Angst na doodrijden hond

[Sunobri]

Onze lieverd is vorige maand doodgereden hier voor het huis. Ze was nogal eigenwijs en was via de garage naar buiten ontsnapt en zelf aan de wandel gegaan. En voor we het doorhadden was het 1 harde klap en het was voorbij.....

Ik hoef jullie niet uit te leggen hoe intens verdrietig we zijn. Zijn zelfs eerder teruggekomen van vakantie omdat we toch niet in de vakantiestemming waren.

Dat we een ander hondje willen uiteindelijk, dat weten we zeker. Maar we durven haast niet meer...... Denk dat onze nieuwe hond nooit los mag lopen, en dat wij nooit meer een deur durven open te laten.....pfff, alleen de gedachten al. Maar dat is ook geen leefbare situatie.
Hoe zouden wij van die angst af kunnen komen...iemand tips? Misschien is het ook gewoon nog te vers..

[Budkes]

Ik denk dat je het gewoon de tijd moet geven. En dat je nooit meer een deur open durft te laten dtaan is overkomelijk. Dat heb ik sowieso nooit gedurfd zolang ik honden heb. Thuis bij mijn ouders gebeurde dat al niet, als in nooit, en hier ook niet, mijn beide, bijna volwassen, zoons laten ook nooit een buitendeur of poort open staan. Kwestie van gewenning en zeker geen slechte zaak.

En misschien komt de tijd dat je beseft dat het verdriet om het verlies van je hond niet opweegt tegen het plezier dat je hebt gehad van de tijd dat je hond in jullie leven was.
En een virtuele knuffel vanaf hier.

[Zamunda]

Ik ben het eens met Budkes. Verder denk ik dat de angst slijt.

Ik weet niet hoe de situatie is, maar als het mogelijk is dan zou ik aan de straatkant een hek maken zodat je een buffer hebt als de hond een keer naar buiten glipt.

[80564M]

http://www.hondenforum.nl/plaza/viewtop ... 20&t=68400

Dit is ons verhaal. Twee jonge honden doodgereden, en de manier waarop wij er mee om gingen. Misschien heb je er wat aan

[Cinnepin]

http://www.hondenforum.nl/plaza/viewtop ... 20&t=68400

Dit is ons verhaal. Twee jonge honden doodgereden, en de manier waarop wij er mee om gingen. Misschien heb je er wat aan

vreselijk!!

Ts ook veel sterkte met de verwerking

[Lemuria]

Alles heelt met tijd, zeggen ze. Ik hoop voor jullie dat het nog wat slijt, het is niet niks.

[Zamunda]

Brrr, wat een verschrikkelijke nacht en ervaring Cleva. Gatver. Altijd datzelfde ritueel, en die ene keer dat ze er op onnavolgbare wijze tussenuit piept...

[Jonas26]

Vreselijk om zo je hond te moeten verliezen

[Antonetta]

Erg om op deze manier je hond te verliezen. Van mij is ook een hondje doodgereden en ik kan zeggen dat het verdriet en ook de angst slijt maar ik ben wel altijd oplettender gebleven en liet mijn andere honden alleen los op plekken waar geen verkeer mag komen.

[tobi__]

Vooral het onverwachte wat Cleva ook zegt is zo rauw. Het hád niet gehoeven, het hád anders kunnen gaan, etc.

Onze kat is met 8 maanden aangereden en opslag overleden. Terwijl ik dit weer typ, zie ik weer voor me hoe ik een wit hoopje in het lantaarnlicht licht zag. Hoe ik er heen rende en steeds meer in paniek raakte. Ik zag dat Milo het was. Ik zag dat hij onder het bloed zat en ik zag dat hij ook al dood was. Ik voel weer hoe ik in complete paniek naar huis rende, naar de slaapkamer waar mijn vriend al lag te slapen. Ik hoor de totale paniek als ik schreeuw 'Milo is dood.' en ik heb nog maar zelden zo in mijn leven gejankt, laat staan zo in paniek geweest. Toen ik de straat weer op rende heb ik alleen maar nee lopen roepen en gehuild. Echt ... die complete schok is zo heftig. Het ene moment heb je een leuke vrijdagavond gehad, en op het andere moment vind je je liefste kat in zo'n toestand op straat.

