afscheid

[ceciel]

Net gebeld met het huisdierencrematorium om een afspraak te maken. Dit nadat we vorige week met Rocco bij de dierenarts zijn geweest en de afspraak is gemaakt hem de 28e in te laten slapen. Roc is 14 jaar en 8 maanden, in zijn kop zit het nog allemaal goed maar dat verdomde lijf wil niet meer. Het aandoenlijke van een hond op leeftijd is omgeslagen in getob.
Ik heb een lijstje gemaakt met de plussen en minnen, er staat 1 plus op en dat is zijn eten.
De minnen zijn talrijk, nauwelijks meer op of neer kunnen, valt geregeld, komt niet meer in de tuin, kleine poep en piesrondjes waarbij hij al tijden geen poot meer oplicht, zich zo snel mogelijk ontlast en weer terug naar huis wilt. Hij heeft een perianale fistel, een hangoog, gebitsproblemen, en geeft vaak geen kwispel meer als we thuis komen. Als je dan bij hem gaat liggen drukt hij zijn kop tegen je aan en kreunt en klaagt. Hij hijgt veel en likt aan zijn poten. Al maanden hou ik zijn anus schoon wat hij verschrikkelijk vindt maar hij kan het zelf niet meer en is te zwak om op te staan en weg te lopen.
Mijn kanjer is een schaduw van zichzelf en ik wil hem verdere aftakeling besparen. En toch hè, de twijfel, is het echt tijd?
Ik weet niet wat ik van jullie verwacht hoor, volgens mij probeer ik zelf de moed bijeen te rapen om dit door te zetten en niet af te bellen.
De gedachte dat dat heerlijke logge lijf er niet meer zal zijn, mijn maatje, beste vriend, ik voel me zo verbonden met die hond dat het vrijwel onmogelijk is om mijn gevoel en verstand op een lijn te krijgen..

[Tineke]

Zo te lezen is het inderdaad echt wel tijd om afscheid te nemen . Dat doet uiteraard niets af aan jouw gevoel hem te moeten gaan missen. Ik hoop dat jullie laatste dagen nog wat mooie momenten mag bevatten die je zal koesteren

[Sterre]

Een datum zo ver vooruit is wel erg moeilijk. Vind ik dan. Mijn Sterre is in juni op 15,5 jarige leeftijd ingeslapen. Ze was al een paar weken een schaduw van zichzelf. Maar ze had niet echt een ziekte. Wilde niet graag meer naar buiten. Regelmatig vielen de drolletjes zo in huis eruit. Ze merkte het niet eens. En ik maar tobben en denken wanneer is het genoeg? En toen op een nacht hoorden we gedoe in hal beneden waar ze altijd in haar mand lag. Ik rende naar beneden en daar lag ze met grote angstogen in een plas urine en kon niet meer opstaan. Ik heb toen 's morgens gelijk de dierenarts gebeld en omdat ze geen pijn had en weer rustig en schoon in haar mand lag kon ik pas om half vier komen om in te laten slapen. Ik heb haar de hele dag verwend met lekkere hapjes, maar wat vond ik het moeilijk om haar de hele dag nog te verzorgen met het idee dat ik haar 's middags in zou laten slapen.
Je hebt denk ik niks aan mijn verhaal, maar ik vond zoveel herkenning in je bericht dat ik het wilde vertellen. Heel veel sterkte gewenst. Het blijft zo'n moeilijke beslissing die je moet maken voor je allerbeste vriendje. Maar het is echt het beste wat je voor hem kan doen. En wat ik van je lees zou ik niet twijfelen maar doorzetten.

[Alfilillo]

Wat verdrietig... Heel veel sterkte...

[lucie]

uit wat ik lees kan ik ook maar één conclusie trekken: het is tijd om hem te laten gaan. het lijkt zelfs haast of hij erom vraagt zoals je het beschrijft. Het is het ultieme wat je nog voor hem kunt doen, hem laten gaan met het laatste beetje waardigheid wat hij nog heeft. OOk voor jou beter, om hem zo te herinneren.
Heel veel sterkte hoor, we weten hier allemaal hoe moeilijk het is je maatje te moeten missen

[ranetje]

Uit wat je vertelt weet je het zelf eigenlijk ook wel.
Beslissen is moeilijk, maar je doet hem geen plezier meer met leven.
Heel veel sterkte.

