En toen was ze er ineens toen meer....
Zondagochtend vroeg vonden wij haar, heftig schuddend in de keuken. Daar heeft ze denk ik al een tijdje zo gelegen. Gelukkig konden we snel bij de DA terecht voor een, in onze ogen, verlossende handeling.
Chevy kwam bij ons wonen toen ze bijna twee was. Een grote, forse Cane Corso die enorm veel en hard blaft naar alles wat ze raar en vreemd vind. En dat was nogal wat, want ze was niet erg goed gesocialiseerd. Gelukkig word ze snel wat rustiger, maar ze blijft dol op blaffen. Ze heeft het hier vreselijk naar haar zin en het is ook echt een bijzondere hondse hond. Zo kan ze zomers, als het warm is, zich verstoppen in de bosjes en dan komt ze ook niet als je roept.... zoeken dus. Ook had ze de bijzondere gewoonte om te knabbelen met haar voortanden aan onze kleding en kon ze erg hard lachen.... haar lippen optrekken dus.
Maar nu... nu is ze er niet meer. Ondanks haar respectabele leeftijd van 10 jaar, was het nog wel een beetje te vroeg of te snel.... het klopte nog niet. Ja, ze werd oud.... en had wat ouderdomsdingetjes, maar niet meer dan rustiger en meer slapen was dat eigenlijk niet. Ze verschafte zich wat privilege vanwege haar ouderdom .... slapen op de bank......
Lieve Oude Oma Muts.......je vriendje Bronco gaat je zeker missen. Bij wie moet hij nu in de mand kruipen......... En wij ... tja... wij gaan je vreselijk missen. Een bijzondere hond. Dag Oude Oma Muts.