Ik snap hoe je je voelt Sunobri en ik weet dat het tijd kost om het te verwerken. Het is bij ons in maart gebeurt. Nu we Tobi hebben, moet ik zeggen dat ik er minder vaak aan denk. Niet dat ik Milo ben vergeten, want dat zal natuurlijk nooit. Maar ik denk niet meer elke avond aan dat beeld hoe hij er bij lag. En dat is toch wel fijn.

[Sas]

lekker begin van mijn dag Cleva, zit hier bijna weer te brullen. Ik ken het verhaal maar het komt toch weer binnen.

Onze jongste hond is ook aangereden ( bij open doen voordeur naar buiten gesprint) maar ze heeft het overleeft, ze had wel haar bekken gebroken. Dat was 6 jaar geleden en sindsdien ben ik overdreven voorzichtig met haar. Voordeur gaat NIET open als zij in de hal staat, ook al wil ze niet naar buiten omdat ze veel te blij is dat er bezoek komt, je zal net zien dat er achter het bezoek een kat langs schiet. Zij gaat in de wijk niet los, nooit.

Soms als ik naar haar kijk voel ik de angst en alle ellende van toen weer en schiet het naar mijn strot, dus of het slijt? mwaoh... een beetje. Maar he: extra waakzaamheid is niet erg.

Kortom: gewoon weer een hond nemen hoor, gebruik de geleerde les en geniet er van.

zij Ik ben nu

[thom]

Ik heb ook een hond op heel onverwachte (en gruwelijke wijze) wijze verloren. Het is nu 2.5 jaar geleden, dus het heeft gelukkig een 'plekje' kunnen krijgen. Maar het blijft voor altijd een wond met een flinterdun korstje.
Na 3 weken kwam Ari in ons leven, dat was een hele goede beslissing, het gaf veel afleiding en haalde die rauwe kant een beetje van van ons verdriet af.
Dit is het hele (lange) verhaal. http://www.hondenforum.nl/plaza/viewtop ... 6&t=277974

[Caro.]

Goh, wat is dat treffend geschreven Martijn

Wij zijn ook een jonge hond verloren, alweer lang geleden: het was oudjaarsdag 2001.
Het was koud, er lag wat ijs en het had gesneeuwd en wij gingen op pad met onze 4 maanden jonge pup. Het pupje liep bijna altijd los
bij ons en zo ook nu, ons niet bewust van het gevaar van sneeuw op dun ijs...
We liepen over een bruggetje, ik lette echt wel goed op haar, maar eenmaal over de brug kwam er een andere hond aan en ze rende
weer terug de brug over en toen mijn fatale fout: ik roep 'Tara hierrr' en Tara kwam, maar nam de kortste weg: die van sneeuw over een
dun laagje ijs. Ze zakte er meteen doorheen, wij sprongen haar achterna, maar konden haar niet vinden.
Totale ontreddering, totale paniek, ambulance, ziekenhuis, onderkoeld en eenzaam in het ziekenhuis zonder pupje.

Gebruld heb ik, mijn ogen kon ik wekenlang haast niet dicht doen want dan zag ik haar blik voor me 'ik kom hoor vrouwtje' en ze keek
me recht aan met haar vrolijke oogjes toen ze door het ijs zakte.

Ze was op slag dood overigens, de volgende ochtend is een vriend gaan dreggen en heeft haar gevonden in de exacte stand waarin ze
het water in is gegaan, een 'cold shock' water in de longetjes.

