kruisingen met vleugje SPA - hoe ga je er mee om?

[mijke]

Dit is iets waar ik me al tijden het hoofd over breek. Er zijn hier op het forum een aantal mensen met hele leuke honden die mixjes zijn uit allerhande verschillende rassen, waarbij een van die rassen een SPA is. Als ik me niet vergis onder andere Amoz van DeDiana, misschien Lilly van Alfillio, en uiteraard mijn eigen Oortje. In haar geval zit er tussen de 12,5% en 25% stafford in de mix. Wat ik me dus afvraag: in hoeverre moet je bij dat soort mixhonden nog rekening houden met mogelijke klapkaakgenetische hondagressie?

Bij Oor ben ik er zelf eigenlijk niet bang voor. Ik heb allerhande redenen om aan te nemen dat het er niet in zit. Een van die redenen is omdat ik denk dat je bij mixhondjes alle extreme raseigenschappen wat afzwakt, dat er een milder karakter uit komt, meer gemiddeld zeg maar. Haar moeder (de kant waar de stafford in zit) leeft in een enorme roedel en is bijzonder sociaal, heeft nog nooit gemat. Oor is zelf heel erg confrontatievermijdend, ik zie haar altijd 1001 waarschuwingssignalen geven, ze is daar ook heel duidelijk in. En ik heb haar nog nooit andere honden (of kinderen of dieren) zien fixeren. Ze kan best een lompe bitch zijn en heeft heus wel eens een schermutseling gehad maar die duren nooit langer dan zo'n 15 seconden en het is vooral veel lawaai en 0 gaatjes. De keren dat ik klapkaken heb zien vechten of dat er een vechthond bovenop Oor klapte zag ik heel duidelijk ook een verschil in vechtstijl. Zo'n klapkaak is heel stil, eng kalm bijna, zoekt doelgericht de nek. Dat heb ik Oor nog nooit zien doen. In feite is Oor in een gevecht met een SPA behoorlijk kansloos.

Maar toch, vrijwel alle baasjes van honden die iemand serieus verwonden zullen ook hun redenen hebben om niet te denken dat hun hond dat ooit zou doen. Zo'n baasje wil ik niet zijn. Ik let dus behoorlijk goed op, vermijd bepaalde situaties en bepaalde type honden en heb Oor altijd goed in de smiezen, goed opgevoed, en op de meeste plekken kort aangelijnd. Maar dat zou natuurlijk in principe ieder baasje moeten doen. Als je echt een volbloed SPA hebt zijn die maatregelen niet afdoende. Vandaar de vraag: in hoeverre is dat iets om extra rekening mee te houden. Hoe gaan andere SPAmixhondenbaasjes daar mee om? Neem je extra maatregelen en zo ja welke? Zijn er signalen waar je op moet letten en zo ja welke? Hoe reëel is de kans op hondagressie bij zo'n kruising? Of is er misschien iemand die daar nog iets zinnigs over kan zeggen vanuit genetica? En zou het nog uitmaken welke andere rassen er in zo'n allesennogwatkruising zitten? Barst los!

[mijke]

Ja ik heb het voor de duidelijkheid dus niet over een kruising die bestaat uit 2 verschillende rassen. Maar echt over allegaartjes. In Oor zitten bijvoorbeeld 6 verschillende rassen. In hoeverre valt er over zo'n mix nog iets zinnigs te zeggen?

[mijke]

Hahaha ja ok Maar hoe vaak moet dat staffordbloed verdund worden voor je met voldoende zekerheid kunt zeggen dat jouw hond geen hogere kans op hondagressie (of uberhaupt klapkaaktypisch doorslaan) heeft dan de eerstvolgende random andere hond?

[DeDiana]

Amoz heeft geen enkel vleugje SPA hoor Volgens de DNA-test is hij een kruising husky, Duitse herder, podenco met nog een beetje collie en Rottweiler.
Bij een hond met 50% stafford o.i.d. zou ik er denk ik wel rekening mee houden dat bepaalde karaktertrekken er sterk in zouden kunnen zitten, maar als het om een allegaartje gaat zoals Oor, zou ik gewoon net als bij elke andere hond naar de hond zelf kijken en niet bij voorbaat rekening houden met rasspecifiek gedrag.

[Paisley]

Ik ga eigenlijk met iedere hond precies het zelfde om. Als in: Ik kijk welke signalen de hond uitzendt en vertrouw op mn inschattingsvermogen. En na een jaar gewandeld te hebben in een SPA-tokken-wijk, heb ik de indruk gekregen dat ik risicohonden best kan inschatten. En mijn eigen honden kunnen dat ook. Die lopen om voor honden die te hoog in hun driften zitten, ook al is er (nog) geen kwaad in de zin. De fanatisme die sommige SPA's hebben en die kan omslaan in agressie moeten ze niets van hebben.

