Hond zonder klik

[Charlotte*]

Nooit geweten dat zoveel mensen geen klik met hun hond konden hebben, wat een openbaring.
Mijn laatste hondje was een erfenis van een klant van mijn hondenuitlaatservice. We hadden afgesproken dat ik voor hem zou zorgen als zij kwam te overlijden.
Op een dag was het zover, heel kort nadat ik mijn twee honden in had laten slapen. Met veel pijn en moeite kreeg ik Bertus in huis. Hij zat tijdelijk in een pension en de notaris die de nalatenschap regelde was een mafkees die er een hele strenge screening aan overhield.
Ik had beloofd om voor hem te zorgen en wilde niet dat hij zijn laatste jaren in een pension zou moeten doorbrengen, iets wat de notaris en de eigenaar van het pension een prima optie vonden.

Bertus was toen 12,5 jaar, kruising Italiaans windhondje x dwergpoedel. Lelijk, verwend, een zenuwpees en volgens de dierenarts had hij gierende hartkleppen.
Ik kende hem natuurlijk en wist dat ik geen klik met hem had maar ik gunde hem die laatste jaren wel een rustig en fijn thuis.
Een opgave was het zeker, hij kon niet alleen zijn en snauwde van zich af als iets hem niet aanstond maar was ook weer grappig met zijn gekke vijf minuten en zijn gehuppel in het bos.
Uiteindelijk is hij 15 jaar geworden en was het laatste jaar best intensief, hij werd incontinent, dement en stonk een uur in de wind en op het laatst kreeg hij epilepsie.
Ik had net een nieuwe relatie met iemand die nooit honden had gehad en dit was dan ook niet echt een fijne kennismaking met het hebben van een hond.

Zeven jaar geleden hebben we hem in laten slapen, ik denk dat dat een bevrijding voor ons allebei was. Bertus was echt op en ik had ineens alle vrijheid om te gaan en staan waar ik wilde.
Ik merk wel, nu we ons weer aan het oriënteren zijn op een hond dat ik hier nog vaak aan terugdenk. Ik weet dat het hebben van een hond heel veel leuke kanten heeft maar de angst dat ik weer een hond krijg die niet alleen thuis kan zijn zit er nog wel in. Al ben je daar natuurlijk zelf bij.

[Jackira]

Lang verhaal sorry

Met Desi had ik in het begin totaal geen klik. Een zeer angstige hond uit het buitenland met een kennelsyndroom. Ik vond haar wel heel lief. Maar ik werd zo ongelukkig van haar omdat ik alleen maar blij kan zijn als de honden tevreden en gelukkig zijn om me heen ( ook een manco van mezelf, ik weet het). Ik wil er alles voor doen, pas me altijd aan aan wat de hond nodig heeft dus echt voorwaarden voor karakter heb ik vrijwel niet. Maar Desi kon ik niet blij maken.

We hadden haar in eerste instantie in opvang, ze was al acht jaar oud. Ze kwam van een asiel in Spanje dat moest sluiten want anders waren die honden uit de allerlaatste groep waar zij bij zat nooit herplaatst. Na zes maanden opvang bij ons besloten we dat ze mocht blijven, er was ooit 1 iemand geweest die belangstelling voor haar had maar die was heel snel weer weg. Ze voelde zich ondertussen bij ons veilig voor zover ze dat kon, en ik vond het hartverscheurend om haar dat ook nog weer af te nemen.

Op een keer ging ik met de andere honden naar het bos. Normaal ging Desi ook mee maar dan altijd aan de lange lijn. Maar ik wilde nu eindelijk weer eens zonder aangelijnde honden lopen en ik wilde gewoon even ontspannen en niet altijd de druk voelen dat ze niet blij was. Ed ging ondertussen Desi dan uitlaten, en wij vertrokken naar het bos. Na een kwartiertje belde Ed dat hij ook naar het bos kwam met Desi. Ze was helemaal ik paniek geraakt dat ze niet mee mocht en was op de parkeerplaats bij elke auto gaan kijken of wij dat waren.

Dus ik liep vast naar de ingang van het bos om ze aan te zien komen en Desi stapte uit de auto en waar ze nooit enige emotie liet zien als ze een van ons zag was ze zo vreselijk blij om me te zien en zo aan het springen met haar oude lijf dat ik vanaf dat moment zo blij met haar was. Gewoon omdat ik toch iets voor haar kon doen en me niet meer zo tekort voelde schieten.

Vanaf dat moment heeft ze altijd los achter me aan gelopen. Ze wist niet dat ze Desi was want ik kon haar niks leren. Ze had er zelf voor gekozen om bij mij te blijven dus ze volgde me overal. Het is een van m'n liefste honden geweest, ik zou zo weer voor een hond als Desi gaan. Dus mijn verhaal is eigenlijk dat zo'n klik ook later nog kan ontstaan.