[Yara]

Ik zou dit zelf niet zo ver vooruit kunnen plannen. Ik bekijk zulke dingen meestal per dag en als ik denk dit kan zo niet langer, dan bel ik de DA en laat ik de hond (of kat of ander dier) dezelfde dag nog inslapen. Misschien is dat voor jou ook beter te behappen dan een datum vooraf vast stellen? In ieder geval heel erg veel sterkte met het naderende afscheid!

[iones]

Die twijfel zul je altijd hebben en houden tot het laatste moment. Daarom is die beslissing ook zo moeilijk. Het zou gemakkelijker zijn als de hond zelf vreedzaam in sliep, of hij zou plotseling erge pijnen hebben zodat je meteen weet wat je te doen staat. Maar zo gemakkelijk of duidelijk is het nooit. Voor mij nadert ook het tijdstip voor een van mijn honden.

Haar gewrichten zijn dik van de reuma of artrose. Ik weet dat ze pijn doen maar ze zet zich er doorheen. Ik ben er heel voorzichtig mee. Til haar veel op en laat haar weinig lopen. Bij het uitlaten gaat ze mee in de rugzak zodat ze toch mee kan. Ze krijgt vetmedin om haar hart helpen te pompen en pillen die het vocht rondom haar hart weg laat vloeien.
Ik kijk goed naar haar. Ze heeft nog altijd oog voor de wereld om haar heen, rolt in het gras als ik haar neerzet, eet met smaak wat ik haar voorzet, en trekt nog altijd een grote bek open tegen vreemde mensen die hier thuis komen. En ze wil spelen met de bal ondanks haar pijn maar dat mag ze niet meer. Dan is ze daarna helemaal niets meer waard.

Maar de slechte dagen zijn aan het toenemen. Ze kan steeds minder en ze kan al zo weinig. Ik heb dierenarts gisteren gesproken en ga nu vaker pijnstillers geven.
Het is pappen en nathouden maar ik denk niet dat het juist zou zijn om haar nu te laten gaan, terwijl andere mensen dat misschien allang gedaan hadden. Die vinden dat als een hond zelf niet meer kan wandelen dat zijn leven niets meer waard is. Voor sommige honden is dat misschien zo. Voor andere niet. Net zoals mensen verschillen ze in incasseringsvermogen.

[Lunatic]

Ik zou het echt niet zolang vooruit kunnen plannen, als je die afspraak maakt weet je dus al dat het zover is, waarom wachten dan?
Ik zit in een soort gelijke situatie met Luna nu (zie m'n topic) en ik heb gezegd ik geef het met de pijnstilling een week, maar ik ga het per dag bekijken, of het nou een week is of korter.

Sterkte!

[Caro.]

Ik zou dit zelf niet zo ver vooruit kunnen plannen. Ik bekijk zulke dingen meestal per dag en als ik denk dit kan zo niet langer, dan bel ik de DA en laat ik de hond (of kat of ander dier) dezelfde dag nog inslapen. Misschien is dat voor jou ook beter te behappen dan een datum vooraf vast stellen? In ieder geval heel erg veel sterkte met het naderende afscheid!

Zo heb ik het ook altijd gedaan en ik hoop dat het zo mag blijven gaan, want een week van te voren weten dat je lieverd volgende week dood is,
dat zou ik ook heel erg moeilijk vinden.

Maar zo te horen is hij op, echt op en het is nu aan jou om een echte baas te zijn en te beslissen voor je hond, want ook dat hoort erbij.
Je wilt hem niet zien lijden, je wilt hem niet missen, maar zien lijden is het ergste wat er is vind ik.
Verwen hem nog even flink, een dikke laatste knuffel, nog één kus en laat hem dan gaan voor zijn bestwil....

Sterkte

[Pino01]

Wat een moeilijke beslissing. Maar zo te lezen maak je de juiste keus.
Heel veel sterkte en verwen Rocco de laatste dagen maar lekker.
Sterkte!