Waar ik nu woon, zijn weinig SPA's maar wel 2 Engelse staffords. Een is niet te vertrouwen met andere reuen maar loopt met een baas die dat heel goed weet. De ander is net een puppy. Echt een doetje, goedzak, schattig, droopie, poepewoppie. Ik steek mn hand voor in t vuur dat die niet over de schreef gaat, en al helemáál niet naar honden die minste aanleiding ervoor geven. De eigenaar vind dat dat komt door de puppycursus ( ) maar t zit erin, zacht vrolijk en goedgemutst.
Nou, mag t wel een stafford wezen, maar als die in spelbuiging voor t hek staat te piepen, kwispelend met zn hele lijf, dan kan ik er niet echt voor omlopen Het zou een hond kunnen zijn die ik zo in huis zou nemen, ook al heb ik niets met vechthonden.

[Inge]

Ik denk dat je per hond moet kijken. In veel xMH en xHH zit ergens een vleugje stafford. Maar het is vaak maar een vleugje... iets om rekening mee te houden als daar aanleiding voor is en anders niet denk ik

[Hanneke2]

In Lilo zit een vleugje pit of staff, denk ik, want ik zie het ergens in dat gezichtje zeg maar. Lilo is verder helemaal geen held en met de meeste honden heel verstandig en sociaal, maar in een echte noodsituatie met een hond zou ze wel fanatiek door blijven happen. En richting mensen is ze stiklief, maar met een kort lontje; stoeien in haar bijzijn is niet verstandig want ze knauwt zonder aarzelen in degene die mij 'belaagt', zoonlief houdt daar soms een blauwe plek aan over, en ik denk dat een inbreker of 'aanvaller' op straat er een flinke dobber aan zou hebben, ik zou er niet van staan te kijken als ze dan iemand naar zijn strot zou vliegen.

Maar qua bekkie en formaat kan ze maar heel weinig schade aanrichten, en ze is in wezen ook best conflictvermijdend want er zit ook heel erg veel podenco in, dus ik maak me er geen zorgen over.

[mercedes2803]

Mijn Dapper was een border terrier/stafford. Verreweg de fijnste hond die ik heb gehad. Ik heb ze allemaal ontzettend lief maar Dapper was echt mijn oogappel. Hij was niet de slimste maar wel de grappigste en er was heel erg weinig afstand tussen hem en mij. Hij was stoer van lijf en leden maar hij had me zo nodig. Er moest avondenlang geknuffeld worden want dat was zijn eerste behoefte. Zó ontzettend lief.
Ik was dol op hem en toen hij ging was ik er echt kapot van. Toen ik hoorde dat hij kanker (ook zo'n fijn trekje van die breedbekken) had heb ik zitten huilen als een kind. Bij de dierenarts ook geen droog oog in de zaal. Ik mis hem niet want ik denk niet eens meer aan hem. Als ik dat wel zou doen is het 10 jaar later meteen weer janken geblazen.

En als ik hem nu met Mira en Hein tegen zou komen zou ik het prikkeldraad trotseren en een novembersloot waden. Zo lief als hij was was het een eersteklas hufter met andere honden. Hij zat er bovenop als een verliefde TBS-er als hij de hond leuk vond en anders vloog hij hem naar de strot want dan was de andere hond dus niet leuk genoeg om te velen.
Hij was ongenaakbaar dominant. Een koning. En bij gebrek aan volledige onderdanigheid strafte hij genadeloos.

Mocht ik ooit niet meer hoeven wandelen dan wordt het onmiddellijk een pit bull. Zolang ik wel nog moet wandelen, nooit van mijn leven.
Dapper kon een jong yorkiereutje in een flits als aartsvijand bestempelen en er navenant op duiken.
Bij gods gratie heeft hij maar een paar keer een andere hond heel licht kunnen beschadigen maar hij had het in zich om te slopen. Maandenlang aan de riem lopen. Altijd ogen in je achterhoofd moeten hebben. Als er ergens in de verte honden blaften was hij meteen vertrokken, rennen naar de sensatie en meedoen.

Dus nee, ik heb ook geen geduld met semi-klappers. Of ze moeten klaarblijkelijk wel sociaal zijn. Ik zie een fijne hond van een kilometer aankomen. Daar is van meet af aan geen enkele twijfel over maar mijn kruisingstaff was dus niet zo'n hond. Hakken en grommen, dokter.

Alsof ik de biografie van Rimpel zit te lezen
Op een paar kleine details na, maar goed...
Precies dit dus.

[DesireeB]

Noeska was een herder X stafford. Dus 50/50.

Een paar honden kon ze mee overweg toen ze wat ouder werd. Maar ik heb haar vrijwel altijd aangelijnd gehad. Alleen los als er niemand in de buurt was.
1 x is dat mis gegaan, om de hoek kwam een weim aangelopen. Blijkbaar hadden ze de zelfde gedachten en ze klapten boven op elkaar. Dat is met een sisser afgelopen omdat we beide er snel bij waren en de honden van elkaar aftrokken, meer als een kras hebben ze er niet aan over gehouden maar ze ging in tegenstelling tot de weim wel direct over tot bijten in de nek.

Bij haar waren beide rassen duidelijk aanwezig, altijd goed oppassen dus.

Gek genoeg zijn er wel eens 2 staff reutjes op visite geweest(vader en zoon) welke wel prima te pruimen waren. Dat ging goed mits Noeska de dienst mocht uitmaken.

