Jaloezie bestaat bij ons thuis niet eigenlijk. Ik denk ook dat als je een gezonde relatie hebt in de eigen, veilige omgeving je niet veel te maken zal krijgen met jaloezie van één hond. Maar dat denk ik. Als ik om en om met de honden wegga staan ze eerst wel even wat teleurgesteld te kijken maar ze krijgen allemaal hun aandacht en lange wandeling.
Manu is ook een hond die het prima in zijn eentje zou doen. Ik zie hem er ook van genieten als hij zijn eigen aandacht krijgt. Toch is hij gek op prinses Uma en ook Cody vindt hij ontzettend leuk. Hij ziet het als zijn taak de orde en rust te bewaren in ons huis dus als Uma loopt te bitchen om een bot dat bij Cody ligt komt Manu even tussen hen door lopen. Hij ziet het als zijn taak het balkon te inspecteren voordat er iemand op mag en aan de andere kant is hij het grootste doetje dat bijna letterlijk het kaas van zijn brood laat eten.
Ik ben laatst een hele dag met Manu alleen weggeweest en dan is het een veel minder serieuze hond en ook een stuk minder zeker van zichzelf. Zijn rol als grote reu in onze roedel belast hem misschien maar het is ook wel echt zijn ding geworden en hij lijkt zich er fijn bij te voelen. Die rol ligt hem ook zo goed, hij kan het heel netjes en het is een wijze hond.
Ik vind het bekijken van hun roedelgedrag zo enorm mooi, ik kan er echt intens van genieten
Overigens speelt Manu vrijwel nooit meer met ons sinds ik Uma heb. Ze spelen samen.
Als er jaloezie is of ze raken overprikkeld vind ik het geen leuke match. Je merkt het echt snel genoeg. Ik heb twee keer geluk gehad want Uma werd direct geaccepteerd en Cody zelfs nóg beter. Maar zodra Blanche hier binnen kwam zag ik al dat ze niet zou blijven. Dat is het fijne aan opvangers, je kunt het even proberen.
Jullie kennen jullie hond nu zo goed dat je echt wel op je gevoel af kan gaan en als het goed is heb je er gauw zat een gevoel bij zodra je de honden samen ziet.