inslapen, bij d.a. na zekerheid röntgen of thuis?

[liljebo]

Naar aanleiding van mijn eerder geopend topic:
https://www.hondenforum.nl/plaza/viewto ... 6&t=323652

De discussievraag is zoals hij bovenaan en onderaan staat.

Situatie in het kort: Het betreft een teefje van bijna 12,5 met al ruim een jaar een tumor melkklier, waar in de loop der tijd kleine tumoren omheen zijn verschenen, een bult op het voorpootje dat, ook alweer een tijd geleden door d.a. als vetbult werd aangemerkt terwijl ze dat pootje toch duidelijk ontlast als ze zit of staat (maar niet bij de d.a.) en waarbij operaties geen optie meer zijn vanwege geluidje op longen/hart, artrose, stressgevoeligheid, leeftijd.
Heeft nu ook last van ander voorpootje en pendelt regelmatig haar gewicht als ze zit of staat. Likt veel aan haar pootjes en tumor en het kussen waarop ze ligt. Altijd stressig geweest, maar nu nog erger. Met momenten kribbig. Eetlust soms zozo, maar ze eet omdat ze niet wil dat haar zoon of de kat het anders opeet (jaja beetje paranoide)
Loopt thuis met momenten slecht.

Maar ... loopt niet altijd echt slecht, is met momenten blij, gaat nog erg graag naar buiten en wandelen, holt dan ook nog wel graag... kan soms daarna wel erg last hebben van de pootjes.

Verschillende pijnstillers geprobeerd, maar ze wordt er ziek van en eet dan niet meer

DA ziet het donker in nav het verhaal.

Twee keuzes:

DA in de stad (20 km) laten nakijken en röntgens maken om zekerheid te krijgen hoe het eruit ziet. Is het niet ok/slechte prognose, dan wordt ze ingeslapen aldaar (deze d.a. komt niet aan huis) DA bezoek brengt veel stress voor haar mee en roesje voor röntgen is nodig.

DA aan huis laten komen. Deze heeft geen röntgen e.d. en kan alleen onderzoeken/op mijn verhaal afgaan (heb al met haar gesproken... ze denkt dat het hondje echt wel veel pijn heeft gezien symptomen) en thuis laten inslapen, in eigen omgeving, zonder verdere polonaise aan haar lijf, maar dus ook niet met de zekerheid dat het echt het juiste keuze is.

Waar zouden jullie voor kiezen (ps, woon in zweden, dus situatie is hier wellicht anders dan in NL)

[joyce83]

Wat is het doel van röntgenen?

Wat als er geen duidelijke diagnose uit de röntgen komt? Wat als er wel een diagnose uit komt? Operatie is geen optie, pijnstillers heb je verschillende voor geprobeerd. Wat ik dan denk je hebt alles gedaan wat je kon en dan zou ik dus niet eerst nog naar de dierenarts gaan en thuis laten inslapen.

Met andere woorden welke dingen zouden naar boven kunnen komen bij foto's maken en zijn er dan andere opties dan die wat je al gedaan hebt.

[dagmar88]

DA aan huis laten komen. Deze heeft geen röntgen e.d. en kan alleen onderzoeken/op mijn verhaal afgaan (heb al met haar gesproken... ze denkt dat het hondje echt wel veel pijn heeft gezien symptomen) en thuis laten inslapen, in eigen omgeving, zonder verdere polonaise aan haar lijf, maar dus ook niet met de zekerheid dat het echt het juiste keuze is.

Gezien de achtergrond en leeftijd wel.
Ik zou haar het hele circus niet meer aandoen en afscheid nemen.

[liljebo]

Wat is het doel van röntgenen?

Wat als er geen duidelijke diagnose uit de röntgen komt? Wat als er wel een diagnose uit komt? Operatie is geen optie, pijnstillers heb je verschillende voor geprobeerd. Wat ik dan denk je hebt alles gedaan wat je kon en dan zou ik dus niet eerst nog naar de dierenarts gaan en thuis laten inslapen.

Met andere woorden welke dingen zouden naar boven kunnen komen bij foto's maken en zijn er dan andere opties dan die wat je al gedaan hebt.

