Hoe aaibaar is Fikkie?

[Tineke]

Ik heb er een hard hoofd in dat dat goed in kaart gebracht kan gaan worden. Ik denk dat ook veel bijtincidenten gebeuren in huiselijke kring of met bekenden en ik vermoed dat daar vaak geen melding van wordt gemaakt.
Ik denk dat het vroeger - zeg langer dan 20 jaar geleden - relatief net zo vaak gebeurde, maar dat er toen minder heisa van werd gemaakt. Ik ben als kind van 3-4 ook gebeten door een vreemde hond en kreeg toen te horen: 'Eigen schuld, je moet ook niet zomaar een vreemde hond aaien.'

Ik denk het ook hoor.
Het is terecht dat je tumult maakt wanneer je gebeten bent, maar ik vind ook dat mensen daar zelf ook hun gezond wel eens in mogen gaan gebruiken.

Inderdaad of luisteren naar de eigenaar die vraagt van een hond af te blijven.
Klaarblijkelijk is dat voor sommige mensen juist een trigger om te laten zien hoe goed ze wel niet met honden zijn.

[pioenroos]

Ik ben vroeger (ruim 25 jaar geleden) wel eens in mijn buik gebeten door een bouvier. Op straat in Rotterdam tijdens het passeren op de stoep. Ik vermoed dat ik de hond erg heb aangekeken want ik was gek op honden en we hadden zelf een hovawart dus ik was niet bang Forse blauwe plek en krasje maar echt niet dat het bij mijn moeder opkwam om ergens verhaal te halen of het te melden. Gewoon domme pech. Ikzelf was meer onder de indruk van het feit dat die man mijn blote buik wilde bekijken na het bijten, dát was pas eng


Teovoeging:
Diem wil ook niet geaaid worden en dat kan ik ook prima voorkomen. Gewoon duidelijk praten en er tussen staan en desnoods duw ik een kind zelf weg Opmerkingen dat of hij dan vals is kap ik ook gelijk af: Hij stelt het gewoon niet op prijs om zomaar aangeraakt te worden, volstrekt normaal lijkt mij.

[Tineke]

Waarschijnlijk zijn ze dan in Brabant gehoorzamer
Mensen staan Pirke weleens te lokken en dan zeg ik heel simpel dat hij niet geaaid wil worden. Niet eens omdat hij dan bijt, want dat doet hij niet. En dat nemen ze dan voetstoots van me aan.
Of zou het tóch die chagrijnige bakkes van me zijn

Ja dat is in de regel ook wel afdoende , ook hier.
Met Lucie hebben wij iedereen gevraagd er af te blijven en dat is prima verlopen, ook toen ze nog pup was.
Een vader met een zoontje zei wel heel teleurgesteld wat jammer dat we haar niet mogen aaien niet wetende wat ze mislopen

Maar zo heel af en toe zit er een eigenwijs exemplaar tussen dat juist als je zegt ze niet te aaien wil bewijzen dat dit voor hun niet opgaat want zij zijn goed met honden.
Dat zijn de meest irritante al zijn die gelukkig niet talrijk.
Dan moet je gewoon wat duidelijker zijn meer niet

[j.werkman]

Vaak gaat het vanaf het begin niet goed. Ik heb in mijn kinderrijke buurt nooit dat er geaaid wordt, terwijl de aaibaarheidsfactor toch groot is.
Vanaf het begin, als het gevraagd werd, nee, ik wil dat niet. Kinderen informeerden elkaar, dat ik dat niet wide.
Als ze Herman riepen, zei ik dat hij niet mocht komen en dat het fijn zou zijn als ze dan ook niet roepen, ook daarin corrigeerden de kinderen elkaar.
Als mensen angstig waren, melde ik ook dat Herman niet bij ze mocht komen en dat ook niet doet.

Toch vinden de mensen Herman leuk en lief en vaak groeten ze hem.
Herman wordt nu 10 jaar en soms kom ik van die puberslungels tegen, die Herman nog kennen van toen ze kleuter waren en hem op weg naar uitgaan enthousiast begroeten.

Zelf aai ik ook geen honden, die niet van mij, of van mijn directe omgeving zijn. Ik praat wel met degene die er mee loopt en altijd vriendelijk over hun hond, de honden komen ook snuffelen, maar gaan ook snel weer hun eigen gang.