Nu ben ik bezig met de 2de bull, dit bevalt mijn veel meer dan een kruising stafford. Maylo kon wel patsen en was niet altijd even aardig maar had geen enorme persoonlijke ruimte nodig en ging er ook niet vandoor als hij andere honden zag. Hij durfde wel te vechten maar niet op de manier wat een staff zou doen. 1 x heeft hij uitgehaald naar een niets vermoedende border terrier en toen ben ik boven op hem gedoken. Dat was voor mijn genoeg om voorzichtig te doen. En 1 x heeft hij zijn vriendje gepakt. Een entlebucher sennenhond hij beet hem in zijn poot. Er was niks aan de hand, tot de entlebucher ineens een snauw uitdeelde en op dat moment gingen bij Maylo de stoppen door want hij liet heus niet zomaar over zich heen lopen. Gevolg was een paar dagen een dik pootje en een gekwetst zieltje. Tot dat moment konden ze prima met elkaar.

En Droef is gewoon Droef. Daar zit (tot nog toe) geen enkel centje kwaad in en is conflict vermijdend. De honden hier in de buurt die wel op matten uit zijn vermijd hij door er met een grote boog omheen te lopen en te doen als of die hond lucht voor hem is. Als honden wel lastig worden komt hij naar mijn toe zodat ik het op kan lossen. Zolang hij het op deze manier doet heb ik geen enkele reden om me druk te maken, zodra ik merk dat hij toch gaat patsen dan gaan we dan maatregelen treffen.

Dus, ik bekijk het per hond en per situatie. Ik let altijd op mijn honden en tot nog toe is het niet verder gekomen dan een kras.
En daarbij behandel ik Izzy op de zelfde manier die kan ook enorm fel zijn, inmiddels wordt dat een stuk minder omdat Droef zo makkelijk is en ik dus veel meer met haar bezig kan zijn(en ik vermoed dat haar castratie daar ook bij geholpen heeft). Waar ze voorheen tegen bijna elke hond eerst moet uitvallen kan ze nu met elke hond overweg op een paar bekende na, maar dat is geheel wederzijds.

[Shibby]

Shib heeft Stafford in zich en ik hou daar wel rekening mee mede omdat hij wel 'Stafford' dingen laat zien.
Hij heeft een flinke kracht in zijn kaken en vast is ook vast, totdat ik zeg dat hij los moet laten.
Hij zal nooit of te nimmer voor een andere hond op zijn rug gaan, gewoon echt nooit.
Een vechter is hij niet. Hij zal echt geen gevecht starten, maar wordt hij aangevallen dan vecht hij terug.
Hij mag dus geen contact maken met onbekende, grotere reuen. En hij weet dat ik dingen voor hem oplos en hij zich er niet mee hoeft én mag bemoeien. Ik zorg ervoor dat er geen andere honden in zijn buurt komen.
Als er toch een andere hond in de buurt komt, staat hij als een soort sul achter mij te wachten tot ik de betreffende hond heb weggejaagd.

Het zal afhankelijk zijn van de kruising, van het aandeel SPA en het individuele karakter hoe je er mee om moet gaan.

[Paisley]

Toch zijn mensen geneigd om vooral het goede en onschuldige in hun hond te zien en realiseren zich de betekenis achter die signalen pas later dan wanneer buitenstaanders allang door hebben waar t heen gaat.

Ooit heb ik pup Mayke zien rond tuimelen tussen onze loslopende kippen met de naïeve verklaring "ze wil alleen maar spelen"

Goed, dit heeft maanden later ons een jonge hen gekost. Inmiddels weet ik dat ze een notoire kippensloper is maar het moest 1x mis gaan voor ik me dit goed realiseerde.

[Alfilillo]

Wat? Mijn Lily een vleugje spa? . Nee zonder, gekheid, ik weet niet wat er los van podenco nog in zit. Hier op het forum zagen veel mensen er wat pit in en in mijn buurt is het me ook gezegd, maar ik heb geen test laten doen, dus geen idee.
Ze is nu 7 maanden, dus ze kan zich nog in een bepaalde richting ontwikkelen, maar bij haar maak ik me geen zorgen. Sowieso is ze niet groot, ruim 40 cm, een met de vorm van haar bek zal ze niet veel kwaad kunnen doen mócht ze een keer bijten. Maar tot nu toe is ze zo niet agressief. Ze is juist vrij onderdanig en wil vervolgens alleen maar spelen. En ze fixeert niet, haar hele lijfje spreekt boekdelen, of ze nu blij of opgewonden is, of als ze iets spannend vindt.
Degene die hier fixeert is Alfil, en daar kan onmogelijk spa in zitten. Hij fixeert soms op Lily en valt dan uit, gelukkig altijd zonder bijten. Op straat aan de lijn fixeerde hij ook, maar daar kan ik hem nu snel uithalen. Fixeren vind ik trouwens ook heel duidelijke communicatie.
Lily is overigens wel heel fanatiek in haar spel. Hangt heel graag in de nek. Ik zal eens kijken of ik hier een filmpje kan plaatsen van toen ze hier een dag was, pup van 9 weken
Verder ben ik het helemaal eens met Shibby en anderen.