En tja, dan na enkele weken toch weten dat je weer een hond wilt. Ik heb mijn hele leven honden gehad, een leven zonder is niet compleet
voor mij.
Wat was ik bang en toen we uiteindelijk onze nieuwe pup hadden uitgezocht zei ik heel stilletjes in mezelf 'ik hoop dat ik niet ook jouw
dood wordt'
Overbezorgd de eerste maanden, overal zag ik gevaar.
Dat is eigenlijk nooit overgegaan, wel minder geworden, maar het is inderdaad een trauma om zoiets mee te maken en helemaal kwijt raak
je het nooit (ik tenminste niet). Ik ben en blijf overbezorgd, niet meer op het gestoorde af, maar wel boven gemiddeld

En toch is de enige manier om door te gaan, te beseffen dat iedereen fouten maakt, dat je het niet expres doet, dat je het allerbeste met
het beestje voor had en dit nooit, maar dan ook nooit had gewild.
Vergeef het jezelf en ga weer genieten van een hond, het is te mooi om op te geven

[thom]

Ria heeft er trouwens een flink trauma aan overgehouden. Ze heeft (als ze met Ari is) een enorme angst voor Staffords en aanverwante rassen. Ze doet enorm haar best het te negeren, maar die angst overheerst, wat Ari dan meteen aanvoelt, om narigheid te voorkomen gaat ze dit soort rassen ook steevast uit de weg.
Komt ze dit soort honden zonder Ari tegen is er niks aan de hand.

[Caro.]

Ria heeft er trouwens een flink trauma aan overgehouden. Ze heeft (als ze met Ari is) een enorme angst voor Staffords en aanverwante rassen. Ze doet enorm haar best het te negeren, maar die angst overheerst, wat Ari dan meteen aanvoelt, om narigheid te voorkomen gaat ze dit soort rassen ook steevast uit de weg.
Komt ze dit soort honden zonder Ari tegen is er niks aan de hand.

Dat kan ik me wel heel goed voorstellen en ik vind het nog knap van haar dat ze er niet bang voor is zonder hond bij zich.

[twinkeltje]

Alles heeft zijn tijd ik denk toch dat dat heel verschillend is.
Toen ik 13 was denk ik ongeveer, is door mijn schuld mijn hond doodgereden [ ben nu 47 ] het scherpe van het vedriet is er wel af.
De over voorzichtigheid in sommige gevallen dus niet.
Ik zie in veel dingen al het gevaar honden aan een lange lijn bv op de stoep langs een drukken weg, dan zeggen ze ja die blijft wel op de stoep, het hoeft maar 1 keer niet het geval te zijn.
Mijn hond was een spierwitte pekinees, samen waren we echt een eenheid.
Het was de eerste pekinees die gewoon los met me mee kon, hij luisterde.
Tot die ene morgen , het had gesneeuwt en Bowie was helemaal blij.
We gingen samen naar buiten en we waren fijn aan dolle in de sneeuw.
Het was nog vroeg dus rustig op de weg.
Tot dat ene moment hij speels de weg op schoot het verschil was moeilijk te zien door de sneeuw daar had ik even niet aan gedacht, op dat moment kwam er ook uitgerekend een auto.
Bowie slingerde een stukje weg de auto reed door, ik rende naar hem toe pakte hem op en hij keek me aan en daarna zat er geen leven meer in alle hulp was te laat.
Het verdriet is gesleten maar toch een soort schuldgevoel blijft en extra voorzichtigheid.
Sterkte met je verlies ik hoop dat je ooit een nieuw hondje aandurft echt het komt goed

[gonnie]

Wat erg voor jullie allemaal.

Jarah is ook eens onder een auto gekomen, ik gaf de riem over aan Gerard, ik vroeg nog heb je haar? Ja, ik heb haar. Jarah zag aan de overkant een kat en weg was ze, ze kwam weer terug maar liep gelijk weer naar de overkant en toen liep ze onder een auto.
Ik schreeuwde keihard nee. Maar ze kwam er onder vandaan met een blik van wat gil je nou.
Ze had echt helemaal niks nog geen schrammetje. Ze raakte gewond toen ze terug kwam doordat Nikkie haar beet.
Vind het nog steeds een wonder dat ze toen niks had. Want het was me toch een harde klap. Haar riem was denk ik onder de autoband blijven zitten want die was afgebroken.

