Deze foto is genomen op de kerstshow in Cuijk. Oryn werd daar, geheel tegen de verwachtingen in, BOB. Onze eerste prestatie samen, voelt nog steeds een beetje als een droom. Heel mooi om meegemaakt te hebben, echt een once in a lifetime moment.
Deze foto komt uit z'n verjaardagsfotoshoot, Oryn was hier precies één jaar. Achteraf zou dit één van de laatste foto's zijn die ik van hem gemaakt heb. Krap 4 weken na deze foto is Oryn overleden aan de gevolgen van een vergiftiging. Deze foto heb ik naast zijn pootafdruk en zijn urn staan. Want dit was wie Oryn was: open, blij, mijn maatje.
Van Alfy zijn veel foto's mooi of leuk, maar deze heb ik echt hele intense herinneringen aan. Ik zat in Australië toen ik (eindelijk) groen licht kreeg voor een hond erbij. Op de site van de stichting waar we toen aan het kijken waren, kwam er een foto voorbij van een bruin, schatting hondje met hele mooie lichte ogen. Alfy. Ik was op slag verliefd en kreeg hem niet meer uit mijn hoofd. De foto's heb ik meerdere keren per dag bekeken, deze voorop. 3 (hels lange) weken later was hij dan officieel van ons. Mijn blije kwispelgriek
En dan Kenji. Mijn man, mijn voelspriet, m'n sportmaatje. Ook hier op slag verliefd, vanaf z'n geboorteportretje al. Lang in spanning gezeten want ik zou als laatste een pupje toegewezen krijgen. Het verlossende telefoontje om 19:00 uur 's avonds. En de volgende dag voor het eerst mijn Fozzie (nestnaam) in m'n armen.
mijn once in a lifetime hond. Mijn gekke stronteigenwijze blije ei. 