[Sabi85]

Wilma heeft volgens haar DNA-test een vleugje Amerikaanse Stafford, maar ik houd daar geen rekening mee. Het is ook maar een heel klein vleugje; de Amerikaanse Stafford staat bij het "mixed breed" gedeelte. Ik zie in haar uiterlijk en karakter niets van een stafford terug. Ze kan soms nogal blaffen en snauwen naar andere honden, maar ze zal nooit bijten.

[mijke]

Hm, blijkbaar ben ik bijzonder slecht in onthouden welke hond wat in de mix heeft Sorry Alfilillo en DeDiana

Shib heeft Stafford in zich en ik hou daar wel rekening mee mede omdat hij wel 'Stafford' dingen laat zien.
Hij heeft een flinke kracht in zijn kaken en vast is ook vast, totdat ik zeg dat hij los moet laten.
Hij zal nooit of te nimmer voor een andere hond op zijn rug gaan, gewoon echt nooit.
Een vechter is hij niet. Hij zal echt geen gevecht starten, maar wordt hij aangevallen dan vecht hij terug.
Hij mag dus geen contact maken met onbekende, grotere reuen. En hij weet dat ik dingen voor hem oplos en hij zich er niet mee hoeft én mag bemoeien. Ik zorg ervoor dat er geen andere honden in zijn buurt komen.
Als er toch een andere hond in de buurt komt, staat hij als een soort sul achter mij te wachten tot ik de betreffende hond heb weggejaagd.

Het zal afhankelijk zijn van de kruising, van het aandeel SPA en het individuele karakter hoe je er mee om moet gaan.

Ja zo doe ik het dus ook ongeveer. Er zijn bepaalde type honden die ik sowieso vermijd (gelukkig heeft Oor zelf meestal ook weinig interesse in andere honden), of waar ik een blokje voor om loop. Als ik opgewonden geblaf uit het park hoor ga ik de andere kant op. Ze mag niet samen met andere hondjes apporteerspelletjes doen. Ik train ook nog steeds regelmatig op hier, dat vind ik het allerbelangrijkste commando. Vorige week had Oor een aanvaring in het park, een reu vond haar te interessant en negeerde haar waarschuwingssignalen (later die dag merkte ik dat ze loops was geworden). Ja dan is ze dus best fel en schroomt niet om de ander wat duidelijkheid te verschaffen. Wat die hond vervolgens niet pikte. Ik stond best ver weg maar ik hoefde maar 1x heel hard HIERRRRRRRR te brullen en ze stond alweer braaf aan mijn zij te wachten op een volgend commando.

[Hippo]

Je bent je er in elk geval van bewust dat Oor een deel SPA in zich meedraagt .

Wij hebben met Hippo geluk gehad, die heeft in zijn 5,5jr nog geen hondagressie getoond, ondanks dat hij een paar keer is aangevallen. Toch houdt je er rekening mee dat áls hij eens zou terugvechten, het foute boel is.
Hij speelt graag met de mechels. Liefst touwtrekken met iets (bijtrol, kartbandje ect). Mijn mechels hebben toch best getrainde kaken door de KNPV, maar heb er nog geen 1 gezien(eigen 4 + logeetjes) die de kracht en volhardendheid van Hippo hebben. Met bijv vuurwerk, een paar knallen gaan goed, maar op oudejaarsdag zoek ik het niet op. Hij draait volledig door. 100% onbereikbaar. Hij wurgt zich aan een slipketting net zo lang tot hij out gaat, als hij bij komt gaat hij weer verder. Ik ken zat SPA die dat gedrag hebben naar andere honden wat Hippo heeft naar vuurwerk.

Bij honden die willen patsen/knokken zorg ik er liever voor dat ik zelf de hond in kwestie heb weg gejaagd, dan dat mijn honden het oplossen.

Vind Hippo echt een zalig hond, maar wij zijn zeer dankbaar dat we er 1 zonder hondagressie hebben getroffen. Voor mij hierna geen SPA of kruising SPA meer. Heb diverse 50/50 kruisingen gezien. De 1 is net een SPA met een iets ander uiterlijk, de ander weer een hond zonder hondagressie. Desalniettemin blijft het een risico waar de eigenaar zich van bewust moet zijn.

[mijke]

Mijn mechels hebben toch best getrainde kaken door de KNPV, maar heb er nog geen 1 gezien(eigen 4 + logeetjes) die de kracht en volhardendheid van Hippo hebben. Met bijv vuurwerk, een paar knallen gaan goed, maar op oudejaarsdag zoek ik het niet op. Hij draait volledig door. 100% onbereikbaar. Hij wurgt zich aan een slipketting net zo lang tot hij out gaat, als hij bij komt gaat hij weer verder. Ik ken zat SPA die dat gedrag hebben naar andere honden wat Hippo heeft naar vuurwerk.

Sjonge Als ik Oor vergelijk met de keeshond van mn moeder dan denk ik vaak 'goh, ze heeft behoorlijk wat drive en focus, dat zou best van de staf in haar kunnen komen', maar als ik dan dit lees dan denk ik eerder 'heremijntijd wat is Oor een mietje, dat lijkt ni niks op een stafford dus!'

[Cowboy_Bebop]

Hahaha ja ok Maar hoe vaak moet dat staffordbloed verdund worden voor je met voldoende zekerheid kunt zeggen dat jouw hond geen hogere kans op hondagressie (of uberhaupt klapkaaktypisch doorslaan) heeft dan de eerstvolgende random andere hond?

