Tara schreef:mijke schreef:Nee, dan doe je alles binnen je macht om alle dieren er ongeschonden uit te laten komen. Pas als het desondanks dan nog mis gaat mag je zeggen shit happens.
Nou ja, dat eerste lijkt mij een vanzelfsprekendheid, ik ga er eigenlijk gewoon vanuit dat iedereen (behalve de eigenaars die hun dier gewoon zonder toezicht de straat opgooien) doet wat hij kan om ellende te voorkomen.
Jorla van mij, was een keer uit de tuin ontsnapt.
Het heeft zeker wel een uur geduurd voor ik haar terug had. Doodsangsten heb ik uitgestaan, dat snap je vast wel. Alarm geslagen in mijn omgeving en verschillende buren sprongen op hun fiets om mee te gaan zoeken. Ze was natuurlijk op zoek gegaan naar vreten, haar lust en haar leven. Zelf heb ik dat uur al roepend rondgelopen en gefietst. Niets kan mijn gevoel van opluchting schetsen toen ik bij een volgend rondje haar geliefde driekleur weer in mijn tuin zag staan. Ik werd spontaan slap in de knieën toen ik de adrenalinekraan kon dichtdraaien. Ken je dat gevoel? Dat moment dat je de emoties kunt toelaten?
Alles doen wat je kunt om ellende te voorkomen verschilt van soort tot soort.
Voor mijn kleine kinderen waren dat totaal andere maatregelen dan voor mijn hond. Of wat betreft voor henzelf toen ze ouder werden. En voor mijn katten is dat dus weer anders. dat verschilt zelfs per omgeving, waar ze niet veilig naar buiten kunnen neem ik ze niet.
Nu kun je van mening verschillen over wat dan veilig is, maar dat geldt voor alle soorten.
We kunnen de wezens waar we van houden niet tegen alle gevaren beschermen zonder ze van het leven zelf te beroven door hen hun vrijheden af te nemen. En zelfs dan is die veiligheid niet gegarandeerd. 'De meeste ongelukken gebeuren in huis', was niet voor niets een bekende slogan.
Als verantwoord huisdiereneigenaar en of ouder, weeg je risico's en bewegingsvrijheid tegen elkaar af. Een kleuter laat je niet
alleen een bos in gaan of in een zwemband achter. Een hond laat je niet alleen over straat zwerven en een kat laat je niet buiten als je op 13 hoog woont of langs een snelweg.
Ik sta er niet iedere keer bij stil, wanneer ik mijn kinderen in hun auto zie stappen, dat er wat kan gebeuren. Het kan wel, maar de kans is relatief klein. Te klein om ze dit te verbieden.
Ik stond er niet iedere keer bij stil, wanneer ik Jorla ging uitlaten, dat ze gegrepen kon worden door een vechthond. Het kon wel, maar de kans was relatief klein. Te klein om haar daarvoor alleen in de tuin uit te laten.
Ik sta er niet iedere keer bij stil, wanneer ik mijn katten door het luikje hoor gaan, dat ze kunnen worden aangereden of gegrepen door een hond. Het kan wel, maar de kans is relatief klein. Te klein om ze daarvoor binnen te houden of alleen in mijn 30 vierkante meter achtertuin.
( Dat begrijp je pas goed wanneer je je hond uitlaat en je je katten uitgelaten langs ziet sprinten en een boom in ziet vliegen.)
Kun jij je voorstellen, Tara, hoe uitermate grievend het is voor katteneigenaren om hier telkens weer te lezen dat je kennelijk niets om je dier geeft, als je het precies dat leven gunt wat je denkt dat het nodig heeft?
Dat je dan je dier de straat OPGOOIT?
Mijn katten komen op straat omdat ze dit ZONDER TOEZICHT HEEL GOED KUNNEN!
En als er dan toch wat gebeurt is dat niet een gevalletje van 'shit happens', maar een tragedie. Suggereren dat zo'n eigenaar niet beter verdient, of dat dit hem koud laat is een schande.
Excuses voor de lange lap tekst, maar ik hoop dat het in ieder geval tot nadenken stemt...