaam. Als bij ons was, was het goed. En je was altijd bij ons. Met carnaval ging je zelfs mee. En dat ging ook gemakkelijk want jij was niemand ooit tot last. Behalve die ene keer dat je over Robby heen plaste omgaat je zo blij was dat je hem zag.
Toen kwamen de kinderen. Je accepteerde ze, maar voelde het wel als inleveren. Jij was het gelukkigste alleen met ons. Om je toch wat 1 op 1 aandacht te geven ging ik met je behendigheid doen. Dat deed je geweldig en hoeveel lol hadden we. Maar de kinderen werden groter en voor jou weer een extra bron van aandacht. Je leerde van ze te houden en steun bij ze te vinden.
Toen wij gingen trouwen, wilde Dries onze wcdeur stelen. Toen hij weg wilde gaan was hij jou kwijt, je kwam niet op roepen en hij dacht dat je naar buiten gelopen was ( terwijl wij wisten dat je dat echt niet deed) uren heeft hij door de stromende regen naar jou gezocht. Uiteindelijk heeft hij Robby gebeld en die zei: " ligt ze niet in de krantenmand onder het bijzettafeltje". En inderdaad dat lag jij op je rug te slapen. Want waarom zou je reageren op geroep van iemands anders dan jouw mensen? En zo zorgde je er op je eigen manier voor dat de grap nog leuker werd ( voor ons).
Lizzie kwam en later ook Keetje. Voor jou niet nodig maar ook die accepteerde je. Zoals je altijd alles accepteerde. Je schikte je altijd naar de situatie.
Je werd ouder. Blind en doof. En soms in de war. Bij Jasper op schoot was het summum van geluk. Op momenten dat je het even niet wist vond je altijd je rust bij hem. Iedere avond alles hij naar bed ging sprong je op ( nog een raadsel hoe je dat wel altijd wist) en rende je naar de trap. Om op een kussen naast zijn bed te slapen. Als hij op reis was wilde je niet naar boven. Dan bleef je beneden op hem wachten.
Lieve Dushi, je leven is klaar. 15 is een geweldige leeftijd. Het einde kwam niet groots en snel, maar rustig is het beetje bij beetje naar je toe geslopen. Eigenlijk net zoals je was, rustig, vredig en zacht. Als een warme deken. En ook dat maakte het afscheid voor ons "gemakkelijk". Het gevoel van het is goed zo overheerst.
Maar het plekje op Jaspers schoot blijft altijd voor jou. We zullen altijd met liefde aan je terugdenken. Ons eerste eigen hondje, onze oude sok, onze Dushipoeshipoepchinees.
Heel veel sterkte met het gemis voor jou en je gezin. 