Om dat te weten moet je eerst veronderstellingen maken over de link tussen genen en gedrag.

Stel dat dit agressieve gedrag monogenetisch is (dwz. 1 gen determineert dit ongewenste gedrag), dan heb je in de nakomelingen via mendeliaanse overerving 50% kans dat dit ene gen nog steeds aanwezig is. In de volgende generatie 25% kans. Dan weer 12,5% kans, enzoverder. Je hebt dus pech of geluk.

Jammer genoeg is niet gekend welke gen(en) hiervoor verantwoordelijk zijn. Zou SPA fokkers helpen om hun honden te testen.

[Hippo]

Met bijv vuurwerk, een paar knallen gaan goed, maar op oudejaarsdag zoek ik het niet op. Hij draait volledig door. 100% onbereikbaar. Hij wurgt zich aan een slipketting net zo lang tot hij out gaat, als hij bij komt gaat hij weer verder. Ik ken zat SPA die dat gedrag hebben naar andere honden wat Hippo heeft naar vuurwerk.

Maar wat wil ie dan? De vuurwerkgooierd te lijf? In dat geval zou ik zeggen: lamagaan. Je wordt gek van die jongens (ja, het zijn ALTIJD jongens) met dat kutvuurwerk.

Helaas Nanna, die gasten hoeven alleen te vrezen voor hun vingers als ze het vuurwerk vasthouden. Hippo ziet alleen het vuurwerk, die jochies dus niet. Het ziet er naar uit dat hij het kapot wil maken/bijten . Bij ballonnen heeft hij het ook, maar dan in veel mindere mate. Hij ziet jou als mens dan ook niet meer, alleen nog de ballon en die moet kapot om vervolgens het kapot gebeten rubber in te slikken/ op te eten

Ik ben overigens gezegend met een dorp waar die jochies al direct "Pas op! Hond!" roepen als ze mij zien aankomen. Dan wachten ze keurig met afsteken tot ik een stuk voorbij ben. Ze zijn dan ook zeer verbaasd als ik vraag als ze wat willen afsteken en dan de andere kant op willen gooien zodat ik met een nieuwe hond kan oefenen .

[DeDiana]

Ja zo doe ik het dus ook ongeveer. Er zijn bepaalde type honden die ik sowieso vermijd (gelukkig heeft Oor zelf meestal ook weinig interesse in andere honden), of waar ik een blokje voor om loop. Als ik opgewonden geblaf uit het park hoor ga ik de andere kant op. Ze mag niet samen met andere hondjes apporteerspelletjes doen. Ik train ook nog steeds regelmatig op hier, dat vind ik het allerbelangrijkste commando. Vorige week had Oor een aanvaring in het park, een reu vond haar te interessant en negeerde haar waarschuwingssignalen (later die dag merkte ik dat ze loops was geworden). Ja dan is ze dus best fel en schroomt niet om de ander wat duidelijkheid te verschaffen. Wat die hond vervolgens niet pikte. Ik stond best ver weg maar ik hoefde maar 1x heel hard HIERRRRRRRR te brullen en ze stond alweer braaf aan mijn zij te wachten op een volgend commando.

Volgens mij is Oortje gewoon een assertieve teef; niet alles pikken van andere honden - vooral reuen - en fel reageren doen Mila en Tara ook, maar dat zijn zeker geen SPA-mixen Mila kan ook niet samen met andere honden apporteerspelletjes doen, want alle ballen zijn namelijk van Mila Snauwen en op de plek zetten vind ik iets heel anders dan wat een doorgeslagen SPA doet. Het feit dat ze die normale communicatie goed onder de knie heeft en daarin dus niet doorslaat, zou mij juist wel enigszins geruststellen.

[Hippo]

Hahaha ja ok Maar hoe vaak moet dat staffordbloed verdund worden voor je met voldoende zekerheid kunt zeggen dat jouw hond geen hogere kans op hondagressie (of uberhaupt klapkaaktypisch doorslaan) heeft dan de eerstvolgende random andere hond?

Om dat te weten moet je eerst veronderstellingen maken over de link tussen genen en gedrag.

Stel dat dit agressieve gedrag monogenetisch is (dwz. 1 gen determineert dit ongewenste gedrag), dan heb je in de nakomelingen via mendeliaanse overerving 50% kans dat dit ene gen nog steeds aanwezig is. In de volgende generatie 25% kans. Dan weer 12,5% kans, enzoverder. Je hebt dus pech of geluk.

Jammer genoeg is niet gekend welke gen(en) hiervoor verantwoordelijk zijn. Zou SPA fokkers helpen om hun honden te testen.

Helaas is een hond niet een standaard pakketje genen waarbij je het 1 kunt wisselen voor het ander. Ik ken behoorlijk wat SPA. Wat ik opvallend vind is dat veel van de SPA die totaal geen hondagressie hebben, onzeker en angstig zijn. Dat is natuurlijk uitermate onwenselijk.

