Zit jij er wel eens doorheen?

[mijke]

Ik vraag me af hoe jullie dat doen: nooit alleen laten. Dat is toch niet mogelijk? Dat zou voor mij echt veel te ver gaan en daar is dus echt een grens. Lijkt me moeilijk hoor, een hond die zodanig in paniek raakt als je even weg bent. Lily heeft er hier iets meer moeite mee dan Alfil. En als ze in een vreemd huis zijn is het natuurlijk nog wat moeilijker en dan zijn ze gestesst als we thuis komen. Soms is het niet anders. Maar goed, ik heb in die zin geluk want ze transformeren de boel niet in een ravage.

Tis soms gedoe of je moet er voor dingen laten maar in theorie is het niet zo moeilijk hoor. Als je moet werken breng je de hond naar de oppas. Als je naar vrienden gaat gaat de hond mee. Idem als je gaat shoppen. Ik was verbaasd over in hoeveel winkels zo'n hond eigenlijk welkom is. Schoenen kopen in de Scapino was tegelijkertijd een mooie blijf oefening als ik een rondje om een rek liep om te passen Zelfs bij de kapper was ze welkom toen ik bij het maken van de afspraak de situatie had uitgelegd. Naar de supermarkt ging ze ook mee, dan bleef ze natuurlijk wel buiten wachten, dat ging haar beter af dan thuis blijven. Ik kan me wel voorstellen dat het met een gezin een heel stuk moeilijker is though.

[S@ndr@]

tja ik had een 4 persoonshuishouden er was altijd wel iemand thuis, en zelf werkte ik in de avond.... man overdag, kinderen waren vaak thuis als wij even weg moesten enz

[Barkley]

Ik vraag me af hoe jullie dat doen: nooit alleen laten. Dat is toch niet mogelijk? Dat zou voor mij echt veel te ver gaan en daar is dus echt een grens. Lijkt me moeilijk hoor, een hond die zodanig in paniek raakt als je even weg bent. Lily heeft er hier iets meer moeite mee dan Alfil. En als ze in een vreemd huis zijn is het natuurlijk nog wat moeilijker en dan zijn ze gestesst als we thuis komen. Soms is het niet anders. Maar goed, ik heb in die zin geluk want ze transformeren de boel niet in een ravage.

de insteek is natuurlijk ook dat het maar een tijdelijke situatie is. Want je gaat trainen op het alleen zijn. Dat is de methode die we gekozen hebben en daar gaan we mee door omdat het werkt voor mij en vriend. Ik ben namelijk gestresst of het wel goed gaat en dat straal ik erg uit en Fred pikt dat moeiteloos op.

Mijn partner werkt wisseldiensten dus dat scheelt.
Hij sport sochtends terwijl ik een rondje loop met Fred. Dan ga ik naar werk en komt partner thuis. Die brengt hem 'smiddags naar de oppas, doet boodschappen. Dan haal ik hem na werk weer op.
De andere week breng ik hem 'sochtends voor werk naar de oppas, komt mijn partner vroeg thuis en haalt Fred op. Daarna kom ik van werk en ga ik op sjouw met Fred.

Nu kunnen we gelukkig de grenzen al wat verschuiven. Hangt het niet zo nauw of ik naar werk ga als vriend thuis is of niet want dat overbrugt Fred heus wel.
En we werken toe naar een situatie waarin Fred niet meer naar de oppas hoeft.

In het weekend gaat Fred mee als we naar vrienden gaan omdat we boffen met hondenliefhebbers als vrienden. Soms kan dat niet en aangezien ik sowieso wel geniet van alleen zijn heb ik dan heerlijk de tijd om met Fred te gaan struinen of trainen.

[DeDiana]

]Een hond die constant op je lip zit kan zelden alleen zijn. Ik zie daar echt een oorzaak gevolg relatie. Idem met in bed slapen. Dat geeft de hond het gevoel dat je er altijd voor hem bent. Guus mag ook niet bij Bas in bed slapen. Die moet hem echt niet in haar mandje. Waarom zou hij dan bij mij in bed mogen slapen? En Bas en Guus zijn stapel op elkaar. Net als Guus en ik dat zijn. Daarvoor hoeft hij niet een kleefhondje te zijn

Dat is lijkt hier totaal geen verband met elkaar te houden. Mila en Amoz zijn echte zwaan-kleef-aanen in huis, die lopen mij constant achterna - ja, ook als ik naar de wc ga Maar die twee hebben nooit enige moeite gehad met alleen zijn. Amy en Taar blijven lekker op de bank liggen en kijken meestal niet eens op wat ik ga doen, en zij hebben alle twee wel (heel kort) een periode gehad dat ze uit protest gingen blaffen als ik met de andere honden wegging. Ze slapen allemaal bij me op bed.
Ook bij opvangers in het verleden zag ik dat verband niet echt. Wel merkte ik dat honden die wat stabieler waren, minder onzeker en zich daardoor ook sneller op hun plek voelden, degene waren die het snelst prima alleen konden blijven.

[laeken]

Denk dat je zelf aanvoelt wat het achterna lopen betekent. Als je je gaat ergeren is de intentie vaak ook niet goed. Kijk, het lijkt nu alsof ik mijn honden niet mee laat lopen in huis. Dat klopt niet. Ze mogen dat gerust. Alleen als Guus dat doet en ik merk dat het claimen is verbied ik het. Dat merk ik als hij bv Bas weg gaat staren en tegen me aan gaat staan. Dus wat je hond doet voel je meestal zelf heel goed aan.

