Apple schreef:Nanna schreef:Manuma schreef:Nanna schreef:Ik heb met mijn windhonden altijd volledig ontspannen gelopen. Zowel mijn Deerhounds als mijn Whippet hebben er nooit maar over gepiekerd om de kuierlatten te nemen. Die bleven lekker bij mamma. Er worden met nijnen in het zicht soms wel sprintjes getrokken, maar weglopen? Nooit.
Ze gaat ook niet af en toe uit zicht?
Met dat deel hebben veel mensen toch wel moeite namelijk.
Ik weet dat ze gauw terug komt dus ik kan er soms nog wel eens om grinniken, ook niet altijd, maar het is wel even anders dan de lab waar je het balletje 20x voor moet gooien en max. 10 meter verder gaat.
Uit het zicht? De Deerhounds nooit, Topsi soms. Maar die is zo hyperintelligent, die weet me altijd feilloos terug te vinden. En langer dan een paar minuten was ze nooit weg. Nu doet ze het overigens niet meer maar loopt op doodgraverachtige wijze achter me aan

Maar is dat bij jou dan vooral niet zo erg omdat je een groot wandelgebied vlakbij hebt?
Als ik aan zee of vlakbij een enorm bos zou wonen zou ik nog wel willen nadenken over een whippet of deerhound, dan zijn er geen auto's in de buurt. Maar waar ik woon bijvoorbeeld heb je in de buurt veel losloopgebieden, maar dat zit allemaal dichtbij wegen of fietspaden. Dan sta je wel even met samengeknepen billen als de hond uit zicht is.

Ik heb dus altijd collies gehad en die zaten aan mij vastgeplakt. Die hoefde ik nooit aan te lijnen, want die zaten aan een onzichtbare lijn. Reuze handig.
En toen kreeg ik Bonnie. Ik heb in het begin ook met klotsende oksels gelopen omdat die rustig even op avontuur ging. Maar op een gegeven moment raakte ik eraan gewend. Zij vond het enig om de buurt te verkennen maar ze hield mij altijd scherp in de gaten. Dus ik hoefde me maar om te draaien en binnen 10 seconden hoorde ik het 'kadoef-kadoef-kadoef'- van haar gegaloppeer.
Het interesseerde mij ook niks als ik haar niet meer zag.
Ze zag mij wel.
Abby is trouwens ook zo'n type. Alleen is die een pak minder slim, dus die raakt mij nog wel eens kwijt en dan wordt ze helemaal hysterisch: 'waar is mááámááá.'
Dat vind ik eerlijk gezegd lastiger omdat ik gedwongen ben haar in de gaten te houden. Dan heb ik liever nog Maggie. Die peert hem gewoon omdat ze op zoek gaat naar vuilnisbakken. Maar goed, dan hoef ik alleen maar zelf de dichtstbijzijnde vuilnisbak te zoeken.
Nu ik er over nadenk: ik wil weer een Bonnie.