Bij Dobermanns zag je dat ook, mensen wilde voornamelijk een labrador met een stoere verpakking als huishond. Er werd gericht gefokt op makkelijkere honden die minder dominant zijn en minder koppig. Daar kwamen dus veel angstige honden voor in de plaats die vaak ook nog angstagressie hebben.
Ik ben dan meer voorstander om te kruisen met andere rassen en daar de honden van te nemen zonder overmatige hondagressie dan het uit de SPA te willen fokken.

[mijke]

Ja zo doe ik het dus ook ongeveer. Er zijn bepaalde type honden die ik sowieso vermijd (gelukkig heeft Oor zelf meestal ook weinig interesse in andere honden), of waar ik een blokje voor om loop. Als ik opgewonden geblaf uit het park hoor ga ik de andere kant op. Ze mag niet samen met andere hondjes apporteerspelletjes doen. Ik train ook nog steeds regelmatig op hier, dat vind ik het allerbelangrijkste commando. Vorige week had Oor een aanvaring in het park, een reu vond haar te interessant en negeerde haar waarschuwingssignalen (later die dag merkte ik dat ze loops was geworden). Ja dan is ze dus best fel en schroomt niet om de ander wat duidelijkheid te verschaffen. Wat die hond vervolgens niet pikte. Ik stond best ver weg maar ik hoefde maar 1x heel hard HIERRRRRRRR te brullen en ze stond alweer braaf aan mijn zij te wachten op een volgend commando.

Volgens mij is Oortje gewoon een assertieve teef; niet alles pikken van andere honden - vooral reuen - en fel reageren doen Mila en Tara ook, maar dat zijn zeker geen SPA-mixen Mila kan ook niet samen met andere honden apporteerspelletjes doen, want alle ballen zijn namelijk van Mila Snauwen en op de plek zetten vind ik iets heel anders dan wat een doorgeslagen SPA doet. Het feit dat ze die normale communicatie goed onder de knie heeft en daarin dus niet doorslaat, zou mij juist wel enigszins geruststellen.

Ja klopt dat denk ik zelf dus ook. Ik ben totaal niet bang dat Oor op z'n klapkaaks doordraait. Maar ik ben wel bang dat ik daar niet bang genoeg voor ben. Alsje snapt watik bedoel Het zit er toch in. Dus ik hou er wel iets meer rekening mee dan dat ik bijvoorbeeld met de keeshond van mn moeder doe.

[DeDiana]

Ja zo doe ik het dus ook ongeveer. Er zijn bepaalde type honden die ik sowieso vermijd (gelukkig heeft Oor zelf meestal ook weinig interesse in andere honden), of waar ik een blokje voor om loop. Als ik opgewonden geblaf uit het park hoor ga ik de andere kant op. Ze mag niet samen met andere hondjes apporteerspelletjes doen. Ik train ook nog steeds regelmatig op hier, dat vind ik het allerbelangrijkste commando. Vorige week had Oor een aanvaring in het park, een reu vond haar te interessant en negeerde haar waarschuwingssignalen (later die dag merkte ik dat ze loops was geworden). Ja dan is ze dus best fel en schroomt niet om de ander wat duidelijkheid te verschaffen. Wat die hond vervolgens niet pikte. Ik stond best ver weg maar ik hoefde maar 1x heel hard HIERRRRRRRR te brullen en ze stond alweer braaf aan mijn zij te wachten op een volgend commando.

Volgens mij is Oortje gewoon een assertieve teef; niet alles pikken van andere honden - vooral reuen - en fel reageren doen Mila en Tara ook, maar dat zijn zeker geen SPA-mixen Mila kan ook niet samen met andere honden apporteerspelletjes doen, want alle ballen zijn namelijk van Mila Snauwen en op de plek zetten vind ik iets heel anders dan wat een doorgeslagen SPA doet. Het feit dat ze die normale communicatie goed onder de knie heeft en daarin dus niet doorslaat, zou mij juist wel enigszins geruststellen.

Ja klopt dat denk ik zelf dus ook. Ik ben totaal niet bang dat Oor op z'n klapkaaks doordraait. Maar ik ben wel bang dat ik daar niet bang genoeg voor ben. Alsje snapt watik bedoel Het zit er toch in. Dus ik hou er wel iets meer rekening mee dan dat ik bijvoorbeeld met de keeshond van mn moeder doe.

Ja, dat snap ik zeker en ik zou er in jouw plaats ook rekening mee houden, ook al weet je dat dat eigenlijk niet hoeft.

[Hanneke2]

Toch zijn mensen geneigd om vooral het goede en onschuldige in hun hond te zien en realiseren zich de betekenis achter die signalen pas later dan wanneer buitenstaanders allang door hebben waar t heen gaat.

Ooit heb ik pup Mayke zien rond tuimelen tussen onze loslopende kippen met de naïeve verklaring "ze wil alleen maar spelen"

Goed, dit heeft maanden later ons een jonge hen gekost. Inmiddels weet ik dat ze een notoire kippensloper is maar het moest 1x mis gaan voor ik me dit goed realiseerde.

Dat vind ik wel een goed punt. Ik ga er inmiddels bijna helemaal zorgeloos van uit dat mijn honden niks doodmaken ook al was een prooidier overgoten met kippesoep, maar het blijven wel jagers en het kan een keer gebeuren.