[lotje&famke]

Die eerste weken met een nieuwe hond (pup of een met een rugzakje) zijn vaak intensief. Het vraagt veel energie, volgens mij is het heel normaal om zo nu en dan te denken 'wat moet ik hier nu weer mee', helemaal met zo'n heftige verlatingsangst.

Er zijn meerdere wegen naar Rome Het is maar net wat bij jou en je hond past.
Ik heb een hond vanaf pup en een herplaatsertje. Ik kijk naar wat ze op dat moment nodig hebben en aankunnen.
Als Pleun onrustig is kan ik haar gerust een paar weken boven op bed laten slapen en als ze daarna weer beneden slaapt dan is dat geen probleem. Flo slaapt ook wel eens boven als ze ziek is, dan kan ik haar beter in de gaten houden. Ook niks aan de hand als ze daarna weer beneden slaapt. Ik geloof het dus niet zo dat het altijd allemaal meteen duidelijk moet zijn. Pleun loopt ook graag de hele dag met me mee, kijken wat ik aan het doen ben. Evengoed kan ze wel goed alleen zijn.
Wat mij betreft krijgt een hond de tijd om aan situaties te wennen, vertrouwen op te bouwen en zich veilig te voelen. En vanuit dat vertrouwen en veiligheid kun je weer stappen vooruit zetten. Geef het de tijd. Als je je hond goed leert kennen kun je ook beter het verschil zien tussen 'niet leuk vinden' of 'angst'. Volgens mij kan een hond niks leren op het moment dat hij /zij heel angstig of heel gestrest is. Ik wil mijn honden niet in zo'n situatie brengen. Maar iets niet leuk vinden..... ja, dan kies ik ook wel eens voor mezelf. Pleun vindt bijvoorbeeld vreemde mensen niet echt leuk. Maar ik maak evengoed wel gewoon een praatje met mensen tijdens het wandelen, dan heeft ze het maar even niet leuk Ze vindt het ook niet leuk als ze door de regen moet wandelen of als ik Flo aan het kammen ben. Dan heb ik wel zoiets van ja,doei, ga jij maar even marineren in je eigen zelfmedelijden Maar dat is heel anders dan een hond die in een compleet nieuwe situatie is beland, zich nog niet veilig voelt, nog weinig vertrouwen heeft en verlatingsangst heeft. Daarbij zou ik kijken naar wat de hond nodig heeft.
Fijn om te lezen dat je oppas hebt geregeld, het kan best dat ze daar met wat meer tijd wel went en dat het dan makkelijker wordt. De oppas met honden klink ook goed! Misschien heeft ze daar steun aan, ben benieuwd hoe het daar gaat.
Sterkte met je nieuwe aanwinst Hopelijk kan je evengoed genieten van al haar positieve kanten.

[lotje&famke]

Kijk ook eens naar het topic 'niet alleen kunnen zijn' van Judith. Ik vond het mooi om te lezen hoe het Judith (met veel geduld en tijd) gelukt is om het alleen zijn beter te laten gaan.

http://www.hondenforum.nl/plaza/viewtop ... 1&t=318801

[Hanneke2]

Ik vraag me af hoe jullie dat doen: nooit alleen laten. Dat is toch niet mogelijk? Dat zou voor mij echt veel te ver gaan en daar is dus echt een grens. Lijkt me moeilijk hoor, een hond die zodanig in paniek raakt als je even weg bent. Lily heeft er hier iets meer moeite mee dan Alfil. En als ze in een vreemd huis zijn is het natuurlijk nog wat moeilijker en dan zijn ze gestesst als we thuis komen. Soms is het niet anders. Maar goed, ik heb in die zin geluk want ze transformeren de boel niet in een ravage.

Met Jack hebben we dat destijds gedaan, nooit alleen laten. Ik zat toen (gelukkig ) in de WAO, dus het kon. 's Ochtends ging hij mee de kinderen naar school brengen, boodschappen deed ik pas als er iemand anders thuis was, hij ging overal mee naar toe, uit eten, op visite, noem maar op, en als we eens ergens met z'n vieren heen moesten en hij echt niet mee kon (de tandarts, begrafenissen, dat soort dingen ), dan kwam er of iemand oppassen of hij ging naar opa & oma of naar een bevriende buur met hond. Ik denk dat we hem al met al bijna een jaar niet alleen hebben gelaten, ook omdat hij in de tussentijd geopereerd was en maanden met een ijzeren stellage aan zijn poot heeft gelopen waarbij het ook link zou zijn om hem alleen te laten. Maar uiteindelijk ben ik wel gaan 'opbouwen' en in mijn herinnering ging het toen best heel erg vlot, want thuis was inmiddels helemaal veilig, en het hele concept van mensen die weggaan en weer terug komen snapte hij ook, dus dat ging eigenlijk moeiteloos van vijf minuten naar uiteindelijk 6 uur toen ik weer ging werken.

Het grote voordeel dat wij hadden was dat het kon, en dat we er ook helemaal geen punt meer van maakten, en dat die hond ook wist dat hij nooit alleen werd gelaten, dus die hoefde nooit in de paniek te schieten.

Bij Jack was niet te voorzien dat hij extreme verlatingsangst had, want in zijn opvanggezin kon hij met de andere honden prima alleen blijven, en dat is denk ik ook vaak het punt. Dus ik zou een hond met verlatingsangst ook zeker naar een oppas met andere honden brengen, goeie kans dat dat wel goed gaat.

[Charlotte*]

Ik heb alles gelezen maar nog geen tijd en puf (ziek ) om te reageren. Morgen weer tijd voor een uitgebreide reactie.

