) en 1 van haar honden, een Friese Stabijt, had eerder al een handschoen gevonden. Was ze héél fel op. Geen hond mocht erbij in de buurt komen en Izzy kwam met d'r domme dikkop toch te dicht in de buurt (zonder bedoelingen want andermans speelgoed interesseert haar geen klap). Toen hing Stabij d'r in. Izzy schrok, droop af en niks meer aan de hand verder. De handschoen afpakken lukte niet en de Stabij begon vuil uit te dagen. 1 Van de vrouwen waar we mee liepen merkte op dat Izzy bloedde op haar lip. Nou ja, dit dus, het zieltje:
Na een paar minuten klapte de Stabij weer vol op Izzy en opeens lagen ze samen tussen de bladeren te spartelen, nooit zo'n felle donder gezien
Dus de HUS en ik trokken die 2 uit elkaar en het was daarna gelijk klaar. "Zag je wat die grote (Roubi) van jou deed??" zei ze na afloop. Hij probeerde de ruzie te sussen. Dat is een goeie!". Dus ik ben ontzettend trots op Roubi, want in de heisa had ik de riem losgelaten ( ) en het enige wat hij deed was heel kalm proberen de situatie op te lossen. De vrouw die waarschuwde dat Izzy bloedde was onder de indruk. Izzy was de eerste Stafford waar ze niet bang voor was - haar eigen honden waren al een paar keer door een Staff aangevallen dus ze had er erg slechte ervaringen mee.Een half uurtje daarvoor hebben we nog geoefend met prikkeren:
Het is een braverik. Hij reageert steeds beter op z'n naam en komt dan even tegen me aan staan terwijl hij me met z'n trouwe Lassie-oogjes aankijkt.
Manu is ook vaak de pineut, ik vind dat toch zo naar. Geef haar maar een dikke kus en een kleedje 
Dus óf er staan me nog wat verrassingen te wachten, of hij zit hier gewoon op zijn plek. Heb al gezegd dat ik voor de zekerheid ga sparen voor zijn adoptie 
het lijkt goed te klikken in ieder geval!
) kwam hij langzaam maar zeker op de bank. Maar eenmaal geïnstalleerd vond Sofi dat hij in haar persoonlijke zone kwam en gromde naar hem, hij was helemaal flabbergasted. Zou het jammer vinden als ze niet bijtrekt, hoe kan ik dit anders weg doen:
