Mikey was mijn derde diensthond. Ik vergeet nooit weer de dag dat ik hem over zou nemen van de africhter. We zaten samen bij de dierenarts voor de medische keuring. Mikey bij de africhter en ik er naast. Iedere keer als hij me aankeek hoorde ik alleen maar een diepe grom. Na de keuring deed zijn africhter hem in de autokennel in mijn auto en reed ik met een groggy Mikey van de narcose naar huis.
Thuis gekomen ben ik naast de auto gaan staan want ik durfde hem niet aan te kijken. Heb het deurtje opengedaan en hij wankelde al grommend naar buiten. Mikey was gemeen tot op het bot. Maar wij hadden toch vrij snel een enorme band. Het heeft wat bloed, zweet en tranen gekost maar toen had ik de beste collega die ik me maar kon wensen.
Hij heeft ruim 7 jaar mijn vaste maatje mogen zijn. Hij ging pas met pensioen toen hij 10 jaar en 3 maanden oud was. Hij heeft in zijn carrière veel boeven gepakt, hij plukte ze overal vandaan, en heel vaak het verschil gemaakt voor de collega's, of zoals een collega gisteren opmerkte; " Mikey heeft heel veel situaties gered."
Toen hij met pensioen ging heb ik hem uiteraard gehouden, hij kon niet eens ergens anders heen. En hij mocht in huis. Niet zindelijk en vernielzuchtig bezorgde hij mij weer bloed, zweet en tranen.
Maar een bench in huis deed het tij keren. De rust keerde weer en Mikey ging van een paar mensen houden, mijn zoons Max en Simon, mijn vader en moeder(ondanks dat je haar ook behoorlijk hebt gebeten), een paar van mijn vriendinnen.
Ruim anderhalf jaar heeft hij van zijn pensioen mogen genieten. En genieten deed hij. Hij had zijn eigen tweezitsbank uitgekozen en daar lag ie dan stikgelukkig te genieten van ons om hem heen. Hij had behoorlijke artrose aan zijn ellebogen. Maar met pijnstilling was het goed te doen. 5 kilometer om was geen probleem.
Voor een paar maanden terug kreeg hij een tia-tje maar herstelde goed. Voor een week of 3 geleden merkte ik dat hij moeite kreeg met poepen. Het was zijn prostaat. De DA en ik wilden hem laten gaan, hij had al zoveel meer dan alleen dat. Maar oudste zoon Max wilde nog een chemische castratie proberen. Het hielp niet meer.
Vanmorgen hebben we je laten gaan. Samen met je grote vrienden Max en Simon hebben we je weggebracht. Je was nog steeds blij, iedereen waar je om was gaan geven was bij je én je mocht in de auto. De narcosespuit merkte je niet eens op. En je sliep binnen 1 minuut. Je was echt op.
Lieve Mikey, wat was je een moeilijk portret, en wat heb ik ongelooflijk veel van je geleerd. Maar ik heb nooit een hond gehad die dapperder en trouwer was dan jij. Jij hebt me nooit in de steek gelaten en ik was de bodem onder je bestaan. Je was een topper onder de diensthonden en een legende onder de collega's. Nu kun je ontspannen. Dinsdag haal ik je weer naar huis. Ondanks alles ga ik je enorm missen.
