inslapen, bij d.a. na zekerheid röntgen of thuis?

[Floortje]

Ik heb niks toe te voegen op wat anderen al gezegd hebben, ik wil je alleen heel veel sterkte wensen

[liljebo]

Dank je. Lastige dag vandaag met denkrichtingen in uitersten. Blij met de beslissing toch goed onderzoek te laten doen om er zeker van te zijn dat ik geen spoken zie/om te weten het eruit ziet.

[liljebo]

Daisy is weer mee naar huis gekomen

Superfijne ervaren dierenarts die haar heel goed heeft nagekeken, tumor en zwelling op pootje goed heeft bekeken, raar oog heeft onderzocht, buikje etc bekeken en bloedproef heeft genomen.

De tumor melkklier was wel beetje gegroeid en er zaten 'satelietjes' omheen, maar het ging dusdanig traag dat het niet zorgwekkend was. De zwelling op het pootje was 95% zeker goedaardig, maar drukte een beetje op gewricht en pezen en dat maakte dus dat ze het pootje raar neerzette/ontzag. Oogje had een zwervende 'tweeling iris' wat dus wel raar uitzag, maar ongevaarlijk was. Ze sloeg beetje apart vet op, op de heupjes en de veranderingen in haar lijf hadden daarmee en met leeftijd te maken. Beetje verwarring zo nu en dan op deze leeftijd was normaal.
Maar ze heeft dus wel duidelijk artrose in de pootjes en dunne voetzooltjes, wat dus klachten veroorzaakt. Het likken aan de pootjes en het kussen komt voort uit ongemak artrose en vast ook wel pijnlijke voetjes. Dat we de laatste drie maanden hier uitsluitend ijs en sneeuw hebben was voor een hondje met dunne voetzooltjes en artrose en dat bovendien erg kouwelijk was niet optimaal.
Dat haar stressgevoeligheid was verhoogd, hing samen met leeftijd, minder goed zien, minder goed horen.
Bloedwaarden kon niet beter voor een hondje op deze leeftijd. Heel goed dus.

We hebben behandeling uitgestippelt (nou ja, da. heeft duidelijk advies gegeven). Pijnstilling was in het verleden een behoorlijk probleem, maar ik wist niet meer exact welke middelen ze heeft gehad, behalve metacam (we woonden toen in een ander regio en door d.a. gebrek paar keer bij verschillende d.a. geweest. Lastig terug te vinden) De d.a. heeft een pijnstilling gekozen die zo zacht mogelijk voor de maag is en daisy krijgt nu vast 4 keer per dag eten, zodat de maag wat meer kan hebben (ze kreeg al 3 keer omdat onze andere hond een gevoelige maag heeft, maar dat was nog niet zo ten tijde van de vorige pijnstillers). Daarnaast het advies om stress te vermijden omdat stress ook op de maag inwerkt. DA vond het het beste om haar gewoon in de tuin uit te laten en niet mee te nemen op de wandelingen. Langer dan 20 min wandelen ging al niet zo goed zonder dat ze kreupel ging lopen, maar d.a. vindt het beter om haar gewoon in de tuin in eigen tempo te laten rondstruinen. Zeker nu met kou, ijs en sneeuw. Vooral ook omdat ze behoorlijk op adrenaline loopt als ze buiten is en het is beter voor haar als ze meer ontspant. Ik vind dat alleen best nog zielig omdat ze graag overal mee naartoe wilt. Maar ze is buiten idd enorm opgewonden. Maar ik kan wel een topic openen met tips, want ik ben vast niet de enige met zo'n situatie. Wil haar ook niet meer meenemen kamperen, omdat in en uit de auto springen niet goed is, maar ook niet het kamperen zelf(vreemde plek, veel buitenliggen, honden etc) Overweeg alleen sem mee te nemen en daisy met oppas thuis te laten, maar weet niet of ze dat moeilijk vindt om zonder haar zoon te zijn. Ook iets voor een topic misschien (kan nog wel even vooruit met vragen ) Verder overweeg ik, als dit nu gaat werken, een orthopedisch kussen voor haar. Voorlopig zijn we nog niet van ons kleine heksje af

[Floortje]

Fijn! Geniet nog lekker van haar

[joyce83]

Goed dat je naar je eigen gevoel geluisterd hebt, jij ziet de hond en kan er beter over beslissen.