Waar het SPA's betreft vind ik wel dat uiterlijk ook een forse rol speelt. Een bloedfelle SPA-kruising met het formaat van een teckel hou je moeiteloos aan de lijn en pluk je in een noodgeval ook zonder echt bloedvergieten van een andere hond af. Een grote sterke kruising, ook al is het SPA x een prima betrouwbaar ras, vind ik dan zelf heel wat enger.

[*Wolf*]

Waar het SPA's betreft vind ik wel dat uiterlijk ook een forse rol speelt. Een bloedfelle SPA-kruising met het formaat van een teckel hou je moeiteloos aan de lijn en pluk je in een noodgeval ook zonder echt bloedvergieten van een andere hond af.

Hier in de buurt heeft vorig jaar zo'n SPA formaatje teckel een mopshond aan één oog blind gemaakt. Dus onderschat die kleintjes ook niet, ook daarbij zijn bijtkracht en vasthoudendheid bovengemiddeld.

[laeken]

Mijn Dapper was een border terrier/stafford. Verreweg de fijnste hond die ik heb gehad. Ik heb ze allemaal ontzettend lief maar Dapper was echt mijn oogappel. Hij was niet de slimste maar wel de grappigste en er was heel erg weinig afstand tussen hem en mij. Hij was stoer van lijf en leden maar hij had me zo nodig. Er moest avondenlang geknuffeld worden want dat was zijn eerste behoefte. Zó ontzettend lief.
Ik was dol op hem en toen hij ging was ik er echt kapot van. Toen ik hoorde dat hij kanker (ook zo'n fijn trekje van die breedbekken) had heb ik zitten huilen als een kind. Bij de dierenarts ook geen droog oog in de zaal. Ik mis hem niet want ik denk niet eens meer aan hem. Als ik dat wel zou doen is het 10 jaar later meteen weer janken geblazen.

En als ik hem nu met Mira en Hein tegen zou komen zou ik het prikkeldraad trotseren en een novembersloot waden. Zo lief als hij was was het een eersteklas hufter met andere honden. Hij zat er bovenop als een verliefde TBS-er als hij de hond leuk vond en anders vloog hij hem naar de strot want dan was de andere hond dus niet leuk genoeg om te velen.
Hij was ongenaakbaar dominant. Een koning. En bij gebrek aan volledige onderdanigheid strafte hij genadeloos.

Mocht ik ooit niet meer hoeven wandelen dan wordt het onmiddellijk een pit bull. Zolang ik wel nog moet wandelen, nooit van mijn leven.
Dapper kon een jong yorkiereutje in een flits als aartsvijand bestempelen en er navenant op duiken.
Bij gods gratie heeft hij maar een paar keer een andere hond heel licht kunnen beschadigen maar hij had het in zich om te slopen. Maandenlang aan de riem lopen. Altijd ogen in je achterhoofd moeten hebben. Als er ergens in de verte honden blaften was hij meteen vertrokken, rennen naar de sensatie en meedoen.

Dus nee, ik heb ook geen geduld met semi-klappers. Of ze moeten klaarblijkelijk wel sociaal zijn. Ik zie een fijne hond van een kilometer aankomen. Daar is van meet af aan geen enkele twijfel over maar mijn kruisingstaff was dus niet zo'n hond. Hakken en grommen, dokter.

Jij hebt al gereageerd en alles gezegd. Ik heb dat precies zo ervaren. Dapper was de liefste hond die ik gehad heb maar meteen ook de ergste. Nu denk ik dat de borderterrier ook een rol speelt want die is in de kruising niet meteen het sociale deel kwa reuen. Border terrier reuen kunnen ook hufters zijn. Wat ik het engste vond aan Dapper was niet zozeer dat hij vocht want dat kan ik wel aan. Maar het feit dat hij zich zo vast kon bijten op elke hond. Dus of het nu een akita of een ambull of een bordeaux dog was. Als je pech had hing hij er ineens aan vast en dan zat hij ook echt vast. Brrrr. Dat vind ik zoiets naars. En het ergste was inderdaad nog dat de andere hond daarvoor alleen maar een hoge staart, een grommetje of een borsteltje hoefde te laten zien. Of beter gezegd. Ballen hoefde te hebben. Hoewel ik me niet kan heugen dat hij op erg onderdanige reuen klapte. Jij wel? Dus een reu die de staart laag deed en ontweek? Deed hij dat ook?

In elk geval hoef ik dat dus ook nooit meer en in relatie tot deze topic hangt of staat alles met de kruising.

Kruis je een SPA met een mechelaar dan kan je er gif op innemen dat de hond lastig zal worden. Kruis je een SPA met een labrador zoals ik er laatst een in London zag dan kan het echt twee kanten op. Die in London was gewoon lief. speels en onderdanig en kon met elke hond. Kruis je een SPA met een poedel bv dan kan het zomaar een schatje maar ook een loeder zijn. Kun je weinig van zeggen. Dapper kon trouwens ook gewoon een patterdale x stafford zijn bv. Dan weet je al dat je een ellendig stuk vechtvreten hebt. Jammer dat het asiel daarin nooit eerlijk is geweest. Kan met honden maar zat als enige hond alleen in de kennel. Geen woord over stafford en RAD terwijl je hem tijdens de RAD uit het asiel hebt gehaald.....

