al een paar weken heeft ze last van haar teenkussentjes. Maar ze moet en ze zal doorgaan natuurlijk, het is tenslotte een mechel. Zalven, zwachtelen, schoentjes; ik probeer van alles om de voetjes te beschermen maar uiteindelijk is er maar 1 echte remedie: rust.
Dus besloot ik haar vanochtend thuis te houden. In huis, zodat ze de rest niet weg zag gaan. Ze kan prima alleen thuis blijven, vanaf dag 1 nooit een probleem geweest, maar ik wist wel dat dit anders zou zijn. Geen ochtendwandeling en alleen achterblijven....
toen ik terug kwam, liep ik gauw naar m'n huis. En daar hoorde ik het: een wolvengehuil, intens en kippenvel bezorgend. Nog nooit had ik dit zo gehoord. Natuurlijk wel eens een hond die huilt. Lizzy kan het ook goed als er bv een instrument bespeeld wordt, of als ik een poging doe tot wolvengejank in de hoop op bijval. Maar dan is het nog duidelijk een hondengeluid en Amber kijkt me dan alleen verdwaasd aan: doetienou?
Maar dit, dit was ècht. Toevallig pas nog gehoord in een wolvenpark, toen ik het geluk had dat er een wolf begon te huilen. Hier waren de honden overigens bij, en die deden niks. Echter deze afschuwelijke daad van in de steek laten was genoeg voor mijn gevoelige meisje om vanuit het diepst van haar ziel te gaan janken
Nu ben ik natuurlijk heel benieuwd: hebben jullie je hond wel eens echt horen janken als een wolf?
Maar als ze andere honden horen huilen in de buurt doen ze niet mee.
Gelukkig heb ik heel lieve buren die er niet om malen.
. 