Wanneer is het tijd? Zijn we niet te vroeg?

[vinkje]

Ik heb het boekje ook hier liggen, ook van de dierenarts gekregen, toen ik in een grote tweestrijd zat over mijn Golden Retriever Beau.
Het is zo'n verschrikkelijke moeilijke beslissing.

[Paisley]

Het is zo'n verschrikkelijke moeilijke beslissing.

Ik kan me dat eerlijk gezegd niet zo voorstellen. Want wat je ook kiest - het is altijd goed, als je er zelf maar oké mee bent.
Een hond waarmee je lief en leed hebt gedeeld, die je lief hebt en het beste voor gunt - voor die hond maakt het niet uit of hij twee week meer of minder in zn mand moe en oud ligt te wezen.
Ben je 'te vroeg', dan zit die hond achteraf er ook niet van te balen dat hij nog zo graag een paar weken wilde rondstrompelen. En ben je 'te laat' en heb je de hond wat te lang laten liggen, bedenk dan wat we doen met oudere mensen waarbij een sterfbed van weken als normaal wordt gezien. Oud en versleten zijn is geen pretje, maar is ook geen marteling om een paar weken langer te laten duren dan dat je achteraf handig had gevonden.

[blondie]

Ik vind het ook niet moeilijk. Wel balen. Om te janken zelfs maar op geen enkele manier ingewikkeld.
Ik begrijp het dilemma niet. Waar twijfel je dan over? Of je nog een maand moet wachten tot je hond nog zieker is?
Tot je hond niet meer op eigen poten naar zijn waterbak kan lopen?

Als je erover nadenkt of het nog wel leuk voor je hond is dan is het tijd. Punt.

Sommige mensen kunnen blijkbaar emotie en realiteit echt niet goed uit elkaar houden.
En dan moet ik voorzichtig weer zijn in wat ik zeg, want in mijn buurt zullen er diverse mensen destijds zijn geweest, en hier wellicht ook, die met mijn eerste hond hebben gedacht "kind ik had hem allang een spuitje gegeven".

Oh, die laatste over naar de waterbak lopen heb je hopelijk zomaar neer gezet en niet als directe reactie naar mij?, want dat was in mijn geval zo.. de avond dat hij aangaf dat hij niet meer naar de waterbak kon was de avond dat ik de dierenarts belde voor een afspraak om in te laten slapen. Ik heb in dubio lang gestaan met mijn hond, juist omdat hij tot die avond gewoon wilde en zijn ogen helder stonden, tot die avond dat hij niet naar de waterbak kon, in combi met dat ik hem ook de dag ervoor naar huis moest tillen. En dat was al de grens, de dag erna stond hij echter weer te dartelen en konden we wel weer naar het veld. Dát maakte het zo lastig om te bepalen, de blik in de ogen van mijn hond die waren helder. Tot die avond dat hij niet naar de waterbak kon, maar mij wel duidelijk kon maken dat hij dorst had. Enfin. Dat was voor mij het duidelijke moment, en mijn hond was toen helder en duidelijk naar mij toe. En voor mijn gevoel leefden we toen ook wel naar het moment toe dat we afscheid gingen nemen en we hadden er wel vrede mee.

Maar in geval van die collega die ik eerder noemde waar ik het pdf naar toe stuurde, die liep ook al maanden er tegenaan te hikken. En ja, als ik het aanhoorde vond ik het niet leuk, en als het mijn hond had geweest dan.. maar het is niet mijn hond. Misschien gaf zijn hond ook signalen af die tegenstrijdig waren.. of was de drang om vast te houden aan iets wat jarenlang in het gezin opgroeide te groot om nuchter dingen te zien.
Mijn collega zei wel dat het pdf ze allemaal aan het denken heeft gezet, en ik ga er geen oordeel aan hangen. Ken ook mensen die nog veel langer aanmodderden met een hond, en nu zeggen ze, dat hadden we niet moeten doen. Vond ik toen ook pittig om te zien, die hond werd naar buiten gedragen, en weer naar binnen, binnen speelden ze nog met de bal, maar zijn achterhand werkte niet meer. Maar ook zij zeiden, zijn ogen straalden nog, hij wilde nog niet dood en speelde graag nog met ons vanuit zijn mand.

Het is soms echt lastig te bepalen wanneer het tijd is, en eigen ervaring daarin maakt dat het lastig is. Een ander kan zijn hoofd schudden en denken, klaar is klaar, het moet dierwaardig blijven.
En ik dacht ook, als hij dit niet meer kan, en dat niet meer etc.. etc.. maar dan had ik ineens te maken met een hond die "dacht" nou ik wil nooit hulp, maar hé geef me nu eens een kontje, dan kan ik weer dat maakte dat ik die levensbeëindiging niet wilde maken op een bepaald moment. Die hond ging ineens hulp accepteren, ging als hij omviel in de sneeuw mij ineens met een blije bek aankijken en heerlijk rollen, ging een bal achterna op een manier die gewoon sneu te noemen was, maar keek dan ineens de camera in met een zo intens blije bek dat ik dacht, eh nee, jij bent nog niet klaar om dood gemaakt te worden. Terwijl mijn hart huilde eerlijk gezegd.

[Paisley]

Ik weet eigenlijk nooit zo goed wat 'dierwaardig' betekent.
Dieren doen zelf weinig aan euthanasie, al bestaat t wel. Dieren zoals honden vinden het normaal om de ene kant van t konijn te beginnen opvreten terwijl de andere kant nogg leeft. Als ze een hekel aan elkaar hebben vliegen ze elkaar maar de strot, als een pup uit t nest niet meekomt, stort de moeder zich zonder omhaal op de pups die wel drinken en groeien. Dat is dus allemaal hondwaardig. Maar met versleten gewrichten rondlopen dus niet?

Ik kan helemaal niets met t woord, ik kom er niet uit wat het precies betekent. Ik vind t een stom woord

[crutz]

Ah, ik ken het niet. Maar klinkt mooi!
Ik denk eigenlijk dat je niet snel te vroeg kan zijn, maar dat we wel heel vaak te laat zijn..

Mee eens, voor de hond dan. Voor de mens is dat toch heel anders.

Dat we vaak te laat zijn geldt wat mij betreft ook voor mensen, maar daar mag het gewoonweg (nog) niet

[crutz]

Ik heb het boekje van mijn da gekregen toen het einde van Mowgli er zat aan te komen. Ondanks dat ik wist dat het niet te vroeg was en uitstellen egoïstisch zou zijn bleef de beslissing gewoon heel erg moeilijk. Ook kwam ik er achter dat ik heel veel was bezig geweest met het "wanneer" maar niet met het "hoe". Mowgli heeft gelijk de definitieve spuit gekregen omdat dit diervriendelijker was volgens de da, het was ook in een paar seconden achter de rug. Maar had ik hier goed over nagedacht dan was het nooit op deze manier gebeurd maar was ze eerst in slaap gemaakt en had ze het op hol slaan van haar hart dat echt maar heel even duurde niet bewust meegemaakt. Maar de da gaf aan dat het moeilijk is om een ader te vinden als de hond in slaap is maar Mowgli had al een canule daar door had ze haar toch ook eerst kunnen verdoven? Ik had het gelijk moeilijk met de manier waarop en weet ook dat ik het nooit meer op deze manier laat gebeuren. Mijn dochter vertelde mij laatst dat zij op het moment dat Mowgli werd ingeslapen niet zichzelf was, ze was tien dagen eerder bevallen. Zij zal nu ook nooit meer op deze manier een dier laten inslapen.

Een ader is moeilijk te vinden en vaak pompt het hart dan ook minder krachtig. 1x via de ader na een slaapmiddel en de ader was slecht te vinden en voor het hart stopte duurde 20 minuten.
Sindsdien alles wat ingeslapen wordt eerst een slaapmiddel en eenmaal goed weg een injectie rechtstreeks in het hart. Snel en absoluut geen lijdensweg.

[80564M]

Ik heb het boekje van mijn da gekregen toen het einde van Mowgli er zat aan te komen. Ondanks dat ik wist dat het niet te vroeg was en uitstellen egoïstisch zou zijn bleef de beslissing gewoon heel erg moeilijk. Ook kwam ik er achter dat ik heel veel was bezig geweest met het "wanneer" maar niet met het "hoe". Mowgli heeft gelijk de definitieve spuit gekregen omdat dit diervriendelijker was volgens de da, het was ook in een paar seconden achter de rug. Maar had ik hier goed over nagedacht dan was het nooit op deze manier gebeurd maar was ze eerst in slaap gemaakt en had ze het op hol slaan van haar hart dat echt maar heel even duurde niet bewust meegemaakt. Maar de da gaf aan dat het moeilijk is om een ader te vinden als de hond in slaap is maar Mowgli had al een canule daar door had ze haar toch ook eerst kunnen verdoven? Ik had het gelijk moeilijk met de manier waarop en weet ook dat ik het nooit meer op deze manier laat gebeuren. Mijn dochter vertelde mij laatst dat zij op het moment dat Mowgli werd ingeslapen niet zichzelf was, ze was tien dagen eerder bevallen. Zij zal nu ook nooit meer op deze manier een dier laten inslapen.

