En al de kinderen om mn auto staan te wachten en kiwikiwi kiwi-gillend tot ik uit durf te stappen, moet ik uitkijken als ik mijn deur open doe, omdat ik dan zomaar een kind op skates per ongeluk achteruit kan meppen.
Ja, ik heb best vaak gezegd dat ze best een klein beetje afstand mogen nemen. Dat het gevaarlijk is als ze zich bovenop een hond storten die de auto uit probeert te komen. Dat ik ook graag een beetje lucht wil. Blijkbaar heb ik weinig overwicht op kinderen. En hun enthousiasme vind ik ergens aandoenlijk.
Kiwi vind die aandacht heerlijk, maar ze is nogal impulsief en heel druk in dr bewegingen. Dat ze niet mag opspringen is ook niet te handhaven, want ze wordt zelf ook bestormd. Vandaag werd ze omarmd en klapte ze met haar knarretje achterover en daarbij had een kind een tand door dr lip. Ik weet uit ervaring hoe hard zo'n kopke dan aankomt (hard).
Je zou denken - mooi dan leren ze het wel af. Maar een uur na het incidentje werd er aangebeld met de vraag of Kiwi buiten mocht spelen, en of ze misschien ook last van dr kop had (nee en nee)
Herkenbaar? Hoe gaan jullie met dit soort kinderlijke hysterie om?
Ik heb het er zelf ook wel een beetje naar gemaakt natuurlijk, vanwege acties zoals op onderstaande foto. Maar als ik lekker in mn eigen gedachten rondloop of geen zin heb in gedoe, dan heb ik er echt geen trek in




