Ik snap dat je dat denkt inderdaad. Nu kan ik het bij mij dan nog wel voorstellen maar mijn vriend is juist veel te natuurlijkRedPassion schreef: Kan het hier mee te maken hebben denk je? Misschien dat jullie (onbewust) toch wat voorzichtig met hem doen en het (van binnen) wel sneu vinden en hij dit aanvoelt? Misschien zit ik er helemaal naast hoor, maar ik geloof dat ik dat ook hier met Naboo zie gebeuren. Ze blijft wat angstig en afstandelijk naar Tonnie, hij vindt dat naar en sneu en past er (onbewust) van alles door aan. Waardoor zij juist volgens mij de bevestiging krijgt dat er wel iets zal zijn, want die man doet zo onnatuurlijk.Ik zie dat ze namelijk anders reageert wanneer er iemand komt die niet weet dat ze angstig is, of die daar niet van onder de indruk is en haar niet zielig vindt.
Maar de indeling van een ruimte doet ook enorm veel, zeker voor angstige dieren. Overzicht hebben en eventuele vluchtmogelijkheden hebben (hoe krapper de ruimte, hoe kleiner die kans) geeft zekerheid. Dus het kan ook maar zo alleen aan de indeling van jullie huis liggen. Daar doe je weinig aan natuurlijk. Misschien is het te testen met een kleine metamorfose, als je daar de mogelijkheid voor hebt natuurlijk.
Die doet alles zoals hij met die andere twee ook doet en dat gaat nu eenmaal niet altijd. Dus die zou juist even wat meer inlevingsvermogen mogen hebben. Ik heb dat misschien wel iets teveel hoor, dat kan, maar hij voelt zich overduidelijk veel fijner bij mij dan bij hem.
Helaas hebben we geen mogelijkheid voor een metamorfose
Ik heb er afgelopen weekend al naar gekeken.Wat we wel hebben gedaan is een deur in de hal gezet, die hadden we eerder niet. Die staat er pas sinds gisteren echt in dus we gaan nog mee maken of dat voor hem scheelt
Daar zeg je wat. Hij reageert inderdaad supervrolijk op honden die ik eigenlijk debiel vindThomas schreef:Als je op reis gaat naar een andere locatie (visite, bijvoorbeeld) Dan zijn er onderweg al veel prikkels geweest. Misschien helpt hem dat een beetje ontdooien?
Zo is er een stabij-dametje op het werk die ook echt even moet ontdooien. Bij haar zet ik dan wel eens expres een iets opdringerig speelse hond in, waar ze wel op móet reageren. Wanneer ze dat een paar keer heeft gedaan komt ze steeds losser en eindigt het altijd in blij rennen en spelen, en blijft ze ook heel los. Wanneer ik haar er niet doorheen help, kan ze best lang in die 'bevroren' toestand blijven hangen.
Wat ik daarmee wil zeggen is dat ik met een aantal honden heb gezien dat iets meer prikkelen juist het tegenovergestelde van dichtklappen kan veroorzaken.
Ik ken Cody verder niet en ik weet ook niet of Cody zo'n soort hond is, ik vertel alleen wat mijn ervaringen met dat soort hondjes zijn.
Misschien dat het overprikkelen hem juist die streep over helpt.
Ik zal nog wat foto's maken vanavond, het huidige is allemaal baggerkwaliteit.
We hebben gisteren heerlijk geknuffeld. Ik had met Manu 2 uur lang cursus gehad en nog wat worst over, dus ik heb Cody dit keer niet aangelijnd meegenomen naar de voerbak maar hem gelokt. Het duurde geloof ik 25 minuten als ik de klok mocht geloven maar hij deed het wel. Één hap en hij wilde weer terug maar dat geeft niet. Hij vindt het wel fijn als ik er bij blijf maar dan mag ik niet naar hem kijken
Hij heeft echt al veel vertrouwen in me, dat voelt fijn.
Zodra ik thuis kwam lag hij met grote ogen, platte oren en bek likkend in zijn mand met zijn poten te maaien. Hij wilde zo graag naar me toe maar hij durfde niet goed. Als ik dan tegen hem praat en met mijn handen op mijn benen klap en de afstand steeds iets verklein komt hij uiteindelijk overeind en steeds dichterbij
Het is zo'n knuffel en hij is zo gezellig. Buiten heeft hij het nog het meeste naar zijn zin.
Gisteravond kreeg ik een geweldige kans. We liepen het laatste rondje en ineens vloog er vlak achter ons een autoalarm aan. Hij schrok zich kapot en ging gelijk in de vluchtstand. Ik met mijn cursus vers in mijn geheugen ben gelijk omgedraaid, weer omgedraaid, en weer en weer. En op een gegeven moment liepen we vlak langs de lawaai makende auto en keek hij mij aan: vrouwtje waar gaan we nu heen?
Vriend kan wel eens vergeten van hoe ver hij komt. Drie weken geleden lag hij verstopt in de slaapkamer. Nu ligt hij standaard in de woonkamer. En nee, hij staat niet bij je te snollen en hij schrikt van je als je op staat maar hij ligt in de woonkamer! Hij volgt je met zijn ogen, maar hij kan juist ook zo heerlijk slapen terwijl je een paar meter verderop de vaatwasser inruimt, je kunt een kast openen zonder dat hij weg duikt achterin zijn mand, hij durft nu zelf mee te lopen naar de deur zonder tegen een van de andere honden te plakken, hij vindt ook het solo wandelen leuk en gezellig, hij rent met een blij hoofd met je mee buiten. Het zijn kleine stappen voor ons, maar voor hem natuurlijk enorm. De knapperd.
Ze had geen zin mee te gaan, dus zou ze bij de honden blijven. 
HUH?
Ik liep wat heen en weer omdat ik Manu zijn schooltas in moest pakken voor vanavond. Ik bekeek even of ik alles al had, draai me om en ineens staat Cody achter me. Ik wist niet wat ik zag.
Hij heeft groot gelijk natuurlijk, verwachten dat hij bij mij komt en me vertrouwt terwijl ik aan de ene kant zo graag wilde dat hij op afstand blijft.
Zulke grote stappen als hij de eerste weken maakte, zo lang stonden we alweer 'stil'.
.
Haha!
)
