Oef ja, ik heb er met Oor in het begin ook vreselijk doorheen gezeten. Ik had heel mooi eerst drie weken vrij genomen en daarna een heel schema opgesteld met de planner dat ik de eerste week 3x 2 uurtjes zou werken, de week erna 3x 3,5 uurtjes etc. Ik had het hele jaar ervoor vakantie-uren gespaard zodat ik dat kon doen. In de vakantie zou ze alvast af en toe alleen zijn als ik naar de supermarkt ging. Alles was tot in de puntjes uitgedacht. En toen kwam de realiteit
Die realiteit was dat Oor helemaal niet alleen kon zijn. Dikke vette paniek. Janken, blaffen en slopen is op zichzelf al vervelend genoeg, maar die paniek die raakte me echt tot in mijn ziel. Als ze heel even alleen was geweest had ze zó in de stress gezeten dat ze daarna de rest van de dag bekaf was. Op stel en sprong van iemand een bench geleend in de hoop dat ze zich daar veiliger in zou voelen. Met mij er bij en deurtje dicht ging het prima, dus toen ging ik even naar de winkel, 5 minuutjes, kwam terug en ze was uit de bench ontsnapt... en niet via het deurtje
En zat trillend als een rietje in een hoekje. Zó sneu. En dan begonnen de buren ook nog te klagen en te dreigen dat ze de dierenbescherming gingen bellen.
Op internet vond ik allerlei trainingen zoals de koektrommelmethode die ik tot in den treure heb geoefend en wat helemaal niks deed of zelfs averechts werkte. Ik kwam hier voor advies en daar werd het eigenlijk niet beter van. Van de ene helft kreeg ik domme, niet werkende adviezen als 'je moet het gewoon doen' of 'laten blaffen dan legt ze zich er wel bij neer', van de andere helft kreeg ik op mijn kop want hoe kwám ik er bij te denken dat een jonge hond zo snel al alleen kon zijn?! Dat was ook niet heel goed voor mijn zelfvertrouwen.
En in de tussentijd moest ik natuurlijk wel gewoon werken. Geld voor een betaalde oppas had ik niet want ik was juist minder gaan werken zodat dat niet nodig zou zijn en ja, dan lever je salaris in. Ten einde raad heb ik Oor de eerste dagen overal en nergens onder gebracht, bij mensen die ik kende van het stappen of die ik dan toevallig één keer in het park had gesproken, je kon het zo gek niet bedenken. Dat was voor Oor niet heel leuk, en voor mij elke dag opnieuw weer stress over de vraag of ik voor de volgende dag wel weer oppas zou kunnen vinden. Maarja, ik had geen keus, want alleen zijn was gewoon geen optie. Inmiddels waren mijn vrije uren ook op en moest ik weer 4x 6 uur werken (plus pauze en reistijd dus 8 uur per dag alleen). Ten einde raad maakte ik een advertentie op marktplaats met de schattigste foto die ik van haar kon vinden en oh wonder, iemand meldde zich aan dat ze dolgraag elke dag gratis op Oor wilde passen! En ze wilde er echt absoluut niks voor terug, en ze was dol op Oor, en Oor op haar. Een geschenk uit de hemel echt.
Bijna een jaar lang heb ik haar elke dag dat ik moest werken naar de oppas gebracht en vanaf toen werd alles langzaam beter. En nu, achteraf, ben ik zo blij dat ik haar toen niet weer weg heb gedaan. Nu was er sowieso geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht hoor, want ik was vanaf de eerste seconde dolverliefd op haar en zij op mij. We hoorden samen. Maar er zijn echt zó veel momenten geweest dat ik dacht dat ik het gewoon niet kon bolwerken, dat ik haar niet kon bieden wat ze nodig had, dat ik er aan onderdoor zou gaan en de hond in de vernieling zou draaien. En toch is het goed gekomen. Gewoon, omdat je roeit met de riemen die je hebt en je dan gaandeweg vanzelf dingen ontdekt die wel werken. De oppas zorgde voor stabiliteit. Ik liet haar nooit meer alleen, ze ging mee schoenen kopen en mee boodschappen doen. Ze leerde mij vertrouwen en ze werd ook gewoon ouder. Ik ontdekte per toeval dat het voor Oor fijn is als ze mij de straat uit kan zien lopen vanuit het raam, iets wat heel tegenintuiitief is maar voor haar werkte dat. En een andere ontdekking - je probeert gewoon wat - was dat ze een stuk relaxter bleef als ik haar haar ontbijt gaf en dan direct weg van huis ging. Dus eerst jas schoenen tas aan, ontbijt neer zetten, voordeur open, commando 'eet!' geven en als de wiedeweerga maken dat je wegkomt. Dat soort tips kan niemand je geven, die staan in geen enkel boekje, maar die ontdek je gaandeweg omdat ze specifiek werken voor jou en jouw hond. En nu kan ze uitstekend alleen zijn! Hele dagen, geen probleem. Wie had dat toen ooit gedacht? Ik niet in ieder geval.
Dus, er is zeker hoop, ook voor jou. Kwestie van doorbikkelen en gewoon blijven proberen. Adem in, adem uit, bekijk de zaken van de praktische kant en kies de weg van de minste weerstand. Het hoeft niet perfect, je hoeft alleen maar deze dag door te komen zonder dat de hond sterft van paniek. En dan morgen en overmorgen. En op een dag kom er je er dan achter dat er alweer zoveel dagen voorbij zijn, dat je het allebei nog redt, dat je naar elkaar toe gegroeid bent en dat er nu dingen kunnen die je eerder niet voor mogelijk had gehouden. Nouja, zo ging het bij mij in ieder geval!
En als ik jullie ervaringen zo lees besef ik wel dat het echt nog veel erger kan dan dit. Lijkt me heel heftig om een hond te hebben die sloopt of mensen bijt.
Ik geloof dat ik nu alles aankan 
Daarvoor deed ik alles op hoop van zegen. We boekten succes en ik werd er zo blij van en toen merkte ik dat als ik blij was, Manu veel meer op mij ging richten. Dat ik niet meer naar hem keek als mijn mislukking maar naar de grootste trots van mijn leven en mijn maatje door dik en dun. Ik heb alles wat ik heb in die hond gestopt en daardoor is het voor mij ook zo'n groot ding geworden. Als er positief of negatief gebeurt rondom ons kan ik gelijk gaan janken. Ik heb werkelijk waar nog nooit zoveel energie in iets gestopt. 
.... maar goed na hem heb ik er eigenlijk nooit meer doorheen gezeten met wat voor hond dan ook. gewoon bij iedere tegenslag Balen/ eventueel even janken,.....opkrabbelen en weer .
Super kalm. 