[lucie]

Lang verhaal sorry

Met Desi had ik in het begin totaal geen klik. Een zeer angstige hond uit het buitenland met een kennelsyndroom. Ik vond haar wel heel lief. Maar ik werd zo ongelukkig van haar omdat ik alleen maar blij kan zijn als de honden tevreden en gelukkig zijn om me heen ( ook een manco van mezelf, ik weet het). Ik wil er alles voor doen, pas me altijd aan aan wat de hond nodig heeft dus echt voorwaarden voor karakter heb ik vrijwel niet. Maar Desi kon ik niet blij maken.

We hadden haar in eerste instantie in opvang, ze was al acht jaar oud. Ze kwam van een asiel in Spanje dat moest sluiten want anders waren die honden uit de allerlaatste groep waar zij bij zat nooit herplaatst. Na zes maanden opvang bij ons besloten we dat ze mocht blijven, er was ooit 1 iemand geweest die belangstelling voor haar had maar die was heel snel weer weg. Ze voelde zich ondertussen bij ons veilig voor zover ze dat kon, en ik vond het hartverscheurend om haar dat ook nog weer af te nemen.

Op een keer ging ik met de andere honden naar het bos. Normaal ging Desi ook mee maar dan altijd aan de lange lijn. Maar ik wilde nu eindelijk weer eens zonder aangelijnde honden lopen en ik wilde gewoon even ontspannen en niet altijd de druk voelen dat ze niet blij was. Ed ging ondertussen Desi dan uitlaten, en wij vertrokken naar het bos. Na een kwartiertje belde Ed dat hij ook naar het bos kwam met Desi. Ze was helemaal ik paniek geraakt dat ze niet mee mocht en was op de parkeerplaats bij elke auto gaan kijken of wij dat waren.

Dus ik liep vast naar de ingang van het bos om ze aan te zien komen en Desi stapte uit de auto en waar ze nooit enige emotie liet zien als ze een van ons zag was ze zo vreselijk blij om me te zien en zo aan het springen met haar oude lijf dat ik vanaf dat moment zo blij met haar was. Gewoon omdat ik toch iets voor haar kon doen en me niet meer zo tekort voelde schieten.

Vanaf dat moment heeft ze altijd los achter me aan gelopen. Ze wist niet dat ze Desi was want ik kon haar niks leren. Ze had er zelf voor gekozen om bij mij te blijven dus ze volgde me overal. Het is een van m'n liefste honden geweest, ik zou zo weer voor een hond als Desi gaan. Dus mijn verhaal is eigenlijk dat zo'n klik ook later nog kan ontstaan.

prachtig verhaal

[DeDiana]

Inderdaad

[Marjoleine]

Je kan toch helemaal niet met allemaal een klik hebben, die ene speciale klik althans?
Ik heb dat in al die jaren nu voor de tweede keer, maar de andere doe ik niet weg omdat het daar niet zo is, dat lijkt me logisch.
Die vind ik ook superleuk en geweldig, maar dat ene beetje extra heb ik maar met eentje.
Eén blik is genoeg om haar te snappen en vice versa. Dat is gewoon zeldzaam.
Met Lobke was dat ook. En tussen haar en nu zijn er een heel stel geweest waar dat niet zo was en die me ook zeer lief waren/zijn.

Misschien verschilt het per persoon, maar bij mij is het een stuk minder zeldzaam dan wat jij nu beschrijft. Gelukkig maar, want bij mij is een klik dan ook onontbeerlijk, ik kan niks met een hond waar ik geen klik mee heb, hoe goed hij op papier verder dan ook past.

Nu klinkt het net alsof de rest hier maar voor de versiering loopt en dat is echt niet zo.
Waar het om gaat is dat ene speciale.
Dat ene niet uit te leggen iets dat ze die once-in-a-lifetime hond maakt.

Met de anderen heb ik ook een prima band, maar niet dat ene speciale. Dat gaat niet over "op papier passen" en ik kan alles met ze.
Maar met Jet en vroeger Lobke kan ik gewoon méér.

[mijke]

Je kan toch helemaal niet met allemaal een klik hebben, die ene speciale klik althans?
Ik heb dat in al die jaren nu voor de tweede keer, maar de andere doe ik niet weg omdat het daar niet zo is, dat lijkt me logisch.
Die vind ik ook superleuk en geweldig, maar dat ene beetje extra heb ik maar met eentje.
Eén blik is genoeg om haar te snappen en vice versa. Dat is gewoon zeldzaam.
Met Lobke was dat ook. En tussen haar en nu zijn er een heel stel geweest waar dat niet zo was en die me ook zeer lief waren/zijn.

Misschien verschilt het per persoon, maar bij mij is het een stuk minder zeldzaam dan wat jij nu beschrijft. Gelukkig maar, want bij mij is een klik dan ook onontbeerlijk, ik kan niks met een hond waar ik geen klik mee heb, hoe goed hij op papier verder dan ook past.

Nu klinkt het net alsof de rest hier maar voor de versiering loopt en dat is echt niet zo.
Waar het om gaat is dat ene speciale.
Dat ene niet uit te leggen iets dat ze die once-in-a-lifetime hond maakt.

Met de anderen heb ik ook een prima band, maar niet dat ene speciale. Dat gaat niet over "op papier passen" en ik kan alles met ze.
Maar met Jet en vroeger Lobke kan ik gewoon méér.

