Denk nl dat Guus en Bas een stuk minder makkelijk zouden zijn als ze niet gewoon lekker in het bos konden rennen en spelen elke dag. Neem Guus. Die was al een keer geplaatst maar kwam na 4 dagen terug. Smetvrees was de reden maar ik weet prima wat de reden was. Ik ken die hond inmiddels en die is niet zo heel erg makkelijk als hij lijkt tenzij hij zijn energie kwijt kan. Want die heeft hij en veeeeeel
Dus zodra wij een dagje minder kunnen staat hij te blaffen in je gezicht. Doet nauwelijks nog wat je wil en rent rond als een autist die onbereikbaar is. Zoef zoef zoef over de banken en door de tuin. Je kan op je kop staan want hij hoort je niet eens meer. Dingen pakken in huis en ermee gaan rondrennen. In en uit de tuin en tegen de deur op springen. Die hond moet twee keer per dag zijn energie kwijt.Als je een goede hondenbaas bent en tijd hebt kom je er met vrijwel elke hond wel uit. Niet dat een hond niet kan waken of lastig kan zijn maar samenleven en er wat moois van maken lukt altijd wel als je de hond tegemoed komt in wat hij nodig heeft
Een hele intensieve zelfs.
wij hebben best een sociaal leven en Uma is doodsbang voor mensen die ze niet dagelijks ziet.
We vonden het heel moeilijk een geschikt ras te kiezen maar volgens mij zijn we er nu eindelijk uit en het heeft wel dik een jaar gekost om daaruit te komen. Wat lastig!
. 
.
die is er alleen nooit gekomen omdat ik de gezondheid toch te beroerd vond en een lief klein teefje wel durfde nemen. Dat was Xena 
Ik bedoel maar te zeggen dat hoe belangrijker je het maakt om 'het juiste ras' (bestaat dat uberhaupt?) te kiezen, hoe groter de kans ook dat het tegenvalt. Ergens moet je een beetje de 'sweet spot' vinden tussen je er wel in verdiepen maar ook weer niet te veel. De echte extremen die niet bij je passen vallen af (dus geen werkhond als je een druk gezin hebt, geen vechthond als je een sociale hond wilt, geen zelfstandige jager als de hond per se los moet), en verder moet je gewoon een hond nemen waar je verliefd op wordt. Ik denk dat dat veel belangrijker is dan "het juiste ras". Ik denk dat ook vaak bij topics van mensen die op zoek zijn naar een passend ras. Dan passeert er zoveel de revue, wisselen ze om de haverklap van wat ze willen, want het zou allemaal in theorie kunnen passen maar in de praktijk kom je er maar op één manier achter. Je moet gewoon ergens beginnen. En volgens mij is het veel belangrijker dat je verwachtingen niet te hoog zijn en je je er op voorbereid dat je je moet aanpassen aan onverwachte dingen. En dat je verliefd bent op de hond, zodat dat allemaal makkelijker gaat. Dan dat je net zo lang zoekt totdat je 'het perfecte ras' hebt. Alsof het dan ineens naadloos zou gaan. Daar geloof ik persoonlijk dus niet zo in.
Ik vind een (jong)volwassen herplaatser om die reden ook wel makkelijker, je weet beter wat je krijgt dan bij een pup, waarbij alles zich nog moet ontwikkelen en heel veel nog kan veranderen. Zolang je flexibel bent en je kunt aanpassen, is dat ook allemaal geen probleem. Dat wordt het wel als je heel star vasthoudt aan je verwachtingen en je treft een labrador die niet sociaal is terwijl je altijd naar hondenspeelveldjes gaat of een border collie die agility niet leuk vindt terwijl jij daar graag fanatiek mee bezig bent, etc.
"
