Moderator: moderatorteam
Van dattum dusNanna schreef:We zijn weliswaar al 31 jaar getrouwd maar dat betekent nog niet dat we elkaars eigendom zijn en naar believen dingen domweg gaan lopen verbieden. Het idee alleen al.
Ik geloof heilig in het overlegmodel en ik wil prima ergens van afzien als er meer dan redelijke argumenten worden aangedragen. Maar een bot "nee hoor, dat mot ik niet dus je hebt het maar te laten" laten mij alvast steigeren.
.
Echt? Zolang ik die spin niet hoef te voeren gast hij zijn goddelijke gang maar. En die wurgslang of krokodil daar gooi ik nog wel ff een rat bij naar binnen. Maar ik ben als de dood voor spinnen dus daar zorgt ie zelf maar voor. Dat ga ik niet doen, maar verbieden? Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.Gollum schreef:Ja nou ja, een beetje overleg en instemming is wel fijner vind ik. Als vriendlief een wurgslang of vogelspinnen wil hebben of een leuk klein krokodilletje moeten we toch even pratenNanna schreef:Ik kan ook niks met die veto's hoor. Lekker dictatoriaal.
" IK zeg dat ik het niet wil hebben en je hebt je maar te voegen"
Ik zou het wat anders vinden als jij die hond zou willen en dat hij voor de verzorging op zou draaien. Dát kun je idd niet maken. Maar dat is toch helemaal niet aan de orde?
Ik zie het al dat ik mijn vent van alles ga lopen verbieden. Ik ben goddomme zijn moeder niet.
Of ik nu ziek was of zwanger of bevallen of net geopereerd, mijn partner heeft ze in al die gevallen nog nooit uitgelaten. Ik zorgde voor andere opvang of deed t zelf.Maandoodle schreef:Ik ben toch zeker ook wel voor het overleggen en dat je er samen uit moet komen of je wel of geen hond neemt. De vergelijking met een motor vind ik hierin niet opgaan. Als je door ziekte of wat dan ook niet in staat bent om een blokje te rijden zal die motor het geen enkel probleem vinden, maar daarintegen de hond moet wel uit. Toen mijn man en ik een relatie hadden had ik ook al een hond, hij zou er nooit zelf voor kiezen, maar was er gek mee. Al was het echt mijn hond en deed ik het meeste werk veranderde dat behoorlijk toen ik zwanger werd en zeker een half jaar amper kon lopen. Wie moest de hond toen uitlaten, mijn man, ook al was het niet zijn keuze toch moest hij minimaal 3x per dag met de hond op stap. We hebben nu, 5 jaar later weer een hond en alleen maar omdat ik het graag wilde. Toen ik het in de groep gooide dat ik weer graag een hond wilde was zijn reactie 'voor mij hoeft het niet percee, maar ik weet dat jij het graag wilt, dus doe maar, ik gun het je'. Ik zie dat niet als toestemming vragen, maar puur als overleg, de kans is altijd aanwezig dat de zorg om wat voor een reden op hem valt, we hebben het tenslotte al meegemaakt en dan vind ik het wel belangrijk dat hij toch ook achter de keuze staat. Als hij had gezegd 'nee liever niet' dan was er geen hond gekomen, hie graag ik jet ook had gewild. Al moet ik wel zeggen dat hij mij het nooit zal en kan verbieden, maar we zijn partner en met twee kleine kinderen moet je nou eenmaal belangrijke veranderingen in goed overleg doen en het liefst er samen achter staan. Dit heeft in mijn ogen helemaal niets te maken van het wel of niet iets mogen van je partner, maar puur met rekening houden met elkaar.
