grappig dat dit topic weer naar boven komt nu ik het bij Kailen aardig onder controle heb gekregen. Ik quote Blondie's reactie omdat dit uiteindelijk het laatste stukje was wat nog ontbrak bij mijn tactiek. Ik vond het nl wel ok dat hij op sommige plekken nog de bosjes in verdween, als ik dacht dat het veilig was. Onder het mom van: ik gun mijn honden zoveel mogelijk vrijheid hun eigen hondending te doen. En zeker het rondje bij mijn huis, want hij weet toch wel de weg terug.blondie schreef:Zelf kan ik er niets zinnigs over zeggen. En je ziet ook hier de meningen verdeeld en niet alleen in dit topic. Ik lees vaker van mensen die het jagen of opjagen op zich ok vinden omdat hun honden of toch terug te fluiten zijn, of als ze wat pakken dan is het een ziek of zwak dier.
Ik had een herder die niet opjoeg of achter wild aan ging, en ik kreeg er een herder bij die dat wel deed en ik had daar heel veel moeite mee en ik wilde het niet hebben.
Zelf ben ik zwart wit gaan denken, want er was geen middenweg bij een hond waar het van jongs af aan al was toegestaan. Ik kon haar niet duidelijk maken dat het grappig was om eendjes te laten schrikken, en anderzijds dat ik het niet leuk vond als ze achter een kat of haas ree of hond aan ging en niet meer te bereiken was.
Later hoorde ik dat ze in haar jonge jaren ook wel koeten had gegrepen, dat wist ik niet en dat is bij mij ook nooit gebeurd, maar ze mocht ook niet even de eenden dus opjagen in het park. Terwijl anderen zeiden, jeetje joh, het is een hond hoor, laat haar toch even.
In mijn hoofd zat dat ze vervolgens weer niet terug te roepen zou zijn bij een kat, of een kleine angstige hond of bij ander wild. Ik wilde het gewoon niet meer hebben, en dat moest zij gaan begrijpen.
En ik vond dat dat niet kon als ik haar af en toe dus wel liet gaan onder het mom van, het kan geen kwaad. En merkte dat trouwens ook, en dat heb ik hier ook wel eens gedeeld. Want het gedrag zat écht ingebakken in haar. Dat ik dan op een haas stapte hielp niet mee, en dan baalde ik als een stekker, maar snapte ook wel dat die drang om niet te gaan dan echt te groot was
Wel was duidelijk dat na een behoorlijke tijd consequent zijn, zij dus wel degelijk minder de drang had om te gaan. Toen kon ik ook los in de schemer door duin. En zag ik dat zij de konijnen spotte, maar bleef ze bereikbaar en terug te roepen in plaats van te gaan. En dan moet je niet kat op spek binden, maar zorgen dat ze beloond wordt voor het niet achterna jagen, dat deed ik ook wel, maar daarna ook wel even het lijntje eraan want de gang om te gaan bleef groot. En dan maar verder afleiden en doorlopen op een leuke manier.
Maar hé iedereen heeft zo zijn eigen grenzen van het toelaatbare. Ik wil geen hond die zomaar er vandoor gaat achter wat dan ook aan, dus heb ik er bewust voor gekozen om de hond die dat wel deed daar zoveel mogelijk niet de gelegenheid toe te geven. Maar wel dus zo geoefend en getraind dat het wel mogelijk was om redelijk veel en vaak los te lopen. En niet alleen in de buurt, ook op vakantie in gebieden met weilanden en akkers waar het uiteraard ook opletten bleef, maar omdat ze zoveel bereikbaarder was had ik dat vertrouwen ook dat ze gewoon los kon.
Maar vanuit mijn beleving had dat te maken met het feit dat ik haar toch wel ruim een jaar duidelijk heb gemaakt dat het jagen negatief was, en omkeren en winst halen bij mij positief.
Maar op een dag was ie weer drie kwartier spoorloos verdwenen nadat ie in de verte het geblaf van een ree had gehoord
. Terwijl het op dat moment al echt heel goed ging en hij meestal wel kwam als ik riep (en ik daar dus iets te veel op had vertrouwd). Ik was het zo zat dat ik ter plekke besloot dat hij gewoon NOOIT meer de bosjes in mocht 
. Ja, voor mij een hele grote stap maar er zat niets anders op. Zolang hij op het pad bleef, kon ik hem zien en ingrijpen wanneer nodig. Ik maakte voor mezelf een lijstje met keiharde criteria en eigenlijk pikte hij het heel snel op. Nu doet hij nog maar zelden een poging om het pad echt te verlaten (berm sta ik wel toe) en hij lijkt er baat bij te hebben deze stricte kaders te krijgen al haat ik het om ze op te leggen...Het vreemde is ook dat ik niets heb om het leuk te laten zijn om naar mij toe te komen. Speeltjes, voer, opdrachtjes of wat dan ook boeien hem niets. Hij luistert ook het best als ik hem recht voor zijn raap commandeer, keihard eis, ipv te vragen. Bij Lizzy werkt dat juist volstrekt averechts, die blokkeert dan. Ik neem aan dat het de herder in hem is die hem laat gehoorzamen om het gehoorzamen en daar genoegen mee neemt
Een neus met iets te veel interesse het bos in levert hem een strenge 'UH' op, en dan zeg ik (wellicht meer voor mezelf dan voor hem) goed zo als hij luistert.
Loopt ie het bos een beetje in: HIER!!! in mijn ogen zwaar overdreven want er is nog niet veel aan de hand, maar als ik poeslief 'Keetje kom je' zeg, dan is hij stokdoof.
Aanlijnen doe ik zo min mogelijk omdat ik vind dat hij aangelijnd niets leert. Natuurlijk gaat hij aan de lijn als er reeel gevaar dreigt bv als ik huizen met mogelijk schapen/kippen/katten passeer, of als ik zelf een ree spot (ben inmiddels zelf een uitstekend zichtjager geworden
). Heel blij ben ik te merken dat hij ondanks deze inperking gewoon happy is. Hij rent weliswaar heel wat minder dan voorheen, maar hij vermaakt zich nog steeds prima.Al met al veel geleerd van deze hond en het bewijst maar weer eens dat er niet één methode is die voor alle honden werkt. Laat onverlet dat ik er wel van overtuigd ben dat de basis van alles een goede band en vertrouwen tussen jou en je hond is. Dus mijn volstrekt clichétip aan Billy is daar toch vooral aan te werken.
)
. Ik neem nu maar standaard een lange lijn mee voor moeilijke losloopgebieden, dat werkt (bijna) 100% en geeft een stuk meer rust.
De fluit vindt ze hartstikke leuk en dan komt ze er direct in volle vaart aan sjezen, dat automatisme zit er inmiddels goed in.
Ik zag de bui al hangen dat we daar helemaal voor niets gekomen waren, maar niets was minder waar. Amy heeft supergoed haar best gedaan en terwijl we bezig waren, nog geen seconde naar die kippen gekeken. Tussen de oefeningen door wel natuurlijk, maar zodra we begonnen, bestonden die kippen niet meer. Dat vond ik echt superknap van haar en was toch ook wel weer hoopgevend. 
maar het klinkt wel als hard werken wil je haar een beetje in het gareel houden, respect voor je inzet!