[joline]

Een goede beslissing zo te horen. Ik zou zelf ook niet zo lang kunnen wachten. Bij onze hond zat er een weekend tussen omdat we anders een onbekende dierenarts zouden hebben op een andere praktijk en we wilden hem thuis laten inslapen door een dierenarts die hij kende. Ik vond die 2 dagen wachten verschrikkelijk
Heel veel sterkte

[80564M]

De tijd is daar, dat is duidelijk. Maar een week lang de dagen aftikken zou ik ook niet kunnen. Voor mij zou het "nu klaar" zijn, maar voor een ander werkt dat anders. Sterkte. En geniet nog van je hondje deze week.

[nelleke]

Moeilijk. Lang uitstellen lijkt mij erg moeilijk. Sterkte met je besluit.

[Miranda]

Ik zit in een soort gelijke situatie met Luna nu (zie m'n topic) en ik heb gezegd ik geef het met de pijnstilling een week, maar ik ga het per dag bekijken, of het nou een week is of korter.

Ik bekeek het ook per dag. En toen was het ineens tijd. 's Morgens wist ik het nog niet, 's avonds was hij ingeslapen. (verstopt).
Maar wat ik van Roc nu lees, is het nú tijd. Niet wachten. Gewoon niet.
Acht dagen zó? Nope. Niet doen.

[charley]

Heel veel sterkte de komende tijd

[blondie]

Dit schrijf je "en geeft vaak geen kwispel meer als we thuis komen. Als je dan bij hem gaat liggen drukt hij zijn kop tegen je aan en kreunt en klaagt. Hij hijgt veel en likt aan zijn poten. Al maanden hou ik zijn anus schoon wat hij verschrikkelijk vindt maar hij kan het zelf niet meer en is te zwak om op te staan en weg te lopen."
Ik ken jou en de hond niet, maar als je zelf al spreekt over kreunen en klagen, en dat hij dingen die jij moet doen om hem te verzorgen verschrikkelijk vindt maar dat hij het zelf niet meer kan, dan geeft jouw hond wel degelijk signalen af dat het genoeg is geweest.

Heel veel sterkte met het naderende afscheid, maar nog 8 dagen door maakt het voor de hond er in ieder geval niet plezieriger op denk ik heel eerlijk gezegd.

Het is verschrikkelijk om de beslissing te maken, zelf stond ik er ook voor en bekeek het per dag. Maar de signalen die mijn hond mij op een bepaald moment gaf maakte me duidelijk dat het tijd was om afscheid te nemen.

[mijke]

Dit is de moeilijkste beslissing die je ooit voor je lieve maatje moet maken, en zo te horen maak je het juiste besluit. Wel vraag ik me af: waarom nog een week? Zal je hondje daar van genieten? Of hoop je dat het duidelijker wordt? Want duidelijker zal het denk ik niet worden, daarvoor hou je nu eenmaal te veel van je hond. Dat maakt het juist zo moeilijk. Heel veel sterkte

[Budkes]

Zo moeilijk dit. Ik heb t ook gedaan hoor best ruim van tevoren een afspraak gemaakt voor mijn maatje Mikey. Als ik lees wat je schrijft dan wet je dat het de goede beslissing is. Geniet nog even van hem, verwen hem tot op het bot. Wandel de kleine rondjes en prent alles in je hoofd.
Sterkte.

[ceciel]

Ik herken wat Sterre schrijft over de keutels die er zo nu en dan uitvallen, die noemen we hier thuis liefkozend 'krentjes' Gelukkig voelt die ouwe baas zich hier niet bezwaard over.
Ik begrijp de reacties over de afspraak zover in de toekomst en dat maakt het inderdaad ontzettend lastig. Hoe dat zo tot stand is gekomen is dat ik het zo bedacht had dat als het moment daar zou zijn ik hem thuis wilde laten inslapen. Het soms niet meer kwispelen bij thuis komen was sinds maandag, op woensdag naar de dierenarts en in overleg zijn we op de 28e uitgekomen.
Mede doordat onze dierenarts deze week een vervanger op zijn praktijk heeft die niet aan huis kon komen om in te laten slapen. Hadden we natuurlijk voor afgelopen vrijdag kunnen kiezen maar dat voelde zo plotseling.
Ondanks dat de dierenarts het een verantwoorde beslissing vindt hem in te laten slapen zag hij, in samenspraak met ons, geen bezwaar te wachten. (Uiteraard wachten we geen seconde langer dan nodig mocht er zich opeens iets voordoen zoals Sterre beschrijft in haar reactie.)
Sinds vorige week verwennen we hem rot met lekkere hapjes, dikke kroelpartijen, mag hij al zijn rondjes los door de wijk sjokken (zo trots als een aap), zijn al zijn favoriete mensen langs geweest om hem nog even te zien.
Het pappen en nathouden terwijl andere mensen hem wellicht allang hadden laten gaan waar Iones het over heeft herken ik ook zeker, je stelt grenzen steeds weer bij zolang de goede dagen de slechte overtreffen.
Ik weet wat me te doen staat. Bedankt voor jullie reacties en het delen van ervaringen.