Een ader is moeilijk te vinden en vaak pompt het hart dan ook minder krachtig. 1x via de ader na een slaapmiddel en de ader was slecht te vinden en voor het hart stopte duurde 20 minuten.
Sindsdien alles wat ingeslapen wordt eerst een slaapmiddel en eenmaal goed weg een injectie rechtstreeks in het hart. Snel en absoluut geen lijdensweg.

Bij Miep hebben we ook direct het spuitje laten geven, "zo snel en pijnloos mogelijk" zei ik. En geen seconde spijt van gehad, want het ging heel snel en pijnloos. Alleen het prikje heeft ze even gevoeld, maar dat had ze ook gevoeld van de slaapprik. Saar is wel eerst in slaap gebracht, maar die was op haar laatste dag dan ook nog heel wat fitter. Maar gelukkig ging het bij haar ook heel snel en rustig. Beide honden waren al overleden voor de heel spuit erin zat.

Overigens vind ik de beslissing ook niet moeilijk. Bij Saar zei ik een paar dagen van tevoren nog tegen mijn neef, dat ik die beslissing vast niet kon nemen. Ik kan toch niet iemand vragen om mijn meisje dood te maken? Maar ik kon dat heel goed blijkbaar, en ik ben eigenlijk heel erg blij dat wij die beslissing voor ze kunnen en mogen maken.

[crutz]

Degenen die dat boekje niet nodig hebben omdat ze kennelijk hoger boven hun emoties staan dan anderen, die hakken hun knopen lekker hun eigen onconventionele houtjes door. Dat mag. Maar diegenen zijn wel de uitzonderingen, niet de norm.
Het feit dat veel mensen het wél een verschrikkelijk moeilijke beslissing vinden is uiteindelijk de reden geweest dat dit boekje geschreven is.

Mag je ook het boekje niet nodig hebben en het wel echt een verschrikkelijk moeilijke beslissing vinden?

En ja ondanks dat ik het een verschrikkelijk moeilijke beslissing vind ben ik echt liever te vroeg met mijn keuze dan te laat. Alleen zou ik er echt niet gemakkelijk voor kiezen. Al snap ik dat het voor sommige wel zo kan lijken van buitenaf

[Gollum]

Tja ik vind het wel moeilijk. Ik heb twee honden die in hun laatste levensfase zitten. Vorig jaar hebben we bijna Gollum in laten slapen omdat ze doodziek was, met de dierenarts hadden we afgesproken dat we het nog twee dagen aan zouden kijken en als ze dan niet opgeknapt was zou het zover zijn. Dat vond ik niet zo moeilijk, dat was duidelijk. Alsof ze het gehoord had stond die gek prompt de volgende dag weer te kwispelen bij de deur dat ze mee wilde dus hebben we het inslapen afgezegd. Sindsdien houden we haar heel goed in de gaten of het nog wel leuk voor haar is, maar dat vind ik dus een stuk vager omdat ze niet duidelijk ziek is. Ik heb wel het idee dat ze nog van het leven geniet, ze mag elke dag het water in, eet goed, loopt goed op pijnmedicatie en is af en toe nog in voor een spelletje waarbij ze gekke pupppenbokkesprongen maakt.

Mika is in principe lichamelijk gezond maar bij haar vraag ik me af of ze het zelf allemaal nog wel leuk vind. Als we gaan wandelen moet ik haar meeslepen en ze loopt erbij alsof ze geslagen word. Eenmaal in het park vind ze het alleen leuk als er geen andere honden zijn, dan trekt ze soms nog wel een sprintje. Als er wel andere honden zijn is ze alleen maar aan het blaffen en grommen en mopperen. Ze is zelfs een keer weggelopen richting huis. Sindsdien houd ik haar meer aan de lijn, thuislaten is ook geen optie omdat ze de boel dan bij elkaar gilt omdat ze ook niet alleen wil zijn. We hebben haar al eens een tijdje op pijnmedicatie gehad om te kijken of dat verschil zou maken, zonder effect. Toen we ermee stopten zagen we ook geen verschil. Bij Mika heb ik niet echt het idee dat ze van het leven geniet.

Ik wil eigenlijk een keer met de dierenarts erover praten maar ik schuif het steeds voor me uit. Ik vind het echt niet makkelijk.

[mosquito1980]

Het is een heeeele moeilijke vraag

Het hoofd probleem met honden is dat ze gewoon niet lang genoeg leven

Nadat Alex was ingeslapen stuurde een van m'n hondenvrienden van Z.Afrika de volgende quote:
“I have sometimes thought of the final cause of dogs having such short lives and I am quite satisfied it is in compassion to the human race; for if we suffer so much in losing a dog after an acquaintance of ten or twelve years, what would it be if they were to live double that time?”

― Walter Scott