[laeken]

Het ligt natuurlijk ook aan de reden van dat achterna lopen .

Ik vind het achterna lopen zelf niet vervelend maar laat ik het niet merken dat je denkt dat je er recht op hebt.
Als die deur een keer dicht is ga je niet staan schelden of janken. Dat gaat hij meteen drie dagen dicht. Ik wil het gewoon niet hebben.

Mira had het in het begin nogal en ze hangt nog steeds best aan me in situaties die ze niet kan overzien, waar trouwens niets mis mee is. Als het aan haar lag zat ze de hele dag op schoot.
Dat ze die aard heeft is prima. Maar dat hoeft niet tot in de puntjes gecultiveerd te worden. Zolang ze soms gewoon even ergens anders gaat liggen omdat daar de radiator is of omdat ze dan naar buiten kan kijken vind ik het goed maar ik wil geen verslaafd gedrag zien. Niet tegen me aan gaan liggen zodat je me ook slapend in de gaten kunt houden.
Dat vind ik allemaal ontzettend afwijkend en ongezond gedrag. Nergens voor nodig.

Daarmee voel je dus wat je wel en wat je niet wil accepteren. Dat bedoelde ik dus met achterna lopen afkappen als de intentie niet goed is. Ik had dat met Guus. Die wilde altijd mee naar de wc. Prima. Doe wat je wil. Maar toen ik een keer geen zin had deed ik de keukendeur dicht en ging naar de wc. Meneer springt dan tot een meter hoog bonkend tegen de deur en begon te blaffen. Toen dacht ik ook, okeeejjjj, het is meer dan gezelligheid. En de keer dat ik op de wc was en hij was er ook en Bas kwam de gang in en meneertje ging flink lopen grommen waardoor Bas echt keek van huh? Baasje....help, ik mag niet langskomen op de wc was ik het zat. Meelopen was niet gezellig maar het was meer een dwang met claimerig gedrag erbij. Sindsdien mag hij soms mee naar de wc, soms gewoon niet en dan is het tegenwoordig ook goed en als meneer ergens blijft liggen al ik naar de wc ga krijgt hij een casual aaitje en dan weet hij dat alles ook prima is als je blijft waar je bent.

Ik vind het achterna lopen op deze manier domweg onprettig. Ze doen het wel, wat ook helemaal prima is. Maar het moet een gezonde vorm van baasgericht gedrag zijn. Niet op de wc tegen me gaan blaffen en duwen om op te schieten en daarna te gaan wandelen. Dat wil ik dan weer niet.

Voor mij ligt de grens precies daar waar ik er last van krijg.

[DeDiana]

Voor mij ligt de grens precies daar waar ik er last van krijg.

Bij mij inderdaad ook. Achterna lopen is prima, zolang ze niet in de weg lopen of ik constant over ze struikel. Maar ook niet zeuren inderdaad als het een keer niet kan. Dat is hier gelukkig dan ook nooit een probleem geweest.
Met op bed slapen gaat het ook zo trouwens. Als ze een keer niet op bed mogen slapen en ik doe de slaapkamerdeur dicht, hebben ze daar ook geen enkel probleem mee. Mijn honden leggen zich eigenlijk overal makkelijk bij neer, dus dan vind ik dat achterna lopen ook geen probleem. Ik vind het gezellig als ze er zo veel mogelijk bij kunnen zijn, maar inderdaad wel op mijn voorwaarden.

[laeken]

ik wil geen verslaafd gedrag zien. Niet tegen me aan gaan liggen zodat je me ook slapend in de gaten kunt houden.

Csikasz doet dat. Altijd een pootje op mijn voet en als ik op de bureaustoel zit, ligt zij eronder. Maar dat is geen verslaafd gedrag. Ze wil gewoon in de peiling houden wanneer ik in actie kom want dan kan zij ook van je jippie-aai-jee. En het is een herdertje, dan is het ook anders.
Maar ze kan prima alleen blijven als ik weg moet. Ze hoeft al niet eens meer in de bench maar rolt zich op bij Pirke of Rozi (Topsi slaat haar voor haar bek ) Dus ik kan met die pootopleggerij prima leven. Bovendien maakt ze de scháttigste geluidjes als ze slaapt, doorspekt met van die babysmekjes.
Ik glijd dan zowat van die stoel af

Zou ik ook hebben

[Tiny]

Er echt doorheen nooit gehad, ik heb eindeloos geduld dus alles ging op, vooral bij Akira, tempo van de hond. Soms best wel ver en in de ogen van sommige onnodig maar ik voelde mij er wel bij en had totaal geen stress als ik het zo deed.

Beau en Jeda konden prima alleen thuis zijn, daar heb ik met een paar keer oefenen niets eens over nagedacht. En toen kwam Akira.... die had een partij verlatingsangst, en nog eens een Husky dus het zat er dik in dat ze die had.
Wij waren gelukkig met z'n drieën dus altijd wel iemand thuis die kon opletten. En dat is jaren zo doorgegaan, en was er geen oppas dan niet weg.

Wij hebben ons werkschema aangepast aan Akira, was een boel puzzelen maar een aantal jaren toch gelukt.
En dan veranderen dingen in je leven en zit je met een probleem. Al denk ik liever in oplossingen toch kom je situaties tegen waar geen oplossing voor is.

Ze was inmiddels een aantal jaren al hier en wist ondertussen donders goed dat wij altijd terug kwamen dus ze moest even door de zure appel heen. En een hond die al jaren nog geen minuut alleen laten gewend was is best moeilijk.

