Ik pas wel eens op een jongetje van drie jaar oud, hij is honden gewend en meestal komt zijn hond ook mee voor de gezelligheid. Het is een heerlijk joch, ook in de omgang met mijn honden. Ze interesseren hem niet zo en hij is niet bang, drie turven hoog en hij loopt tussen vier grote honden alsof hij niets anders gewend is

Gollum en Mika interesseren zich ook niet zo voor het jongetje en gaan hun eigen gang. Rani is dol op het ventje en loopt hem continu achterna, wil hem kusjes geven en erg graag bij hem liggen. Gek genoeg (?) vind ik het zelf prettiger als hij genegeerd word, Rani's interesse is erg lief maar ik heb wel ergens de drang om het in de gaten te houden. Rani is gewend om bij ons te slapen en als ik het jongetje naar ons bed breng gaat ze ook mee om nog even te knuffen. Ik wil alleen niet dat ze bij hem blijft liggen als ik wegga dus neem ik Rani weer mee naar beneden en doe ik de slaapkamerdeur dicht, met de afspraak dat het jongetje me roept als hij me nodig heeft.
De moeder van het jongetje vroeg of ik Rani niet vertrouwde dat ze niet bij hem mocht blijven liggen. En ik moest eerlijk bekennen van niet, Rani eet normaal gesproken geen baby's als ontbijt maar toch wil ik hond en kind gewoon niet alleen zonder toezicht laten. Zelfs Gollum en Mika niet. En als ik erover nadenk tot best hoge leeftijd van de kinderen niet.
Ben ik overbezorgd of is het gewoon verstandig, groei je daarin nog als ouders of ligt het aan de hond? Ik ben benieuwd.