Tja ik dacht vooral te kijken of er uitzaaingen zijn of dat haar gewrichten ernstig naar de knoppen zijn of zo Juist vanwege de goede momenten (als ze blij reageert, als ze graag mee naar buiten gaat en een sprintje trekt) ben ik zo verschrikkelijk bang onnodig de stekker eruit te trekken. Heeft dus echt alles met mijn eigen angst te maken/met het zoeken naar bevestiging. Misschien denk ik ergens nog te horen dat het meevalt?

Aan de andere kant zou ik haar graag de stress van een artsenbezoek besparen, geen polonaise meer. Gewoon koekje, spuitje, inslapen. Maar wat als het dan nog niet had gehoeven?

[liljebo]

Oei, veel reacties in korte tijd. Het is natuurlijk moeilijk te bepalen of ze nog veel plezier heeft. Het is een raar hondje... altijd geweest...stresskippetje, beetje paranoide, jaloers en zo. Maar ook blij en gek op erop uit trekken. Maar ik denk, als ik er eerlijk over nadenk, dat stress, paranoia en jaloers gedrag wel een beetje de overhand heeft gekregen. En gisteren met wandelen dacht ik... he, dat gaat eigenlijk best goed. (niet ver... max 2 km) Maar 's avonds liep ze zo bedroevend slecht.. alsof ze op houten stokjes liep...
Het is gewoon de angst he.... het 'gemeen voelen' dat je haar dood maakt, terwijl ze zo op je vertrouwd zonder dat er sprake is van kanker of kapotte gewrichten. Aan de andere kant... ze heeft pijn, anders ontlastte ze haar pootjes niet. Nja... je ziet het... ik maak mijzelf gek met ja, nee, ja, nee. Mijn man vindt het overigens echt wel tijd.

[liljebo]

Boutje, jij... en ook de anderen, hebben wel een punt ja. Ik ben via fb in gesprek met de d.a. die aan huis komt (komt van ver)

[dagmar88]

Maar wat als het dan nog niet had gehoeven?

Wat als je te laat bent? Wat heeft het voor haar voor meerwaarde haar met pijn verder te laten leven?

Heb vrij recent mijn hondje met spoed in moeten laten slapen, waarschijnlijk een onopgemerkte tumor geknapt in de darmen, dus dood aan het bloeden.
Dat soort ellende wil je koste wat kost voor zijn.

[annnie]

Het hondje is zich niet bewust van of ze 12, 12,5 of 13 is. Het enige wat telt voor het hondje is dat ze zich lekker voelt. En dat kun jij het beste zelf beslissen. De angst om het te vroeg te doen is compleet van jou en niet van het dier. Dierenarts waar ik vroeger werkte zei ook altijd, "liever een week te vroeg in laten slapen, dan een minuut te laat".

[maitestar]

Kan je bij de 1 niet foto's laten maken en aan de hand daarvan eventueel de ander aan huis laten komen voor euthanasie?

[liljebo]

Kan je bij de 1 niet foto's laten maken en aan de hand daarvan eventueel de ander aan huis laten komen voor euthanasie?

Maitestar, dat heeft weinig nut. Dan heeft ze toch de stress van naar d.a. gaan en roesje.(ze is te paniekerig bij d,a om het zonder roesje te doen) In dat geval is het dan gemakkelijker om haar in te slapen als ze toch al onder zeil is. Dan heeft thuis inslapen geen toegevoegde waarde


Wat de andere reacties betreft... ik ben blij met jullie reacties en het meedenken/logisch beredeneren. Dat helpt mij toch met even een stapje uit het cirkeltje te gaan, waar ik nu in zit. Ik neig nu toch naar thuis laten inslapen, maar ik laat het nog even bezinken/praat nog even met die d.a.

[joyce83]

Liljebo, het is gewoon heel moeilijk.

Zelf heb ik een hond gehad welke medisch veel mankeerde. Ik heb altijd in mijn hoofd gehad dat we haar geen grote operatie zouden aan doen. Ze had al zoveel en mocht er iets zijn waarvoor een operatie nodig was dan was het alleen nog maar rekken geweest. We hebben haar ingeslapen wegens een milttumor welke aan het bloeden was. Op dat moment was het besluit snel genomen dat we haar moesten laten inslapen. Echter daarna heb ik ook gedacht hadden we haar kunnen laten opereren. Dit heb ik nog aan de dierenarts gevraagd daarna. Antwoord was ja dat had gekund, misschien had je dan een paar maanden gered maar misschien was ze tijdens de operatie overleden. Tja dan laat ik haar liever inslapen zonder die operatie. Nu paar maanden verder en als ik naar de foto's kijk denk ik ja we hebben het goed gedaan.

Als buitenstaande is het altijd makkelijker te redeneren, echter als eigenaar komt er nog emotie bij kijken. Dat jouw man al iets heeft van het is goed zo zegt mij eigenlijk ook wel dat jullie nu aan het einde zijn gekomen. Hij kent haar ook en ik ga ervanuit dat hij ook niet zomaar aan inslapen denkt. Zelf ben ik altijd nadenkend als ik dit doe, wat kan eruit komen. En wat kan ik dan meer doen dan ik nu doe? of heb ik dan alleen een bevestiging. Kijk zelf goed naar jouw hond, ze geven vaak wel aan als het klaar is.

[dagmar88]

Als buitenstaande is het altijd makkelijker te redeneren, echter als eigenaar komt er nog emotie bij kijken.

Vrijwel iedereen hier kent die emotie maar al te goed.

Het is nooit makkelijk, maar je weet hoe veel moeilijker het is wanneer er geen keuze meer is.
Dat gun je een ander niet, en de hond zeker niet.

[Yara]

Als je het zeker wilt weten en niet met een gevoel wilt blijven zitten wat als.. dan zou ik wel foto's laten maken. Mocht ze niet te redden zijn kan je haar ter plekke in laten slapen. Mocht het minder erg zijn kun je wellicht nog een andere behandeling of medicatie proberen en als dat niet helpt kun je haar altijd nog in laten slapen bij je thuis. Wat ik zou doen weet ik niet, ik ken de hond niet en weet niet hoe ze er aan toe is. Dat moet je toch helemaal zelf beslissen, jij kent haar het beste.

[liljebo]

Bedankt allemaal voor het meedenken. Dat dwingt mij automatisch tot goed nadenken. Behandeling is geen optie, helaas. In die zin dat ze een operatie niet aankan en pijnstilling niet verdraagt. En hoe graag ik mijzelf ook wijsmaak dat de pijn wel meevalt... dan zou ze niet steeds haar pootjes ontlasten. De momenten waarop ze nog redelijk lijkt, ten spijt. Het wordt natuurlijk ook niet beter. Ook dat is duidelijk. En wachten totdat het helemaal fout gaat, tja... En eerlijk is eerlijk... ze kan weinig meer hebben. Al een paar keer ruzie gehad met haar zoon (gebeurde voorheen nooit), soms ronduit gemeen tegen de kat en boos worden als je haar blijkbaar verkeerd aanraakt.... dat, met het veelvuldige likken van haar pootjes en het kussen waar ze ligt, zegt eigenlijk wel genoeg. Ze is altijd een apart stresskippetje geweest, maar het valt te betwijfelen of ze nog goed in haar vel zit en of ik dan echt moet wachten tot het mis is... en nee, mijn man zou het niet zeggen als hij niet vond dat ze slecht was. De bult op haar poot is ook best groot. Zo ongeveer 10 bij 5 en ong 3 cm dik. Melkkliertumor is niet zo enorm, maar ziet er ook niet fijn uit en heeft kleine tumoren erom heen, dus tja... DA gaf aan dat wachten de zaken niet beter gaan maken en dat is natuurlijk ook zo, ongeacht wat foto's zouden uitwijzen. Dus tja.... ik overweeg toch serieus onderzoek achterwege te laten en haar gewoon thuis in alle rust in te laten slapen. Dan hoeft ze iig niet meer bang te zijn.

[~Suzanne~]

Als je, ongeacht de uitslag van een onderzoek, daar niets meer mee kunt, zou ik inslapen als serieuze optie overwegen.
Je kunt, hoe keihard ook, beter een maand te vroeg zijn dan een dag te laat.

Inslapen zou ik overigens thuis willen (laten) doen. Omringd door het gezin voor zover mogelijk. Tenzij h het een noodgeval betreft en ik met een zwaargewonde hond bij de DA kwam...

Suzanne

[blondie]

Ik denk dat wij die keuze niet kunnen maken omdat wij het hondje niet kennen. Dat doe alleen jij. En alleen jij kunt bepalen of ze nog genoeg leut heeft in het leven.
Maar ja, stel nou dat er uit die Röfo komt dat ze geen tumor heeft. Wat dan? Pijnstilling wordt ze misselijk van. Rond laten hinken?
Het is echt een dilemma en jij bent de enige die die knoop door kunt hakken. Sterkte.

Hier ben ik het mee eens.

En wat je later schrijft dat je waarschijnlijk niet verder aan haar laat rommelen als foto's fout uitwijzen, en in combi dat haar zoon zij mot hebben denk ik dat je voor nu even moet genieten van de momenten. En bedenken dat ze een mooi leven heeft gehad.

Keuze voor inslapen. Persoonlijk liet ik liever thuis inslapen, met de huidige dieren en dierbare mensen erbij als de toestand van het dier dat toelaat.
Mijn eerste maatje heb ik thuis in kunnen laten slapen omdat we het aan zagen komen en het was al besproken met de dierenarts dat als ik zag dat het genoeg was dat ze zou komen.
De andere twee (1x hond, 1x kat) was zo acuut dat het bij de dierenarts is gebeurd. Ondanks dat dat het goed werd opgevangen door de da en de dieren hadden eigenlijk niet door wat er gebeurde destijds, wil ik het als het kan thuis laten gebeuren.
Maar dat is een keuze die je ook zelf moet maken, ik ervoer het als "fijn" dat ik de mogelijkheid tot die keus had, al is het op die dag zelf wel "wachten op de da, die je maatje weg komt halen" ook al weet je dat het onvermijdelijke eraan komt, het gevoel is gewoon klote.

[Yara]

Als je verder toch geen behandelingen wil en pijnstillers niet kunnen, dan zou ik de knoop doorhakken en inslapen. Wij laten alle dieren altijd thuis inslapen. Dat bevalt ons heel goed. Geen gezeul en het beestje is fijn in zijn eigen vertrouwde omgeving. Dus dat kan ik zeker aanraden. Veel sterkte!

[Jackira]

Als er toch geen behandeling mogelijk is dan heeft een röntgenfoto ook niet zoveel toegevoegde waarde. Je hebt het dan niet nodig om te weten hoe de binnenkant is en of er iets uitgezaaid is. Kijk gewoon naar hoe ze zich voelt, en hou dat aan als leidraad. De hond thuis laten inslapen kan ik iedereen aanraden trouwens als dat mogelijk is. In acute situaties kan dat niet maar bij onze afgelopen twee honden hebben we de d.a. thuis laten komen. De laatste hond heeft zelfs niet eens gemerkt dat de d.a. er was. Ze keek mij aan toen ze het eerste prikje kreeg en de d.a. stond achter haar. Ze viel in slaap en daarna de andere prik. Het was zo'n verschil metin paniek naar de d.a. in het weekend of 's avonds en dan de beslissing nemen.

Ik zou daar altijd weer voor kiezen als ik de keus had.

[Caro.]

Even iets anders over de pijnstilling: het waren nsaid's neem ik aan? Heeft ze daar ook maag medicatie bijgekregen?
Ik lees dat ze niet eet van de pijnstilling, maar nsaid's kunnen rot uitwerkingen op de maag en dat is met maag medicatie te verhelpen.

Ik heb dit nergens kunnen vinden, dus vandaar dat ik het nog even vraag voor alle zekerheid.

Verder is dit heel moeilijk om voor iemand te bepalen. Ik heb ook een zieke hond thuis en de één zegt 'niet doorgaan, inslapen', de ander zegt 'nog te
goed, verder kijken'. Ik probeer zoveel mogelijk bij mijn eigen gevoel te blijven. In mijn leven heb ik helaas diverse honden moeten laten inslapen en
iedere keer wist ik het moment feilloos. Dat gevoel heb ik nu niet, dus zijn wij nog aan het onderzoeken. Als ik hem nu zou laten inslapen, zou dit
voor mezelf absoluut niet goed voelen.
Dus ik denk dat je heel eerlijk naar jezelf, je hond en de keuzes die je hebt moet kijken. Is er voldoende hoop en kan je hond dit aan, dan ga je
verder, is er eigenlijk geen hoop of kan je hond absoluut geen behandelingen aan (lichamelijk of geestelijk) dan houdt het op.
Mijn hond is relaxed bij dierenartsen, maar zou hij dat niet zijn (zoals bij jouw hond) dan is dat ook weer een factor natuurlijk.

Sterkte, volg je gevoel is de enige raad die ik je kan geven. Je weet het als het echt klaar is.

[nomo]

De tekst uit dit boekje ben ik hier op het forum al eens eerder tegengekomen. Misschien heb je daar iets aan.

Het boekje 'zijn we niet te vroeg' is hier te vinden
http://www.dierenkliniekdehaardstede.nl/euthanasie/

[crutz]

Als er toch geen behandeling mogelijk is dan heeft een röntgenfoto ook niet zoveel toegevoegde waarde. Je hebt het dan niet nodig om te weten hoe de binnenkant is en of er iets uitgezaaid is. Kijk gewoon naar hoe ze zich voelt, en hou dat aan als leidraad. De hond thuis laten inslapen kan ik iedereen aanraden trouwens als dat mogelijk is. In acute situaties kan dat niet maar bij onze afgelopen twee honden hebben we de d.a. thuis laten komen. De laatste hond heeft zelfs niet eens gemerkt dat de d.a. er was. Ze keek mij aan toen ze het eerste prikje kreeg en de d.a. stond achter haar. Ze viel in slaap en daarna de andere prik. Het was zo'n verschil metin paniek naar de d.a. in het weekend of 's avonds en dan de beslissing nemen.

Ik zou daar altijd weer voor kiezen als ik de keus had.

Toch hier alles bij de dierenarts ingeslapen/overleden, zowel acuut als gepland en vind het goed zo. Gaat waardig, m’n honden hebben er geen hekel aan daar en lopen ook zo binnen ongeacht waarvoor. Voor het inslapen hebben ze een apartste euthanasie kamer, orthopedisch bed voor de hond, fijne stoel voor de baas en 2 van m’n honden zijn buiten ingeslapen, gewoon omdat dat door de dierenarts als door ons als prettiger voor hun ervaren werd.

[Caro.]

ben ik zo verschrikkelijk bang onnodig de stekker eruit te trekken. Heeft dus echt alles met mijn eigen angst te maken/met het zoeken naar bevestiging.

Voor de hond is er nooit een te vroeg, maar alleen een te laat.

Nou ja, dat is een beetje de tendens de laatste tijd, maar toch heb ik daar wat moeite mee. We kunnen allemaal niet in de toekomst kijken.
Soms is het overduidelijk dat het 'over en sluiten' is, maar het moet ook niet zo zijn dat een hond nooit meer pijn 'mag' hebben, want o wee dan
doe je hem wat vreselijks aan.
Pijn hoort helaas bij het leven, ook bij een hondenleven. Het is aan ons om in te schatten hoeveel pijn en of het klaar is of dat er toch nog
hoop is op verbetering. Die hoop mag je wat mij betreft best hebben zolang de hond niet compleet vergaat van ellende.
Als je praat over 'uitzichtloos lijden', ja totaal mee eens, maar de angst om een hond te laten lijden, vind ik soms ook weer wat ver gaan.
Soms is dat nu eenmaal even zo, soms hoort het ook bij een hondenleven als er nog een goede kans is op verbetering of genezing of als je
denkt dat die kans aanwezig is.

Het is allemaal aan ons baasjes, gelukkig hebben we de mogelijkheid om ons maatje niet uitzichtloos te laten lijden, maar ik vind het soms
ook wel wat doorslaan. Je kan ook te vroeg zijn wat mij betreft en ja, je kan ook te laat zijn. Het is een inschatting die je maakt naar beste
vermogen en meer dan je best doen, kan je stomweg niet.

[S@ndr@]

ben ik zo verschrikkelijk bang onnodig de stekker eruit te trekken. Heeft dus echt alles met mijn eigen angst te maken/met het zoeken naar bevestiging.

Voor de hond is er nooit een te vroeg, maar alleen een te laat.

Ik ben het hier ook niet mee eens, het gebeurt heus wel een dat mensen te lang doormedderen, maar ook dat mensen de stekker eruit trekken omdat t gewoon om praktische redenen makkelijker is.... ja t leven is niet altijd feest en die beslissing is moeilijk maar inslapen kan altijd nog,...... je moet er ook wel klaar voor zijn, en soms zie je het aan de hond, en soms is het gewoon echt alles bij elkaar... ik kijk altijd foto`s, op de een of andere manier leg je dan iets vast en zie je de algemene indruk, in t echie klampen we ons vaak vast aan iedere minuut dat het wel lijkt te gaan.. maar doe waar jij je goed bij voelt, ander blijf je achter met een K gevoel

[liljebo]

De tekst uit dit boekje ben ik hier op het forum al eens eerder tegengekomen. Misschien heb je daar iets aan.

Het boekje 'zijn we niet te vroeg' is hier te vinden
http://www.dierenkliniekdehaardstede.nl/euthanasie/

Goed boekje. Dank je

[liljebo]

Allereerst wil ik iedereen van harte bedanken voor het meedenken. Veel mensen zijn ook veel meningen, maar juist dat is bijzonder waardevol. Je wilt immers alles vanuit meerdere kanten bekijken. Gisteren overwoog ik het thuis inslapen, maar dat betekende dus ook maar zeer beperkte mogelijkheden voor onderzoek. Omdat die d.a. van ver moet komen (100 km, dus aardige kostenpost), is het risico groter dat dat meespeelt in de overweging al danniet inslapen. En na een nacht piekeren, heb ik besloten dat ik dat niet wil. Net zo min als na haar dood met dat lichaampje gaan slepen. Maar wat nog veel belangrijker is... ik wil eigenlijk dat geen enkele 'praktische' reden meespeelt in de beslissing, omdat ik achteraf dan waarschijnlijk met een rotgevoel blijf zitten. Om die reden heb ik dus toch besloten de afspraak met de dierenarts in Ljungby (stad 20 km verderop) te laten staan en overleg te plegen na een onderzoek dat nodig is om helderheid te krijgen. Mocht dat een röntgen zijn, dan zij het zo. Kosten daarvan zullen mij niet weerhouden als ik het nodig vindt. Ik wil gewoon 100% zeker weten dat ik de juiste beslissing neem en haar niet alleen laat inslapen vanwege ongemak/pijnlijke pootjes, waar misschien toch nog een remedie voor bestaat. Of je niet te vroeg kunt laten inslapen... ik weet het niet. Ik denk wel dat je te vroeg voor je eigen gevoel kunt laten inslapen en dat is iets waar je dan zelf achteraf mee moet leven. Stel bv dat ze met aanpassingen nog een jaar goed mee zou kunnen of zo... Psychisch kan ze dan wel wat minder hebben, maar gelijktijdig is ze altijd een rare geweest, dus tja... misschien ga je, als je met de gedachten van inslapen speelt, juist de slechte punten aandikken om jezelf te verantwoorden. Ik weet dat zoiets een rol kan spelen, dus wil ik gewoon een objectief advies van een buitenstaander. We nemen dan wel haar zoon mee. Op de eerste plaats omdat ze dan veel minder bang is. En op de tweede plaats... mocht het toch inslapen worden, dan kan hij afscheid nemen. We hebben dat ook gedaan toen zijn vader werd ingeslapen. Hij snuffelde er toen even aan en toen was het goed. Wrs omdat hij allang door had dat het heel slecht met zijn vader was. Maar dat doen we nu dus ook. Ook om Daisy toch dat beetje gevoel van veiligheid te geven,
We laten haar dan ook niet in de wachtkamer wachten, maar in de auto (daar zit ze heel erg graag in) totdat we meteen door kunnen naar de spreekkamer. Kortom.... we beperken de stress zoveel mogelijk en spreken ook af met de d.a. om alleen dat te doen wat nodig is om zekerheid te krijgen. Mochten foto's nodig zijn en deze een slecht resultaat laten zien, kan ze evt vanuit het roesje worden ingeslapen. Maar ergens hoop ik stiekem toch nog dat met aanpassingen in leefsituatie nog hoop is, ondanks dat het een raar beestje is die me vaak grijze haren bezorgd. Huis wordt zo saai zonder haar

[Gos]

Als jullie dit nodig hebben om tot de beslissing te komen, dan is het goed zo...