[liljebo]

Dank je allemaal. Besef nu pas hoe gestresst ik was... Ik hoop dat het dit keer goed gaat met de pijnstilling, maar d.a. heeft beloofd mij daarin zo goed mogelijk te begeleiden. Ze vond Dais voor de rest echt te goed om al aan het einde te denken en ouderdomsklachten horen er nu eenmaal bij, zei ze. Dus ik hoop haar toch nog een poosje bij me te houden. Kan ze iig in de zomer weer heerlijk van het zonnetje genieten. Ze is gek op de zon.

[blondie]

Gelukkig maar! Geniet nog van elkaar!

[ranetje]

Dank je allemaal. Besef nu pas hoe gestresst ik was... Ik hoop dat het dit keer goed gaat met de pijnstilling, maar d.a. heeft beloofd mij daarin zo goed mogelijk te begeleiden. Ze vond Dais voor de rest echt te goed om al aan het einde te denken en ouderdomsklachten horen er nu eenmaal bij, zei ze. Dus ik hoop haar toch nog een poosje bij me te houden. Kan ze iig in de zomer weer heerlijk van het zonnetje genieten. Ze is gek op de zon.

Mocht ze toch last van haar maag krijgen houd dan de maagbescherming (ook een pilletje) in gedachten

[liljebo]

Ff lang weg geweest. Wil alleen vertellen dat het tot dusver goed gaat met de pijnstiller. Ze is weer vrolijker en tot dusver niet ziek geworden. Haar eetlust is wel minder, maar dat nemen we maar op de koop toe. Ik wandel wel nog met haar, maar niet samen met Sem. Gewoon kleine rondjes. Dat vindt ze echt weer erg leuk, dus dat houden we erin. Hopelijk blijft het dit keer goed gaan.

[ranetje]

Ff lang weg geweest. Wil alleen vertellen dat het tot dusver goed gaat met de pijnstiller. Ze is weer vrolijker en tot dusver niet ziek geworden. Haar eetlust is wel minder, maar dat nemen we maar op de koop toe. Ik wandel wel nog met haar, maar niet samen met Sem. Gewoon kleine rondjes. Dat vindt ze echt weer erg leuk, dus dat houden we erin. Hopelijk blijft het dit keer goed gaan.

Fijn dat het redelijk goed gaat.
Ik zou toch overwegen om een maagbescherming er bij te geven (hangt een beetje af van het soort pijnstiller)

[liljebo]

Ranetje, ze lijkt geen maagpijn te hebben, maar ik zal het iig even navragen aan de dierenarts. Ben ook blij dat het nu goed gaat. Hoop dat het goed blijft gaan.

[ranetje]

Ranetje, ze lijkt geen maagpijn te hebben, maar ik zal het iig even navragen aan de dierenarts. Ben ook blij dat het nu goed gaat. Hoop dat het goed blijft gaan.

Minder eetlust toch?
Hoeft er niets mee te maken te hebben, maar kan er wel mee te maken hebben.
Als ze echt maagpijn zou hebben ben je wat aan de late kant met een maagbeschermer

[liljebo]

Ranetje, volgens de dierenarts zijn de tabletten maagvriendelijk. Dat was de reden waarom ze deze heeft voorgeschreven. Toen ze in het verleden buikpijn kreeg van de pijnstillers, was dat duidelijk merkbaar. Aan haar gedrag, maar ook vanwege het feit dat ze voer weigerde. Ze eet nu wel en ze eet ook haar bakje leeg, maar ze aarzelt altijd een poos voordat ze gaat eten. Dat heeft ze bij tijd en wijlen sowieso. Dan at ze vooral om te voorkomen dat haar zoon of de kat haar eten opat, volgens mij. Het lijkt alleen erop dat ze dat nu nog iets meer doet. Voor het overige gaat het beter met haar dan voorheen (als ik gedrag en energie bekijk) itt toen ze destijds diverse pijnstillers probeerde. Kan natuurlijk ook zo zijn dat ze minder verbruikt omdat ze niet meer ver mag wandelen, sinds ze bij de dokter was. Ze valt iig niet af. Heb het toch nog een keer nagevraagd, maar de da denkt eerder aan dat laatste: verminderde energie gebruik, vele maaltijden per dag en 's avonds nog een extra hapje voor haar maag (maanden geleden mee begonnen toen ze 's morgens gal begon te braken). Dais heeft een wat bol buikje dus advies d.a. is iets minder te voeren omdat de behoefte dus teruggedraaid kan zijn.

