Drie jaar geleden deed Miranda hier een oproep, ze zocht met spoed plek voor de hond van haar zus: een oude lummel van een Duitse Herder. Ze had je enerzijds graag zelf in huis genomen, anderzijds wist ze al dat jij van Skadi werkelijk níets zelf mocht beslissen (in je eigen huis mocht je van haar al niet bepalen waar je stond/liep), daarnaast had Miranda net zelf Cayuga in huis en kwam de zorg voor de honden al voor een groot deel op Jeroen terecht en wilde ze de zorg voor jou daar eigenlijk niet aan toevoegen.
Tsja, ik zat al even te spelen met de gedachte voor een tweede hond (alhoewel de baas dat nog niet zo zag zitten) en ondanks dat je niet direct mijn type hond was wilde ik jou en Miranda wel graag helpen, kon jij nog een fijn jaartje hebben hier en zo konden wij kijken hoe we het vonden met twee honden. Dus met Miranda gepb't en gebeld en volgens Miranda was je een ontzettende lieverd en had je voorheen met een andere hond en katten geleefd (wat ik wel belangrijk vond). Ik had vertrouwen in het oordeel van Miran en na overleg met man hebben we besloten dat je hier zou komen.
Miranda had eerder geprobeerd om je daar weg te krijgen, maar jouw bazen wilden jou toen helaas toch niet afstaan en nu zus jou niet mee kon nemen greep Miran gelijk de kans om een plek voor jou te zoeken. En die plek werd dus hier. Miranda wilde jou graag zelf hierheen brengen en kon zo ook de kennismaking met Lais eventueel wat begeleiden. Ze had jou al een tijd niet gezien en toen ze je, samen met Jeroen, ging ophalen schrok ze van je conditie: je kon je letterlijk heel slecht staande houden.
Zo kwam je hier dan ook aan, vanuit de bus hoorde ik je al gigantisch joelen (wat was je van het padje af jongen) en bij het lopen/draaien viel je achterhand steeds weg. Dus Miran en ik keken elkaar al aan en zeiden: ''Die gaat het hooguit nog een paar maanden volhouden''.
Och wat was je toch nerveus, gespannen en angstig jongen. Ik heb daar best moeite mee gehad (niet de angst) want ik kan slecht tegen nerveuze energie en vooral al je gefluit, gepiep en gejoel kostten mij bakken energie. Toch heb ik altijd met liefde voor je gezorgd en was je me echt lief en ik wist ook wel dat een groot deel van jouw nervositeit niet enkel van je genen kwam maar van een verleden vol onzekerheid en mishandeling. Bah, wat kon je schrikken van aanraking en nerveus worden van onze nabijheid en wat was je verschrikkelijk angstig als je in huis gepoept had (ik had het zelf dan nog niet eens gezien maar zag aan jouw 'geslagen hond'-houding en dichtgeknepen ogen dat er iets was). Door de flinke spondylose had je niet veel controle meer over je sluitspier dus 's ochtends lag er nog weleens wat in huis, in het eerste half jaar heb ik je op die momenten voor je eigen welzijn naar buiten gezet want tijdens het opruimen was je zo verschrikkelijk angstig
. Godzijdank kreeg je langzaam een beetje het vertrouwen dat je niet gestraft zou worden voor het poepen (en natuurlijk vond ik het niet fijn als je in huis gepoept had, vooral omdat je altijd lopend poepte en ik zo dus de hele kamer doorkon met opruimen/schoonmaken, maar hé daar kon jij níets aan doen dus natuurlijk kreeg je daar geen straf voor), door een beetje tegen je te kletsen en aan te geven dat het okee was bleef je uiteindelijk redelijk rustig liggen tot ik het opgeruimd had (alhoewel ik aan je koppie altijd kon zien dat het weer eens zover was, tot je allerlaatste dag toe want toen mocht ik nog even aan de poets hè vent.Gelukkig werd je steeds minder nerveus en joelerig, doordat je meer rust in je kop kreeg, meer vertrouwen en door opvoeding/rituelen, alhoewel dat met de baas altijd nog wat moeilijk bleef (de baas kreeg jou niet zo goed rustig hè man, maar wat waren jullie gek op elkaar). De laatste driekwart jaar was je flink doof geworden en dat had een fijne bijkomstigheid: je kreeg minder mee en was daardoor zelf veel rustiger. Je bleef vaker lekker rustig liggen en hoefde niet zo nerveus te drentelen als de baas even naar boven ging bijvoorbeeld (want dat had je niet door). Je werd ook wel echt oud, je kon als een oude man heel diep slapen, zo diep dat we dan even keken of je echt nog wel ademde. Gelukkig kwam daar telkens dan toch weer die ademteug!
