Wanneer maakte jouw hond je aan het huilen?

[_Jules_]

Toen Ivy's eerste pup geboren werd, dat was nogal heftig en pijnlijk... Gelukkig ging de rest heel makkelijk en ontspannen
En toen Jules in december gegrepen werd door een herder ben ik daarna doorgereden naar Josee(fokker van Ivy) om schoon te maken enzo. Moest daar wel even flink janken, vooral doordat het best heftig was hoe ze vastgehouden werd door de hond en het heel anders had kunnen aflopen. Jules heeft heel veel geluk gehad

[renee-uk]

om mijn jouster, nadat we een week of zes na zijn dood bij een herplaatser waren gaan kijken die ik heel leuk vond maar niet om te hebben en we onderweg naar huis een man met een witte herder zagen lopen.
verschrikkelijk hard huilend kon ik niks anders dan maar steeds wanhopig zeggen 'ik wil geen andere hond, ik wil mijn hond terug'.

om mijn jan, toen de da belde met de mededeling dat er geen redden meer aan was.
ik ben naast de bank op de grond gezakt en heb gehuild op een manier zoals ik in mijn hele verdere leven maar één keer eerder gedaan heb, en dat was niet om een hond.

om mijn rietje heb ik het vaakst tranen in mijn ogen gehad, maar dat was meestal van ontroering omdat ze zo verschrikkelijk dapper was en om haar onwankelbare vertrouwen in mij, na al die ellende en teleurstellingen die ze eerder in haar leven had meegemaakt.
mijn mooie, lieve, dappere meisje; ik krijg nog steeds een dikke keel als ik aan haar terugdenk.

en verder heb ik zeeën vol tranen gehuild bij elke hond die ik verloren heb, ze gaan gewoon stuk voor stuk veel te diep in mijn hart zitten

[Hailfall]

Bij Mieska toen ze de verdoving kreeg voor haar blaasspoeling. Ik mocht haar toen vasthouden en begon te huilen omdat ik een slecht gevoel had. Mijn moeder zei nog "Niet huilen we halen haar vanavond weer op" wat dus helaas niet zo was, die avond moest ze ingeslapen worden vanwege een tumor.

Bij Kuda heb ik moeten huilen toen mijn zusje haar wilde wegdoen en ze haar niet aan ons wilden geven. Ik ben nog steeds ook boos daarover.

Bij Loki heb ik moeten huilen toen hij bijna uit het raam van de 6e verdieping was gevlogen. Wat had ik een paniek zeg, ik was echt helemaal van de wap daardoor.

[Lemuria]

Oh jezes ja, operatie-tranen. Toen Izzy-puppy d'r slaapprik kreeg heb ik m'n lip tot bloedens toe kapotgebeten om niet te janken - wat jammerlijk mislukte.

[Jackira]

Om Beer in de auto naar huis, toen ik tijdens een helse puppycursus te horen had gekregen dat onze band niet goed was. Dat ik me druk heb gemaakt om zo'n stom mens snap ik nu niet, maar toen wilde ik alles zo goed doen met m'n eerste hond. Dus dat was tegen het zere been.


Om Balou omdat ik haar een paar uur in de tuin had laten staan en ze zonder te blaffen daar is gaan liggen ik vond het zo zielig.

Om Dino omdat hij eigenlijk een opvanger was, als pupje. Er mensen hem kwamen ophalen, gestuurd door de stichting waar ik voor opving. Die hebben hem twee dagen gecorrigeerd, en in de bench gestopt en kwamen hem daarna toch maar terug brengen. Helemaal overstuur was hij. Met een zucht kroop hij naast me op de bank en viel in slaap. Na een tijdje lag hij op z'n rug met z'n puppebuikje bloot. Zo'n vertrouwen, ik moest er zo om huilen en toen mocht hij blijven

Om Buck vele keren dat ik met m'n handen in m'n haar zat door zijn gedrag en mijn onkunde.

Om Laila nadat ze ontsnapte en een waterhoentje dood had gemaakt.

Om Shira nog nooit. Al krijg ik wel eens tranen in m'n ogen omdat ik haar zo leuk vind, als ik haar met haar lange slungelpoten en grappige flap oortjes zie slapen.

[Jackira]

dubbel.

[Manuma]

Om Beer in de auto naar huis, toen ik tijdens een helse puppycursus te horen had gekregen dat onze band niet goed was.

Om Buck vele keren dat ik met m'n handen in m'n haar zat door zijn gedrag en mijn onkunde.

Ja herkenbaar

[*Skye*]

Mijn eerste keer dat ik om Skye huilde was op de terugweg van de puppycursus toen hij een week of 12 was. Er was een herder pup die andere honden de hele tijd omver aan het rennen was, Skye was het denk ik zat, beet zich vast in de herder en liet niet meer los en was ook bijna niet meer los te krijgen.
Ik werd apart genomen en kreeg een hele preek dat ik een valse hond had, ze hadden dat nog nooit gezien in een pup, ik moest me maar voorbereiden op het ergste, hem nooit meer bij andere honden laten en zeker niet bij kinderen.

