Te veel gericht op mij.

[S@ndr@]

gewoon even wat meer sturen, in veel dingen, vinden honden best prettig hoor als de baas dat doet .....komt vast helemaal goed

[alm@]

Oké, ik vraag mezelf af waar het dan is misgegaan. Met mijn vorige hond geen enkel probleem gehad. Met deze hond is het probleem al vanaf de eerste dag dat ze in huis is. .

Je zegt dat het bij dag 1 al een probleem was. Hoe kan je in godsnaam zeggen dat er al op de eerste dag al een probleem is. Het is een pup van nog geen 2 maanden oud
Denk dat herplaatsen misschien een betere optie is, jullie begrijpen elkaar niet.

Nou dit

Bijna 11 jarige Biko dan ook maar herplaatsen omdat we elkaar niet begrijpen? Ik begrijp hem dondersgoed en daarom is het ook geen punt hier al moet ik hem wel dagelijks vrij strikt sturen. Bij de meeste honden gaat het loslaten vanzelf en bij sommige honden gaat het moeizamer en ongemerkt een probleem worden maar bij een 6 maanden oude hond lijkt het mij niet zo'n punt dat alsnog te herstellen.

[malinois]

Oké, ik vraag mezelf af waar het dan is misgegaan. Met mijn vorige hond geen enkel probleem gehad. Met deze hond is het probleem al vanaf de eerste dag dat ze in huis is. .

Je zegt dat het bij dag 1 al een probleem was. Hoe kan je in godsnaam zeggen dat er al op de eerste dag al een probleem is. Het is een pup van nog geen 2 maanden oud
Denk dat herplaatsen misschien een betere optie is, jullie begrijpen elkaar niet.

Nou dit

Bijna 11 jarige Biko dan ook maar herplaatsen omdat we elkaar niet begrijpen? Ik begrijp hem dondersgoed en daarom is het ook geen punt hier al moet ik hem wel dagelijks vrij strikt sturen. Bij de meeste honden gaat het loslaten vanzelf en bij sommige honden gaat het moeizamer en ongemerkt een probleem worden maar bij een 6 maanden oude hond lijkt het mij niet zo'n punt dat alsnog te herstellen.

Biko was geen pup die bij je kwam.
Ik zit er weleens over te denken... in 20 jaar pups nooit last van gehad *kloptaf*
Wat doe ik anders? Geen idee ik pas me niet enorm aan dat dan wel weer. De pups komt en we gaan verder met de normale orde van de dag. Ik zal eten moeten hebben dus vanaf dag 1 ga ik gewoon boodschappen doen, alleen zonder honden.
En blijven ze dus alleen. En dat geldt dus met alles ben ik boven dan wacht je beneden, ik kom vanzelf weer eens beneden etc. Zal dat t doen? Geen idee...

[alm@]

Biko was geen pup die bij je kwam.

Nee dat is waar, er zat al een hoop ingesleten gedrag in.

[malinois]

Biko was geen pup die bij je kwam.

Nee dat is waar, er zat al een hoop ingesleten gedrag in.

Precies... ik heb mn opmerking even aangevuld ook.

[alm@]

Biko was geen pup die bij je kwam.

Nee dat is waar, er zat al een hoop ingesleten gedrag in.

Precies... ik heb mn opmerking even aangevuld ook.

en in aanvulling op je aanvulling met Frodo ging het net zo als jij beschrijft.

[Hilde]

Mijn hond vindt het ook erg lastig om alleen te zijn. Hij is inmiddels veertien maand en kan nog geen minuut echt alleen zijn. In het begin kon hij er niet tegen als ik uit zicht ging, dat was protest alom. Ik heb er, eerlijk gezegd, nooit wat aan gedaan en hem gewoon laten ‘zijn’. Met heel veel tussenstappen is hij inmiddels zo ver dat hij zelf in andere ruimtes gaat liggen, uren alleen kan zijn in een andere ruimte in huis, op het werk in de bench liggen zonder iemand in zicht gaat ook prima. Op echt alleen zijn moet ik gaan oefenen, maar ik merk ook dat ik dat zelf ook wat lastig vind, haha.