Hmm ja, misschien is er ook wel gewoon gradatie in klik. Want als ik er over na denk, met Skittles had ik ook wel een klik, maar toch heb ik geen moment gedacht dat hij bij ons moest blijven, daarvoor was ie niet genoeg mijn type hondje. Dat ik die klik wel had zorgde er wel voor dat ik het heel leuk vond dat hij bij ons was, dat we echt wel een band hadden, dat ik de moeite die hij kostte voor hem over had en ik miste hem ook echt wel toen hij weg was, maar tegelijkertijd vond ik het juist dat hij naar zijn nieuwe baasjes ging waar hij volgens mij veel meer op zijn plek zit. Dus in die zin was de klik met Skittles wel minder sterk dan de klik die ik echt vanaf het allereerste begin met Oortje had. Met Oortje heb ik echt een soortvan superklik zegmaar.

[blondie]

we gaan mensen toch niet een beetje met honden zitten vergelijken of wel.. anders kunnen ook heel veel ouders hun kinderen ook wel weg doen hoor.
Volwassen mensen kunnen voor zichzelf kiezen een dier niet.. als jij kiest voor een dier om wat voor reden dan ook dan heb je de verantwoording daarvoor, dat dier kiest niet voor jou.. jij wilde een hond maar als die je dan even niet aanstaat moet die weg want hij doet irritant, of heeft lange haren , of hij is dom.. gaat toch wel, en dan onder het mom "ik heb er geen klik mee" bullshit.. nee je wilt een dier waar je niet zoveel werk aan heb en die het doet zoals jij het wil en als dat niet zo is dan moet die weg... kom dan niet met wel of geen klik

Je hebt een hond voor je plezier, niet voor je verdriet.

Ik ben godsgruwelijk blij met mijn tweede-, derde- en zevendekansjes. Als een hond bij mij niet 100% op zijn plek zit, gun ik hem of haar hetzelfde als wat mijn honden nu met mij hebben.

Met dat dik gedrukte ben ik het toch niet helemaal eens, waar dat zij in huis genomen worden door iemand maar zelf heb ik toch wel mogen ervaren dat honden toch ook echt wel kunnen kiezen. We zijn niet allemaal in de positie om dat op te merken omdat je bijvoorbeeld nooit meer met een eerste eigenaar in contact komt. Zelf heb ik dat wel gehad met 2 van mijn honden, eigenlijk 3, bij het ontmoeten van de eerste bazen waren de honden wel blij, maar lieten wel zien dat ze bij mij wilden zijn. In mijn ogen kunnen ze dus wel degelijk een voorkeur aangeven.
Als je dat niet wilt zien of domweg maar door blijft gaan met een hond die eigenlijk totaal niet matcht dan vind ik dat ergerlijker dan dat je uitkijkt naar een baas die gek is op dat type hond en andersom dat de hond prima gelukkig en op zijn of haar plek is bij een ander type baas dan jij.

Heb zelf wel het verschil gemerkt in een klik die er direct is, en het verschil als dat er niet direct is of dat je een heel andere verwachting van een bepaalde hond had.
Bij Bluf heb ik de eerste maanden sterk getwijfeld of ze bij mij wel op haar plek zat, maar ergens gaf zij mij ineens een bevestiging dat ze bij mij en Finn wilde zijn en vanaf dat moment is onze band enorm gegroeid, en klikte het beter.
Met Jol idem, dat ging in het begin ook totaal niet soepel, maar zij oogde ook zeer ongelukkig in de nieuwe situatie. Bij haar hebben we ook sterk getwijfeld of ze niet beter af zou zijn in een gezin met kinderen. Maar gelukkig hebben we er moeite in gestoken en proberen vanuit haar situatie haar reacties te begrijpen. En vanaf het moment dat ik haar beter begreep, en zij mij groeide de band en het belangrijkste bij alle honden die ik heb/gehad of er nu wel een klik mee was of niet vind ik nog steeds dat ze vertrouwen in mij moeten hebben. Als dat vertrouwen er niet is dan had ik het heel lastig gevonden om met bepaalde honden door te gaan.
En met moeten bedoel ik niet dat ik dat eis, want dat kan niet, vertrouwen moet er zijn of moet groeien maar als ze aangeven vertrouwen in je te hebben is er al een band of een klik in mijn ogen, als dat vertrouwen er al niet is dan lijkt het me verrekte lastig om een verdere band met je hond op te bouwen.
Jol vertrouwt me en zoekt me op als ze gesteund wil worden, ze komt ook knuffelen, maakt contact als ze me iets duidelijk wil maken en dat vind ik heel fijn en ik ben echt gek op haar.
Aki daar heb ik een klik mee, we kunnen elkaar aankijken en we begrijpen elkaar. We kunnen elkaar ook aankijken en "staren" even de koppen tegen elkaar en klaar, of buiten iets zien en ook dan maakt hij weer even contact en dan komt ie met zijn blije bek even terug rennen met een kontkwispel en krijg ik een neusje . Het maakt me blij, want een hond waar ik totaal niets mee heb daar zou ik niet gelukkig van worden en de hond zou zelf ook dat aanvoelen denk ik.