Brullen dat ik deed in de auto onderweg naar huis. Ze hadden zo op me in zitten praten dat ik bijna geloofde wat een monster het was en ik wilde het zo graag goed doen, ik zag mijn droom in duigen vallen.

In de week erna met veel mensen erover gesproken en die stelde me wel wat gerust. Skye had die herder pup alleen in zijn vacht gebeten want er waren helemaal geen wondjes en de herder pup piepte ook niet ofzo. Hoe jong Skye ook was, hij accepteerde het drukke asociale gedrag van die pup niet.

Nu kan ik er wel wat om lachen dat ik me zo druk maakte toen. Ik zou sowieso nooit meer een pup mee laten doen aan het zogenaamde puppy spelen om te socialiseren. Skye is super lief voor kleine hondjes en pups en kan heel goed met kinderen, gelukkig hebben ze geen gelijk gekregen. En gelukkig heb ik met behulp van jullie geleerd naar mijn gevoel te luisteren en te doen wat goed voelt. En niet te luisteren naar al die zogenaamde professionals.

De tweede keer dat ik echt heb gehuild was toen hij was aangevallen door een stafford en pitbull en wij bedreigd waren door het baasje. Ik durfde bijna niet te kijken naar Skye omdat alles onder het bloed zat... 'Gelukkig' was dat bloed van een klein wondje van mijn man en viel het bij Skye heeeel erg mee.

Een paar maanden terug sprongen de tranen in mijn ogen en had ik zowat een harverzakking. Ik vertel altijd tegen mensen dat Skye misschien niet 100% helemaal aan de voet komt als ik roep, maar weglopen zou hij nooit doen. En ineens was hij weg. Het ene moment was hij er nog en het andere moment was hij echt niet te zien. Ik heb hem half hysterisch lopen roepen en liep als een kip zonder kop rond. Komt hij ineens uit een watertje lopen, om de een of andere reden kon ik hem daar precies net net zien. Hij liep ook echt op zijn dooie gemak te snuffelen alsof hij gewoon niet had gehoord dat ik hem aan het roepen was. Wat was ik blij toen ik hem zag.

Ik jank wat af zeg Gelukkig ben ik niet de enige...

[ellen en de birmanen]

mijn honden maken mij geregeld aan het huilen, soms van geluk, soms van verdriet en soms van blijdschap.
ellen

[Eefje83]

pas toen ie dood ging heeft ie me aan het huilen gebracht.
En dat is ook zo geweest bij Demi.

[Paisley]

Nu kan ik er wel wat om lachen dat ik me zo druk maakte toen.

Haha héél herkenbaar. Ik heb na de eerste puppyles ook uit zitten janken bij een vriendin.
Ik vond die hele puppytijd sowieso stressvol, niet in de laatste plaats omdat ik een pup stond zindelijk te maken met een longontsteking in de winter. Ik kon echt ff helemaal niets hebben.

Mayke was angstig en héél onrustig. Alle andere pups maakten zich er niet druk om, en alle oefeningen werd ik uit de groep geplaatst want dat kon Mayke nog niet. En de hele hectiek van die hondenschool sloeg me totaal in het verkeerde keelgat (ik vind het er nu onwijs gezellig).
Maar de docent die me toen les gaf triggert nog steeds mn vluchtinstinct Trauma's (sorry als je dit leest, t zit diep )

Ik werd er ook op voorbereid dat ik een gevoelige, angstige hond had. "ja t zit in t ras he... die stabijs zijn angsthazen"
Pfff ik heb nu een hond die vuurwerk apporteert als je niet uit kijkt, die me lastig valt tijdens het stofzuigen omdat ze wil dat je dr vacht stofzuigt, en een hond die in het verleden vaak in de problemen is gekomen vanwege haar durf en lef wat soms geen grenzen kent.
En ondanks dat mijn trainer haar hond mijn pup heb laten bijten (een kreng van een border) ook stiksociaal


Ik ben zo veranderd. Ik heb na Mayke genoeg gezien met mijn opvanghondjes om me nergens meer druk over te maken. Kiwi heeft me ook nog nooit in tranen gekregen.

[Labjesfan]

Toen mijn eerste Jack Russel werd doodgebeten zonder reden ben ik heel erg verdrietig geweest. En paar jaar terug hebben wij onze labrador moeten laten inslapen. Ik kan nog steeds om hem
Huilen. Hij was nog geen 7 jaar. Wat een verdriet.

