tussen de nakerds, 2 weekjes oud en op slag waren we verliefd...
Met 8 weken ging je mee naar huis waar je een pittige dame stond te wachten, maar die je ook beschermde voor alles.
Ik weet nog goed dat je hier net een dag of 10 was toen een grote Labrador keihard aan kwam rennen en bovenop jou dook,
wat een schrik
maar daar was Kaya die meneer Labrador met een stevige hand/poot/bek van jou afhaalde en tussenjou en hem in ging staan 'durf eens'.
Ze was een harde, maar jullie werden vriendjes,
Behalve de bijnaam 'Apie', omdat je altijd in onze nek lag, kreeg je ook al snel de bijnaam 'polderjong' omdat je uren kon
struinen en op muizen jagen in de polder.
en samen met de baas 'vechten' natuurlijk, dat was ook altijd dikke pret:
Zo zijn er zoveel herinneringen:
De eerste paar jaar buiten een ramp met andere reuen, wat hebben we met onze handen in het haar gezeten, maar tegelijkertijd, wat
was je ontzettend lief en zachtaardig in huis. Nooit, echt nog nooit, heb je één van ons ook maar één grommetje gegeven. Alles liet
je met je doen, je was dol op knuffelen en gewoon lekker bij ons liggen.
Het strand vond je ook geweldig, maar dan wel hoofdzakelijk het zand, wat op water was je niet zo dol, zelfs plassen werden zeer
zorgvuldig gemeden
Je guitige gelukkig bekkie
en toen kwam de dag dat ik me realiseerde dat ik dat gelukkige bekkie al een tijd niet meer gezien had...
dat ik niet meer wist wanneer de laatste keer was dat je uitviel naar een andere reu...
dat ik me bedacht dat ik je al zeker 2 maanden niet had zien rennen...
Dat ik wist dat jij niet meer gelukkig was...
Dat was de dag dat we besloten dat er een einde was gekomen aan onze pogingen om te ontdekken wat je mankeerde.
Je kon nog maar een klein stukje lopen en ging dan zitten of liggen, uitgeput, je had daadwerkelijk niet de kracht meer om nog één
stap te zetten.
Zeer waarschijnlijk heeft een ernstige spierziekte jou je geluk ontnomen en ons jou ontnomen.
Lief, lief Apie van me... 11 jaar hebben we van je genoten, soms even hulpeloos naar je gekeken, want wat kon je eigenzinnig zijn,
maar dat maakte ook wie je was: onze allerliefste Puchu, ons Apie, ons kind.
We wilden alles voor je doen totdat jij ons duidelijk maakte om niets meer te doen. We konden niet anders dan met pijn in ons
hart te beslissen je te laten gaan.
Rust zacht Apie, tot ooit...
Puchu 28-01-2007 / 20-03-2018