[Lemuria]

Wat een verhalen, vreselijk

[mijke]

Dit is echt geen leuk topic Vooral Cleva, je beschrijft het ook zo goed en dan zit ik hier bijkans een beetje achter mn computer te janken! Dat Oor onder een auto (vrachtwagen) komt is een van mijn angstvisioenen dus dan helpt dit topic niet echt mee Wat vreselijk moet dat zijn! Ik kan helemaal begrijpen dat je daar echt wel een trauma van overhoudt. Stertke voor iedereen die zoiets heeft meegemaakt!

[Hippo]

Jeetje wat een afgrijselijke gebeurtenissen allemaal . En Caro wat zal jij je ondragelijk schuldig hebben gevoeld , ook al kon je er niks aan doen.

Gelukkig hebben wij dat nog nooit meegemaakt. Mijn man fietste vorig jaar met onze honden. De herplaatser die we een aantal maanden hadden zat aan de riem. Hij schatte een situatie verkeerd in. Rechts in de berm was een tractor de sloot aan het uitbaggeren en van voor naderde een auto. Mijn man had niet verwacht dat de hond aan de riem zou schrikken, op het moment dat hij de tractor passeert gooit deze een flats drek met slootwater neer. De hond schrok, schoot achterlangs de fiets met zijn kont. Op dat moment passeerde de tegemoetkomende auto en reed hem aan. Gecompliceerde botbreuk als gevolg met totaal 12 weken revalidatie en 2 operaties.

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Het is goed als je voorzichtig bent, maar je kunt niet alle risico's aftimmeren hoe graag je dat ook zal willen. Ik heb een zwaar auto-ongeluk gehad, de eerste weken en maanden had ik regelmatig het zweet op mijn handen van de spanning. Het is nu bijna 5 jr geleden en ik ben nog wel voorzichtiger, maar dat slijt.

Hoop dat je het verlies van je hond een plekje kunt geven. En straks weer kunt genieten van een volgende zonder overal gevaar in te zien.

[Caro.]

Jeetje wat een afgrijselijke gebeurtenissen allemaal . En Caro wat zal jij je ondragelijk schuldig hebben gevoeld , ook al kon je er niks aan doen.

Nou ja, ik kon er natuurlijk wel wat aan doen. Ik had moeten bedenken dat sneeuw op ijs net land is voor een hond en dat die niet kunnen bedenken
dat het ijs te dun is. Dus ik had haar nooit los moeten laten bij dun ijs.

Alleen expres heb ik het natuurlijk niet gedaan, het was stom, onnadenkend en daarvoor heb ik mezelf aardig 'gestraft' met inderdaad een enorm
schuldgevoel. Ik heb echt op een gegeven moment tegen mezelf moeten zeggen: en nu kappen! ja, het was stom, maar iedereen maakt fouten en
jij had de pech dat dit fataal afliep en dat is heel flink pech hebben. De ene keer maak je een fout en loopt het met een sisser af en de andere
keer word je genadeloos afgestraft.
Nou, die les heb ik geleerd.

[Eilfy]

2,5 jaar geleden, vrijdagavond en ik kwam terug van de sportschool. Oryn blij en zichzelf tot hij ineens zijn urine liet lopen. Zaterdag dierenarts: blaasontsteking. Zondag zieker, terug naar de dierenarts waar hij 36 uur na de eerste symptomen overleed aan wat later bleek de gevolgen van rattengif te zijn.

Ik ben heel veel van de periode direct na zijn dood kwijt en het verdriet was enorm. Dat is nu wel minder, de randjes zijn niet meer zo scherp (meestal dan). Maar de angst dat dit weer gebeurt is er wel nog. Dus ik ben hyper alert op alles wat op straat ligt en te lang snuffelen maakt mij redelijk nerveus. De eerste commando's die Kenji kende waren "nee" en "los".

Met die angst moet ik leren leven want ik vrees dat die er nooit meer helemaal uit gaat :/

[mijke]

Ik heb elders verteld over Bas die op de A12 terechtkwam en daar niet alleen werd doodgereden maar ook een kettingbotsing van 5 auto's veroorzaakte.

