Eigenlijk zou ik willen dat hij ziek was.

[Paisley]

Ik snap er eerlijk gezegd geen snars van. Hoe kun je nou wensen dat je hond ziek is, zodat je een spuit kan geven?

Je mag juist blij zijn met een hond die zo gezond oud wordt. En de dingen die je noemt, horen gewoon bij ouderdom. Dat is wel vervelend, lastig soms, maar t lieve dier is 15! Laat m lekker oud zijn

[Gimmick]

Ik snap 'm ergens ook wel.
De beslissing kun je dan meer voor jezelf goed praten.
Nu zou je een "gezonde" hond in laten slapen.
De hond is nog maar een schim van wat hij vroeger was en dat vind ik zelf ook lastig.
En natuurlijk wil je de hond eeuwig bij je houden maar wel als fitte hond die hij altijd was.

[LongFields]

Ik zou er alles voor over hebben gehad om Nozem zo oud hebben mogen zien worden in plaats van haar te moeten laten inslapen op een leeftijd van ruim 11 jaar met een rotziekte waardoor we de strijd moesten opgeven.

[bouvierpoedel]

Kan mij daar iets bij voorstellen , oud is niet slecht genoeg ook al is het bijna op en je wil toch voor jezelf een legitieme reden hebben om hem zijn rust te gunnen voordat het helemaal bergafwaarts gaat en het voor beide niet meer leuk word.
Heb ook wel eens bij oudjes gedacht en gehoopt dat ze snachts rustig in hun slaap mochten overlijden.

[crutz]

Ik zoumer alles voor over hebben gehad om Nozem zo oud hebben mogen zien worden in plaats van haar te moeten laten inslapen op een leeftijd van ruim 11 jaar met een rotziekte waardoor we de strijd moesten opgeven.

Dat dier ook. Oude Ace 8 jaar em 3 maanden. In de bloei van z'n leven eigenlijk het verloren van een rot ziekte. En niet eens de ziekte zelf maar de bij verschijnselen (hypo's) die te veel schade gaven.

[veertje]

Ik herken het niet. Biry is nu 13 en ook echt oud, veel slapen, strammer lopen, slechter horen, slechter zien en laatst een aanvalletje (tia aldus DA) gehad waardoor ze nu ook haar urine niet goed meer kan ophouden als ze slaapt. Dat ze niet nog jaren/maanden mee kan zien we allemaal, maar niemand denkt over inslapen. Ze is nog vrolijk, gaat graag mee wandelen en kan dat nu het weer wat koeler is nog prima een uur volhouden. Zolang dat nog de boventoon voert, is inslapen nog geen optie.

Zoals jij de hond van je zus beschrijft is hij oud, heeft zo zijn ouderdomskwaaltjes, maar volgens mij heeft hij nog een prima leventje zo. Ik denk dat het voor de baas moeilijker is om te zien dan voor de hond.

[M@scha]

ik snap het ook wel. puur voor jezelf, maar ik snap het wel

wanneer is het punt daar als een hond heel langzaam ouder wordt?

als je ziet dat dat moment nadert is een acute reden "makkelijker" dan het gevoel te moeten gokken.

dit zegt niks over het wensen van de dood van de hond, maar over het onvermijdelijke beslismoment van inslapen.

[Shiloh86]

Ik snap het ergens ook wel hoor.

Tuurlijk wenst ze haar hond niet echt ziekte toe of lijden toe, maar de beslissing van "genoeg is genoeg" is erg moeilijk te maken als het al jaren langzaam voorkabbelt en steeds een beetje erger wordt. Wanneer lijdt de hond dan teveel? en waarom vandaag wel en gisteren nog niet? Eigenlijk wil ze niet dat die hond ziek wordt, eigenlijk wil ze een duidelijk signaal wanneer het genoeg is geweest.

Met zulke vage ouderdomsklachten waarbij het gewoon moeilijk is in te schatten hoeveel pijn de hond wel of niet heeft of hoe goed het leven nog te verdragen is, is het gewoon heel moeilijk te beslissen waar je de grens trekt. Die grens is veel duidelijker te trekken als er iets aan de hand is.