[kooi]

Waar het om gaat is dat ene speciale.
Dat ene niet uit te leggen iets dat ze die once-in-a-lifetime hond maakt.

Met de anderen heb ik ook een prima band, maar niet dat ene speciale. Dat gaat niet over "op papier passen" en ik kan alles met ze.
Maar met Jet en vroeger Lobke kan ik gewoon méér.

Dat had ik ook hoor, met Simone. Al mijn honden waren me lief, maar zij stak er toch met kop en schouders bovenuit. We hadden gewoon telepathisch contact.

Het hele forum was daardoor verslaafd aan Ffimone...
Tot aan het schokkende bericht: Simone is dood. Mijn dochter hoorde me schrikken. Wat is er mam? Ja, simone is dood. Wie is in godnsnaam Simone? Laat maar....Madammeke was eigenzinnig tot het kiezen van haar laatste moment!

[Hilde]

laat mij dan maar lekker ouderwets zijn, dat voelt beter dan nieuwerwets een hond wegdoen alsof het een paar oude schoenen is, onder het mom van 'ik heb er geen klik mee', alleen omdat je er wat werk in moet stoppen.
wel heel typisch dat het gebrek aan klik altijd pas speelt als hondje niet 100% aan de vaak veel te hoge eisen voldoet

Dit. Met Beau had ik geen klik. Wel een band, na een tijd, maar dat kostte me tijd en geduld. Ik had iets met hem en hij iets met mij, hij was zo bijzonder. Na jaren kon ik lezen en schrijven met hem, maar niet makkelijk, nooit geworden. Elmo wel. Vanaf het begin. Kan nog wel onzeker zijn over dingen en hij lekker ondeugend, maar ik snap hem en hij mij. Als vanzelf.

[Domor]

Ik zie "de hond wegdoen vanwege geen klik" meer als de druppel die de emmer doet overlopen. Als de hond een beetje onopvallend meehobbelt, dan is het meestal geen enkel probleem. Maar voor een hond waar je die klik wel mee hebt, ga je vaak net die extra stap verder als de hond waarmee je die klik niet hebt. Hoewel de perfecte honden die geen stap verkeerd doen, maar ook geen stap meer dan nodig, waarmee je geen klik hebt, dus ook soms herplaatst worden.

Maar op dagen zoals vandaag, dat Ninthe voornamelijk grommerig op een bed of in een bench ligt en dan snauwt naar iedereen die in de buurt komt, vraag ik me echt wel eens af of ik haar niet blijer maak met een baasje zonder andere beesten die wel helemaal verzot op haar is en er handig mee is. Gelukkig komen dit soort dagen een stuk minder voor dan voordat ze eerder herplaatst was, toen was het gebruikelijk dat ze iedere dag toch wel meerdere malen per uur aan het grommen en snauwen was naar Noa omdat deze zich in "haar" helft van de kamer bevond, of zich gewoon bewoog waar ze lag. Maar het niet hebben van een klik speelt wel mee in mijn tolerantie naar dit soort gedrag, want ik ben het ook gewoon af en toe echt zat als ze zo is, terwijl boos op haar worden niet helpt (in tegendeel zelfs) en ik ook niet het gevoel heb dat ze er zelf wat aan kan doen. Toch kan ik van Noa afwijkend gedrag gewoon beter hebben, lullig maar waar. Maar in februari gaat ze onder het mes, want de hormonen lijken er een stevige inslag te hebben, en dan eerst eens kijken hoe het zich dan ontwikkelt.

[Manuma]

Ojee. Mijn honden passen me niet als een handschoen. Ik heb een geweldige band met ze en daar steek ik dan ook veel tijd, moeite en liefde in. Ik ben ontzettend dol op ze maar passen als een handschoen doen ze me niet.
Nu voel ik me een beetje slecht. Maar weg doen zal ik ze nooit.
Ik heb wel Cody in de opvang gelaten omdat ik heel, heel duidelijk zag dat dat nooit goed zou gaan komen met mijn vriend. Cody paste mij heel goed, vanaf de foto vond ik hem al zo speciaal.
Met mijn honden gaat niets vanzelf. Ik ervaar ze in het dagelijks leven als makkelijk maar vooral met Manu heb ik ook wel periodes dat ik echt niet weet wat ik met hem aan moet. Ik zie het als een voorrecht dat we elkaar hebben en hij mij elke dag opnieuw test. Wij hebben een heel speciale band maar dat komt niet door iets wat ik als klik beschouw. Dat is inderdaad hard werken aan mezelf, en daarmee ook aan hem. Hij heeft me heel veel geleerd over mezelf en ik ben nu wel klaargestoomd voor heel veel hond dankzij hem Uma is mijn schoothondje en ik ben meer dan dol op haar maar ik ben blij dat ze niet mijn enige hond is. Dat zou toch wat saai worden.
Er is niets anders dan zij waar ik gekker op ben. Maar een klik, passen als een handschoen, liefde op het eerste gezicht, dat is er niet (geweest).

[mijke]

Nu voel ik me een beetje slecht. Maar weg doen zal ik ze nooit.