Maar nu zijn we dus al bijna drie jaar verder sinds de dag dat Miran je kwam brengen terwijl jij het nog maar een paar maanden zou doen jongen! Taaie rakker als jij was ging dat dus mooi niet door hè vent: jij knapte in het eerste half jaar steeds meer op
. Je achterhand werd sterker, je coördinatie in je achterhand werd beter, je vacht knapte gigantisch op (alhoewel het een jaar zou duren eer de huiskamer niet meer élke dag bezaaid lag met jouw zwarte haren), je kiezen werden weer zichtbaar vanonder al die tandplak en -steen, je werd iets rustiger en kon steeds meer genieten. ''Niet stuk te krijgen'', hebben wij de afgelopen drie jaar vaak gezegd, ouwe taaie.Laissah vond het in eerste instantie maar niets, zo'n indringer, maar gelukkig ging het al snel prima tussen jullie twee
Onze vent
Hier kwam je net het bos uit zetten, terug naar huis... nadat ik je kwijt was omdat je stiekum weggelopen was
Klooien met Lais (of eigenlijk: Lais klooit met jou)
En wat hebben we genoten van en met je. Je had het altijd zo naar je zin met je piepballetje en als de baas of ik thuiskwam pakte je altijd wat in je bek (piepballetje/kluifje/speeltje)... wat vonden we dat prachtig
. Ik had er al eens over gelezen van Renée, dat Rietje dat deed en dat vond ik destijds zo'n mooi beeld! En toen krijgen wij zomaar het cadeautje dat jij dat deed . Het was niet om mee te spelen, niet om aan te trekken, niet om aan te pakken, maar gewoon alleen maar om te laten zien. ''Wat een mooie!'' zeiden we dan altijd, ''wat een mooie, vent''.Als extra cadeautje is Lais het na een paar maanden van je gaan kopiëren en sindsdien komt ook zij altijd wat laten zien. De traditie gaat dus door, maar ik zal nooit vergeten dat ze het van jou geleerd heeft jongen.
Met je favoriete piepbal, wat genoot je daarvan
(tot Lais het piepje er weer uitgesloopt had , maar dan kreeg jij gewoon weer een nieuwe!)
Je wilde zo graag zwemmen maar durfde en kon het niet dus ik heb een zwemvest gekocht en samen met de baas hebben we je leren zwemmen. Wat genoot je daarvan vent!
Achter een dummy aan fanatiek het water in!
Yeah, echt zwemmen hè jongen
!
Trotse, knappe en tevreden vent met je piepstok
Eerste wandeling/kennismaking met Tisbee, wat deed je dat toch goed jongen.
Lekker sjouwen met een stok. Die achterpootjes deden het niet zo goed, maar wat was je van voren sterk!
Lekker bij de baas in de keuken, in de weg liggen als altijd
Met z'n drieën op een georganiseerde wandeling, wat genoten we daarvan vent.
Samen met Willem kijken hoe de baas thuiskomt
Lekker luieren buiten in het zonnetje op een heerlijk zacht bed.
Wat had je toch een prachtige kop en een mooie uitdrukking
.
Terwijl Lais het druk heeft met wild in de neus kom jij weer even je piepkip laten zien aan ons
Heerlijk slapen op de bank tussen Lais en de baas in, terwijl je er even goed voor gaat liggen zodat baas er extra goed bijkan om je te kriebelen
.
Wat was het leuk om (zachtjes) met je te fietsen jongen, wat kon jij daar toch van genieten
Afgelopen december waren hier twee meisjes van Marjoleine en Mirjam: Willemijn en Chaconne. Jij hebt je toen zo uitgesloofd dat je nog nauwelijks kon opstaan. Ik dacht dat het spierzwakte was door je spondylose en nadat het ergste gezakt was leek je toch maar slecht op te knappen. Ik bereidde je baas erop voor dat dit weleens het einde kon zijn en dat ik niet wist of jij de Kerst nog ging halen. Ik had je al eens eerder op medicatie gehad en dat maakte destijds geen verschil voor je achterhand, maar ik wilde toch kijken of het nu wel iets uit zou maken. Wat waren we blij en opgelucht toen de medicatie nu wel aansloeg en je ontzettend opknapte en weer lekker mee kon draaien! Lange wandelingen zaten er niet meer in, maar kleine rondjes gingen nog goed (wat hobbelde je lekker blij en vrij door het bos) en thuis draaide je ook nog heerlijk mee. We moesten je wel goed in de smiezen houden als je het achter het jonge gespuis aansjeesde want jij ging anders veel te lang door maar verder genoot je nog zo heerlijk (en wij met jou)
.Iedere dag weer lekker eten speuren in de tuin, deze keer in de sneeuw.
