Ik heb in de zomer maanden een paar keer per week geholpen bij het dierenasiel. Hier verzorgde ik de honden/katten en maakte de verblijven schoon. Begin van de middag waren we meestal klaar en vond ik het heerlijk om de hondjes uit te laten. Ze hebben wel ruimte om lekker buiten te lopen maar niets is zo lekker als een wandeling door het park natuurlijk. Ik werd verliefd op alle honden daar en stiekem was het best een gemis als mijn favoriete hond van het moment een nieuw huisje had gevonden. Regen of zonneschijn, ik ging wandelen met de honden. Ik heb altijd volgehouden dat een hond niet bij onze levensstijl zou passen. De katten konden we makkelijk een dag alleen laten maar met een hond zit dat toch iets anders. Langzaam begon ik mij wel te beseffen dat wij sowieso een dagje ouder werden (zeg maar de 25 gepasseerd
) en steeds minder van huis gingen. Het idee van een hond zat steeds vaker in mijn hoofd.De hondenencyclopedie kwam op tafel en samen met mijn vriend hebben eens wat gebladerd naar hondenrassen, of in ieder geval soorten honden die goed bij ons lagen. Het idee van een Duitse Herder zat al langer in mijn hoofd aangezien het hondenras veel voorkomt in mijn familie. Mijn opa heeft in 1961 zijn kennel voor Duitse Herders opgericht en deze is overgenomen door mijn oom. Beide zaten/zitten ook bij de hondensport.
En toen hoorde ik dat mijn oom misschien van plan was een nestje te nemen met hun Duitse Herder. Wij gingen een paar avonden later daar op bezoek, ook voor mijn vriend om kennis te maken met hun Duitse Herder (hij heeft weinig ervaring met honden en al helemaal niet met Duitse Herders). Het nestje wilde ze inderdaad maar het kon nog wel een jaar duren. Mijn vriend en ik wilden allebei niet zolang wachten en zo hakte we eigenlijk de knoop door om naar een Duitse Herder te gaan kijken.
En toen begon de lange weg naar ons Duitse Herder teefje. Mijn oom heeft zich avonden verdiept in nestaankondigingen, lijnen, combinaties en heeft ons een paar goede kennels aangeraden. De eerste paar kennels die we benaderden hadden al wachtlijsten vol staan maar op een gegeven moment konden wij ergens terecht. We stonden op de lijst en ik wachtte ongeduldig af tot de bevallingsdatum. Deze kwam en ging en ik hoorde niets meer. Via via kwam ik op een FB terecht waar stond dat de puppy's waren geboren, maar ik was niet gebeld! Na een telefoontje bleek er een soort miscommunicatie te zijn geweest (hoewel ik daar tot op heden mijn twijfels over heb) en we stonden toch niet op de lijst. Geen puppy voor ons.
Ik baalde zo op dat moment! Erg teleurgesteld vertelde ik het aan mijn oom die direct weer op zoek ging naar nestaankondigingen. Hij keek ook in Duitsland en daar gingen mijn mailtjes en telefoontjes weer. Daar kwamen we weer op lijsten, hartstikke fijn natuurlijk maar dat wij onze puppy in 2015 nog zouden krijgen zat er niet meer in.
En toen ineens werd ik gebeld door mijn oom. Hij had bij een vriend van hem op FB gezien dat daar een nestje Duitse Herder puppy's waren geboren. Hij belde die vriend direct op en daarna mij. Ik moest direct bellen en zeggen dat ik zijn nichtje was. Zo gezegd zo gedaan en na een kort gesprek aan de telefoon bleek ik geluk te hebben; We kwamen op de derde plek in de lijst maar er waren al 4 teefjes geboren! Sowieso een teefje voor ons! Ons geluk kon niet meer op. Eindelijk na weken ploeteren en teleurstellingen hadden we toch nog een meevaller.
Toen de puppy's een paar weken oud waren zijn wij erlangs gegaan en hebben met deze hele aardige mensen gesproken. We hebben de puppy's bekeken en lekker met ze geknuffeld. Wat een schatjes allemaal! De teefjes waren zwart, wolfsgrauw en twee zwart met bruin. Ik gaf aan dat wij een lichte voorkeur hadden voor wolfsgrauw en vanwege de keuzes van andere kon zij dat ons eigenlijk wel toezeggen. Hartstikke fijn! We hebben haar lekker geknuffeld en toen met pijn in het hart gedag gezegd. Oh wat wilden we haar graag direct meenemen maar dat kon natuurlijk niet.
Thuis heb ik direct wat hondenspullen bestelt en bespraken we wat we allemaal nodig hadden en waar we aan moesten denken voordat ze kwam. We hebben het over veel namen gehad welke we mooi vonden. We kwamen op verschillende namen uit maar toen ik "Arya" opperde was mijn vriend direct verkocht. Haar roepnaam wordt dus Arya. Arya komt hier samen te wonen met ons en onze twee katers. We hebben een klein huisje met een kleine tuin maar gelukkig wel een heel mooi park aan het einde van onze straat waar ze ook lekker los mag lopen. Omdat mijn vriend en ik allebei muzikanten zijn en lesgeven, zijn we behoorlijk veel thuis. De enige dag dat we echt van huis zijn is de zaterdag maar dit is bij mijn ouders en dan mag Arya lekker mee. Mijn ouders en broer en zus zijn bijna net zo enthousiast wij! Nou ja...bijna dan.
*zucht* nog maar 23 dagen....
. Mooie hond die moeder. Succes met wachten 
