bouvierpoedel schreef:jvanringen schreef:Pepie schreef:
Ik vind het wel raar. Ik ging nog liever ergens in een kapotte schuur zitten dan dat ik op mijn 26e nog thuis zou wonen. Het idee alleen al.
Ik snap wel dat het financieel aantrekkelijk is en ook héél makkelijk als mamma nog je wasje doet. Maar het is niet zoals het zou moeten.
Als je 20 bent hoor je met vrienden door de stad te slieren en qua zelfzorgzaamheid meermalen op je bek te gaan. Het leven leren kennen.
Ik vind dat niet raar. De oudste is 26 staat ingeschreven voor een woning doet zijn eigen was..gaat ook uit maar woont dus gewoon nog bij mij.
De jongste is 22 studeert,gaat na deze opleiding naar Tilburg of hier de Erasmus en blijf ook gewoon nog thuis wonen.Zodra die klaar is met zijn studie en een baan heeft dan gaat hij het huis uit.
Ik vind het ook niet raar. Je maakt het leven van je studerende kinderen onnodig duur als je ze op hun 20e het huis uit schopt. De meeste studenten die nog thuis wonen werken ook gewoon naast hun studie en betalen kostgeld, maar dan nog is het veel goedkoper dan op jezelf gaan. Het is vrijwel onmogelijk om onderdak te vinden als student zijnde waarbij je financieel niet verschrikkelijk wordt uitgeknepen. En wat er mis is met economische overwegingen om tijdens de studie thuis te wonen zie ik eerlijk gezegd niet. Vroeger kon je studeren tot je een ons woog, maar tegenwoordig staat er een flinke tijdsdruk op en als je dan op jezelf woont en alles zelf moet betalen kan dat ten koste gaan van het studietempo.
Op zich is het ook niet raar om voor je kind te zorgen en haar/zijn toekomst.
Maar wat ik raar vind dat je tot je 27 jaar je poten onder ma en pa's tafel hebt gestoken en je met alle liefde en genegenheid hebt laten verwennen en je dan in ene als ouder word weggezet als egoist omdat het hondje niet goed behandeld word terwijl je jezelf wel 27 jaar in de watten hebt laten leggen.
Zo zit het niet in elkaar.
Hier kunnen ze niet goed voor de hond zorgen. Mijn moeder is niet mobiel en van iedereen afhankelijk. Zij kan de hond dus ook niet uitlaten.
Mijn stiefvader is er voor het uitlaten maar hij werkt 5 dagen per week, 8 uur per dag. Niet ideaal met een hond. We hadden met zijn allen 10 jaar geleden niet voorzien dat de situatie zo zou lopen (en dan heb ik het over de rolstoel, niet over het feit dat ik het huis uit ga).
Wanneer mijn stiefvader thuiskomt van werk moet hij constant voor mijn moeder klaar staan om voor haar te zorgen. Dat is vermoeiend en zwaar (en daar heb ik dan ook diep respect voor dat hij dat allemaal volhoudt en over heeft voor haar/ons). Omdat het zo zwaar is zit het er ook niet in voor hem om 's avonds nog een lange wandeling te maken met de hond.
Ik zet ze ook niet neer als egoïst (omdat het hondje niet goed behandeld wordt), ik vind dat ze in dit geval handelen uit egoïsme (is wat anders dan iemand compleet een egoïst noemen, maar misschien voor jou niet?) omdat ze in dit geval hun eigen belang boven het belang van de hond zetten.
En over het nog thuis wonen. Het is inderdaad allemaal héél duur. Ik heb uiteindelijk besloten om uit huis te gaan omdat ik samen ga wonen. Voorheen had ik alleen gemoeten en dat lukte me financieel gewoon niet. Mijn ouders stonden daar gelukkig voor mij klaar (zie je, zo ego zijn ze niet). Ik moet daarnaast namelijk wel mijn studie betalen (a 2000,- per jaar). En nogmaals, ik krijg geen zakgeld, moet wel mijn ziektekosten betalen en alle andere kosten waaronder rekeningen, kleding, boeken voor mijn opleiding en alles wat ik wil hebben. Nu wil ik geen 'ah, wat zielig', want dit lijkt me vrij normaal op je 26e/27e. Maar ik ben dus ook geen prinsesje volgens sommigen hier, het valt allemaal wel mee.
En wat betreft het laat uit huis vinden gaan. Het is laat, maar met deze generatie wat normaler dan de vorige generatie. Daarom kunnen sommigen het als heel raar zien. Om mij heen zie ik het meer gebeuren, allemaal rond mijn leeftijd. Allemaal mensen met een dure studie.
ranetje schreef:Miranda schreef:
Dat is jammer. Het kan best zijn dat ze het ontwijken omdat ze het moeilijk vinden dat je weg gaat. Dan wordt de hond een symbolisch iets wat daar mee samenhangt. Jij bent niet de enige voor wie een nieuwe fase in het leven aanbreekt, dat gaat net zo goed op voor je ouders. Waarschijnlijk besef je dat helemaal niet (ik weet dat IK dat niet doorhad toen ik uit huis ging op mijn 19e), maar het is belangrijk om je dat wel te realiseren, want het kan sommige reacties wellicht verklaren.
Precies
Dat idee heb ik ook een beetje (ook al ergens geschreven).
Dat kan het lastig maken om een gesprek aan te gaan omdat de achterliggende gedachten van de ouders ergens anders liggen dan van Jo-Ellen.
Misschien zou je daar eerst een gesprek over kunnen hebben voor je het over de hond gaat hebben Jo-Ellen
Ik denk ook dit inderdaad. Ze vinden het aan de ene kant ook heel fijn, zowel voor mij als voor hen, dat ik de deur uitga. Ze vinden het fijn dat ik op eigen benen ga staan en lekker mijn eigen leven ga leiden en zij zijn lekker met z'n tweeën. Aan de andere kant vinden ze het denk ik ook heel moeilijk want ik draag daarentegen wel bij.
Mijn moeder kan niet veel en is afhankelijk van anderen. Ik draag daar ook in bij en sta ook altijd klaar voor de hond. Ik val straks weg en het wordt er dan niet makkelijker op voor ze. Dus ik denk dat dat punt ook wel heel moeilijk voor ze is.
Als ik erover begin wuiven ze het ook een beetje weg.
Die kregen ook gerust nog een flinke hijs van ma als ze zich niet gedroegen. 