De moraal wat mij betreft: niet teveel bezig zijn met wat hij precies doet. Hij wordt waarschijnlijk vanzelf ook nog wat zelfstandiger. Hij is nog zo jong. Elmo blijft ook steeds meer gewoon liggen, ook op nieuwe plekken. Eerder liep hij bij de minste beweging al achter je aan.

[Jackira]

Het maakt niet uit hoe je het oplost maar het maakt wel uit dat de hond je frustratie erover voelt nu. De enige houding waar je dit mee op gaat lossen is de hond gewoon de tijd geven die hij nodig heeft. En het zelf helemaal niet erg vinden en geen ergernis laten merken. Dus niet bewust bezig zijn met alleen laten, maar wel even de deur uitlopen en gewoon doen wat je moet doen zonder dat de hond merkt dat je er gestrest van bent. Honderd keer naar binnen en buiten lopen, net zolang totdat hij niet eens meer opstaat om te kijken wat je nu weer gaat doen.

En bezig zijn in huis zonder hem aandacht te geven. Hij mag wel achter je aan en bij je liggen maar je doet gewoon wat je moet doen. en af en toe even spelen.

Niet boos worden als hij piept, niet expres de hond gaan afzonderen, je loopt naar buiten en weer naar binnen en zegt de ene keer wel iets en de andere keer niks. Maar geen frustraties. Want jij weet namelijk dat het goed gaat komen. Jij bent degene die laat merken dat het helemaal niks erg was. Juist dat bewuste sturende gedoe geeft problemen want je vestigd aandacht op iets. Het is normaal, je loopt even weg en komt weer terug. Honderd keer per dag als het moet. De pup wordt niet bestraft en als hij toevallig een keer stil is wel geprezen.

En gewoon weer beginnen alsof het een iniminie pupje is van 7 weken. Eerst aan vertrouwen en gewoonte werken. je hebt denk ik teveel gevraagd van de pup, niet expres. En je kunt het nog prima herstellen hoor

[mijke]

Oké, ik vraag mezelf af waar het dan is misgegaan. Met mijn vorige hond geen enkel probleem gehad. Met deze hond is het probleem al vanaf de eerste dag dat ze in huis is. Ik hoor zoveel meningen en adviezen dat het eigenlijk nooit goed is. Ik denk toch echt dat het aan het karakter van deze hond ligt.En dan is het wijsheid hoe ik het aan (had) moet pakken. Toen we naar het nest gingen kijken toen zag ik het al. Zo gericht op haar moeder, ze frommelde net zo lang tot ze tegen de snuit van mams aanslag. Toen vonden we dat schattig, maar er is eigenlijk niks schattige aan.

Hoezo misgegaan? De ene hond is de andere niet. Het dier is krap een half jaar oud, een pup nog. Toen ze bij je kwam was ze een week of 8. Vond je het toen serieus direct al een probleem dat ze graag bij jou wilde zijn? Een hond moet zich eerst veilig kunnen hechten aan jou, voordat het kan leren zelfstandig op eigen poten te staan. Heeft ze daar wel de kans toe gehad? Zo klinkt het namelijk niet.

Ze heeft daar zeker de kans toe gehad. Ik vond het absoluut geen probleem dat ik bij haar moest zijn. En met haar vele uren moest bezig zijn. En nog steeds ben ik veel haar bezig met haar. Ze is nog geen uur alleen geweest omdat ik was werken. Wel laat ik haar alleen als ik rondom huis ben. Wanneer doe je het goed? Dat is afhankelijk van de hond en deze heeft meer moeite om alleen te blijven

Maar wat was dan vanaf dag 1 problematisch?