Zo zie je maar dat iedereen het op zn eigen manier doet. Ik vind het fijn om te weten dat wat betreft de hond ik te aller tijde kan terugvallen op mijn partner. Ik moet er niet aan denken om van alles te moeten regelen om de hond uit te laten, terwijl mijn man gewoon op dat moment thuis een filmpje aan het kijken is.Budkes schreef:Of ik nu ziek was of zwanger of bevallen of net geopereerd, mijn partner heeft ze in al die gevallen nog nooit uitgelaten. Ik zorgde voor andere opvang of deed t zelf.Maandoodle schreef:Ik ben toch zeker ook wel voor het overleggen en dat je er samen uit moet komen of je wel of geen hond neemt. De vergelijking met een motor vind ik hierin niet opgaan. Als je door ziekte of wat dan ook niet in staat bent om een blokje te rijden zal die motor het geen enkel probleem vinden, maar daarintegen de hond moet wel uit. Toen mijn man en ik een relatie hadden had ik ook al een hond, hij zou er nooit zelf voor kiezen, maar was er gek mee. Al was het echt mijn hond en deed ik het meeste werk veranderde dat behoorlijk toen ik zwanger werd en zeker een half jaar amper kon lopen. Wie moest de hond toen uitlaten, mijn man, ook al was het niet zijn keuze toch moest hij minimaal 3x per dag met de hond op stap. We hebben nu, 5 jaar later weer een hond en alleen maar omdat ik het graag wilde. Toen ik het in de groep gooide dat ik weer graag een hond wilde was zijn reactie 'voor mij hoeft het niet percee, maar ik weet dat jij het graag wilt, dus doe maar, ik gun het je'. Ik zie dat niet als toestemming vragen, maar puur als overleg, de kans is altijd aanwezig dat de zorg om wat voor een reden op hem valt, we hebben het tenslotte al meegemaakt en dan vind ik het wel belangrijk dat hij toch ook achter de keuze staat. Als hij had gezegd 'nee liever niet' dan was er geen hond gekomen, hie graag ik jet ook had gewild. Al moet ik wel zeggen dat hij mij het nooit zal en kan verbieden, maar we zijn partner en met twee kleine kinderen moet je nou eenmaal belangrijke veranderingen in goed overleg doen en het liefst er samen achter staan. Dit heeft in mijn ogen helemaal niets te maken van het wel of niet iets mogen van je partner, maar puur met rekening houden met elkaar.
Helemaal mee eens! (en dan heb ik het niet over je perfecte vriendje, want daar kan ik niet over oordelenmijke schreef:Nou ik zie mijn relatie toch niet als iets extra's bovenop mijn normale leven dat ik naar believen weer uit kan zetten als iets me een keertje niet bevalt. Ik heb er voor gekozen de (hopelijk) rest van mijn leven met hem samen door te brengen en dan bedoel ik ook sámen. Dus de beslissing over een nieuwe huisgenoot van welke orde dan ook dient ook sámen genomen te worden. Ik vind het raar om te zeggen dat een partner er niet voor hoeft te zorgen en dat ie er verder "dus" op geen enkele manier last van heeft. Natuurlijk wel. Een hond blaft als de deurbel gaat. Een hond kan voor je voeten lopen. Aandacht willen als het je niet uit komt. Ziek worden en het huis onderkotsen en schijten. Vervelend doen tegen vrienden die op bezoek komen. Ik noem maar een dwarsstraat. Zelfs als jij al die dingen adresseert en opruimt etc. krijgt je partner dat echt wel mee. Hij ruikt de lucht, hij gaat in de kots staan, geneert zich voor zijn vrienden die bang zijn voor de hond. Ik verzin maar wat, maar een extra hond, dat mérk je. Elke dag. Dus dat moet je samen beslissen. En met samen beslissen bedoel ik niet dat degene die het niet wil de boel kan veto'en tot ie zich bedenkt, maar gewoon dat je het er over hebt, dingen afweegt en dan samen tot een besluit komt.
Maar misschien heb ik makkelijk praten hoor. Wij vinden altijd alles van elkaar goed. Ik heb namelijk het perfecte vriendje
, maar ik geloof je zo) 
Toen Ik het na las wist ik dat er commentaar op zou komenNanna schreef:Alleen al van die zin staan mij de haren rechtop op het dikke hoofd.*Skye* schreef:. Hij mag altijd alles van mij)
Dat je dingen 'mag' , per Gods gratie.
We zijn weliswaar al 31 jaar getrouwd maar dat betekent nog niet dat we elkaars eigendom zijn en naar believen dingen domweg gaan lopen verbieden. Het idee alleen al.
Ik geloof heilig in het overlegmodel en ik wil prima ergens van afzien als er meer dan redelijke argumenten worden aangedragen. Maar een bot "nee hoor, dat mot ik niet dus je hebt het maar te laten" laten mij alvast steigeren.