Dus ik snap de gedachte wel, maar dat je zou willen dat de beslissing makkelijker is, betekend toch niet dat ze haar hond daadwerkelijk iets toewenst.

[JBK]

Ik snap het zeker wel!
Als ze ziek zijn, heb je een legitieme reden die iedereen snapt. Nu is het moment om de knoop door te hakken veel minder duidelijk gedefinieerd. Wanneer is oud te oud? En wanneer is stram te stram? Wanneer is het niet leuk meer voor de hond?
Voor de hond maakt het niet uit, die weet toch niet dat hij 15 jaar, 4 maanden en 3 dagen oud is geworden.

[mosquito1980]

Ik wou dat mijn hond zo was.

Ik loop hier tegen een bijna 11 jarige Alex aan te kijken die "iets" in z'n neus heeft, af en toe krijgt hij een niesbui en dan gaat het bloeden. Röntgen laten maken (nog) niets te zien. Hij is aan de Prednison geweest, niet geholpen. Over 2 weken een nieuwe röntgen om te kijken of het zich niet uitbreid.
Ik heb daar maar 1 woord voor: kloten Niet weten wat het is en maar steeds het ergste verwachten.

[Neeltje]

ik snap het ook wel. puur voor jezelf, maar ik snap het wel

wanneer is het punt daar als een hond heel langzaam ouder wordt?

als je ziet dat dat moment nadert is een acute reden "makkelijker" dan het gevoel te moeten gokken.

dit zegt niks over het wensen van de dood van de hond, maar over het onvermijdelijke beslismoment van inslapen.

Dit dus.

[Wilma]

Net zoals pups kunnen ook oude(re) honden je onzeker maken, is mijn ervaring.
Onze oudjes waren ook niet ziek maar wel werden ze steeds strammer, stijver, ouder gewoon dus. De gedachte dat ze er best tussenuit mochten piepen in hun slaap, is ook zeker vaker bij mij langs gekomen. Niet om dat ik ze zo graag kwijt wilde maar omdat het mooier zou zijn voor hun, makkelijker voor ons maar ook weer moeilijker omdat je ze dan ineens kwijt zou zijn. Je kunt allerlei scenario's bedenken maar het gaat toch altijd net wat anders dan wat je in gedachten had of hebt.
Als het moment nadert, dan weet je dat echt wel.

[jacq1970]

Ik herken het ook niet, ik zou het juist heerlijk vinden om een oudje te hebben die gewoon lekker oud wordt... ik heb alle 3 mijn oudjes in moeten laten slapen omdat ze iets mankeerde en het niet meer ging, van pijn ( zware artrose) of mega ongemak ( heftige epilepsie) voor de hond zelf... en dan is de beslissing nemen echt niet makkelijk hoor, ik had graag gewild dat ze nog een paar jaar lekker als hele oude hond konden rond hobbelen en genieten.

[veertje]

Het gaat er absoluut niet om dat ze wil dat hij ziek is zodat ze hem een spuit kan geven. Ik ken weinig mensen die meer geven om hun hond dan dat zij doet, en ze kan hem ook eigenlijk niet kwijt. Daarom ook. Want waar trek je de grens? Die grens is nu zó vaag. Hoe weet je wanneer het nog leuk is? Hoe weet je zeker dat de hond geen pijn heeft?

Ze wil echt nog met liefde 10 jaar zo door, begrijp het niet verkeerd. Maar doet ze er goed aan? En wanneer weet je dat het niet meer kan? Want dat is dan niet omdat je medisch bewijs hebt van "het moet" en je dus geholpen wordt in je keuze. Maar dat is omdat je zelf een keer moet zeggen, nu is het genoeg. En ze kan dat niet. Plus daarbij, wanneer is dat. Als vandaag nog kan, dan morgen toch ook?

Nu heb ik dat (gelukkig) nog niet meegemaakt, maar als ik zo naar Biry kijk heb ik het idee dat wanneer het moment daar is, we dat echt wel weten. Dat je nu nog niet kan zeggen 'het is mooi geweest nu', zegt volgens mij dat het nog niet zover is. Ik denk dat er op een dag een moment is waarop je het wel weet.