Nee joh, waarom zou je je slecht voelen. Ieder heeft het recht om zelf te weten of ze die klik wel of niet onontbeerlijk vinden. Dat ik dat vind betekent niet dat jij je slecht moet voelen dat jij de beschreven klik niet op die manier voelt. Ik heb dan weer veel bewondering voor hoe jij met jouw honden omgaat ondanks geen klik, en de band die je toch hebt weten te kweken. Dat zuo ik volgens mij echt niet kunnen.

[Tineke]

Doen veel mensen makkelijk hun hond weg? Ja. Maar beter afstaan aan een meer passend huis dan zelf houden en er geen plezier aan beleven. Dat is ook niet eerlijk naar de hond.

Beter nadenken waar je aan begint vind ik een betere optie.
En een hoop honden die herplaatst worden is niet met het idee dat het dier een beter leven moet krijgen maar de eigenaar er gewoon vanaf wil.
En natuurlijk is herplaatsen bij een ongewenste hond altijd beter maar hoe je het ook wendt en keert een herplaatsing is een enorm ingrijpende gebeurtenis in een hond zijn of haar leven, ook als ze er wel op vooruit gaan.
Tash zat niet meer op haar plaats toen wij haar kregen maar ondanks dat ze op weg ging naar een beter leven zal ik haar gehuil toen wij haar ophaalde nooit vergeten.
Dat ging echt door merg en been heen , want ze werd hoe dan ook uit een voor haar vertrouwde omgeving en situatie gehaald.
En ondanks dat ze ging van veel thuis zitten zonder baas wel samen met haar zoon naar bijna niet meer alleen zitten en meerdere honden om zich heen heeft ze acuut verlatingsangst gekregen na haar plaatsing bij ons.
Dat is weer goed gekomen maar dat geeft toch wel aan dat herplaatsen best ingrijpend is.
Daar mag best wel beter over worden nagedacht voor je aan een hond begint.

[Tineke]

Lang verhaal sorry

Met Desi had ik in het begin totaal geen klik. Een zeer angstige hond uit het buitenland met een kennelsyndroom. Ik vond haar wel heel lief. Maar ik werd zo ongelukkig van haar omdat ik alleen maar blij kan zijn als de honden tevreden en gelukkig zijn om me heen ( ook een manco van mezelf, ik weet het). Ik wil er alles voor doen, pas me altijd aan aan wat de hond nodig heeft dus echt voorwaarden voor karakter heb ik vrijwel niet. Maar Desi kon ik niet blij maken.

We hadden haar in eerste instantie in opvang, ze was al acht jaar oud. Ze kwam van een asiel in Spanje dat moest sluiten want anders waren die honden uit de allerlaatste groep waar zij bij zat nooit herplaatst. Na zes maanden opvang bij ons besloten we dat ze mocht blijven, er was ooit 1 iemand geweest die belangstelling voor haar had maar die was heel snel weer weg. Ze voelde zich ondertussen bij ons veilig voor zover ze dat kon, en ik vond het hartverscheurend om haar dat ook nog weer af te nemen.

Op een keer ging ik met de andere honden naar het bos. Normaal ging Desi ook mee maar dan altijd aan de lange lijn. Maar ik wilde nu eindelijk weer eens zonder aangelijnde honden lopen en ik wilde gewoon even ontspannen en niet altijd de druk voelen dat ze niet blij was. Ed ging ondertussen Desi dan uitlaten, en wij vertrokken naar het bos. Na een kwartiertje belde Ed dat hij ook naar het bos kwam met Desi. Ze was helemaal ik paniek geraakt dat ze niet mee mocht en was op de parkeerplaats bij elke auto gaan kijken of wij dat waren.

Dus ik liep vast naar de ingang van het bos om ze aan te zien komen en Desi stapte uit de auto en waar ze nooit enige emotie liet zien als ze een van ons zag was ze zo vreselijk blij om me te zien en zo aan het springen met haar oude lijf dat ik vanaf dat moment zo blij met haar was. Gewoon omdat ik toch iets voor haar kon doen en me niet meer zo tekort voelde schieten.

Vanaf dat moment heeft ze altijd los achter me aan gelopen. Ze wist niet dat ze Desi was want ik kon haar niks leren. Ze had er zelf voor gekozen om bij mij te blijven dus ze volgde me overal. Het is een van m'n liefste honden geweest, ik zou zo weer voor een hond als Desi gaan. Dus mijn verhaal is eigenlijk dat zo'n klik ook later nog kan ontstaan.

Mooi verhaal en ja de klik kan inderdaad later ontstaan en je kunt dan ook nog heel hecht worden met zo'n hond. Zo heb ik dat in ieder geval met Orson ook ervaren.
Ik was in eerste instantie ook bang dat ik allerlei zaken zou moeten opgeven omdat hij een nogal scherpe hond was, maar dat viel reuze mee in alle opzichten.
Vakanties die ik toen nog vaak met een vriendin en haar honden deed konden gewoon doorgaan , opvanghonden daar was hij prima mee of het nu een reu , teef of pup betrof.
Al die dingen waarvan ik dacht die niet zouden kunnen met hem vielen mee al waren er buiten uiteraard wel zaken om rekening mee te houden.
Maar het pinnen in de wat naar mijn gevoel enge nis in het dorp waar de pinautomaat zat zijn nooit meer eng geweest als ik hem meenam

[bouvierpoedel]

Dus eigenlijk gaat het toch hoofdzakelijk om het kriebelen van je eigen ego. Want hoe meer energie en tijd je erin stopt om die hond te veranderen hoe meer je van hem gaat houden als het je lukt.