[Sas]

Sterkte!

[blondie]

Niet dat je je hoefde te verantwoorden maar nu ik bovenstaande lees snap ik wel waarom die datum wat verder weg staat.
De hond waar ik voor moest beslissen en waarbij ik het zag aankomen is ook thuis ingeslapen. Zondag de beslissing genomen, maandag gebeld en dinsdag in de namiddag kwam de dierenarts thuis. In ons geval was het ook niet nodig om acuut tot inslapen over te gaan (gelukkig zeg ik, ook al klinkt dat ook raar).
Ook hier is de tijd genomen dat er mensen die ook van hem hielden afscheid konden komen nemen, en werd hij verwend en gekroeld tot en met . Ondanks dat het emotioneel behoorlijk zwaar is, omdat je zelf weet dat de datum staat, heb ik het zelf wel als "fijn" ervaren dat het zo is gegaan zoals het is gegaan.
Ook al had ik in de ochtenden het liefst dat hij in slaap had gebleven zodat ik niet die pijnlijke beslissing voor hem hoefde te maken.

Ik wens je nogmaals heel veel sterkte, je spreekt met zoveel liefde over je hond, je maatje. En hier weten helaas velen hoe het is om die pijnlijke beslissing te moeten maken. Geniet nog van de dagen met hem, al is het met een lach en een traan.

[jacq1970]

Blijft lastig.. heel veel sterkte!

[Miranda]

Niet dat je je hoefde te verantwoorden maar nu ik bovenstaande lees snap ik wel waarom die datum wat verder weg staat.

Ja, ik ook.

Bij de hond waar ik het over had, wist ik sinds twee weken dat hij uitgezaaide kwaadaardige teelbalkanker had, en dat zijn prostaat uiteindelijk de darm volledig zou dichtdrukken. Wanneer, dat wisten we niet. Dat beek maar twee weken te zijn
Hij kon donderdag zeer, zéér moeizaam poepen en vrijdag helemaal niet meer. Toen hij lichte buikpijn aan begon te geven heb ik stante pede besloten om het niet over het weekend heen te tillen, zoals ik eerst van plan was.
Maar dat was dus een heel acute situatie. In jullie geval zou ik waarschijnlijk ook hebben gewacht tot de DA aan huis kon komen. Dat is voor de hond veel prettiger.

Heel veel sterkte.

Een tip overigens, voor ná het euthanaseren.
Als je hem langer dan een paar uur in huis houdt voor je hem wegbrengt naar het crematorium, leg hem dan in een koele/koude ruimte (hier was dat de onverwarmde hal) met koelelementen om hem heen. Eventueel kun je wat waterflesjes invriezen om af te wisselen.
Dat is echt belangrijk, het gaat anders heel erg snel ruiken. Hier heeft de hond een avond en een nacht zo in de hal gelegen, en de volgende ochtend rook het nog niet. Leg ook iets onder de hond. Er kan wat bloed uit de bek lopen, of wat urine of ontlasting.

[kooi]

Ook hier was het eerst de bedoeling om het met pijnstillers een week aan te zien. Maar ook hier werd na twee dagen duidelijk dat dit voor mijn hond teveel gevraagd was. Meteen gebeld voor de afspraak waarbij voor mij thuis inslapen een absolute voorwaarde was. Kwam daarom een mij onbekende arts van de dichtstbijzijnde locatie van de praktijk. Maar dat vond ik minder belangrijk. Als ik mijn hond maar op haar eigen plek in mijn armen kon nemen. De arts was een jonge meid, die haar vak verstond en zich heel bescheiden opstelde.

Houd je hond goed in de gaten zou ik zeggen, maar van wat ik zo lees zou ik niet meer zo lang wachten. Dit klinkt als groot lijden.