Lang verhaal kort, na 8 jaar kan ze 4 a 5 uurtjes alleen thuis blijven

Doe ik dit bij een volgende hond hetzelfde? Waarschijnlijk niet, beter in het begin doorzetten dan allerlei oplossingen bedenken en alles maar zielig vinden.

[mijke]

Ik vind het gewoon niet humaan om een hond in pure, blinde paniek aan zijn lot over te laten. Dat doe je gewoon niet. Natuurlijk hoeft niet altijd alles leuk te zijn en protestblaffen oid is nog weer anders wat, maar pure blinde paniek is echt het extreme eind van het spectrum dat je dient te voorkomen. In ieder geval je best doen om het te voorkomen. Een hond dat willens en wetens laten ondergaan omdat je nu eenmaal vindt dat het zo moet diskwalificeert je mijns inziens per direct als liefhebbende hondenbaas. Dat vind ik - durf ik het te zeggen? - dierenmishandeling.

[laeken]

Ik vind het gewoon niet humaan om een hond in pure, blinde paniek aan zijn lot over te laten. Dat doe je gewoon niet. Natuurlijk hoeft niet altijd alles leuk te zijn en protestblaffen oid is nog weer anders wat, maar pure blinde paniek is echt het extreme eind van het spectrum dat je dient te voorkomen. In ieder geval je best doen om het te voorkomen. Een hond dat willens en wetens laten ondergaan omdat je nu eenmaal vindt dat het zo moet diskwalificeert je mijns inziens per direct als liefhebbende hondenbaas. Dat vind ik - durf ik het te zeggen? - dierenmishandeling.

Ik denk dat niemand zijn hond in pure blinde paniek zomaar aan zijn lot over laat. Want zo'n hond flipt door en dat is niet haalbaar. Janken, slopen en onzindelijkheid is niet meteen pure blinde paniek. Dat kan ook onrust en onduidelijkheid zijn. Soms is het handig om dat te nuanceren. Het gaat er nl om wat je uiteindelijk bereikt. Stel dat je werkt en weg moet en je weigert de hond alleen te laten dus doet hem naar het asiel of wat dan ook? Of je werkt er niet aan en maakt zelf dat de hond zijn hele leven last heeft met alleen zijn? Is dat wel humaan?

Ik vraag me af hoe jij het verschil ziet tussen blinde paniek en niet alleen kunnen zijn? Is blaffen en joelen blinde paniek? Is het kapot maken van een meubel blinde paniek? Plassen binnen? Of is dat hijgend met grote ogen tegen de muren op springen en alles bij elkaar krijsen? Bij zo'n laatste hond is er denk ik niemand die dan zegt jammer voor je en ik vindt je vanavond wel rillend onder het bed ondergescheten en totaal overstuur.

Er zit nogal wat nuance in. Neem Guus. Die gilde keihard in de bench elke avond. De eerste tijd. Hij kon dat echter prima en het was puur het onbekende en protest. Nu kan hij prima alleen zijn. Effe door de zure appel heen. Dat maakt me echt geen slechte baas. Beter nog, Guus is al een maand super gemakkelijk daarin. Hij weet dat het geen zin heeft om zich te verzetten en dus heeft hij nu rust en is hij blij.

Soms maken zachte heelmeesters wel stinkende wonden. En ik denk dat er niemand is die zomaar de deur dicht trekt voor een hond in blinde paniek.

[mijke]

Ik vind het gewoon niet humaan om een hond in pure, blinde paniek aan zijn lot over te laten. Dat doe je gewoon niet. Natuurlijk hoeft niet altijd alles leuk te zijn en protestblaffen oid is nog weer anders wat, maar pure blinde paniek is echt het extreme eind van het spectrum dat je dient te voorkomen. In ieder geval je best doen om het te voorkomen. Een hond dat willens en wetens laten ondergaan omdat je nu eenmaal vindt dat het zo moet diskwalificeert je mijns inziens per direct als liefhebbende hondenbaas. Dat vind ik - durf ik het te zeggen? - dierenmishandeling.

Ik denk dat niemand zijn hond in pure blinde paniek zomaar aan zijn lot over laat. Want zo'n hond flipt door en dat is niet haalbaar.

Dat mag ik hopen, maar dat was wel het advies wat ik destijds kreeg.

[laeken]

Ik vind het gewoon niet humaan om een hond in pure, blinde paniek aan zijn lot over te laten. Dat doe je gewoon niet. Natuurlijk hoeft niet altijd alles leuk te zijn en protestblaffen oid is nog weer anders wat, maar pure blinde paniek is echt het extreme eind van het spectrum dat je dient te voorkomen. In ieder geval je best doen om het te voorkomen. Een hond dat willens en wetens laten ondergaan omdat je nu eenmaal vindt dat het zo moet diskwalificeert je mijns inziens per direct als liefhebbende hondenbaas. Dat vind ik - durf ik het te zeggen? - dierenmishandeling.

Ik denk dat niemand zijn hond in pure blinde paniek zomaar aan zijn lot over laat. Want zo'n hond flipt door en dat is niet haalbaar.

Dat mag ik hopen, maar dat was wel het advies wat ik destijds kreeg.

Dat lijkt me inderdaad echt het laatste redmiddel. Als de hond anders het asiel in gedonderd wordt bv want dan zit hij sowieso alleen.
Ik zou zelf altijd beginnen met een logeerhond oid die wel alleen kan zijn. Eens kijken hoe dat gaat. Afkijken werkt vaak prima.
En alleen in het uiterste geval zou ik een lege ruimte maken en het afdwingen. Jij niet en dat snap ik. Maar ik ben naast uitermate meevoelend en vrij met mijn honden ook zo dat ik bepaalde zaken domweg niet kan regelen. Ik moet weg. Anders moet de hond weg. En dat wil ik dan wel eerst met alle middelen voorkomen. Als het echt niet kan kan de hond altijd nog ergens heen waar nooit iemand weg gaat maar die plaatsen zijn uitermate lastig te vinden en er zijn bergen honden die dat zoeken.