Het scheelt natuurlijk,wel, dat ik een wel heel gemakkelijke hond in de omgang heb.

[Caro.]

Ik vraag me af of er nu zoveel meer gebeten wordt eigenlijk.
Eerlijk gezegd heb ik het idee dat men het vroeger wat vaker voor 'Tja, dat krijg je er nou van' aannam. Het valt mij vaak op dat veel mensen in Nederland er maar gewoon vanuit gaan dat jij een aardige hond hebt, in andere landen is dat vaak toch met iets meer reserve.

Nou precies, tegenwoordig wordt soms van alles ook wel een drama gemaakt. Natuurlijk begrijp ik dat als je heel lelijk gebeten wordt, dat
het dan een andere zaak is, maar tegenwoordig is alles zowat traumatisch.

Ik ben als kind ook gebeten door onze hond, die was weggelopen en ik pakte hem bij zijn halsband en 'hap' en kreeg gewoon te horen 'nou, niet
meer doen dan maar'.
Mijn man is vroeger als kind meerdere keren gebeten, maar die haalde dan ook iedere hond aan. Zijn moeder zei ook 'eigen schuld, moet je
maar uitkijken' en daarmee was de kous af.

Beide zijn we dus duidelijk niet bang voor honden geworden

[Marco88]

Ik vraag me af of er nu zoveel meer gebeten wordt eigenlijk.
Eerlijk gezegd heb ik het idee dat men het vroeger wat vaker voor 'Tja, dat krijg je er nou van' aannam. Het valt mij vaak op dat veel mensen in Nederland er maar gewoon vanuit gaan dat jij een aardige hond hebt, in andere landen is dat vaak toch met iets meer reserve.

Nou precies, tegenwoordig wordt soms van alles ook wel een drama gemaakt. Natuurlijk begrijp ik dat als je heel lelijk gebeten wordt, dat
het dan een andere zaak is, maar tegenwoordig is alles zowat traumatisch.

Ik ben als kind ook gebeten door onze hond, die was weggelopen en ik pakte hem bij zijn halsband en 'hap' en kreeg gewoon te horen 'nou, niet
meer doen dan maar'.
Mijn man is vroeger als kind meerdere keren gebeten, maar die haalde dan ook iedere hond aan. Zijn moeder zei ook 'eigen schuld, moet je
maar uitkijken' en daarmee was de kous af.

Beide zijn we dus duidelijk niet bang voor honden geworden

Tegenwoordig gaat het er anders aan toe, als jij als kind of persoon zijnde de hond over zn kop wil aaien, en de eigenaar zegt al niet doen, of je hebt het gewoon niet gevraagt, en je wordt dan toch gebeten, is de kans heel groot dat de eigenaar van de hond een aangifte tegen hem krijgt.

[DesireeB]

Toen ik nog jong(er) was is mijn geleerd het netjes te vragen of je een hond mocht aaien, en als dit mocht de hond dan eerst aan je hand laten ruiken en naar je toe laten komen.
Dit deed ik dus ook altijd, en nee was gewoon nee, naar mate ik ouder werd vroeg ik wel eens waarom dan niet. Niet om vervelend te zijn maar gewoon interesse en soms stond ik dan als kleinmeisje rustig met volwassenen te praten die mijn een uitleg gaven.

Ook ik ben wel eens gebeten, het hondje van mijn oma(bastaarte van een kg of 6). Wat een hufter was dat, als het hem niet zonder kon je een hap verwachten, en nee ik deinsde niet terug voor hem dus het gebeurde wel eens. Tot me oma ging verhuizen en hondje niet mee kon/wilde nemen toen kwam het ettertje bij ons. Na een paar weken flink met hem aan te rommelen heeft hij me nooit meer gebeten.

