Tomas dus.
Je kwam bij ons als pup van tien weken, eigenlijk niet echt gepland maar na het overlijden van Falco wist ik hoeveel leuker het was om twee honden te hebben en dus was ik makkelijk over te halen. Ik had altijd het idee dat langharen drukker en lomper waren dan heidewachtels maar jij was juist het tegendeel ,al had je niet de verfijnde maniertjes van Bruno. Toch accepteerde Bruno jou vanaf de dag dat we je helemaal in Westerhaar Vriezenveen zijn gaan ophalen.
Maar ja, hoe kon je nou niet vallen voor jou charmes
Je was een geweldig makkelijke hond, kon vanaf de eerste dag gewoon loslopen in het bos samen met je grote vriend Bruno.
Je was een kameraad voor onze tienerjongens en lief voor de dieren die in huis kwamen zoals logeerhond Donky en vondelingetje Charly de kat.
Enig minpuntje was misschien je overgevoeligheid. Je was snel onder de indruk en dat zette zich dan muurvast.Soms was je angst wel wat aandoenlijk en te overwinnen, zoals die voor ballonnen. Van kinderen ben je echter altijd bang gebleven.
Je werd ondanks je terughoudendheid altijd stevig aangepakt door vreemde loslopende reuen en dan kwam je je verschuilen achter me, voorpootjes tegen mijn rug aan. Mijn Scooby Doo.
Om die reden hebben ik toch besloten je op driejarige leeftijd te laten castreren. Je karakter veranderde er niet door ( gelukkig) maar vanaf toen lieten anderen je met rust en konden wij weer prettig wandelen.
Jarenlang hebben we samen de bossen tussen Leende en Geldrop afgestroopt. Uren waren we onderweg.
Op zaterdag was er vaak een forumwandeling in het Leenderbos.Ik nam altijd een grote rode koelbox met lekkers mee voor mensen en honden.
Martin die eigenlijk niet aan een tweede hond wilde beginnen was uiteindelijk helemaal weg van jou.
En zo werd je stilaan ouder maar bleef de prachtige fiere hond die je altijd was.
Toen Bruno in 2008 overleed misten we hem allebei zo erg dat er toch weer een tweede hond moest komen. Dat werd Havanezerpupje Sancho. Jij vond hem meteen leuk, hij jou niet en dat begreep je niet, hebt hem daarna maanden uit je buurt gehouden tot wij niet meer ingrepen als je tegen hem gromde maar jou het vertrouwen gaven dat je wist wat je deed. En vanaf dat moment werden jullie onafscheidelijk.
De aankoop van een eigen bos was een gouden greep, je hebt nog twee jaar volop mogen genieten van je eigen paradijs.
Totdat vorig jaar bleek dat je een kwaadaardig gezwel had bij je penis.
We besloten je de narigheid van narcose en operatie te besparen en je hebt nog een half jaar plezier in het leven gehad, bent nog meer verwend dan ooit, tot we ineens zagen dat het bijna genoeg was.
Vrijdagavond ben je heel rustig in het avondzonnetje op ons terras heengegaan.
Gisteren hebben we je begraven in je rieten mand, op je favoriete plekje in het bos.
Sancho is meteen op je graf gaan liggen en heeft daar urenlang de wacht gehouden.
We missen je enorm maar we hebben er vrede mee.
Rust zacht lieve, lieve Tomas.
.
. 