Wat erg! Hoe kwam Bas op de A12 terecht dan?

Zelf hebben wij wel eens gehad dat we bij de oprit naar de snelweg voor een rood stoplicht stonden, het was spits. We hadden de zeilboot die in de winter in de tuin staat er aan hangen om hem naar het Zuidlaardermeer te brengen. Wordt er opeens aangeklopt; "ehhh ja kan het kloppen dat er net 2 katten uit uw boot sprongen?"... Ehhh ja wij hebben wel 2 katten...
Gelukkig hebben we ze met licht gevaar voor eigen leven ongedeerd kunen vangen, ze waren op zo'n middenstuk met bomen gaan zitten. Maar damn wat was dat eng! Vanaf toen altijd alles goed checken, op de motorkap kloppen etc. En als er een hond mee gaat alle deuren 3x checken en overal kinderslot op via centrale vergrendeling want het zal maar eens gebeuren dat een deur of de achterklep open vliegt zoals we vroeger ooit eens hadden op de duitse snelweg. Godzijdank zonder hond nog toen...

[Marie-Josée]

Het blijft een vreselijke manier om je geliefde huisdier te verliezen.Vergeten zul je dat nooit.
Maar het is de bedoeling dat je er van leert, niet dat je jezelf de schuld geeft want het gaat altijd om kleine dingen met grote gevolgen.Dingen die meestal gewoon goed aflopen.
Ik ben mijn hond ook een keer in het donker kwijt geraakt. Pure paniek en uren zoeken. Hij was even achter gebleven, had mij niet meer gezien en is meteen naar huis gerend.
De straat over rennen is ook al eens gebeurd, tussen de auto's door.
Allemaal lang geleden. Ik ben steeds voorzichtiger geworden, dat wel. Martin wordt er af en toe kriegel van maar daar kan ik dan weinig aan doen.
Nooit de voordeur open laten staan. Nooit de poort open laten staan. autoportieren snel dicht. Alleen aan de riem in en uit de auto.
Een van de redenen waarom ik niet alleen een paar dagen weg durf te gaan is deze dus.
Een maand is nog erg vers hoor,maar de scherpe kantjes gaan er wel af en je zult beslist voorzichtiger zijn geworden. En dat is alleen maar goed.

[bouvierpoedel]

2 honden die dood gereden zijn , 1 aangereden en een kat die dood gereden is.En een hond aan gort gebeten en dood lag de volgende dag.
Vond het erg maar heb er vrede mee . Het slijt en maken gedeeltelijk plaats voor ander verdriet van ellende en dood.

[chaos]

We hebben vorig jaar een nestje gehad waarvan we een kater en een poes hebben gehouden. Vorige week zijn moeder en haar beide kinders achter mijn oudste zoon aangelopen die dat niet heeft gemerkt.
Een heel stuk van huis aan de doorgaande weg is ons katertje, Kiwi aangereden. Mijn zoon kwam op de weg naar huis een mevrouw tegen met een gewonde kater op de arm, onze Kiwi.
Ze heeft hem en Kiwi thuis gebracht, ik ben nog naar de dierenarts gereden maar toen ik daar aankwam was hij al dood. Mijn zoon heeft onze andere poezen opgehaald van de plek waar hij is aangereden, die zaten daar nog.
Dit is ons vorige week overkomen, we zijn er ziek van. Niet alleen wij ook maar ook de beide poezen, het was een heel hecht trio.
De eerste keer in al die jaren dat ik dieren heb dat ons zoiets overkomt, schuldgevoel, gemis.....het is moeilijk. Zijn aanhankelijke aard is zijn dood geworden, dat is lastig te verteren.
Mijn zoon is er kapot van.

Ooit krijgen wij een nieuw katertje die net als de twee anderen niet naar buiten mag....wanneer weet ik niet maar ooit.

[mijke]

Pfff Kruimel wat een horror zeg, vreselijk! Idd, lang leve auto's die waarschuwen bij slecht gesloten deuren! \o/