[natalie]

Dus eigenlijk gaat het toch hoofdzakelijk om het kriebelen van je eigen ego. Want hoe meer energie en tijd je erin stopt om die hond te veranderen hoe meer je van hem gaat houden als het je lukt.

Volgens mij gaat het niet om het veranderen van de hond. Het gaat erom dat je in sommige gevallen een hond als 'moeilijk' ervaart omdat je elkaar niet goed begrijpt. Zodra je beter gaat begrijpen waar bepaald gedrag vandaan komt en hoe je daar als eigenaar het best mee om kan gaan, valt alles (langzaam maar zeker) op zijn plek. Ik heb mijn verwachtingen moeten bijstellen, simpelweg omdat deze te hoog lagen. Dat had niets met Jip te maken en ook niet met 'het willen veranderen' van zijn karakter. Mijn verwachtingen bleken gewoon niet realistisch.

Vanaf het moment dat ik mij dat besefte, kon ik veel meer genieten van Jip. Ik zou niet weten of er een 'klik' is tussen ons. Maar ik moet er niet aan denken dat hij hier niet meer zou zijn. Hij is mij heel dierbaar en ik pas mij met alle liefde aan hem aan, wanneer de situatie daarom vraagt.

[DeDiana]

Dus eigenlijk gaat het toch hoofdzakelijk om het kriebelen van je eigen ego. Want hoe meer energie en tijd je erin stopt om die hond te veranderen hoe meer je van hem gaat houden als het je lukt.

Volgens mij gaat het niet om het veranderen van de hond. Het gaat erom dat je in sommige gevallen een hond als 'moeilijk' ervaart omdat je elkaar niet goed begrijpt. Zodra je beter gaat begrijpen waar bepaald gedrag vandaan komt en hoe je daar als eigenaar het best mee om kan gaan, valt alles (langzaam maar zeker) op zijn plek. Ik heb mijn verwachtingen moeten bijstellen, simpelweg omdat deze te hoog lagen. Dat had niets met Jip te maken en ook niet met 'het willen veranderen' van zijn karakter. Mijn verwachtingen bleken gewoon niet realistisch.

Vanaf het moment dat ik mij dat besefte, kon ik veel meer genieten van Jip. Ik zou niet weten of er een 'klik' is tussen ons. Maar ik moet er niet aan denken dat hij hier niet meer zou zijn. Hij is mij heel dierbaar en ik pas mij met alle liefde aan hem aan, wanneer de situatie daarom vraagt.

Inderdaad. Een hond kan alleen maar zijn wie hij is, ik wil helemaal niets aan hem veranderen. De enige verwachting of zo je wilt harde eis die ik heb, is dat ze in harmonie kunnen leven met mij, elkaar en met de katten. Het heeft voor mij ook niets te maken met elkaar niet goed begrijpen, maar met eigenschappen waar jij als persoon wel eens moeite mee hebt of die je lastig vindt, ook al begrijp je ze prima (bijvoorbeeld de jachtpassie van Amy: daar valt niets aan te begrijpen, maar het is wel een eigenschap waar ik altijd rekening mee moet houden en die ik ook wel eens lastig vind). Dat staat voor mij volledig los van het hebben van een klik; al mijn honden hebben namelijk wel eigenschappen waar ik wel eens moeite mee heb of die ik in bepaalde situaties lastig vind. Maar al hun eigenschappen maken ze tot wie ze zijn, dus dat neem ik er met alle liefde bij. Het gaat mij dus zeker niet om voldoening halen uit het veranderen van de hond, want daar streef ik helemaal niet naar.

[natalie]

Het heeft voor mij ook niets te maken met elkaar niet goed begrijpen, maar met eigenschappen waar jij als persoon wel eens moeite mee hebt of die je lastig vindt, ook al begrijp je ze prima (bijvoorbeeld de jachtpassie van Amy: daar valt niets aan te begrijpen, maar het is wel een eigenschap waar ik altijd rekening mee moet houden en die ik ook wel eens lastig vind).

Haha, daar valt inderdaad weinig aan te begrijpen ja. Ik was niet volledig. Sommige karaktereigenschappen zitten gewoon in de aard van het beestje. De ene eigenaar kan er prima naar handelen, de ander vindt het lastig. Ik zou moeite hebben met waaks gedrag en veel blaffen. En misschien zou ik er wel zó horendol van worden, dat het een eventuele 'klik' in de weg zit. Ik hou daar bij de keuze van een volgende hond wel rekening mee, voor zover dat kan.