Ik heb zelf pas geleden voor een soortgelijke beslissing gestaan met mijn ouwetje en snap je dilemma heel goed. Bij ons was er geleidelijke achteruitgang maar nog heel veel plezier, goede eetlust en plezierige interactie met de anderen in de roedel. Tot het ineens in een stroomversnelling leek te raken die je zelf haast niet bij kunt houden. Ik heb de knoop toch nog bruusk doorgehakt toen bleek dat ze het 's nachts niet droog had kunnen houden en ze in haar eigen mand geplast had, waarvan ze helemaal letterlijk over de zeik was. Wachten todat de dierenarts thuis langs zou kunnen komen (zit op 35 km afstand) was ineens geen optie meer, het idee dat ze de laatste dagen zo verder zou moeten doorbrengen was iets wat ik niet over mijn hart kon verkrijgen, al zat ik helemaal stuk dat ik haar al moest laten gaan. Al wilde ik eigenlijk wel weten wat er intern allemaal wel en niet gaande was, het was duidelijk dat dat er voor haar niet meer toe deed en haar situatie alleen maar zou verergeren. Dus we zijn dezelfde ochtend nog bij de dierenarts geweest voor euthanasie (diezelfde waar Crutz de ruimte van beschrijft), waar ik samen met haar op dat bedje ben gaan zitten en ze zonder verdere ellende op mijn schoot is ingeslapen. Ons eigen verdriet was waarschijnlijk alleen nog erger geweest als we haar nog extra dagen hadden gegeven. Maar alleen wij konden die beslissing maken en niemand anders.

Nogmaals heel veel sterkte.

[sypke]

Wij hebben ook in deze situatie verkeerd met een teefje met een melkkliertumor. Het was een ontzettend moeilijke beslissing omdat zij eigenlijk niet doodziek was, maar de tumor werd groter en groter en was open aan het gaan. Wij hebben gekozen voor tijdig in laten slapen, thuis, met de andere honden erbij. Ze had misschien best nog een tijdje meegekund, maar een grote tunor die openbarst wil je ook niet. Nu konden we ons op het afscheid voorbereiden en haar verder lijden en een panieksiuatie besparen.

[Caro.]

Sterkte en succes gewenst Ik hoop dat uit onderzoek blijkt dat er nog mogelijkheden zijn die voor jou en je hond goed te doen zijn.

[liljebo]

Nee, heel lang wachten wil ik ook niet. Ik wil vooral zekerheid. Dat is toch erg belangrijk voor mij. Zonder dat, denk ik dat ik er gewoon een rotgevoel aan over ga houden. Sypke, ik denk dat ik met een tumor risico van springen had ook niet meer zou nadenken. Ik heb dat ooit met een paard gehad en die heb ik toen ook laten inslapen. Maar dat is nu niet het geval. Die tumor is wel gegroeid, maar niet zo veel. Er zitten wel kleine tumoren omheen, dat toch die verdenking geeft op uitzaaiingen. Maar ik weet het dus niet en laat daarom het oordeel toch maar over aan de dierenarts.
Denk dat de stress inderdaad met zoonlief erbij en zonder in de wachtkamer te hoeven wachten wel mee zou kunnen vallen.
Ik weet niet welke arts ik nu krijg, maar ze hebben goede specialisten en vorige keer lieten ze de hond gewoon lekker op de grond staan bij onderzoek. Dat is ook niet zo 'eng' als op die tafel. We zullen kijken hoe en wat. Eigenlijk wil ik wat zaken filmen voordat we gaan, omdat ze bij de d.a. vaak alles verbergt, maar tot nu toe lukt dat nog niet zo. (ze gaat bv ook voorzichtig liggen, alsof ze bang is voor haar buik of zo)

[liljebo]

Sterkte en succes gewenst Ik hoop dat uit onderzoek blijkt dat er nog mogelijkheden zijn die voor jou en je hond goed te doen zijn.

Dank je. Het ene moment heb ik nog wat hoop, het andere moment niet. We zullen zien...