[Jelulu]

Oké, ik vraag mezelf af waar het dan is misgegaan. Met mijn vorige hond geen enkel probleem gehad. Met deze hond is het probleem al vanaf de eerste dag dat ze in huis is. Ik hoor zoveel meningen en adviezen dat het eigenlijk nooit goed is. Ik denk toch echt dat het aan het karakter van deze hond ligt.En dan is het wijsheid hoe ik het aan (had) moet pakken. Toen we naar het nest gingen kijken toen zag ik het al. Zo gericht op haar moeder, ze frommelde net zo lang tot ze tegen de snuit van mams aanslag. Toen vonden we dat schattig, maar er is eigenlijk niks schattige aan.

Hoezo misgegaan? De ene hond is de andere niet. Het dier is krap een half jaar oud, een pup nog. Toen ze bij je kwam was ze een week of 8. Vond je het toen serieus direct al een probleem dat ze graag bij jou wilde zijn? Een hond moet zich eerst veilig kunnen hechten aan jou, voordat het kan leren zelfstandig op eigen poten te staan. Heeft ze daar wel de kans toe gehad? Zo klinkt het namelijk niet.

Ze heeft daar zeker de kans toe gehad. Ik vond het absoluut geen probleem dat ik bij haar moest zijn. En met haar vele uren moest bezig zijn. En nog steeds ben ik veel haar bezig met haar. Ze is nog geen uur alleen geweest omdat ik was werken. Wel laat ik haar alleen als ik rondom huis ben. Wanneer doe je het goed? Dat is afhankelijk van de hond en deze heeft meer moeite om alleen te blijven

Maar wat was dan vanaf dag 1 problematisch?

Vanaf de eerste dag is haar gedrag panisch. En ik heb echt de tijd genomen om haar te laten wennen aan ons en aan ons huis. Maar haar gedrag was buiten proportie. Het heeft zeker 3 maanden geduurd voor ze alleen kon slapen.
In de auto als ik uitstapte om de andere kant de deur te openen dan was ze helemaal in paniek.
Ik ben nu bezig met de cursus basis 1. Daarom kent ze nu wat commando's zoals wachten. Maar nog is haar gedrag niet normaal als we de auto in de vrij zetten. Bang om alleen gelaten te worden. En ik zal echt in mijn onmacht soms verkeerde keuzes gemaakt hebben.
Bang dat ze echte verlatingsangst zou krijgen. Ik zat echt met mijn handen in het haar van wanneer doe ik het goed.
Geef ik haar te veel privileges of te weinig, verwen ik haar te veel of toch te weinig.

Als mijn man en kinderen thuis zijn en ik ga bv naar boven of boodschappen doen dan blaft piept krabt ze aan de deur. Dat doet ze al van begin af aan.

[Jelulu]

Het maakt niet uit hoe je het oplost maar het maakt wel uit dat de hond je frustratie erover voelt nu. De enige houding waar je dit mee op gaat lossen is de hond gewoon de tijd geven die hij nodig heeft. En het zelf helemaal niet erg vinden en geen ergernis laten merken. Dus niet bewust bezig zijn met alleen laten, maar wel even de deur uitlopen en gewoon doen wat je moet doen zonder dat de hond merkt dat je er gestrest van bent. Honderd keer naar binnen en buiten lopen, net zolang totdat hij niet eens meer opstaat om te kijken wat je nu weer gaat doen.

En bezig zijn in huis zonder hem aandacht te geven. Hij mag wel achter je aan en bij je liggen maar je doet gewoon wat je moet doen. en af en toe even spelen.

Niet boos worden als hij piept, niet expres de hond gaan afzonderen, je loopt naar buiten en weer naar binnen en zegt de ene keer wel iets en de andere keer niks. Maar geen frustraties. Want jij weet namelijk dat het goed gaat komen. Jij bent degene die laat merken dat het helemaal niks erg was. Juist dat bewuste sturende gedoe geeft problemen want je vestigd aandacht op iets. Het is normaal, je loopt even weg en komt weer terug. Honderd keer per dag als het moet. De pup wordt niet bestraft en als hij toevallig een keer stil is wel geprezen.