[M@scha]

Ik herken het ook niet, ik zou het juist heerlijk vinden om een oudje te hebben die gewoon lekker oud wordt... ik heb alle 3 mijn oudjes in moeten laten slapen omdat ze iets mankeerde en het niet meer ging, van pijn ( zware artrose) of mega ongemak ( heftige epilepsie) voor de hond zelf... en dan is de beslissing nemen echt niet makkelijk hoor, ik had graag gewild dat ze nog een paar jaar lekker als hele oude hond konden rond hobbelen en genieten.

het gaat niet om het minder oud laten worden van de hond

[pioenroos]

Ik herken het ook hoor, en wat M@scha zegt.

Mijn beiden eerste teckels hebben een mooie hoge leeftijd mogen halen en natuurlijk zou ik dat niet anders willen en ik weet heel goed dat dat heel veel fijner is dan onverwachts jonger aan een nare ziekte laten inslapen.

Maar dat neemt niet weg dat die laatste maanden/jaar taai waren. Thelma was onzindelijk en in toenemende mate dement. Ze wilde liever niet uit meer want dat was eng. Maar samen op de bank met mij was heerlijk en eten was haar lust en leven. Tot ze weer onrust kreeg en door het huis heen ijsbeerde en plaste.
Wat een getob was dat, ik wilde haar niet missen maar het was ook loeizwaar: continue schoonmaken en ze kon natuurlijk niet alleen zijn want liep ze door eigen plas heen te ijsberen en was er niemand om haar tot rust te manen. En wanneer weegt het goede niet meer op tegen het niet goede voor haar? Fysiek was ze verder prima, niet eens stram. Dus soms denk ik wel eens een 'gezonde' hond in te hebben laten slapen. Is niet zo natuurlijk maar ik snap heel goed het gevoel: was ze maar overduidelijk ziek dan was de knoop doorhakken gemakkelijker geweest voor mij. Natuurlijk wilde ik helemaal niet dat ze ziek was of doodging maar die beslissing nemen is gewoon erg zwaar. Je zoekt naar iets waardoor het minder zwaar wordt en daar komen allerlei menselijk en wellicht niet 'mooie' gedachtes en emoties bij kijken.
Olivier had forse artrose en een chronische snotneus. Hij stond op pijnstilling natuurlijk maar het was flink afwegen waar nu precies de grens lag. Bij hem had ik wel snel meer vrede ermee, hij had immers pijn en pijnstilling doet maar zoveel natuurlijk.

[Jackira]

Net zoals pups kunnen ook oude(re) honden je onzeker maken, is mijn ervaring.
Onze oudjes waren ook niet ziek maar wel werden ze steeds strammer, stijver, ouder gewoon dus. De gedachte dat ze er best tussenuit mochten piepen in hun slaap, is ook zeker vaker bij mij langs gekomen. Niet om dat ik ze zo graag kwijt wilde maar omdat het mooier zou zijn voor hun, makkelijker voor ons maar ook weer moeilijker omdat je ze dan ineens kwijt zou zijn. Je kunt allerlei scenario's bedenken maar het gaat toch altijd net wat anders dan wat je in gedachten had of hebt.
Als het moment nadert, dan weet je dat echt wel.

Dat inderdaad herken ik heel erg. De hoop dat ze er in hun slaap tussenuit piepen. Hier ook 3 bijna 13 jarigen. En natuurlijk, ik heb het liefst dat ze 20 jaar oud worden of ouder,ik wil ze helemaal niet missen, maar dat is niet reeel. Daarom hoop ik eigenlijk dat de beslissing me uit handen genomen wordt doordat het gewoon gebeurd zonder pijn en ziekte. En zoiets is zeggen dat het makkelijker zou zijn als ze ziek zijn ook. De uiteindelijke beslissing neem je dan wel maar dat is omdat je geen keus hebt. Die keus is voor je gemaakt door die ziekte. Het is zo moeilijk om een hond die nog wel wil, en nog wel van dingetjes geniet, maar die toch ook veel beperkingen gaat krijgen, om daarvoor te bepalen wanneer het genoeg is.

Maar ja de kans op 3 honden die een natuurlijke dood sterven zonder dat daar pijn of angst aan vooraf gaat is heel klein.

