Tien maand geleden keek ik wat rond op internet... Naar honden. Naar mechelaars. Het ras dat me het meest kan bekoren. Niet dat we weer een mechel gingen nemen. Het zou een laekense of een hollandse herder ruwhaar worden.
Maar nu nog niet. Absoluut nu nog niet. We hadden immers al vijf honden. En om de jongens nu nog met een jonge reu te gaan opschepen. Nee hoor. Dus ik keek gewoon, voor de lol.
Toen zag ik jou...
Mijn mannetje. Ik wist dat jij mijn mannetje kon zijn. Mijn jongens-Kayleigh. Mijn tweede Ulic.
Maar, vijf was nu eenmaal de heilige grens.
Ik zette je daadkrachtig uit mijn hoofd. Een heel half uur lang. Toen moest ik weer even naar je kijken. En weer. En nog een keer. Godsallemachtig. Ik was verliefd.
Maar. Die grens. En manlief. Twee grote obstakels voor ons samenzijn. En verstandig zijn, en volwassen
Na twee dagen zwijmelen toch mijn moed bij elkaar geraapt en man een fotootje van jou laten zien.
En het wonder geschiedde. Man zag ook wat ik zag.
De volgende dag zaten we 's ochtends bij jouw fokker op de koffie. Nog twee reutjes waren beschikbaar, jij en je broer.
Je broer, de laekense herder reu die ik me wenste. Maar jij bleef mijn aandacht trekken. Niet dat je zo aanhankelijk was. Je broer was veel interactiever. Jij deed je eigen ding. Maar je had een magische aantrekkingskracht op me.
Goed. Wederom iets met verstandig en volwassen. Gisteren zouden we absoluut geen hond nemen en nu konden we jou gelijk meenemen. Uiteraard na een kruisverhoor van je fokker.
Dus.
Hier moest ik over nadenken. En manlief de gelegenheid geven om zijn mening uit te spreken zonder "druk" van de fokker. Afgesproken dat we voor vanavond zouden laten weten wat we gingen doen.
Op de terugweg naar huis was ik stil. Totdat man zich hardop afvroeg waarom we je nou niet gelijk meegenomen hadden. Dezelfde man die het liefst "zo snel mogelijk" naar twee honden terug wou.
Thuis zette ik man af, de kinderen moesten ook van school gehaald worden, keerde de auto en reed terug om jou te halen. Mijn 5-jarig huwelijkscadeau. Het meest kostbare, betekenisvolle cadeau wat ik ooit had kunnen krijgen.
En nog nooit heb ik zó ergens geen spijt van gehad. Je voegde je naadloos in in de bestaande roedel. Je bleek een serieuze, stabiele pup, met een beleefde omgang naar elke hond. Lief met de kinderen en de katten. En de klik tussen ons, die was vanaf het eerste moment fantastisch.
En die klik is er nog steeds. Elke dag vind ik je nog liever, leuker en fijner dan gisteren. Onze band groeit nog steeds.
En gister ben je alweer 1 geworden. Precies tien maand lang ben je mijn mannetje. Mijn puppie, mijn Fitz.
