Maar een uurtje daarna kreeg Lou opeens zwelling en bloeduitstorting achter haar ogen. Ze puilden uit en waren vuurrood.
's Morgens had ze nog gewoon meegewandeld en in de auto springen was geen probleem. Naar de dierenarts dus. Maar die stond voor een raadsel want de signalen waren tegenstrijdig. Was het een reactie op de pijnstilling? Dat komt heel soms voor en je zult net zien...
We gingen het aanzien want de symptomen waren vaag en tegenstrijdig en wat je zou kunnen doen was volstrekt onduidelijk.
De volgende ochtend at ze normaal maar lopen ging slecht. En 's middags kreeg ze een klein toevalletje. En een paar uur later nog een. Weer overleg.
Maar ze had geen koorts, haar eetlust was normaal, haar tandvlees normaal. Alles was eigenlijk normaal behalve dat ze wankel was en duizelig leek.
Toch afwachten want wat kun je doen? Mirjam besloot bij haar te slapen. 's Avonds wilde ze niet eten en ze leek gedesoriënteerd. Het leek toch erg zorgelijk.
In de loop van de avond en nacht leek ze steeds verder weg te raken. Contact werd moeilijker tot onmogelijk.
Vanmorgen dus weer overleg en de dierenarts testte de zintuigen. Lou bleek inderdaad geen enkel zicht meer te hebben en waarschijnlijk ook geen reuk meer.
Lopen kon ze niet meer, ontspannen kon ze niet meer.
Daarom maakten we de enige keus die in Loulou's belang was: we hebben haar laten gaan. Ze is negen maanden en twee weken geworden.
Ze was Mirs hondje, veelbelovend werkertje, dat alles 200% deed. Op dinsdag zou ze haar eerst jachttraining gaan doen. Helaas mocht het niet zo zijn.
Rust zacht, lieve Loutje, kleine spring-in-'t-veld, stuiterbal. Je zult enorm gemist worden.
PS: Er zal autopsie worden gedaan en hopelijk krijgen we dan duidelijkheid over wat dit drama veroorzaakt heeft.
Veel te jong. Heel veel sterkte!
