Ik moest daaraan denk na aanleiding van een gesprek met een stel duitsers vanmorgen. Ik zit in een gasthaus in Duitsland en mijn honden hadden aangepapt met een teckel van andere gasten. In een levendig gesprek vanmorgen tijdens het ontbijt liet ik de eigenaren een filmpje zien van Crusoe
Hilarisch vonden ze, en andere gasten riepen spontaan dat ze nu ook een teckel wilden
Ik herken t wel. Ik vind die filmpjes ook zo grappig dat ik bijna zou vergeten dat een teckel echt totaal niet bij me past.
Toch heeft dit soort flauwekul ook bij mij meegespeeld in raskeuze. In mijn familie ben ik de enige Fries, en ik vond t een sympathiek idee om een Friese hond te hebben. En natuurlijk heb ik uitgezocht of t ras wel bij me past, maar nadat ik tussen een aantal rassen twijfelde heeft dit wel meegespeeld in het doorhakken van de knoop.
Of een hond bij je past heeft grotendeels te maken met je wensen en levensstijl. Maar emotie is ook niet onbelangrijk. En dat kan soms worden veroorzaakt door ietswaar de hond zelf weinig mee te maken heeft. Dat is bij veel mensen die voor buitenlandse honden kiezen ook zo, omdat t ook fijn is om een hond een thuis te geven die in een smerig asiel zit.
Bij Kiwi had ik dit overigens niet. Ben verliefd geraakt op de kelpie als hond en er is geen andere reden dat deze in mn vizier kwam.
Heeft bij jullie iets meegespeeld wat de ras (of type) keuze heeft beïnvloed of heb je echt puur en alleen naar de hond zelf gekeken?
). Bleek er een advertentie van, naar later bleek, een beruchte broodfokker in het oosten van het land. 
Maar ze was het wachten waard 
ik had werkelijk geen idee wat een husky was, wat ik mee naar huis nam 
al is Lizzy mooi stevig van bouw. We kozen haar omdat ze goed met Douscha klikte (voorwaarde nummer 1) en omdat ze al direct wilde knuffelen 
, iets waar Douscha nooit erg veel van moest hebben.
En zo was meneer Sam er.