Je lag meestal samen met Willem, maar ook met z'n drieën was geen probleem.
Even in de gaten houden wat de baas gaat doen en of je daar achteraan moet
Afgelopen zaterdag hadden wij, zoals bijna elk weekend, weer onze speciale dag met zijn tweetjes: de baas ging dan de hele dag aan de wandel met het jonge gespuis en wij hadden dan het rijk alleen. Wat was je op die dagen altijd zo heerlijk ontspannen vent
. We hobbelden dan de hele dag lekker samen in en rond huis, heerlijk de hele dag één op één aandacht en geen onruststokers (gespuis en baas ) die de boel op stelten zetten en die in de gaten gehouden moesten worden of tot de orde geroepen moesten worden (Ordnung muss sein 
!!!!!). We genoten samen zo van die dagen hè jongen, lekker balletje gooien, beetje rondlopen in de tuin en in de wei (lekker paardenpoep eten, jummie), even zwemmen in de waterpoel, daarna een uitgebreide afdroogsessie en dan lekker samen bankhangen .Afgelopen zaterdag was het echter behoorlijk warm dus konden we overdag niet echt veel doen, jij leek ook best moe en zelf was ik ook nog moe en emotioneel van de uitgeleide van Miranda de dag ervoor. Toch hebben we samen genoten: deze keer heb ik jou steeds gevolgd in plaats van jij mij. Als jij naar buiten ging liep ik lekker met je mee en bleven we buiten tot jij weer naar binnen wilde. Dan ging ik weer met je mee en gingen we binnen weer lekker bankhangen. Omdat we verder niet veel bijzonders deden heb ik je lekker extra verwend met geregeld een lekker kluifje/snoepje. Dat nam je altijd zo ontzettend tevreden aan met van die tevreden oogjes, het was zo leuk om je wat lekkers te geven mooie man
.En toen was daar gisteren... (Tweede Pinksterdag)
Gisteren stonden er schapenkoppen op het menu. Normaal krijgen jullie 's avonds vlees/barf maar omdat dit zoveel knagen zou worden heb ik ze 's ochtends al gegeven zodat jullie er lekker een tijd op konden knagen en er 's avonds eventueel ook nog een tijdje mee bezig konden. Drie schapenkoppen in de vuilniszak en jij mocht er zelft eentje uitpakken en dat deed je maar wat graag! Gretig dook je in de zak en pakte je een oor beet en nam je trots je kop mee om erop te kluiven. Lais de überknager en hebbert kreeg aan de andere kant van het hekje een kop en Willem kreeg de zijne bij jou in de tuin.
Wat heb je heerlijk liggen kluiven jongen, ik heb - nietsvermoedend dat het de laatste zouden zijn - nog foto's en filmpjes van je gemaakt. Wat lag je lekker te genieten en wat ben ik ontzettend blij dat ik die foto's en filmpjes nog van je heb! Niets wees erop dat je er 's avonds niet meer zou zijn, dat er iets niet goed was. Je hebt genoten tot het laatst.
Nadat je uitgekloven was werd je wat onrustig en je leek wat buikpijn te hebben. Had je last van het eten? Was het toch te koud geweest en had je daar buikpijn van? Je drentelde of bleef een beetje verloren staan. Ik heb je nog even de bank opgeholpen (dat kon je normaal nog zelf, maar nu deed je buik teveel pijn) en daar heb je nog lekker naast de baas gelegen. Later ben je wat gaan drentelen en uiteindelijk ben je in de keuken gaan liggen. Blij dat je even rust gevonden had hebben we je even met rust gelaten, hopende dat je buikpijn af zou zakken.
Ondertussen weifelend over wat we moesten doen... moesten we met je naar de dierenarts? Maar je had zo'n pijn als we je probeerden op te tillen en dat zou wel moeten om je in de auto te krijgen. En dan de onrust in de auto. En dan, als er echt iets aan de hand was, daar in een kille praktijk een spuitje... brrr, dat was wat we zó niet voor jou wilden. Hopen en duimen dat je last had van het koude eten en je zometeen aan de gigantische spuitpoep zat en het dan over was.
Maar het ging niet over, je buikpijn zakte niet en je ging nu zwaar ademen: het ging niet goed. Echt niet goed. Ik bekeek je slijmvliezen en die waren nu bleek. Oei, dat was écht foute boel. Bah, dit was zo niet hoe we het voor ogen hadden
. Met lood in de schoenen heb ik de dierenarts gebeld en tot mijn verbazing vroeg hij of we naar de praktijk wilden of dat we wilden dat hij hierheen zou komen. Hierheen? Het was Tweede Pinksterdag dus ik was ervan uit gegaan dat de DA dan niet hierheen kon komen omdat hij niet te ver bij de praktijk vandaan kon. Wauw, dat zou fijn zijn! Dan hoeven we hem niet te verslepen (oh wat was dat een ontzettend pijnlijk gebeuren geworden voor onze lieve vent!). Maar ja, dan minder mogelijkheden qua diagnostiek natuurlijk. Ik vond het heel moeilijk om de keuze te maken op dat moment: mijn vermoeden was dat hij aan het leegbloeden was in zijn buik (geknapte milt- of levertumor?) of mogelijk een darmperforatie door het bot (och wat was ik daar bang voor en wat voelde ik me schuldig, maar eigenlijk klopte dat niet met het klinisch beeld), eventueel een gekantelde maag (maar daar vond ik zijn buik niet gezwollen genoeg voor). Een operatie zouden we niet meer gaan doen, dat vonden we niet eerlijk naar Mister, maar KUT: dit was niet hoe we het einde voor ogen hadden. Het zat er wel aan te komen, maar we wilden hem dan lekker één of twee dagen compleet verwennen en hem alles geven wat normaal niet (of niet veel) mocht: chocola, slagroom, ijs, wat dan ook. We wilden hem ook helemaal niet kwijt 
. Toch de knoop doorgehakt en de dierenarts hierheen laten komen, hij zou nog eerst langs de praktijk rijden voor zware pijnstillers en dan over een uur hier zijn... Wat duurde dat uur lang
. Mister werd het laatste half uur echt slechter, benauwder. We zijn de hele tijd bij hem gebleven, hebben tegen hem gekletst, gezegd dat hij het goed deed en dat de dokter zo zou komen, hem geaaid... Gelukkig was hij rustig, hij leek het ook wel fijn te vinden dat we bij hem waren.En toen was daar eindelijk de dierenarts. Inmiddels was Mister zijn pols een stuk zwakker geworden, waar ik hem een uur daarvoor nog krachtig gevoeld had: hij ging snel achteruit nu. De DA prikte Misters buik aan en daar was de bevestiging van het einde: bloed in je buikholte. Het enige wat we nog voor je konden doen was je van je benauwdheid verlossen, je laten gaan. Pfff, natuurlijk was dat geen moeilijke beslissing, natuurlijk gingen we je niet verder laten lijden maar man, wat vonden we het toch moeilijk
. We hebben je nog een paar laatste knuffels gegeven, je gekust op je mooie hoofd en toen gezegd dat het goed was zo.Gelukkig ging het inslapen heel rustig, je ademhaling werd vlakker en je was snel weg. Daar ging je dan, daar was je dan ineens weg
. Och wat zullen we je missen, wat missen we je nu al.We hebben nog even bij je gezeten en zijn daarna naar buiten gegaan om een mooi plekje voor je te zoeken en dat hebben we gevonden jongen. Een mooi plekje onder een appelboom (je was altijd zo groots als je een appel kreeg
), geflankeerd door de haag en met uitzicht over de weide. Gisteren zijn we begonnen met graven maar wat is de grond hard (droog) en wat ben je toch groot! Ik zei het altijd al, dat je zo'n lang eind bent, er kwam maar geen eind aan jou als je langs me liep. De baas zag dat nooit zo maar nu wel 
.Nu ik dit schrijf (dinsdagmiddag) lig je nog in de keuken, je ligt er bij alsof je gewoon ligt te slapen. Maar dat is niet zo hè jongen, jij bent er al niet meer, wij zien alleen nog jouw vorm en moeten daar nog afscheid van nemen. Gisteren zijn we begonnen met graven en vanavond zullen we het afmaken, vanavond kom je op een mooi plekje te liggen.
Dag mooie lieve jongen, wat hebben we van je gehouden, wat zullen we je missen. Ik weet niet of er een hiernamaals is voor je, zoja dan hoop ik dat Miranda je opgewacht heeft en je wegwijs maakt in het mooie Zomerland. Dat je weer lekker als een jonge god achter balletjes aanrent, heerlijk zwemt en weer een vriendinnetje vindt.
Dag mooie jongen, dag Zwarte. Het is goed zo, maar toch oh zo kut.
En wat bizar, maar ergens toch mooi, dat hij met Miranda mee gaat..ik hoop dat dat idee jullie troost kan geven 