Neem mijn honden. Ik ben dan wel altijd zo realistisch dat ze uit Spanje komen en dat ze in Spanje ook in het asiel zaten. En nog leven. Dus er kan dan meer dan bij een puppy bv. Ze hebben voor hetere vuren gestaan dan een paar uur in een woonkamer samen op de bank liggen. Ik heb op een gegeven moment ook ontdekt dat je de gemoedstoestand voor vertrek moet beinvloeden. Dus ik geef een snoepje en zeg elke keer hetzelfde. Als Guus heel druk is en opgewonden wacht ik tot hij kalm is. Een kalme hond kan die scheiding beter aan. Dus ik geef hem een commando als zit en aai hem bv even rustig. Als hij kalmer is wacht ik nog even en dan het ritueel.

In mijn ogen moet je met een hond alleen sowieso rekenen op meer issues dan wanneer je twee of meer honden hebt. Die zijn nooit echt alleen. Bas kan zo goed alleen zijn dat de rest dat ook kan en ook bezoekhonden kunnen hier prima alleen blijven bij Bas. Die straalt kalmte en rust af op andere honden.

[dagmar88]

Soms maken zachte heelmeesters wel stinkende wonden.

Yup. En blinde paniek is gelukkig geen staat waarin je oneindig kunt verkeren. Ze komen er een keer uit.

Ik heb straks alleen nog tibbe en ik wil nou eindelijk wel eens overdag met hem kunnen lopen, en langs mensen.
Zonder zelf in m'n fikken gesnept te worden
Hij staat na een wandeling niet meer een dag in een hoek gedrukt te vergaan van de stress, hij heeft er zelfs plezier in. Dus het werd maar eens tijd.
Dat betekent dat hij een muilkorfje om moet. En dat was in het verleden blinde paniek ja. Nu zit het daar bij het begin van de wandeling iets onder.
Hij hijgt, z'n ogen rollen er bijna uit, hij loopt gedrukt en probeert het korfje af te vegen, of stort zich dramatisch ter aarde en blijft verstijfd liggen.
Gedurende de wandeling zakt het een stuk weg, al vanaf de eerste keer.
Met dat soort dingen is het beste wat je kunt doen er niet in meegaan. En dan ook echt niet.
Dat is heel lastig, ze voelen het feilloos aan wanneer het op je gevoel werkt. Druk van buitenaf maakt het nog lastiger.
Maar als jij niet die rots bent, wie dan wel?
Voor hun eigen bestwil is niet altijd makkelijk.

[mijke]

Soms maken zachte heelmeesters wel stinkende wonden.

Yup. En blinde paniek is gelukkig geen staat waarin je oneindig kunt verkeren. Ze komen er een keer uit.

Ja, omdat ze murw zijn. Dat is iets anders dan dat ze geleerd hebben dat het niet erg is en vertrouwen krijgen in de zaak.

[Gollum]

In mijn ogen moet je met een hond alleen sowieso rekenen op meer issues dan wanneer je twee of meer honden hebt. Die zijn nooit echt alleen. Bas kan zo goed alleen zijn dat de rest dat ook kan en ook bezoekhonden kunnen hier prima alleen blijven bij Bas. Die straalt kalmte en rust af op andere honden.

Mika is een rare hond, ze is nooit alleen maar zelf voelt ze dat niet zo. Gollum is de rust zelve en kan prima alleen blijven, Rani word aangestoken door Mika. Ik ging het weekend een avondje weg met mijn vriend en ik had oppas geregeld. Een vriendin die ik al ruim 8 jaar ken en de honden ook zolang ze bij mij zijn. Mika heeft ruim twee uur lopen janken
Rani was wel snel weer stil maar van Mika werd mijn vriendin toch wel een beetje gefrustreerd. Huilen als een wolfje.

Ik heb geen flauw idee wat ik daar aan kan doen. Mika kan op zich wel even alleen blijven als ze weet dat ik snel terug kom, dus na een bepaald ritueel. Ik ga douchen, maak een lange wandeling, geef iedereen een kluif en dan ga ik boodschappen doen. Dat 'boodschappen doen' kan een half uur duren of twee uur, dan gaat het wel. Maar is er iets afwijkend dan gaat Mika los. Ze hangt ontzettend aan mij, ze jankt ook als ik bijvoorbeeld een van de andere honden meeneem en Mika achterlaat bij mijn vriend. Dan jankt ze niet zo erg als bij mijn vriendin maar ze is wel heel onrustig.

Wat moet je daar nou mee? Ik weet niets anders dan altijd maar gewoon oppas regelen. Frustrerend is het wel als ik zie dat de andere twee honden het wel kunnen.

[dagmar88]

Soms maken zachte heelmeesters wel stinkende wonden.

Yup. En blinde paniek is gelukkig geen staat waarin je oneindig kunt verkeren. Ze komen er een keer uit.

Ja, omdat ze murw zijn. Dat is iets anders dan dat ze geleerd hebben dat het niet erg is en vertrouwen krijgen in de zaak.

