Ha Diana
Kobe heb ik herplaatst
Ik realiseer me dat de reden hier waarschijnlijk op verontwaardiging zal stuiten, maar ik sta zelf heel erg achter deze beslissing en hij heeft het nu beter dan bij mij.
Ik ben vorig jaar gaan samenwonen en was in verwachting, mijn derde kind is afgelopen september geboren. Het was een zware zwangerschap, wat ervoor zorgde dat ik Kobe's dagelijkse wandeling niet meer kon maken, op een gegeven moment kon ik helemaal niet meer lopen.
Mijn partner heeft natuurlijk wat wandelingen overgenomen en ik heb hier en daar een HUS ingeschakeld, maar de hele situatie deed me wel inzien dat ik gewoon nauwelijks back up had. Ook als ik die 9 maanden zou kunnen overbruggen, vroeg ik me af of het daarna beter zou worden voor hem. Het is een schat van een hond en binnen Stabij-kaders zelfs behoorlijk gehoorzaam, maar het is geen hond voor een gezapig wandelingetje naast de kinderwagen. Natuurlijk kun je erop uit met hond en baby, maar ik zag het nogal somber in. Ik heb expres met een hond gewacht tot de andere kinderen wat ouder waren en nooit gedacht dat ik nog iemand zou vinden met wie ik nog een kind wilde. Ik wist zeker dat ik hem uiteindelijk tekort zou doen (de hond, niet de baby).
Daar komen nog wat minder belangrijke redenen bij, die alles bij elkaar ook zeker mee hebben gewogen: mijn partner is absoluut geen hondenmens. Alhoewel hij nooit van mij zou verlangen om een dier weg te doen, denk ik zelf dat dat niet werkt. Niet alleen voor de man, maar ook voor de hond. Hij heeft geen benul van hondentaal en -opvoeding, terwijl Kobe juist een vrij strakke hand nodig heeft. Ondanks mijn begeleiding werd hun samenzijn steevast een doldrieste, hysterische bedoening. Verder zijn we dus verhuisd naar Arnhem en het is hier in de omgeving goed toeven voor honden, maar net waar ik woon, moet je eigenlijk altijd de auto pakken om naar een mooi wandelgebied te gaan. Korte rondjes door de wijk zijn een ware uitdaging, daar er op iedere hoek van de straat wel een hond ligt of loopt die wel een mals stabijtje lust.
Al met al leek het me voor iedereen beter om uit te kijken naar een ander adres voor hem en dat heb ik gevonden. Wat me daarbij wel hielp, was dat Kobe niet echt aan ons gehecht was, hij vond alles en iedereen leuk. Ik had het gevoel dat hij overal wel kon aarden. Er kwam een gezin (ik wilde graag een druk huishouden voor hem, hij is dol op kinderen) kijken die eigenlijk aan al mijn eisen voldeden en meer. Hij woont nu lekker landelijk met veel leven in de brouwerij en heeft er sinds kort een maatje bij: zijn eigen zoon!
Ik mis hem soms wel, maar ben toch heel blij dat het zo gegaan is. Gezien het verdere verloop van de zwangerschap en de herstelperiode na de bevalling, had het ook echt niet gekund.
Dus ja, ik ben zo iemand die haar hond op marktplaats zet omdat ze een baby krijgt
Maar wel met een goede afloop dus.
Ik ben al vrij lang lid, maar heb niet altijd veel meegeschreven. Wel lees ik vaak mee en wil dan wel eens een reactie plaatsen, maar vind dat dan toch weer te out of the blue, dat ik er weer vanaf zie. 