[Cowboy_Bebop]

Helaas is een hond niet een standaard pakketje genen waarbij je het 1 kunt wisselen voor het ander. Ik ken behoorlijk wat SPA. Wat ik opvallend vind is dat veel van de SPA die totaal geen hondagressie hebben, onzeker en angstig zijn. Dat is natuurlijk uitermate onwenselijk.

Bij Dobermanns zag je dat ook, mensen wilde voornamelijk een labrador met een stoere verpakking als huishond. Er werd gericht gefokt op makkelijkere honden die minder dominant zijn en minder koppig. Daar kwamen dus veel angstige honden voor in de plaats die vaak ook nog angstagressie hebben.
Ik ben dan meer voorstander om te kruisen met andere rassen en daar de honden van te nemen zonder overmatige hondagressie dan het uit de SPA te willen fokken.

Dat kan inderdaad ook niet de bedoeling zijn.
Wat ik er van opsteek is dat het grote probleem bij SPA niet dominantie-agressiviteit is, maar wel het doodbijten van andere dieren of mensen uit prooigedrag. Het kan dus absoluut niet de bedoeling zijn om onzekere of angstige SPA lijnen te kweken.
Wel pitbulls die minder prooidrift vertonen.

[Cowboy_Bebop]

Die kant moet je niet op willen. Dan kun je veel beter gewoon een ander ras creëren.
Hoe onwenselijk de agressie ook is is het een onderdeel van het rastypische karakter van de hond. Het hele gegeven van een pit bull is een ongeremd enthousiasme, een bepaalde passie en gedrevenheid. Die zie je niet alleen maar in de agressie terug maar ook in het spelen, trainen en zelfs in de aanhankelijkheid.
Je haalt dus niet alleen de agressie er uit maar het hele rastypische karakter. Dan kun je net zo goed met het hele ras stoppen want er blijft niets van over als je de game eruit gaat fokken. Een goedgemikte boxerkruising ziet er bijna precies hetzelfde uit als een pit bull. Waarom de pit dan veranderen?

Wat heb je aan een windhond zonder jachtinstinct of een border collie die niet slim is?

Heel veel.

Want hoeveel mensen gebruiken een duitse herder, border collie of bouvier nog om schapen of koeien te drijven?
Of een windhond om te jagen?
Of een terrier om ratten te vangen?

Ik ben er vrij zeker van dat minstens 85% van de honden die gekocht worden, eigenlijk puur als gezelschapshond gebruikt worden. Anders zouden er ook niet zoveel honden terug in het asiel terecht komen.
Het 'ras' dat men kiest is vaak niet meer dan een esthetische, persoonlijke voorkeur van de eigenaar. En de karaktereigenschappen? Die zijn maar van ondergeschikt belang.
Daarmee dat men in veel van de populaire rassen al een onderscheid gemaakt heeft tussen showlijnen en werklijnen. Of omgekeerd: deze rassen zijn mede zo populair geworden, net omdat men de rastypische eigenschappen eruit gehaald heeft en de showlijn honden daardoor ook veel beter geschikt waren als thuis/gezelschapshond.
Want die eigenschappen van de originele werklijnen waren vaak ongewenst als je de hond toch maar gebruikt als gezelschapshond. Als je er bijvoorbeeld tegenop ziet om dagelijks met je hond te moeten gaan wandelen, moet je zeker geen werklijn border collie kopen. Want die geraakt alleen maar gefrustreerd en begint in huis alles kapot te bijten om zijn energie kwijt te geraken.
Net zoals deze SPA trouwens:
http://www.hln.be/regio/nieuws-uit-lede ... -a3018609/

Zo ook is de opkomst van de stafford al een soort poging geweest om een socialere, 'showlijn' pitbull aan te kunnen bieden, maar dan onder een andere naam.

Een pitbull die toch maar op een appartement vastzit, of met andere dieren om moet kunnen gaan, heeft helemaal niet die energie, gedrevenheid en ongeremdheid van een vechthond nodig die jij wel wenselijk vind.
Je hebt in ieder ras wel van die puristen die vinden dat een pitbull die dit gedrag niet heeft, geen 'echte' pitbull is. Maar zij bepalen de markt of de wet niet. Voor de pitbull is het als ras op dit moment buigen of breken. In vele landen zijn ze al verboden. Dus ofwel stevent de pitbull als ras af naar uitsterven, ofwel passen de kwekers de raseigenschappen aan. En daarom moeten ze als ras veranderen. De maatschappij is de bijtincidenten die voortkomen uit deze rastypische eigenschappen namelijk beu. De pitbull zoals hij nu is kan dan als 'werklijn' nog blijven bestaan als niche, maar er zijn gewoon te veel pitbull eigenaars die geen rekening houden met de raseigenschappen en de hond gebruiken voor activiteiten waarvoor zijn karakter helemaal niet gebouwd is.


Ik ken trouwens ook een koppel met een kruising boxer + pitbull, en dat moet echt een tophond zijn. Een speelse, sociale loebas met het posteur en dekleur van een 'argentino dog' maar dan totaal geen agressitiviteit of jachtdrift waardoor hij ook perfect met kleinere honden om kan gaan.
Zoiets dus: