Het einde van een tijdperk: vandaag hebben we afscheid genomen van het laatste lid van ons illustere trio, mijn lieve Lyndie.
De laatste van de drie musketiers. Sufmuts in het kwadraat. Mijn eigen lieve poppedijntje.
Na Kyra kostte het haar al erg veel moeite om de draad weer op te pakken, maar ze had gelukkig Bonnie nog om zich aan op te trekken. Maar toen Bonnie een paar maanden later plotseling overleed, raakte ze helemaal de weg kwijt. En zelfs de komst van twee nieuwe honden konden haar niet meer troosten. Steeds meer trok ze zich terug in haar eigen wereldje. Lag het liefst zo ver mogelijk van iedereen weg te stilletjes voor zich uit te suffen.
Wandelen wilde ze eigenlijk niet echt meer en ik moest de pijnmedicatie ophogen, tot een dosering die eigenlijk te hoog was maar ach, beter dan die pijn in de artrosebotjes. Ze werd verwarder, viel kilo’s af door spiermassaverlies, hoestte vaak akelig bij inspanning en uitlaten in het donker vond ze eng omdat ze zich niet meer kon oriënteren.
Eigenlijk ging het dus al lang niet goed meer, maar ik kon nog geen afscheid nemen. Zo kort na Kyra en Bonnie kon ik het niet aan om het laatste lid van de roedel te verliezen.
Dus zo hobbelden we nog een tijdje door, met z’n tweetjes. Ze was al lang niet meer het vrolijke Fransje dat ze altijd was geweest. Ze was eigenlijk een zure oude doos geworden die zich enorm kon ergeren aan het gedartel van een speels kitten die met een propje door de kamer holde. Of het vrolijk blaffen van Abby tijdens het spelen. Dan lag ze onder de tafel stilletjes maar diep geërgerd te brommen omdat de rust in huis werd verstoord.
En wanneer ze mee moest voor een korte plas- en poepronde liep ze de hele weg binnensbeks te mopperen omdat ze eigenlijk niet meer meewilde. Het dagelijkse borsteluurtje waar ze vroeger zo dol op was, stelden we steeds vaker uit omdat het borstelen de artrosebotjes zeer deed.
Maar soms had ze ineens weer zin om te knuffelen en zag ik weer die ondeugende fonkeling in die bijziende oogjes als ze met een speelgoedknuffel liep te sjouwen.
Maar die goede dagen werden steeds zeldzamer, de slechte dagen kwamen steeds vaker voor. Zindelijk was ze ook al niet meer. Vooral als in haar slaap, had ze steeds vaker eens een ongelukje.
Waarschijnlijk heb ik te lang gewacht met díe beslissing te nemen maar ik kon het nog niet verdragen afscheid te nemen.
Het spijt me als ik te lang heb gewacht, lieve poppedijn, maar ik kon je nog niet missen en soms is het heel moeilijk om te weten wanneer het moment daar is om je nog in waardigheid te laten gaan.
Dus lief meisje, bedankt voor de mooie jaren samen. Nog een laatste, voorzichtige, knuffel. Een zoen op je mooie grijze hoofdje en tot ziens.
Vergeet je niet Kyra en Bonnie daarboven nog een knuffel van me te geven?
Het is een mooie leeftijd maar dat maakt het afscheid niet makkelijker.
Heel veel sterkte Lieke 
Moet dus vandaag zijn. 2016.