Ik bedoel hem meer als in. Ik doe nooit moeilijk over al zijn hobby's, actieve vakanties, spullen die hij koopt. Tuurlijk gaat alles in overleg, maar als hij iets wilt zou het niet in me op komen het te verbieden, gewoon omdat ik nee kan zeggen. Dus vond ik het toch wel heel oneerlijk dat hij dat wel bij mij deed.
precies. daarbij is er nog altijd een verschil in iets wel willen of iets hééééél graag willen, een droom.dre schreef:Ik denk dat het niet zo zeer het overleggen met je partner is, maar meer het uitspreken en dus moeten naleven van de wens van de partner boven jouw eigen wensen en ideeën.
Tot bepaalde hoogte kan ik mij hierin wel vinden.
Maar je hebt wel gekozen om samen verder te gaan en dat vraagt soms een compromis aan beide kanten. Want keihard jouw mening doordrukken in de ja is net zo goed een veto uitspreken tegenover je partner die aangegeven heeft dit niet te zien zitten (om wat voor reden dan ook).
.
, moet het ook kunnen dat je je bezwaren uit over een rare gril van je partner. Maar dat zal voor iedereen anders zijn.
Ik ben ook niet van het verbieden hoor, maar misschien zou ik wel verhuizenBudkes schreef:Echt? Zolang ik die spin niet hoef te voeren gast hij zijn goddelijke gang maar. En die wurgslang of krokodil daar gooi ik nog wel ff een rat bij naar binnen. Maar ik ben als de dood voor spinnen dus daar zorgt ie zelf maar voor. Dat ga ik niet doen, maar verbieden? Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.Gollum schreef:Ja nou ja, een beetje overleg en instemming is wel fijner vind ik. Als vriendlief een wurgslang of vogelspinnen wil hebben of een leuk klein krokodilletje moeten we toch even pratenNanna schreef:Ik kan ook niks met die veto's hoor. Lekker dictatoriaal.
" IK zeg dat ik het niet wil hebben en je hebt je maar te voegen"
Ik zou het wat anders vinden als jij die hond zou willen en dat hij voor de verzorging op zou draaien. Dát kun je idd niet maken. Maar dat is toch helemaal niet aan de orde?
Ik zie het al dat ik mijn vent van alles ga lopen verbieden. Ik ben goddomme zijn moeder niet.
Dat vind ik ook wel hoor.lucie schreef:precies. daarbij is er nog altijd een verschil in iets wel willen of iets hééééél graag willen, een droom.dre schreef:Ik denk dat het niet zo zeer het overleggen met je partner is, maar meer het uitspreken en dus moeten naleven van de wens van de partner boven jouw eigen wensen en ideeën.
Tot bepaalde hoogte kan ik mij hierin wel vinden.
Maar je hebt wel gekozen om samen verder te gaan en dat vraagt soms een compromis aan beide kanten. Want keihard jouw mening doordrukken in de ja is net zo goed een veto uitspreken tegenover je partner die aangegeven heeft dit niet te zien zitten (om wat voor reden dan ook).
.
mijn man heeft het wel eens over een Harley Davidson, persoonlijk zie ik niet zoveel in een peperduur onzin penopauze apparaat. Was dat nou een levenslange droom: prima. Maar als speledingetje, neuh... voor dat geld doe ik liever iets waar we samen plezier aan beleven.
En andersom geldt dat ook.
Zolang onze hartenwensen maar gerespecteerd worden, of sterker nog: wij delen die
Iedereen ervaart dat natuurlijk anders. Ik merk dat ik het best een groot verschil vind sinds Nova er is. Ik merk dus wel het verschil tussen 1 of 2 honden. Nu hebben we een week een loge en ik loop nu met drie honden en dat vind ik nog een groter verschil. Iedereen ervaart dat op zijn eigen manier. Ik vind het leuk maar het kost mij wel meer energie, maar dat is niet erg.Nanna schreef:Dat is toch puur gekwezel? " nouououou, 1 hondje kan ik wel uitlaten maar 2 is teveel hoorrrrr"Fotogravinnetje schreef:1 of 2 honden maakt inderdaad geen super groot verschil. Maar als partner vindt dat hij met 1 hond al veel moet inleveren, kan dat kleine beetje extra van 2 te veel gevraagd zijn. Dus dan moet je dat duidelijk krijgen.