Nee. Omdat de wereld niet is vergaan.
Paniek/angst is een overlevingsmechanisme. Verhoogde spierspanning, ademhaling en hartslag; voorbereiding op een fight of flight response.
Als geen van die opties er is, kakken alle stresshormonen uiteindelijk in en gaan verteringsstelsel en immuunsysteem weer werken.
Het kan simpelweg niet anders.

[laeken]

Soms maken zachte heelmeesters wel stinkende wonden.

Yup. En blinde paniek is gelukkig geen staat waarin je oneindig kunt verkeren. Ze komen er een keer uit.

Ik heb straks alleen nog tibbe en ik wil nou eindelijk wel eens overdag met hem kunnen lopen, en langs mensen.
Zonder zelf in m'n fikken gesnept te worden
Hij staat na een wandeling niet meer een dag in een hoek gedrukt te vergaan van de stress, hij heeft er zelfs plezier in. Dus het werd maar eens tijd.
Dat betekent dat hij een muilkorfje om moet. En dat was in het verleden blinde paniek ja. Nu zit het daar bij het begin van de wandeling iets onder.
Hij hijgt, z'n ogen rollen er bijna uit, hij loopt gedrukt en probeert het korfje af te vegen, of stort zich dramatisch ter aarde en blijft verstijfd liggen.
Gedurende de wandeling zakt het een stuk weg, al vanaf de eerste keer.
Met dat soort dingen is het beste wat je kunt doen er niet in meegaan. En dan ook echt niet.
Dat is heel lastig, ze voelen het feilloos aan wanneer het op je gevoel werkt. Druk van buitenaf maakt het nog lastiger.
Maar als jij niet die rots bent, wie dan wel?
Voor hun eigen bestwil is niet altijd makkelijk.

Dat is precies wat ik bedoel. Ik ben geen fan van Cesar Milan. Maar zijn theorie om dingen door te drukken en dan te wachten tot de hond kalm is kan wel heel goed werken.
Moet je niet meteen doen en niet altijd maar in het geval wat jij beschrijft van Tibbe zou ik precies hetzelfde gedaan hebben. Eva moest ook echt niks hebben van de muilkorf maar ik wilde haar loslaten en laten rennen en niet in blinde paniek schieten als ze onverhoopt ineens op mensen zou stuiten. Want dat kon goed gaan maar als iemand haar zou verjagen bij hun hond of zou gaan aanhalen of vasthouden.....pffff. Moest er niet aan denken.
Die muilkorf moest dus. En warempel, na een paar weken kopje erin en gaan met die banaan. Muilkorf was lekker vrij zijn en heerlijk rondrennen op afgelegen plaatsen en onder toezicht.

Die paniek gaat nl vaak over in protest en vervolgens in acceptatie. En als je daar bent is je hond zoveel beter af dan wanneer je blijft klooien en doen en het nooit duidelijk wordt bij de hond dat dingen een feit zijn. Dat is nl wat het moet zijn. Waarom zou je protesteren en panieken om iets wat eenmaal zo is. Elke keer dat de hond erdoor komt voelt hij dat het leven niet op houd als hij dit doormaakt.

Verder is mogelijkheid om iets te voorkomen enorm bevestigend voor vechten er tegen. Dus als de hond denkt dat hij het zelf in de hand heeft wordt die angst ook vaak groter.

Ik vergelijk het even met een spuit bij de dierenarts. Bas gaat bijten, krijsen en plassen als ze een injectie ziet. Totaal flippen. Toch pakken wij haar in de houtgreep en moet het. Dan is het leed het snelst geleden en anders heeft ze 20 minuten protest en paniek en moet ik haar alsnog in de houtgreep nemen waarna ze de keer erna helemaal doordraait.

[Gollum]

In mijn ogen moet je met een hond alleen sowieso rekenen op meer issues dan wanneer je twee of meer honden hebt. Die zijn nooit echt alleen. Bas kan zo goed alleen zijn dat de rest dat ook kan en ook bezoekhonden kunnen hier prima alleen blijven bij Bas. Die straalt kalmte en rust af op andere honden.

Mika is een rare hond, ze is nooit alleen maar zelf voelt ze dat niet zo. Gollum is de rust zelve en kan prima alleen blijven, Rani word aangestoken door Mika. Ik ging het weekend een avondje weg met mijn vriend en ik had oppas geregeld. Een vriendin die ik al ruim 8 jaar ken en de honden ook zolang ze bij mij zijn. Mika heeft ruim twee uur lopen janken
Rani was wel snel weer stil maar van Mika werd mijn vriendin toch wel een beetje gefrustreerd. Huilen als een wolfje.

Ik heb geen flauw idee wat ik daar aan kan doen. Mika kan op zich wel even alleen blijven als ze weet dat ik snel terug kom, dus na een bepaald ritueel. Ik ga douchen, maak een lange wandeling, geef iedereen een kluif en dan ga ik boodschappen doen. Dat 'boodschappen doen' kan een half uur duren of twee uur, dan gaat het wel. Maar is er iets afwijkend dan gaat Mika los. Ze hangt ontzettend aan mij, ze jankt ook als ik bijvoorbeeld een van de andere honden meeneem en Mika achterlaat bij mijn vriend. Dan jankt ze niet zo erg als bij mijn vriendin maar ze is wel heel onrustig.

Wat moet je daar nou mee? Ik weet niets anders dan altijd maar gewoon oppas regelen. Frustrerend is het wel als ik zie dat de andere twee honden het wel kunnen.

Lijkt Jip wel
Zodra ik van mijn vaste patroon afwijk is het stress .
Eerst had ik de instelling : je moet er maar aan wennen maar dat maakte het alleen maar erger

Er is ooit iets gebeurd in huis waardoor Jip bang is om alleen te zijn en dat is uiteindelijk met behulp van AminoCalm voor een groot deel verdwenen

Ik heb een tijdje zylkene gegeven, zonder enig effect. Ik vraag me dus af of zoiets als aminocalm dan wel zou werken.
Ik ga ook maar naar plakplastic kijken om de prikkels te verminderen, dat wilden we lange tijd niet omdat het ook ons uitzicht beperkt. Maar niet geschoten is altijd mis natuurlijk, het is het proberen waard.

[mijke]

Ik ben geen fan van Cesar Milan. Maar zijn theorie om dingen door te drukken en dan te wachten tot de hond kalm is kan wel heel goed werken.

Dat ben ik wel met je eens, maar dat geldt denk ik alleen in situaties waarin je er zelf bij bent om de hond te kalmeren. Oor was in het begin panisch voor de badkamer. Echt héél panisch. Maar ze had toen ook de neiging om in zwerverstront te rollen, dus ze móest onder de douche kunnen. Toen heb ik in het begin uren met haar in de badkamer gezeten, haar tegengehouden zodat ze niet weg kon en verder niks. Wachten tot ze rustig werd, en dan hoera snoepjes en beloning en de douche uit. En dat zo opgebouwd, tot ze het allemaal wel best vond. Ze vindt het nog steeds niet leuk maar ze legt zich er nu bij neer als het nodig is. Maar, dat is een situatie waarbij ik haar kon begeleiden, waarin ik haar steunde en waarbij ze door ook naar mij te kijken leerde dat het niet erg was. Ik richtte de straal bijvoorbeeld eerst op mezelf zodat ze kon zien dat ik er kalm onder bleef. Dat hielp. Maar in het geval van verlatingsangst ben je er niet zelf bij. Dan hebben ze echt helemaal niks om steun aan te ontlenen. Dat vind ik toch echt wel heel anders.

[Lief]

Poe ik heb zo vaak erdoorheen gezeten.
Ik had te maken met een hond die niet alleen wilde zijn, een hond die sloopte en dan op zo'n manier dat het niet altijd gebeurde in bepaalde situaties, maar dat je dan dacht dat het over was en ineens weer gebeurde...

Sommige dingen ga je accepteren; ik kan het slopen als ik er niet bij ben niet eruit trainen dus heb ik de gelegenheid tot slopen zwaar beperkt.
Worden we daar niet meer boos over iig.

Alleen blijven ging uiteindelijk beter naarmate de hond meer vertrouwen kreeg in het feit dat wij terugkwamen.

[mijke]

Verder is mogelijkheid om iets te voorkomen enorm bevestigend voor vechten er tegen. Dus als de hond denkt dat hij het zelf in de hand heeft wordt die angst ook vaak groter.

Dit ben ik dan weer niet met je eens. Bij Oor in ieder geval werkt het precies andersom. Zij is bijvoorbeeld over de jaren minder bang geworden voor de stofzuiger doordat ik haar altijd in een andere kamer leg, en zij dan weet dat ik niet met de stofzuiger bij haar in de buurt kom. Ook bij mensen is het zo dat het gevoel van controle angst verkleint. Kijk bijvoorbeeld hoe angsttandartsen dat doen. Ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat dat voor honden niet precies zo werkt.

[Gollum]

De AminoCalm is echt een grote hulp geweest maar eerlijk is eerlijk alleen maar een suplement erin stoppen werkt niet . Ik heb hem ook verboden de hele tijd achter me aan te lopen en met zijn kop op mijn voeten te liggen .

Ben begonnen met in de ochtend hem uit de keuken te weren en in zijn mand te leggen als ik ging ontbijten. Hij kwam 20 keer zijn mand uit om in de deuropening te gaan liggen want hij móest me zien uiteindelijk wint de volhouder en ging hij in zijn mand zitten waar hij me dus niet kon zien

Na weken kon hij eindelijk ontspannen slapen zonder mij in een straal van een meter en dat was het begin. De echte onrust is verdwenen hij ligt heel ontspannen te slapen in de ochtend en als ik wegga is hij ook heel rustig en als ik terug kom ook maarja dat is elke ochtend hetzelfde

Als ik eens buiten die uren wegga dan is hij onrustig wie er ook thuis is en dan moet hij voor de deur door het raam op me wachten . Het geeft hem juist rust om naar buiten te kunnen kijken en me op te wachten . Nu alles stukken beter gaat wil ik ook eens gaan proberen om op die momenten af te leiden met een kluif

Het stomme is dat Mika niet de hele tijd bij me wil zijn als ik er wel ben. Ze ligt rustig uren boven in haar mandje te slapen terwijl ik beneden zit
Daarom snap ik die trut ook niet.

[blondie]

Je kunt ook gewoon je hond zich eerst thuis laten voelen en dan pas aan de slag gaan.

Nee, dat zou ik zelf niet doen. Je moet geen valse duidelijkheid bieden om daarna de boel weer overhoop te halen. Hnden kunenn zich doorgaans goed aanpassen maar geleidelijk aanpassen is veel moeilijker.
Begin maar gewoon meteen met de daadwerkelijke situatie. Als die te moeilijk is moet je gewoon blijvende oplossingen bieden. Maar alsjeblieft geen trajecten met vijf fases. Daar kan een hond geen reet mee.

Waarom mag een hond je in huis niet achterna lopen? Dat gedrag verdwijnt echt vanzelf als de hond meer gewend is.