En als je er echt lang over na gaat denken is het allemaal niks en even moeilijk. Zowel niet ziek als wel ziek.

[renee-uk]

als ik haar was zou ik gewoon genieten van die hond zolang hij er nog is, door al dat getob verpest ze voor zichzelf de laatste tijd met hem en daar krijgt ze vast en zeker spijt van als hij er niet meer is.
en dat hij er niet zo heel lang meer zal zijn lijkt me, gezien zijn leeftijd, erg waarschijnlijk.

ik ben er van overtuigd dat ze het zal weten als de tijd daar is.

[Machie]

Ik snap het ook wel. Wanneer iets genoeg is is makkelijker te bepalen als een hond 'iets' heeft. Een hond die overal nog gezond in is maar je toch elke maand iets ziet aftakelen... Wanneer doe je er dan goed aan je hond te laten gaan. Voor de hond dus he, niet voor de baas. Die onzekerheid lijkt mij ook heel lastig.

[sbientje]

als ik haar was zou ik gewoon genieten van die hond zolang hij er nog is, door al dat getob verpest ze voor zichzelf de laatste tijd met hem en daar krijgt ze vast en zeker spijt van als hij er niet meer is.
en dat hij er niet zo heel lang meer zal zijn lijkt me, gezien zijn leeftijd, erg waarschijnlijk.

ik ben er van overtuigd dat ze het zal weten als de tijd daar is.

ik ook, en ik begrijp ook niet zo goed waarom je zou willen dat de hond ziek is. Oud en stram is toch geen reden om een hond in te laten slapen? Ik snap sommige mensen niet hoor, geniet gewoon van die hond. Als het neit meer gaat zie je dat echt wel, en dan is het vroeg genoeg om die beslissing te maken. Nu zit ze daar al druk om te maken en die hond gaat misschien nog wel een half jaar mee.

Hoevaak ik niet tegen mijn vriendin heb gezegd dat dit waars. wel de laatste zomer van Maupie zou zijn. Misschien wel 3 zomers achter elkaar. Ja ze was oud, maar oud is niet hetzelfde als bijna dood..

[sbientje]

oh nou, nu klinkt het alweer heel anders dan oud en een beetje stram ...

[Sas]

Ik snap het ook wel. Wanneer iets genoeg is is makkelijker te bepalen als een hond 'iets' heeft. Een hond die overal nog gezond in is maar je toch elke maand iets ziet aftakelen... Wanneer doe je er dan goed aan je hond te laten gaan. Voor de hond dus he, niet voor de baas. Die onzekerheid lijkt mij ook heel lastig.

Goed verwoord, ik snap het ook.

[Odi]

Mijn Jace van dik 10 jaar krijgt elke avond voor ik ga slapen een knuffel en een kus op zijn hoofd en heel vaak zeg ik: Nog heel lang bij me blijven, nog minstens 5 jaar.
Ik heb geen idee hoe het gaat als hij echt oud gaat worden, nu lijkt hij in alles nog vaak een jonge hond.
Mijn 2 teven worden in december al 8 jaar, dus ik heb over enkele jaren 3 "oude" honden.
Ik kan ze alle 3 nog heel lang niet missen.
In de 10½ jaar dat ik honden heb heb ik 1 keer zieke honden gehad, alle 3 heel erge diarree. Zo zielig als ze zich echt ziek voelen.

Mijn zus heeft een beagle van bijna 14 jaar, krijgt 's morgens metacam, 's avonds tramadol en als het nodig is nog iets extra.
De hond geniet nog van het leven, dus dan maar wat extra medicatie voor die laatste jaren.

[Shiloh86]

Het is ook moeilijk. En dat je daarover tobt, wilt helemaal niet zeggen dat je niet ook van hem kunt genieten.

Onze Balou is 17 jaar geworden. Een hele behoorlijke leeftijd. Hij woonde inmiddels bij de ex van mijn zus waar we nog steeds goed bevriend mee zijn. Als de keuze bij mij had gelegen had ik hem 2 jaar eerder laten gaan, maar de signalen waren vaag. Hij "at nog zo goed" en hij "was nog zo levendig buiten". Er is veel over gediscussieerd, en het maakte de keuze echt ingewikkeld.