M'n man heeft al aangegeven dat ik erop moet rekenen dat hij vaker bij 2 honden zal moeten aangeven dat hij niet een dag voor ze kan zorgen dan bij 1. Dat betekent dus dat ik het risico loop niet naar een verjaardag te kunnen omdat m'n familie niet op 1 of 2 hondjes als bezoek zit te wachten en m'n man te moe is om beide hondjes thuis te kunnen laten. Dat is wel iets om mee te nemen in de beslissing
Ik heb momenteel last van mijn been en meneer Nanna bood vanmorgen zelf aan om dan met vier honden het bos in te gaan en bleef meteen een uur weg
En voor hem hoeven die honden dus echt niet. Maar hij weet dat het mijn ziel en zaligheid is. Daarom hou ik ook zo van hem
Voor een vent die gaat liggen mauwen dat twee hondjes even laten piesen écht teveel is, als jij een keer ziek bent, kan ik geen respect opbrengen.
Maar goed, ik vind sowieso heel veel mannen enorme zeiksnorren.
Ik ben zelf niet zo van het eisen stellen aan mijn partner. Leven en laten leven, je bent niet elkaars eigendomMina2006 schreef:Ben ik de enige die niet snapt waarom er zo moeilijk wordt gedaan over het 'gewoon volgen' van je partner zijn/haar wensen. Als je partner heel duidelijk aangeeft dat hij/zij absoluut geen hond meer wilt, waarom zou je dat dan niet gewoon kunnen accepteren (na een tijdje)?
Nogmaals, ik weet niet welke andere dingen er in een relatie afspelen, maar als het om huisdieren gaat en je ziet dat je partner al wel wat toezeggingen heeft gedaan, dan is het toch ongevoelig (ik weet even geen ander woord) om door te blijven hameren op iets dat je partner absoluut niet wilt?
Ik ben een beetje een doemdenker en ik denk dan gelijk: wat nou als je partner dan toch toegezegd heeft, dan is er een kans dat elke ruzie uiteindelijk uitloopt op ''JIJ moest die hond er zonodig bij'', of bij alles wat hij wilt (hebben) en jij wilt dat niet, hij de ''jij hebt de hond''-kaart erbij haalt.
Nogmaals, erg afhankelijk van de partner en de verdere relatie, maar alles bij elkaar snap ik het probleem niet.
Als het mijn partner gelukkig maakt en een verrijking van haar leven is dan geschiede haar wil, vaar ik ook best bij 
Helemaal met je eens Nanna, d.w.z. aangaande het mauwenNanna schreef: En voor hem hoeven die honden dus echt niet. Maar hij weet dat het mijn ziel en zaligheid is. Daarom hou ik ook zo van hem
Voor een vent die gaat liggen mauwen dat twee hondjes even laten piesen écht teveel is, als jij een keer ziek bent, kan ik geen respect opbrengen.
Maar goed, ik vind sowieso heel veel mannen enorme zeiksnorren.