Ja, was het maar zo'n feest. Sommige honden zijn gewoon jaloerse minnaars die altijd in alle potten een poot willen houden.
Niets mis mee maar het toestaan heeft echt geen enkel zin.
Als je weet dat je het soort hond hebt dat uiteindelijk stopt ben ik het met je eens maar zoals je weet zijn er verschillende sooorten honden en bij de gepassioneerde broeders moet je soms letterlijk grenzen stellen.

Dat dik gedrukte ben ik het zelf wel mee eens, al had ik geen jonge herplaatsers. Maar toen ik de eerste en wat later de tweede hond kreeg (en Jol is feitelijk bij mij ook nieuw in huis gekomen, dus nummer 3) heb ik eigenlijk wel vanaf dag 1 grenzen gesteld aan bepaald gedrag wat ik niet wenselijk vond, en alternatieven gegeven en beloond wat ik wel fijn vond uiteraard.
Maar ook vrij snel overgegaan tot de orde van de dag tijdens werk weken.
Voor beide honden was het leven bij mij totaal anders dan ze gewend waren. De ene zat vaak in een kennel en woonde niet echt in huis bij de eerste eigenaar, de ander was opgegroeid met veel andere broers en zussen in een landelijk gebied.
En ook Jol kwam uit een heel ander huishouden.
Maar ze wisten zich allemaal vrij snel aan te passen aan de nieuwe situatie.

En van TS lees ik dat het de bedoeling is dat ze naar een oppas gaat met meerdere honden, maar nu wat rust wil gunnen en haar daarom bij haar moeder laat. En dat gaat niet volgens verwachting. Mij lijkt het dan verstandiger om juist nu al bij de oppas de routine te krijgen, en de honden daar te leren kennen. Juist nu is ze dingen aan het verwerken en aan het leren. Straks is ze wel gewend bij je moeder, en moet ze ineens bij de oppas weer enorm wennen

[laeken]

Verder is mogelijkheid om iets te voorkomen enorm bevestigend voor vechten er tegen. Dus als de hond denkt dat hij het zelf in de hand heeft wordt die angst ook vaak groter.

Dit ben ik dan weer niet met je eens. Bij Oor in ieder geval werkt het precies andersom. Zij is bijvoorbeeld over de jaren minder bang geworden voor de stofzuiger doordat ik haar altijd in een andere kamer leg, en zij dan weet dat ik niet met de stofzuiger bij haar in de buurt kom. Ook bij mensen is het zo dat het gevoel van controle angst verkleint. Kijk bijvoorbeeld hoe angsttandartsen dat doen. Ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat dat voor honden niet precies zo werkt.

Hier ben ik het echt niet mee eens. Als je een hond laat vluchten voor iets waar hij bang voor is wordt die angst veel groter. Ik liep in het begin vast bij Bas op wegrennen voor hardlopers en niet langs auto's durven waar iemand in zat. Ze stond stokstijf en liep geen pas meer. Of als er een hardloper van achter kwam rende ze heel hard vooruit en weg. Ik heb dat aangezien en op een moment vond ik het eng worden. Ze raakte dan zo in paniek dat ze ook voor mij weg ging rennen als ik haar achterna ging omdat ze bv een weg op wilde rennen. Toen ik daarna zag dat ze die angst kreeg heb ik haar aangelijnd en ben ik dat gaan negeren. Dus meetrekken en net doen alsof ze niet bestond. Schouders naar achteren en zelfverzekerd. Het was practisch meteen over toen er twee hardlopers langs waren gerend en niks deden en ook die stilstaande auto's was meteen over toen ik haar er langs trok en ze dat overleefd had

Honden die bang zijn en die kunnen vluchten staan totaal niet meer open om ergens mee te dealen. Staan op flight modus en doen alles om het gevaar te vermijden.

Misschien bedoel je het anders? Ik ben zelf ook bang voor de tandarts geweest. Ging dus echt niet. Kon dat vermijden. Tot de dag dat ik extreem kiespijn had. Ik moest wel gaan want met een ontstoken kies wil je haast dood. Ik lag wakker in bed en crepeerde haast. Dus gegaan en wat viel dat mee.... Angst is meteen weg omdat ik hem gedwongen onder ogen kwam. Al die jaren dat ik het kon ontvluchten of vermijden deed ik dat ook en had ik bijna panische angst voor de tandarts ontwikkeld.

[blondie]

En écht er doorheen zitten zat ik niet, maar ik had wel eens momenten als ik tegen onverwachtse dingen aanliep dat ik dacht "hoe ga ik dat nu weer oplossen"
De "erfhond"tetterde er tijdens mijn afwezigheid op los, omdat ze zo gewend was om aan te slaan op alles wat bewoog bijvoorbeeld, dus gaven buurtbewoners mij te kennen dat de "nieuwe" toch wel erg veel kabaal maakte als ik niet thuis was
Is uiteindelijk ook goed gekomen, maar heb er wat tijd in moeten steken en wat ideeën er op los moeten laten
En je wordt soms vindingrijk.. zo had de hond van mijn vriend het voorzien op de postbezorgers, en naast het bijten in de handen die door de brievenbus kwamen tetterde ze ook flink. Oplossing was een brievenbus buiten de deur
Soms moet je even anders gaan denken, niet alles valt te verbieden of om te buigen, maar als je naar andere oplossingen zoekt kom je er vaak ook wel.
En mijn ene hond joeg op of vloog ineens weg achter iets aan, verschrikkelijk irritant vond ik dat. En toen heb ik wel eens met mijn handen in het haar gezeten. Maar ook daar kon ik aan werken en werd het behapbaar, maar wel me erbij neergelegd dat ik áltijd op moest blijven letten met die hond vanwege dit gedrag.