[ranetje]

Ranetje, volgens de dierenarts zijn de tabletten maagvriendelijk. Dat was de reden waarom ze deze heeft voorgeschreven. Toen ze in het verleden buikpijn kreeg van de pijnstillers, was dat duidelijk merkbaar. Aan haar gedrag, maar ook vanwege het feit dat ze voer weigerde. Ze eet nu wel en ze eet ook haar bakje leeg, maar ze aarzelt altijd een poos voordat ze gaat eten. Dat heeft ze bij tijd en wijlen sowieso. Dan at ze vooral om te voorkomen dat haar zoon of de kat haar eten opat, volgens mij. Het lijkt alleen erop dat ze dat nu nog iets meer doet. Voor het overige gaat het beter met haar dan voorheen (als ik gedrag en energie bekijk) itt toen ze destijds diverse pijnstillers probeerde. Kan natuurlijk ook zo zijn dat ze minder verbruikt omdat ze niet meer ver mag wandelen, sinds ze bij de dokter was. Ze valt iig niet af. Heb het toch nog een keer nagevraagd, maar de da denkt eerder aan dat laatste: verminderde energie gebruik, vele maaltijden per dag en 's avonds nog een extra hapje voor haar maag (maanden geleden mee begonnen toen ze 's morgens gal begon te braken). Dais heeft een wat bol buikje dus advies d.a. is iets minder te voeren omdat de behoefte dus teruggedraaid kan zijn.

[liljebo]

IK besef opeens dat ik hier geen aanvulling meer heb gegeven. Onze Dais is in mei helaas overleden. Het leek goed te gaan met pijnstillers, maar na een paar weken werd ze toch weer knorriger. In mei werd ze opeens erg brommerig en haalde naar mij uit toen ik aan haar pootje kwam. Toch pijn aan dat pootje, wat ik steeds heb beweerd maar de da niet echt zag. Kort daarna , nog voordat ik d.a. opnieuw kon bezoeken , kreeg ze s avonds opeens spuitpoep en dat werd erger in de loop van de nacht. Spoot er letterlijk aan alle kanten uit en tegen de tijd dat ik de dag erna bij de da was voor spoedbezoek, was ze al uitgedroogd. Ik had de keuze tussen opname en aan het infuus en onderzoeken, of ter plekke inslapen. Omdat ik niet nog meer gerommel aan haar lijf wilde en bang was dat ze dan in haar eentje, daar in de kliniek, alsnog zou sterven, heb ik haar laten inslapen in het bijzijn van haar zoon. Later, toen ze dood was en ik nog voor een laatste afscheid met haar alleen was gelaten in de behandelkamer, zag ik een grote bult tussen buik en ribben. Ik vermoed dat het toch een tumor was, maar heb het niet nagevraagd op dat moment omdat ik er tamelijk vanaf was.

[Yeufke]

Ach, toch. Sterkte met het gemis!
Rust zacht Daisy.

[Stapper]

Ach wat sneu, fijn dat je nog even hebt kunnen genieten van elkaar en hopelijk voelt het allemaal goed zo.

[liljebo]

Dais was altijd al een raar stress hondje, maar ze was ons raar stresshondje voor bijna 13 jaar, dus het deed wel pijn. Maar we hebben er wel vrede mee. Het was ons, zeker diep van binnen, allang duidelijk dat het niet goed met haar ging, maar je wil zo graag de d.a. geloven als deze zegt dat het wel meevalt. Maar het is goed zo.... geen pijn meer, geen stress meer... Liever zo, dan dat ze in de kliniek aan het infuus, alleen en bang, was gestorven. Nu ben ik doorlopend bij haar geweest en ze had haar zoon bij zich

[bouvierpoedel]

Wat is het doel van röntgenen?

Wat als er geen duidelijke diagnose uit de röntgen komt? Wat als er wel een diagnose uit komt? Operatie is geen optie, pijnstillers heb je verschillende voor geprobeerd. Wat ik dan denk je hebt alles gedaan wat je kon en dan zou ik dus niet eerst nog naar de dierenarts gaan en thuis laten inslapen.

Met andere woorden welke dingen zouden naar boven kunnen komen bij foto's maken en zijn er dan andere opties dan die wat je al gedaan hebt.

Tja ik dacht vooral te kijken of er uitzaaingen zijn of dat haar gewrichten ernstig naar de knoppen zijn of zo Juist vanwege de goede momenten (als ze blij reageert, als ze graag mee naar buiten gaat en een sprintje trekt) ben ik zo verschrikkelijk bang onnodig de stekker eruit te trekken. Heeft dus echt alles met mijn eigen angst te maken/met het zoeken naar bevestiging. Misschien denk ik ergens nog te horen dat het meevalt?