En gewoon weer beginnen alsof het een iniminie pupje is van 7 weken. Eerst aan vertrouwen en gewoonte werken. je hebt denk ik teveel gevraagd van de pup, niet expres. En je kunt het nog prima herstellen hoor

Dank je wel, ik neem je tips zeker ten harte

[Jelulu]

Mijn hond vindt het ook erg lastig om alleen te zijn. Hij is inmiddels veertien maand en kan nog geen minuut echt alleen zijn. In het begin kon hij er niet tegen als ik uit zicht ging, dat was protest alom. Ik heb er, eerlijk gezegd, nooit wat aan gedaan en hem gewoon laten ‘zijn’. Met heel veel tussenstappen is hij inmiddels zo ver dat hij zelf in andere ruimtes gaat liggen, uren alleen kan zijn in een andere ruimte in huis, op het werk in de bench liggen zonder iemand in zicht gaat ook prima. Op echt alleen zijn moet ik gaan oefenen, maar ik merk ook dat ik dat zelf ook wat lastig vind, haha.

De moraal wat mij betreft: niet teveel bezig zijn met wat hij precies doet. Hij wordt waarschijnlijk vanzelf ook nog wat zelfstandiger. Hij is nog zo jong. Elmo blijft ook steeds meer gewoon liggen, ook op nieuwe plekken. Eerder liep hij bij de minste beweging al achter je aan.

Dank voor je berichtje, ik hoop dat ik het voor elkaar krijg om haar alleen thuis te laten zonder problemen. Vandaar mijn vraag hier.

[Persistence]

Wat wel helpt is vaste gewoontes voor je weggaat . Duidelijkheid dus . Uitlaten en moe maken maar dan niet meteen weggaan . De hond is dan nog druk en opgewonden van de wandeling en kan zijn rust niet vinden . Even wachten tot hij echt rustig is . Dan een brokje geven en met dezelfde worden weggaan . Geen heel drama van maken .

En heel belangrijk als je thuis komt negeren ! Alleen thuis blijven is of moet heel normaal zijn dus hoeft niet uitbundig beloond te worden misschien kan je de plek nog aanpassen . Mijn hond is rustig op een plek waar hij niet naar buiten kan kijken en me dus niet weg ziet gaan en ook niet op me gaat zitten wachten .

Dit ja! Vast kluifje of iets geven waar hij even mee bezig is, en niet zo gefocust op het feit dat jij de deur uitgaat. Als ik wegga roep ik gewoon "doei, tot straks" of iets in die trant. Hij zit dan in de kamer, want ik krijg een schuldgevoel als hij me aankijkt als ik de deur dichttrek haha

En als ik terugkom zeg ik hem wel even gedag, maar ga ik eerst m'n schoenen uitdoen, tas wegzetten etc. en dan hem een knuffel geven.

[-Saskia-]

Jezus dat beest is een halfjaar oud, geef TS en die hond wat tijd.
Dat gestrooi met herplaatsing altijd, een derde van dit forum had geen hond meer gehad als de handdoek zo snel de ring in gegooid werd.

Niet boos worden als hij piept, niet expres de hond gaan afzonderen, je loopt naar buiten en weer naar binnen en zegt de ene keer wel iets en de andere keer niks. Maar geen frustraties. Want jij weet namelijk dat het goed gaat komen. Jij bent degene die laat merken dat het helemaal niks erg was. Juist dat bewuste sturende gedoe geeft problemen want je vestigd aandacht op iets. Het is normaal, je loopt even weg en komt weer terug. Honderd keer per dag als het moet. De pup wordt niet bestraft en als hij toevallig een keer stil is wel geprezen.

Gewoon de normale gang van zaken