Uiteindelijk hebben we hem in december laten gaan. Het beeske had met zijn 17 jaar 2 spuiten nodig, dat hartje bleef maar kloppen en toen begon degene bij wie hij inmiddels woonde toch weer te twijfelen of hij er goed aan had gedaan.

Zo duidelijk is het allemaal echt niet altijd.

[renee-uk]

de hond is 15 jaar, logisch dat ie stram is, ik zie een mens van over de negentig ook niet de 500 meter horden lopen, ouderdom komt nou eenmaal met gebreken.
maar ondanks het feit dat ie stram is kan ie het toch nog wel fijn vinden hier op aarde?

ik zal wel heel simpel zijn en daarom ook simpel denken, maar na al die jaren samen zie je toch wel aan je hond of ie nog plezier in zijn leven heeft?

[renee-uk]

Ik begrijp het ook wel hoor. Ik denk dat het bij mij uit zou maken of de hond nog blij kan zijn, of dat ik het gevoel zou hebben dat hij alles wat hij deed nog op de automatische piloot zou doen.
Even het wandel plas en eet riedeltje afwerken om snel weer te kunnen gaan slapen zou voor mij wel een teken zijn om heel hard achter mijn oren te gaan krabben.
Denk ik nu, want ik heb nog nooit een hond door ouderdom in hoeven laten slapen.

honden van die leeftijd zijn in de regel niet meer zo actief, lijkt me ook vrij logisch.
het is niet van de ene dag op de andere zo natuurlijk en waarom zou een hond daar niet tevreden mee kunnen zijn?

[Izzie_Anneke]

Ik heb onwijs genoten van de laatste maanden van Luna. Dat ouwetjes-gedoe was vaak vertederend. Maar ik heb dan ook altijd het vertrouwen gehad dat ik zou weten wanneer het echt op was en er dan naar zou handelen. En zo is het ook gegaan.

Natuurlijk maak je met een oude hond fouten, net zoals het in de opvoeding wel eens mis gaat. De eerste keer dat we halverwege een wandeling waren en ik me realiseerde dat ze eigenlijk al niet meer kon was best ff slikken. Maar dan zijn er bankjes en doe je er een uurtje langer over om thuis te komen. Nee. Ik vind het zonde van de tijd samen om te piekeren over het mogelijke einde. Dat komt namelijk vanzelf een keer.

[Izzie_Anneke]

Maar werkt dat echt zo? Weet je dat echt?

Ja.

[Sulluna]

Ik snap het persoonlijk niet.

Ik heb ook een "oudje" al hoewel zij voor haar leeftijd ( 13) nog wel fit is. maar natuurlijk merk ik ook langzaam aan steeds meer van haar leeftijd. Zo is zij incontinent, slaapt zij veel langer dan jaren geleden, is soms wat chagrijnig als zij moe is, mist een hoop tanden en haar weerstand is wat minder ( waardoor zij regelmatig dingetjes heeft, wat weer voor dierenarts kosten zorgt)

Maar ik zal je zeggen. Die hond mag bij mij oud worden. Het liefst héél oud. Als zij stijf gaat worden en minder zin om te lopen.. Prima. Dan lopen wij minder. De mand lekker dichtbij de kachel en aaitjes over haar grijze snoet. Dan mag zij heerlijk op die manier oud worden. Kijk, gaat ze echt stoppen met eten en manken en lijden, vind ik een heel ander verhaal.
Maar oud worden en dus wat gebreken, sja ik heb dat héél graag voor haar over. Zij heeft al zoveel voor mij betekend, dat is wel het minste wat ik terug zou kunnen doen.

En zolang er geen pijn in het spel is, maakt het mij niet uit dat zij slomer/dover oid wordt. Lekker slapen in haar zachte mand bij de kachel, met haar runderoor erbij. Ik geniet van haar, ook als ze minder kan en ook als ze straks écht minder kan.

[Machie]

Wel grappig dat iedereen zegt als mijn hond geen pijn heeft dan... Maar wanneer heeft een hond pijn? Mijn honden zijn vast niet de enige die dat heel slecht aangeven....