Ben ook gebeten door een Mastino Napoletano, dit was de hond van de broer van mijn beste vriendinnetje. We konden altijd alles met hem doen, konden hem al van pup af aan. Tot het moment daar was dat ik heerlijk met hem zat te knuffelen en hij me vol in me gezicht beet. Iedereen blinde paniek, want ja wat moet je er mee. Ik heb aangegeven dat het mijn eigen schuld was, ik had nooit zo ver moeten gaan met een hond die niet van mij is en waar ik niet elke dag bij ben (was toen een jaar of 14), ben vervolgens naar huis gegaan waarop mijn moeder eerst hysterisch daarheen wilde gaan tot ik het uitlegde en ook aangaf eigen schuld dikke bult. Ik heb er een paar littekens aan overgehouden meer niet. Uiteindelijk heeft de hond later mijn beste vriendinnetje ook nog gebeten en is hij daarna ingeslapen, hij werd voor iedereen gevaarlijk. Dierenarts zou hebben gezegd dat hij een tumor in zijn kop had(maar of dat zo is geen idee).

Ook een keer bijna te pakken genomen door een rottweiler op een autosloperij, ik was die hele hond vergeten en liep dus gewoon langs, hond lag aan de ketting eigenaar kon net op tijd nog de ketting vast pakken anders had ze me zeker te pakken gehad. Duizendmaal excuus gehad, maar hey ik had zelf gewoon even moeten opletten, er staan meerdere bordjes dat er een waakhond rondloopt, en ze lag netjes aan de ketting. Volledig mijn fout dus dat ik daar geen rekening mee hield.

Voor de rest vragen de meeste kinderen hier wel netjes of ze de honden mogen aaien, meestal zijn het volwassenen die dit niet doen. Izzy kon in het begin niet zo goed tegen mannen, dus dan wilde ze wel eens blaffen maar deed dit al op afstand, dat schrikt dan al af. Gelukkig is ze nu zo slim om gewoon met een ruime boog om mannen heen te lopen, ten zij ze tegen haar gaan praten en geluidjes gaan maken, dan wil ze nog wel eens blaffen. Maylo vind iedereen leuk dus dat vind ik niet zo erg, wel eens gehad met een kindje dat ook wilde aaien, wat uiteraard mocht en vervolgens ook een omhelzing maakte en volledig aan zijn nek hing. Gelukkig ken ik Maylo goed genoeg om te weten dat hij dit niet erg vind maar toch zouden sommige kinderen beter opgevoed kunnen worden.

[lieke]

Ik denk dat er wel bijtincidenten zijn dan pak-'m-beet 40 jaar geleden. Zowel hond-hond als hond-mens bijtincidenten.
Maar ik denk dat dit te maken heeft met een aantal factoren:
a) er zijn véél meer honden nu dan 40 jaar geleden (zo'n 2,2 miljoen honden nu) omdat veel meer mensen zich een gezelschapshond kunnen veroorloven
b) er zijn heel veel meer mensen in Nederland dan 40 jaar geleden waardoor het aantal incidenties uiteraard ook exponentieel stijgt
c) er wordt veel minder getolereerd, dus een krasje wordt al snel als bijtincident geclassificeerd

En idd. de rottweilers, bouviers en herders van vroeger waren niet misselijk. Dat waren echte waak-/aanvalshonden. Ik kan me nog herinneren dat op mijn middelbare school een concierge in een huisje op het terrein woonde en die hield er twee bouviers op na die na schooltijd over het terrein zwierven.
Waren er op een gegeven moment een stel jongens over het hek geklommen om op de gymvelden te gaan voetballen. Nou, dat hebben ze geweten: twee ervan zijn door die honden aangevallen en één van die jongens was permanent verminkt in zijn gezicht. Voor zover ik weet is er nooit aangifte gedaan. Het werd afgedaan als 'nou ja, heel erg maar nou weet je dat je daar niks te zoeken hebt'.

[80564M]

Mijn neefje (en buurjongetje) is in zijn neus gegrepen door hun Fox Terriër. Is nu - 40 jaar later - nog steeds heel goed te zien. Kwam niet in de krant, maar Dusky is wel afgemaakt.

Zelf ben ik, verbazingwekkend eigenlijk, nog nooit gegrepen

[ellen en de birmanen]

ik ben ook meerdere keren gebeten door een hond. eigenlijk allemaal eigen schuld dikke bult. jammer joh, schouders op halen en doorgaan met leven.
als ze aan mij vragen of ze de honden mogen aaien zeg ik van wel, maar niet de kleinste (ziet er het liefst uit) want die is niet te vertrouwen met kinderen. de tollers en de poedel kunnen al die aandacht wel waarderen.
ellen