Overigens had ik in het nest van Jip al direct mijn oog op hem laten vallen. We hadden zelf geen stem daarin, omdat de fokker ons op basis van de puppytest een pup zou toewijzen. Ik had mij dan ook stellig voorgenomen om alle pups met evenveel aandacht te bekijken, en geen voorkeur te krijgen. Maar dat voornemen mislukte volledig. Ik werd verliefd op 'reutje grijs' en ik betrapte mij erop dat ik teleurgesteld zou zijn als mij een andere pup werd toegewezen. Ik was heel nerveus op de dag dat ik gebeld zou worden. En toen bleek dat inderdaad reutje grijs onze Jip zou worden.

[Jackira]

Dus eigenlijk gaat het toch hoofdzakelijk om het kriebelen van je eigen ego. Want hoe meer energie en tijd je erin stopt om die hond te veranderen hoe meer je van hem gaat houden als het je lukt.

Nee geen ego maar meer iets terug krijgen denk ik. Dat er contact is. Dat ondanks de lastige dingen die zo'n hond kan hebben, je je er toch heel blij van kan voelen omdat je een soort ingang gevonden hebt. En dat je merkt dat wat je doet verschil uit maakt voor de hond en dat de hond er ook gelukkiger door is.

[Kimmie]

we zijn hier zo'n 20 honden verder en met de een heb je nét iets meer als de ander,maar er zijn 4 honden geweest waarmee ik echt geen klik had,

toen we in belgie gingen wonen zocht ik een stalhond,en kreeg een kruising rottweiler/dobermann aangeboden,deze zou vooral alles van een rottweiler hebben,nou....het was vooral dobermann,,,een vreselijk nerveuse hond,uiteindelijk viel deze een loge amstaff aan welke ze haast scalpeerde,een dag later vloog ze 1 van mijn teven aan,en toen heb ik haar herplaatst,ze is naar iemand met een autobedrijf gegaan,waar ze de hele dag op kantoor mee was en mee mocht auto's ophalen enzo..


toen kregen we een bouvier aangeboden...krijg nog hartkloppingen als ik aan die hond denk,wat een klotebeest was dat,op een dag kwamen er mensen voor een paard kijken en die vertelde dat hun bouvier net dood was gegaan,deze heb ik boomer voorgesteld en die vonden hem meteen al helemaal het einde,en daar is hij heen verhuisd,en daar heeft ie een heel goed leven gehad.


dan zoë een argentijnse dog teef,ze had niets met mij,ik niets met haar...maar mijn vriend was gek op haar,hij had de klik wel met haar, dus ja,zij heeft gewoon hier gewoond tot ze dood ging,en we hebben elkaar in de jaren geaccepteerd denk ik,haha..

en chico een dobermann...die kwam max 3 weken te logee,en maanden later 'logeerde' hij nog,...helemaal geen ras voor mij,dat nerveuse drukke gedoe ,plus hij kon absoluut niet alleen zijn,ook niet voor even,hij gilde en krabbelde werkelijk alles binnen no time aan gort..een hond die enorm veel energie eiste van ons en van de roedel, de honden werden zo'n 10x per dag omver gebeukt door dat stomme lompe gedrag..,op een dag er kwamen kennissen langs die hem geweldig vonden en uiteindelijk heb ik bemiddeld dat hij daarheen is gegaan...

maar een dakkas bv is hier gekomen omdat er oa geen klik was,en hier zat hij dan weer geweldig op zijn plek...

[ellen en de birmanen]

tot nu toe heb ik 3 honden gehad die mijn soulmate's waren. dat was mijn eerste golden retriever Heavy, mijn eerste toller Gilly en een oud maltezertje, oerlelijk en mank onze Muffin. met die 3 kon ik lezen en schrijven. Soms kan ik er nog er om huilen dat ze er niet meer zijn.

Ellen

[80564M]

Waar het om gaat is dat ene speciale.
Dat ene niet uit te leggen iets dat ze die once-in-a-lifetime hond maakt.

Met de anderen heb ik ook een prima band, maar niet dat ene speciale. Dat gaat niet over "op papier passen" en ik kan alles met ze.
Maar met Jet en vroeger Lobke kan ik gewoon méér.

Dat had ik ook hoor, met Simone. Al mijn honden waren me lief, maar zij stak er toch met kop en schouders bovenuit. We hadden gewoon telepathisch contact.

En ik met Saar. Hoewel het goed beschouwd een papa's kindje was, maar wij hadden aan een blik genoeg. Ik van haar, en zij van mij.

[Machie]

Waar het om gaat is dat ene speciale.
Dat ene niet uit te leggen iets dat ze die once-in-a-lifetime hond maakt.

Met de anderen heb ik ook een prima band, maar niet dat ene speciale. Dat gaat niet over "op papier passen" en ik kan alles met ze.
Maar met Jet en vroeger Lobke kan ik gewoon méér.

Dat had ik ook hoor, met Simone. Al mijn honden waren me lief, maar zij stak er toch met kop en schouders bovenuit. We hadden gewoon telepathisch contact.

En ik met Saar. Hoewel het goed beschouwd een papa's kindje was, maar wij hadden aan een blik genoeg. Ik van haar, en zij van mij.