Zeiksnorren, zal best maar er zijn ook meer dan voldoende vrouwen die alleen maar lopen te piepmiepen over alles 
ligt er denk ik maar net aan wat voor hond het is. Wij hebben twee redelijk kleine honden, onze vaste logeerhond is een bordeauxdog. Dus. Dat merk je wel hoor 1 extra hond in huis hahahaha. Terwijl de eigenaar van de bordeauxdog, die dus weer op mijn dames past, dat veel minder ervaart.Lemuria schreef:Ik vind het verschil tussen 1 of 2 honden echt levensgroot. Tussen 2 en 3 honden vind ik dan weer geen verschil zitten
nou ja zo werkt dat hier ook zo'n beetje. Wij doen alles samen en hebben dan ook samen de huisdieren. De enige die ooit alleen van mij en de kinderen waren waren de konijnen. En zelfs die heeft hij al gruwelend verzorgd toen ik ziek was of weg voor het werk.mijke schreef:Nou ik zie mijn relatie toch niet als iets extra's bovenop mijn normale leven dat ik naar believen weer uit kan zetten als iets me een keertje niet bevalt. Ik heb er voor gekozen de (hopelijk) rest van mijn leven met hem samen door te brengen en dan bedoel ik ook sámen. Dus de beslissing over een nieuwe huisgenoot van welke orde dan ook dient ook sámen genomen te worden. Ik vind het raar om te zeggen dat een partner er niet voor hoeft te zorgen en dat ie er verder "dus" op geen enkele manier last van heeft. Natuurlijk wel. Een hond blaft als de deurbel gaat. Een hond kan voor je voeten lopen. Aandacht willen als het je niet uit komt. Ziek worden en het huis onderkotsen en schijten. Vervelend doen tegen vrienden die op bezoek komen. Ik noem maar een dwarsstraat. Zelfs als jij al die dingen adresseert en opruimt etc. krijgt je partner dat echt wel mee. Hij ruikt de lucht, hij gaat in de kots staan, geneert zich voor zijn vrienden die bang zijn voor de hond. Ik verzin maar wat, maar een extra hond, dat mérk je. Elke dag. Dus dat moet je samen beslissen. En met samen beslissen bedoel ik niet dat degene die het niet wil de boel kan veto'en tot ie zich bedenkt, maar gewoon dat je het er over hebt, dingen afweegt en dan samen tot een besluit komt.
Maar misschien heb ik makkelijk praten hoor. Wij vinden altijd alles van elkaar goed. Ik heb namelijk het perfecte vriendje
Mina2006 schreef:Ben ik de enige die niet snapt waarom er zo moeilijk wordt gedaan over het 'gewoon volgen' van je partner zijn/haar wensen. Als je partner heel duidelijk aangeeft dat hij/zij absoluut geen hond meer wilt, waarom zou je dat dan niet gewoon kunnen accepteren (na een tijdje)?
Nogmaals, ik weet niet welke andere dingen er in een relatie afspelen, maar als het om huisdieren gaat en je ziet dat je partner al wel wat toezeggingen heeft gedaan, dan is het toch ongevoelig (ik weet even geen ander woord) om door te blijven hameren op iets dat je partner absoluut niet wilt?
Ik ben een beetje een doemdenker en ik denk dan gelijk: wat nou als je partner dan toch toegezegd heeft, dan is er een kans dat elke ruzie uiteindelijk uitloopt op ''JIJ moest die hond er zonodig bij'', of bij alles wat hij wilt (hebben) en jij wilt dat niet, hij de ''jij hebt de hond''-kaart erbij haalt.
Nogmaals, erg afhankelijk van de partner en de verdere relatie, maar alles bij elkaar snap ik het probleem niet.
Dan pak je je koffers maar, met je irrationele zeikmuil.
) zonder overleg heb gehouden. 
Heb sinds kort een liefje met dezelfde hobby, dat maakt het zo veel leuker. Als we even tijd hebben gooien we de honden in de auto en gaan lekker wat ondernemen. zeker! het lijkt me echt vreselijk een partner te hebben die niks van de honden moet hebben.mijke schreef:Bij ons is het niet zo dat we allebei precies even veel doen met de hond, Oortje is wel duidelijk mijn hond en ik doe het meeste met haar. Hij voert haar en doet het allerlaatste plasrondje met haar omdat ik het belangrijk vind dat zij en hij, al is het maar een paar minuten per dag, iets samen doen zodat er een band is. Voor mij is het belangrijkste dat een nieuw dier door beiden gewenst is. Dan is het prima als de takenverdeling 90/10 is omdat ik het 90% liever wilde dan hij. Als hij het dier maar wel leuk vindt en er ook af en toe wat mee wil doen, al was het maar op de dagen dat ik ziek ben. Ik zou het vréselijk vinden als ik met een hond onwijs op mn tenen zou moeten lopen om maar te zorgen dat vriend er niks van merkt omdat hij het geen leuk ding vindt!
) maar hij wandelt er ook graag mee, knuffelt en verwent ze en wil zelfs wel eens eten geven (liever nog snacks geven 
). We zijn één grote roedel en hij vindt het net zo prima als ik als er honden op de bank, in bed of op tafel liggen. Ik zou niet anders willen, want voor mij zitten honden toch echt te diep.