[twinkeltje]

Toen mijn hond doodgereden werd ,en bij overlijden.
Ook toen we snachts wakker werden en Ruby een acute baarmoeder ontsteking had er droop van alles uit haar en ze was zo vreemd we waren naar een spoed DA en daar was ze al zover dat ze in een soort coma was het was echt erop of er onder.
Ik was al de tijd kalm tot ze aan het infuus lag toen brak ik in tranen uit.
Toen ik haar later ging halen en ze gewoon op me af kwam lopen kwamen de tranen weer maar toen van blijdschap

[_Leonie]

Om Beer in de auto naar huis, toen ik tijdens een helse puppycursus te horen had gekregen dat onze band niet goed was. Dat ik me druk heb gemaakt om zo'n stom mens snap ik nu niet, maar toen wilde ik alles zo goed doen met m'n eerste hond. Dus dat was tegen het zere been.

Ik heb precies hetzelfde gehad! Ik was te soft, het werd niks, ze had voedselnijd en was echt een enorme rothond in de dop.
Leuk hoor, je eerste hond (droom die uitkwam), werd zo in de grond gestampt. Ik was echt verdrietig.

Gelukkig met HF'ers gepraat, leuke hondenschool opgezocht en nu: ligt los voor op de oprit als ik de auto was, was één van de beste en jongste honden in de gehoorzaamgroep, loopt los mee naast de fiets.
Echt niks geworden.

[blondie]

Finn toen ik hem kreeg en hij een schim van zichzelf was. Toen hij diagnose LSI kreeg en ik dacht heel snel afscheid te moeten nemen en stoppen met IPO. De perioden dat hij last had van de LSI. De keren dat ik dacht dat het over en uit was als hij waggelde of neerviel. Ik heb op de stoep naast hem gezeten en gejankt, en dan kwam hij er weer bovenop.
Het laatste oudjaar, ik kon niet weg omdat hij niet ver kon lopen, het werd hem teveel. Ik zat alleen thuis met de honden. Nieuwjaarsvuurwerk samen op het trapje bekijken met Finn. Wetende dat het ons laatste oud en nieuw samen was. En dat was het ook.
Jankend op 2 januari naar de dierenarts, we kregen nog wat respijt, een paar maandjes nog. Maar ik heb toch wel wat af gejankt die periode.

Duo Bluf en Finn viel me soms zwaar, pittig stel samen. Soms jankte ik wel uit onmacht.

Bluf. Twijfelde lang of ze wel bij mij hoorde en paste. Nacht van haar weeen was machtig mooi, vermoeiend maar mooi. De geboorte van haar eerste pup was onbeschrijfelijk mooi, ja toen liet ik een traan. Het vertrouwen van haar naar mij toe, niet te beschrijven.
Finn mocht ook kijken van haar, maar met reserve, maar ook dat vond ik heel mooi om te zien en te hebben meegemaakt.
Dat ze in de auto sprong toen ik haar op kwam halen, de weg naar huis heb ik natte ogen gehad. Gek wijfje van me, en weer mee naar huis. Brok in mijn keel om meerdere redenen.

Jol, een kadootje erbij kwam met mijn vriend. Heb ik ook wel eens een traan om gelaten omdat we gewoon moeilijk op 1 lijn leken te komen samen. Maar is goed gekomen gelukkig.

Aki, hij kwam met verdriet. Dezelfde dag had ik mijn meisje Bluf laten gaan en een aantal uren later werd Aki het hek over getild. De dag erna heb ik echt gegriend, toen hij ineens de Blufbal naar binnen tilde. Pure emotie.

De dood van Finn heb ik gejankt, maar toen ik definitief afscheid nam. Ik duwde hem dood, letterlijk weg van me. Denk niet dat ik het nog eens op die manier wil doen. Zijn afscheid was wel heel mooi. Maar hem weg van me zetten was, nou ja. Niet erg fraai en er kwam van alles los bij me.
De dood van Bluf heb ik het nog moeilijk mee. Gewoon niet fair, onverwachts, niet mooi niet fraai, en voor haar denk ik beter, ze heeft er weinig van mee gekregen. Voor mij nog steeds onverteerbaar. En gewoon niet fijn. Daar kan ik nu nog tranen om laten. Al weet ik dat het goed is geweest zoals het is gegaan. Schril contrast ook gewoon met hoe Finn is gegaan, dat was een mooie dood. Dat vond ik bij Bluf niet.

Maar goed, dan richt ik me toch maar op de mooie momenten en zoals laatst toen ik het terloops over Bluf had, werd de persoon vrolijk. Gut wat praat je leuk over die hond. En dan denk ik, ja, het was ook een komiek en een heerlijk beest. Neemt niet weg dat ik nu enorm loop te grienen verdorie.

[-Saskia-]

Ik heb precies hetzelfde gehad! Ik was te soft, het werd niks, ze had voedselnijd en was echt een enorme rothond in de dop.
Leuk hoor, je eerste hond (droom die uitkwam), werd zo in de grond gestampt. Ik was echt verdrietig.

Ik snap daar echt niets van, mensen die voor de eerste keer een pup hebben zijn vaak al onzeker zat en dan gaat zo'n lul even zeggen dat je het allemaal verkeerd doet?