Juist. Dat heb ik met Csiva. Wij begrijpen elkaar zonder woorden en zijn samen 1. Al kan ik haar ook heus wel eens achter het behang plakken Maar ze is zo zo zo bijzonder voor me.

[Marjoleine]

Waar het om gaat is dat ene speciale.
Dat ene niet uit te leggen iets dat ze die once-in-a-lifetime hond maakt.

Met de anderen heb ik ook een prima band, maar niet dat ene speciale. Dat gaat niet over "op papier passen" en ik kan alles met ze.
Maar met Jet en vroeger Lobke kan ik gewoon méér.

Dat had ik ook hoor, met Simone. Al mijn honden waren me lief, maar zij stak er toch met kop en schouders bovenuit. We hadden gewoon telepathisch contact.

En ik met Saar. Hoewel het goed beschouwd een papa's kindje was, maar wij hadden aan een blik genoeg. Ik van haar, en zij van mij.

Juist. Dat heb ik met Csiva. Wij begrijpen elkaar zonder woorden en zijn samen 1. Al kan ik haar ook heus wel eens achter het behang plakken Maar ze is zo zo zo bijzonder voor me.

Precies, Jet haalt me soms het bloed onder de nagels vandaan. Maar toch. Ze is gewoon mijn Jet. Net als Lobke mijn Lobke was.

[Johnny Jones]

Opvanger Rico... ik mis hem nog steeds

[DesireeB]

In mijn optiek is het simpel. Houden van is niet het zelfde als de klik, die zorgt dat het dieper gaat en waardoor je elkaar met 1 blik alles kunt zeggen.

[renee-uk]

Ik werd verliefd op 'reutje grijs' en ik betrapte mij erop dat ik teleurgesteld zou zijn als mij een andere pup werd toegewezen. Ik was heel nerveus op de dag dat ik gebeld zou worden. En toen bleek dat inderdaad reutje grijs onze Jip zou worden.

jan, mijn tweede once in a lifetime hond (twice in a lifetime?) waarmee ik toen hij drie dagen oud was al een klik had (die voor mij dan weer niks met het once/twice in a lifetime te maken heeft), was ook reutje grijs.
ik mocht hem wel zelf kiezen gelukkig en geen seconde heb ik daar spijt van gehad

[Manuma]

Ik ben dolverliefd op mijn honden.
Soms heb ik zelfs vlinders in mijn buik van hen, gewoon door naar ze te kijken en ik ben veel gelukkiger als ik samen met ze ben.
Een klik zie ik als passen als een handschoen, iets waardoor je meteen iets heel speciaals hebt met iemand. Vooral met Manu heb ik wel iets bijzonders, vooral doordat ik juist zoveel energie in hem steek en hij maakt me zo trots. Maar passen als een handschoen voel ik niet. En het heeft lang geduurd voordat we elkaar begrepen. Dus de klik zoals ik het definieer is er niet. Dat klinkt gelijk alsof ik hem niet waardeer maar zo is het niet. Ik ervaar een klik wel als iets heel bijzonders, iets dat niet vaak voorkomt.
Zo was er ooit een paard, een heel moeilijk dier zo bleek, maar we hadden vanaf het begin iets heel vertrouwds. Daarom ging alles tussen ons ook vrij gemakkelijk, we begrepen elkaar en alles voelde gewoon meteen bijzonder goed. Dát was een klik voor mij.

[Stapper]

Grappig, ik lees al de reacties en kan alleen maar denken; "zo kritisch als ze zijn met hun honden heb ik alleen maar bij het kiezen van mijn partner gehad".

[renee-uk]

Grappig, ik lees al de reacties en kan bijndommigrnallleen maar denken; "zo kritisch als ze zijn met hun honden heb ik alleen maar bij het kiezen van mijn partner gehad".

ik ben helemaal niet kritisch met mijn honden, ik wil alleen wel een klik met ze hebben.
zonder klik voelt het niet meteen als mijn hond, niet als 'ja, jij hoort bij mij', dan is het gewoon een hond.
niks mis met dat laatste, maar aangezien ik toch een heel aantal jaren met mijn honden wil doorbrengen vind ik dat speciale gevoel dat die klik geeft wel heel belangrijk.

hoe het zich verder allemaal ontwikkelt heeft -voor mij dan- met die klik niks te maken.
die klik is er of is er niet (en dan moet de hond maar op een ander baasje wachten), de band met mijn hond, die moet groeien en dat groeien gebeurt dan weer door alles wat we samen ondernemen zo door die jaren heen.

of een hond een once in a lifetime hond wordt, heeft voor mij ook niks te maken met de klik die ik met hem of haar heb.
ik heb met op één na alle honden in mijn leven een klik gehad (de enige uitzondering was ook niet mijn hond, maar de hond van mijn toenmalige partner), maar ze zijn echt niet allemaal once in a lifetime honden geworden, ook al heb ik van allemaal zielsveel gehouden.
want ook het houden van heeft er niks mee te maken.

het is gewoon niet uit te leggen: je klikt of je klikt niet is denk ik nog de eenvoudigste verklaring