Aan de andere kant zou ik haar graag de stress van een artsenbezoek besparen, geen polonaise meer. Gewoon koekje, spuitje, inslapen. Maar wat als het dan nog niet had gehoeven?

Dat weet je achteraf toch niet dat het nog niet had gehoeven . En dan nog , ze heeft dan toch haar rust en daar gaat het toch om. Die hond weet het toch niet meer als ze dood is of het te vroeg of te laat is geweest.
.

[liljebo]

boevierpoedel: nee.,je weet nooit wat het 'juiste' tijdstip is
Cleva... soms ga je ook gewoon te lang door. Helemaal mee eens. Maar ik heb wel in mijn leven met honden geleerd om eerder een grens te trekken, waar ik dat vroeger misschien nog niet deed. Niet teveel geklungel aan een lijfje als er al zoveel mis is. Vandaar voor haar ook geen opname, zelfs als het ook een virus had kunnen zijn,(wat ze trouwens misschien ook niet meer te boven zou zijn gekomen) maar gewoon inslapen, terwijl ik en haar zoon bij haar waren.

[ranetje]

Een wijs besluit.
Heel verdrietig maar vanuit je hart en met je verstand genomen.

Heel veel sterkte.
Het zal nog pijn doen en dat blijft nog even.
Ze blijft bij je in je hart.

[liljebo]

Een wijs besluit.
Heel verdrietig maar vanuit je hart en met je verstand genomen.

Heel veel sterkte.
Het zal nog pijn doen en dat blijft nog even.
Ze blijft bij je in je hart.

Sorry.... ik ben erg laat ... vergeet vaak te kijken.
Maar dank je.
Ja... ze was toch bijna 13 jaar bij ons... maar we gunden haar geen verder geklungel of eenzaamheid, want we wisten hoe bang ze dan was. Bovendien had het waarschijnlijk niet geholpen.
Ik merk dat ik, naarmate ik ouder wordt, die grens eerder trek dan vroeger. Ik heb inmiddels natuurlijk een geschiedenis achter de rug met het oplappen van dieren, al dan niet voor een paar maanden extra, en heb daar helaas weinig goede ervaringen mee. Vaak gaat het gepaard met veel leed om in het gunstigste geval nog een klein beetje extra tijd te winnen. Maar het dier snapt niet waarom er pijnlijk aan het lijf gerommeld wordt... dus tegenwoordig probeer ik eerlijk de vraag te stellen: voor wie doe ik het? Echt voor het dier, of voor mijzelf.
Uiteraard blijft het een inschatting en kan ik er altijd naast zitten. Maar in dit geval, geloof ik werkelijk dat het goed was zo.
In mijn hart blijft ze altijd, ons gekke stresshondje met haar zachte wip-oortjes en haar hele scala aan maffe tics.

[ranetje]

Een wijs besluit.
Heel verdrietig maar vanuit je hart en met je verstand genomen.

Heel veel sterkte.
Het zal nog pijn doen en dat blijft nog even.
Ze blijft bij je in je hart.

Sorry.... ik ben erg laat ... vergeet vaak te kijken.
Maar dank je.
Ja... ze was toch bijna 13 jaar bij ons... maar we gunden haar geen verder geklungel of eenzaamheid, want we wisten hoe bang ze dan was. Bovendien had het waarschijnlijk niet geholpen.
Ik merk dat ik, naarmate ik ouder wordt, die grens eerder trek dan vroeger. Ik heb inmiddels natuurlijk een geschiedenis achter de rug met het oplappen van dieren, al dan niet voor een paar maanden extra, en heb daar helaas weinig goede ervaringen mee. Vaak gaat het gepaard met veel leed om in het gunstigste geval nog een klein beetje extra tijd te winnen. Maar het dier snapt niet waarom er pijnlijk aan het lijf gerommeld wordt... dus tegenwoordig probeer ik eerlijk de vraag te stellen: voor wie doe ik het? Echt voor het dier, of voor mijzelf.
Uiteraard blijft het een inschatting en kan ik er altijd naast zitten. Maar in dit geval, geloof ik werkelijk dat het goed was zo.
In mijn hart blijft ze altijd, ons gekke stresshondje met haar zachte wip-oortjes en haar hele scala aan maffe tics.

Herkenbaar
Ook je redenering