laeken schreef:bouvierpoedel schreef:
Met die uitspraak ligt dat toch gelijk vast .
Precies. Als een rechter nu gaat oordelen dat de koper altijd eigenaar is dan zal dat voor al die contracten gelden. Lijkt mij. Jurisprudentie.
Niet dus.
Er ligt namelijk al een precedent. En in dat geval heeft de stichting gelijk gekregen. Ik heb daar meer dan eens berichten hierover geplaatst. De eiseres moest voor alle gerechtskosten opdraaien. En de kosten voor zorg en voeding die ze had gemaakt tijdens de periode dat de hond (-en) bij haar waren kon ze ook niet verhalen. Omdat de hond bij haar verbleef had ze immers zorgplicht.
Hierbij ging het ook om een bruikleencontract.Waarbij de rechter bepaalde dat adoptie als concept voor honden sowieso juridisch niet wordt erkend. In Nederland kan men alleen een kind wettelijk adopteren.
De rechter zal niet oordelen dat 'koper' altijd eigenaar is. Er is geen koper, want er is geen koopcontract.
De rechter zal per geval kijken wat diens oordeel zal zijn.
In het door mij genoemde had de bruikleenster forse steken laten vallen.
In het geval dat hier genoemd wordt is er geen sprake van misstappen van de eiser, hij heeft dus geen voorwaarden geschonden waarop gebaseerd kan worden dat de bruikleen stop gezet kan worden door de stichting.
Zo'n bruikleencontract verleent ook geen absolute macht aan een stichting, daar staan normaal gesproken voorwaarden in waarop ze tot terugneming mogen overgaan. En als deze eiser die voorwaarden niet heeft geschonden, is het voor die stichting niet aannemelijk te maken dat die de hond niet zou mogen terug krijgen. Hij heeft er immers naar beste eer en geweten voor gezorgd?
Wat hier wel vaker gebeurt is dat men uitgaat van het urban legend verhaal dat een contract niet rechtsgeldig is in dit soort gevallen. Dat is dus niet per se zo. Je zet als volwassen persoon willens en wetens een handtekening ergens onder. En dat kan dus consequenties opleveren. Logisch toch?
Daarom wordt er ook geadviseerd om niet klakkeloos zo'n contract te tekenen, alsof een stichting het alleenrecht heeft over de inhoud. Bij een contract zijn twee partijen gemoeid en die hebben beide iets te zeggen over wat erin komt te staan. Het advies is dan om erin te laten opnemen dat het bruikleenprincipe na verloop van tijd overgaat in een eigendomssituatie.
Zelf heb ik na een gevalletje wrijving tussen mij en een stichting, bij de volgende gevraagd om een afstandsverklaring. Wel met daarin de afspraak dat mocht het hondje in de eerste periode wat gaan mankeren, de kosten voor de d.a. voor de stichting kwamen en dat zij, bij eventuele afstand weer terug zou gaan naar die stichting.
En wat de chip betreft: De NDG zegt zelf in hun begeleidende tekst dat deze geen eigendomsverklaring is,dus daar kun je het ook al niet op gooien.
?! 
